Field of Dreams (1989)

Was, is en blijft mijn favoriete film.
Een heerlijke feel good movie, die je ook zonder kennis van baseball kunt waarderen. Prachtig verhaal, goed geacteerd, mooi decor, een heerlijke sfeer en magische soundtrack. De film is ook zo goed als tijdloos.

Samen met mijn vrouw begin jaren negentig in de videotheek gehuurd en gaan kijken zonder dat we wisten wat ons te wachten stond. Deden we toen vaker. Niet nadenken, niet zeuren en blindelings uit het rek plukken. Leverde veel bagger op, maar ook aangename verrassingen. En van dat laatste was Field of Dreams wel de grootste. Nog een dag langer gehuurd en onze buren uitgenodigd. Die raakten ook al helemaal in vervoering. Deze film kan je raken en wanneer dat gebeurt, ben je echt helemaal verkocht. Aan de andere kant snap ik best, dat er mensen zijn die het niks vinden. Soms ben je te nuchter om je te laten meeslepen. Maar mensen met een romantische inborst slaan met deze film echt een homerun.

Midden jaren negentig, toen de de film al een keer of 5 hadden gezien, waren mijn vrouw en ik samen in Chicago. Mijn moeder was net overleden en drie maanden ervoor was onze dochter geboren. Op het geboortkaartje zetten we 'If you build it, She will come' Na de emotionele rollercoaster van die zomer besloot ik mijn vrouw op een zakenreis mee te nemen. Gecombineerd met een wedstrijd van de Chicago Bulls en die prachtige stad verkennen, konden we even afkicken.
Op een gegeven moment zijn we ons in de hotelkamer aan het opfrissen voor een etentje met andere Nederlanders. TV staat aan. Roept mijn vrouw me ineens. Was er een reportage aan de gang over het veld waar Field of Dreams is opgenomen. Een prachtige docu. Wat blijkt, het veld hebben ze laten liggen en het is een bedevaartsoord geworden, met 65.000 bezoekers per jaar. Daarbij zijn er regelmatig wedstrijden waarbij de spelers zoals in de film uit het maisveld komen en na de wedstrijd ook weer in het maisveld verdwijnen. Er gebeurt van alles rond het veld zagen we in de reportage in 1994 in die hotelkamer in Chicago. Autistische kinderen krijgen regelmatig een magische voorstelling op het veld en die bloeien vervolgens helemaal op. De beelden waren hartverwarmend en emotioneel.
En wat denk je? Het veld is er nog steeds. Onlangs is het 25-jarige jubileum van de film op de authentieke locatie gevierd.
Ga naar de Field Of Dreams Movie Site | Field Of Dreams Movie Site - fodmoviesite.com
Bekijk hier Field of Dreams Press Conference Clip on Vimeo rond 25-jarig jubileum.

Heel aardige film. Verhaal blijft vreemd genoeg erg sterk, tot het einde dan. James Earl Jones speelde exceptioneel, Ray Liotta met zijn eeuwige mengeling tussen glimlach en de onpeilbare gemeenheid blijft zo boeiend. Het dochtertje vond ik ook reuze. Ja, goeie film, zonder meer.

De poster werkt een beetje afschrikwekkend en het verhaal sprak me niet zo aan, maar dat blijkt juist best iets bijzonders te zijn. De film doet geen moment zijn best om iets van geloofwaardig te zijn, maar dat vind ik juist wel zijn charme hebben. Dat warme sfeertje met dat fantasysausje is gewoon erg prettig. Ook dankzij de muziek.

Amy Madigan is weliswaar irritant, maar ze zit maar in een deel van de film en de bijrol van James Earl Jones is erg leuk en goed. Zijn eerste scène met Costner (die niet bijzonder is maar goed genoeg) is het direct prijs. Ook de rolletjes van Lancaster en Liotta zijn goed. Liotta komt lekker mysterieus over.

Het einde is zeer de moeite waard. Na een geduldige opbouw valt alles mooi op zijn plaats (zonder aan mystiek in te boeten), en voor een Amerikaanse film kun je je bijna geen betere metafoor voor de vader-zoon-relatie bedenken dan een balletje overgooien. Al is de scène met de dochter die op het einde gered moet worden wel te sentimenteel en stompzinnig. Van de manier waarop ze in gevaar komt tot de simpele manier waarop ze wordt gered. Was daar nu echt speciaal een dokter voor nodig? Maar dat laatste shot van al die auto's die in het donker aan komen rijden is magisch. Een van de meest warme en positieve films. Echte feelgood. Al zal het niet voor iedereen werken. 3.5* ruim.

“If you build it, he will come.”

Fijne film. Hartverwarmend, melancholisch, vreemd, komisch, magisch... Field of Dreams heeft heel veel ingrediënten dat het tot een speciale film maakt. Costner, Earl Jones, Madigan, Liotta en de andere acteurs weten ook precies de juiste toon aan te slaan. Het gaat over honkbal en dromen die nooit zijn uitgekomen, maar het gaat ook over familie, spijt en tweede kansen. Sentimenteel? Zeker, maar in Field of Dreams wordt het nooit te zoetsappig. Op het laatst zit je met kippenvel op je armen naar de scene tussen Costner en zijn vader te kijken, omdat het oprecht aanvoelt en de regisseur hier de hele film naar heeft toegewerkt.

Echt niet mijn ding dit. Absurde magisch realistische film maar het deed me ondanks de sentimentele lading weinig. Ik had het moeilijk om me in te leven in dit verhaal van geestesverschijningen van overleden baseball spelers, van goddelijke boodschappen en tijdssprongen. Voeg er dan nog de baseball bij, een sport die me ook al niet zoveel zegt, maar altijd aangegrepen wordt als Amerikaans symbool. Nee, dit was geen film die me kon plezieren of die ook maar het minste gevoel in me wakker maakte.

Ik geloof dat deze film in Amerika een behoorlijke klassieker is, maar hier in Nederland hoor je er niet veel over. Pittig logisch, aangezien honbal echt een Amerikaanse sport is. Ik was toch wel benieuwd, hoe zo'n absurd plot zou verlopen. Een boer krijgt van een magische stem de opdracht om een honkbalveld in zijn maisakker te bouwen, waar vervolgens de geesten van overleden geroyeerde spelers komen om te spelen. Het is even lastig om er in te komen, maar elke gebeurtenis heeft weer een sentimentele lading, wat wel tot een boeiend verhaal maakt. De muziek in de film vond ik ook wel mooi.

Sommige dialogen en plotwendingen waren wel ongeloofwaardig, een stuk waar de ouders ober lsd praten met hun kind erbij, of het feit dat Ray failliet gaat vanwege het honkbalveld, terwijl die duidelijk nog gerust 50 hectare over heeft. Honkbal lijkt me op zich nog wel een boeiende sport, maar het zegt me allemaal wel wat minder dan de gemiddelde Amerikaan. Een simpele, mooie film die soms net iets te gek is, 3,5!

Ik herzie heel veel films vanuit mijn eigen enorm gigantische videotheek/collectie. Ik kijk gemiddeld elke dag sowieso 2 films of meer.Ik ben een liefhebber van o.a exploitatiefilms, B-Films en oude films wereldwijd en alle genres. Mij oudste film uit mijn collectie is uit 1915. Als de film Engelstalig of Duitstalig is gesproken dan ben ik niet afhankelijk van ondertitels, is de film anderstalig bv. Chinees e.d. dan zijn naast Nederlandse, de Engelse ondertiteling ook prima Ondanks mijn tik van herzieningen, ga ik natuurlijk ook iets nieuws niet uit de weg en hou het aanbod van Netflix in de gaten. Field of Dreams blijft een fraaie, aangename en fijne kijkervaring. Heb deze film voor het laatst gezien ergens begin jaren 90 van de vorige eeuw en vanmiddag herzien op Netflix. En wederom prima genoten van deze film. Een 3.5

Heerlijke film, ik sluit me hierbij volledig aan

Wauw, leuk weer die knappe kop te zien. Heb hem eens aangezet op netflix.

Ik heb niks met Costner en als ik het verhaal lees denk ik....teiltje.Lijkt mij helemaal All American Dream., melig..zoet,waar ik niks mee heb...En honkballers?..fff Vanwege hoge score zou ik bijna kijken. Misschien eens op een regenachtige zondagmiddag......

Sinds lange tijd weer eens gezien...
Prachtige film waar ik vaak ademloos naar zat te kijken. Erg bijzondere en sterke film, nog steeds...

Uberkitsch.

Wat een compleet sentimentele, drakerig film was dit. Heeft een soort van underdog klassieker status, maar die is wat mij betreft compleet onterecht. Het leek af en toe zelfs alsof ik naar één van die melige religieuze dramatjes zat te kijken, ondanks dat de film niet echt expliciet religieus is.

Acteerwerk is echt slecht. Zowel Costner als Jones lopen er bij alsof ze voor een goedkoop TV serietje zijn opgetrommeld. Audiovisueel is het ook echt enorm dik aangezet, met een zweverige rotsoundtrack en camerawerk dat alle effect mist.

Het hele honkbalgebeuren kon me ook echt niet boeien en het fantastische element komt al ook niet tot z'n recht. Zo'n papa die een roeping heeft, wat dooie sterren ziet en het uiteraard kan bijleggen met z'n vader op het einde ... je moet er maar zin in hebben. Mnee, echt op alle vlakken een compleet wanproduct dit.

1.0*

Ai.

Field of Dreams is wederom een film die ik alleen heb gekeken omdat deze in een toplijst staat. De Empire top 500 in dit geval. En alhoewel ik die lijst nogal bedenkelijk vind, is het wel een bekende toplijst die ik graag volg. Hopelijk kan ik er op die manier nog een meesterwerkje uitpikken. Iets waar deze film niet onder valt.

Costner is een bekend acteur. Een goed acteur is een ander verhaal. In actiefilms zal hij ongetwijfeld indruk maken, maar meer subtielere cinema zoals deze film blijkt bij hem toch niet zo goed te liggen. Veel houterige dialogen, bijna geen charme etc etc. Ik schrok er eigenlijk wel van.

Verhaal stelt ook eigenlijk geen scheet voor. Doet me een beetje denken aan het verhaal van Noah, maar dan met een honkbalveld. En alhoewel de aanleg van dat veld al in het eerste half uur klaar was lijkt het de hele film lang alsof ze hem nog moeten aanleggen. Een nogal aparte constatering, I know I know, maar zo heb ik het dan ervaren.

Mierzoet, de hele 107 minuten lang. Als je daar geen fan van bent, ga je waarschijnlijk niet al te veel plezier beleven aan deze film. Veel positieve boodschapjes, sentimentele muziek en een hoge dosis clichés die niet al te kundig ontweken worden. Maar ik denk ook niet dat daar een serieuze poging naar gedaan is.

De film probeert hier en daar zo subtiel mogelijk emotie op te wekken bij de kijker, maar slaagt hier eigenlijk nooit in. Het vader-zoon moment, de verdwijningen in het maïsveld etc. Ik kan het eigenlijk maar moeilijk serieus nemen. Het kan werken, maar in dit geval werkt het gewoon niet. Tevens probeert de film op een nogal geforceerde wijze sympathieke personages neer te zetten, maar ik vond eigenlijk geen enkel personage erg memorabel helaas.

Ook soms licht komisch hoe de film met zijn verhaal omgaat. Dat moment dat het dochtertje bijvoorbeeld van de tribune valt. Het is zo plots en abrupt dat het geen enkele impact heeft. En ook wanneer Lancaster haar 1 keer overeind helpt en gelijk weer bij bewustzijn brengt voelt het geheel nogal afgeraffeld aan.

Zal vast heel leuk zijn voor de doelgroep, maar ik kan hier niet zo veel mee. Wel kan ik nog genieten van de mooie shots van het honkbalveld. Vooral s'avonds vond ik het erg mooi. Maar de gehele omgeving is dan ook mooi en daar wordt (gelukkig) regelmatig gebruik van gemaakt. Ook, omdat de film in het algemeen een positieve boodschap probeert neer te zetten, beoordeel ik het uit goede wil nog iets hoger dan ik oorspronkelijk van plan was