Field of Dreams (1989)

Op een een of andere manier moet ik aan The sings denken.. Ook met riet en dat daar allemaal vreemde dingen gebeuren.. Maar tis een mooi film.. Omdat ik zelf van honk en softbal houd heb ik hem helemaal grijs gekeken.. Der zit een mooi open einde aan..

3 ster

Ik heb mijn dvd van deze film nu eindelijk binnen en meteen heb ik 'm herkeken en het effect dat hij de eerste keer op mij had was alleen maar sterker. Of ik tref deze week toevallig twee goede films, of ik ben in een gulle stemming, maar deze geef ik ook gewoon 5. Ondergewaardeerde, sterke film! Even een plaatsje in mijn film zoeken.

Een echte feelgood movie, familiefilm voor de zondagmiddag gezellig in de zetel. Deftig acteerwerk, zeker eens het bekijken waard, 3/5.

Ik heb geen één negatieve reactie kunnen vinden hier, vandaar dat ik zo benieuwd was naar de film. Hij viel tegen moet ik zeggen. Het gegeven is leuk bedacht maar de uitwerking is minder. Wat mij betreft nogal een doorsnee feel-good film, waarin de magie wel aanwezig is maar nooit maximaal tot uiting komt. 2,5*

mooie film heb er erg van genoten

The Postman !?? die was erbarmelijk genant...

over het algemeen heb ik echt niets tegen costner,

maar the POSTMAN !!! yuk !

ik vind perfect world en field of dreams de sterkste...

Deze film is in me in mijn jeugdtijd wel bijgebleven. Kan me herinneren dat ik dit een mooie wonderbaarlijke film vond. Zodoende geef ik vier sterren voor deze film.

Zeer fraaie, ontroerende vertelling met bovennatuurlijke elementen. Het ogenschijnlijk simpele verhaal wordt rustig verteld en de subtiele details ontvouwen zich langzaam. Deze kleine, vakkundig gemaakte film laat zien dat er geen special effects nodig zijn om een magische sfeer op te wekken. De cast is uitstekend, vooral James Earl Jones is een genot. Een emotionele tocht voor mensen die ervoor open staan. De dvd bevat oa een uitstekende making of van anderhalf uur.

Jaa Echt een Briljante Film .. hij kwam laatst nog op tv (gisteren nog). Het is mijn tweede keer dat ik 'm kijk, ik vond 'm zo goed dat ik deze film gewoon opgenomen heb op video! kan hem wel 2 keer achter elkaar kijken; een goed verhaal, goeie personages.

Zeker 4 sterren waard!

Lijkt me wel een geinige film

Zeer onderhoudende film, lange tijd favoriet van me geweest. Costner is een acteur die ik graag mag zien. Heeft vele goede films op zijn naam staan. Field of Dreams is heerlijk om bij weg te zakken en te dromen, heerlijk.

Heerlijke film om bij weg te dromen ja.

Wordt vaak aan deze film gerefeerd in How I met Your Mother. Ben nu wel benieuwd naar de laatste 20 minuten van deze film.

If you build it ... there will come 4****

Ik sluit me aan bij elk postief bericht over deze film..!

Prachtige film met Kevin Costner.

De film wist mij op de een of andere manier echt te raken. Ik kreeg af en toe ook gewoon kippenvel als er een mooi moment kwam.
het verhaal begint gelijk als Costner de stem hoort en houdt ook niet weer op. Een mooi tempo wordt aangehouden als het geheel zich voltrekt. Hij moet een baseball veldje aanleggen. Waarom is tot dan nog volstrekt onduidelijk. Naarmate de plot zich ontvouwt, krijg je daar meer en meer duidelijkheid over. Nooit teveel want het blijft de hele tijd leuk en interessant om te volgen. Het hele baseball vind ik maar een saaie sport, maar gek genoeg kan het mij in sommige films erg entertainen, zo ook hier. Costner speelt weer een rol waarin ik hem toch graag zie. Hij speelt niet altijd een hele goede rol, maar hij heeft een aantal mooie rollen op z'n naam staan, waaronder in deze film. James Earl Jones doet het ook erg goed. De kleinere rollen worden ook goed vertegenwoordigd.

Een film die je heel erg raakt, en die beter word met de minuut, erg goed uitgewerkt. Perfecte acteerprestaties, en een hoop fantasie. Tja ik kan er verder weinig over kwijt, behalve het feit dat het een mooi verteld verhaal is.


4*

Leuke film, was een aantal jaren geleden helemaal geweldig om te zien. Goede feel-good voor de hele familie.

Vreemd hoe het met de waardering van films soms kan lopen. 4 jaar geleden, toen ik nog niet zo lang op MovieMeter kwam, zag ik deze film voor het eerste en het werd meteen een favoriet, die net buiten mijn top 10 viel. In die vier jaar ben ik de film echter een beetje vergeten. Niet zozeer de scènes, de sfeer of het plot, maar meer vergeten in de zin van dat ik hem nooit meer noem als een favoriet, een aanrader of gewoon een mooie film. Vreemd was het gisteren dan ook dat ik de film ineens aantrof in mijn dvd-collectie. Ik wist dat ik hem had, maar hij was min of meer onzichtbaar geworden. In ieder geval besloot ik hem meteen maar weer eens een kans te geven. Ik vermoedde dat het zo'n sentimentele film zou zijn die ik jaren geleden leuker zou vinden dan nu.

Dat klopt gelukkig maar half. Je zal Field of Dreams niet snel meer in de buurt van mijn top 10 aantreffen, maar hij werkt nog steeds. Is deze film sentimenteel? Een beetje, maar nooit op de slechte manier. Ik was verbaasd over hoe subtiel het verhaal grotendeels is uitgewerkt en hoe men het toch aandurfde om uitleg soms weg te laten, om de mystiek te behouden (bijvoorbeeld als Terence Mann die maïsvelden inloopt op het einde en er wordt wijselijk in het midden gelaten waar de 'stem' vandaan komt). Ik zal het zelfs zo stellen: dit is gewoon een post-Capra Caprafilm! Nou wordt die regisseur soms iets te vaak bij moderne feel-goodfilms genoemd, maar hier kom ik er niet onderuit. Het is misschien een tikkie sentimenteel, maar het heeft een hart en er is geen sprake van simpel effectbejach.

Het is ook een vrij rijke film qua thema. Mooi met name is de manier waarop gekeken wordt naar de invloed van tijd en geschiedenis op de hoofdpersonen. Mooie wisselwerking tussen de jaren '60 en '80 met name, hoe de kijk op de wereld binnen 20 jaar verandert is. En bovenal hoe honkbal in die tijd een constante factor is gebleven. Gelukkig kun je honkbal gewoon vervangen voor een andere sport, of zelfs sommige andere hobby's zoals films. De metafoor blijft overeind. Een affectie voor honkbal is niet vereist om deze film te kunnen waarderen. Ikzelf vind het een oersaaie sport.

Zo blijf ik dus nog steeds erg enthousiast over Field of Dreams, die nog altijd niet de aandacht heeft gekregen die hij verdient heeft. In Amerika is het wel een semi-klassieker, maar hier lijkt hij praktisch geen enkele status te hebben. In de categorie van magisch-realistische Hollywoodfilms behoort hij echter tot de beste klasse. Het enige wat ontbreekt is nog net dat beetje extra in de regie om de beelden zelf nog wat magischer te maken, maar Robinson levert op dat gebied ook nog aardig werk.
4 sterren blijven dik staan! Ga kijken!

Zeer mooie feelgood film, met een prachtig apart verhaal. ook het acteerwerk van costner is degelijk te noemen. de prent heeft bovendien een prima uitwerking genoten, en ademt sfeer uit. 3,5 sterren.

Inderdaad had me daarom iets meer van voorgesteld wel een leuke feel-good film

Heb em weer eens gezien ...ik denk na een periode van zo`n 5 jaar geleden, maar deze film raakt me altijd , hoe vaker ik em ook zie.
Een heel mooi, fantasievol klein meesterwerkje ( Zo beschouw ik em )
Costner is perfect gecast.....Liotta als "Shoeless" joe jackson is ook zo schitterend gespeeld.
Gaby Hoffmann als karin, en Amy Madigan als Annie en niet te vergeten James Earl Jones.....altijd goed.
Trouwens, iedereen speelt de sterren van de hemel.
Maar de scene met de jonge Lancaster... Als Costner een lifter meeneemt, die Graham blijkt te zijn, en graag wil baseballen, en dat later de dochter van Kinsella van de toeschouwerbank valt, en dat ène stapje, dat ie weer dokter word zijn dochter red, en niet meer terug kan....verbluffend mooi

Echt een heerlijke film met een joekel van een feelgoodgehalte.
Dit pareltje moet iedereen gezien hebben, als je er van houd.

Haha, enige reden waarom ik deze film keek was vanwege How I Met Your Mother, maar opzich wel een aardige film..
Moest niet huilen op het einde zoals wel zou mogen volgens the Bro Code!!!
Gewoon best een gemiddelde film, komt wat moeilijk op gang maar wel stijlvol einde.
3*

Huh?

Hoe meer ik er over nadenk, hoe ridiculer ik de premisse vind. Een boer uit Iowa (Costner) stort zichzelf in klaarblijkelijk een faillissement door een stuk akker te verbouwen naar een honkbalveld om daar de oude honkbalhelden uit de jaren '20 te zien spelen. Het is alsof een Friese boer zijn weiland in een voetbalveld verandert om in plaats van zijn koeien daar Abe Lenstra en zijn kornuiten bezig te zien. Tsja, dat slaat nergens op, ja toch! Hoe dan ook, wat volgt is een typisch Amerikaanse film, waar menigeen inspiratie uit kan putten. Ik vond het allemaal maar zo-zo.

maar blijft toch een schitterende film

Complimenten voor je stukje, The One Ring. Ik sluit me bij je aan: dit is een hele mooie film.
Sommige zullen het als sentimenteel en Amerikaans afdoen, maar deze film bewijst dat dat ook op een warme, sfeervolle en wonderlijke manier kan. Ik heb me laten meeslepen als een kind voor de buis .

Ik ben een grote HIMYM liefhebber, en dat is dan reden waarom ik deze film gekeken heb

Misschien heel slecht gezien alle positieve reacties, maar van alle films die ik ooit gezien heb (een paar niet-noemenswaardige b-films uitgezonderd) vond ik dit toch letterlijk de allerslechtste. Misschien moet ik hem nog eens terugkijken, maar het (in mijn ogen) onnozele verhaal sprak me totaal niet aan. Ik ben echt geen fan van American Dream-verhalen en feel good films, en deze film belichaamt dat voor mij. Het hoeft wat mij betreft niet realistisch te zijn, maar dit gaat helemaal nergens over en is zó, tja, Amerikaans.

Genoeg gezeik, ik vind het wel mooi om te zien dat zoveel mensen die hier gereageerd hebben de film juist geweldig vinden.

Een vage en eerlijk gezegd ook wat geschifte film over de innerlijke mythe van de honkbalsport, die voor mij in de loop der jaren toch veel van z'n charme verloren heeft. Een verhaal over een mysterieuze stem die de hoofdpersoon vraagt een honkbalveld aan te leggen, maar meer nog een verhaal over relaties en de poging om verloren gegane relaties te herstellen.

Field of Dreams heeft een opmerkelijk verhaal, waar je je misschien mee door kunt laten meeslepen, maar dat gebeurde bij mij in ieder geval niet.

Het verhaal is natuurlijk een soort van sprookje, waarin de Amerikaanse droom goed naar voren komt, maar ik vond het van het begin af aan eigenlijk ongeloofwaardig. Wanneer Costner door de stem wordt aangesproken had ik meer de neiging om te lachen, dan dat ik er door mee getrokken werd.

Dat gevoel bleef mij de gehele film bij. Al die moeite voor een stelletje honkbalspelers kon er bij mij niet in. Ik vond het te slap, te sentimenteel en zoals gezegd eerder lachwekkend, dan mooi of leuk. Het is mooi dat vele mensen er wel door meegezogen zijn, maar ik kon er verder heel weinig mee.

1,0*

Was, is en blijft mijn favoriete film.
Een heerlijke feel good movie, die je ook zonder kennis van baseball kunt waarderen. Prachtig verhaal, goed geacteerd, mooi decor, een heerlijke sfeer en magische soundtrack. De film is ook zo goed als tijdloos.

Samen met mijn vrouw begin jaren negentig in de videotheek gehuurd en gaan kijken zonder dat we wisten wat ons te wachten stond. Deden we toen vaker. Niet nadenken, niet zeuren en blindelings uit het rek plukken. Leverde veel bagger op, maar ook aangename verrassingen. En van dat laatste was Field of Dreams wel de grootste. Nog een dag langer gehuurd en onze buren uitgenodigd. Die raakten ook al helemaal in vervoering. Deze film kan je raken en wanneer dat gebeurt, ben je echt helemaal verkocht. Aan de andere kant snap ik best, dat er mensen zijn die het niks vinden. Soms ben je te nuchter om je te laten meeslepen. Maar mensen met een romantische inborst slaan met deze film echt een homerun.

Midden jaren negentig, toen de de film al een keer of 5 hadden gezien, waren mijn vrouw en ik samen in Chicago. Mijn moeder was net overleden en drie maanden ervoor was onze dochter geboren. Op het geboortkaartje zetten we 'If you build it, She will come' Na de emotionele rollercoaster van die zomer besloot ik mijn vrouw op een zakenreis mee te nemen. Gecombineerd met een wedstrijd van de Chicago Bulls en die prachtige stad verkennen, konden we even afkicken.
Op een gegeven moment zijn we ons in de hotelkamer aan het opfrissen voor een etentje met andere Nederlanders. TV staat aan. Roept mijn vrouw me ineens. Was er een reportage aan de gang over het veld waar Field of Dreams is opgenomen. Een prachtige docu. Wat blijkt, het veld hebben ze laten liggen en het is een bedevaartsoord geworden, met 65.000 bezoekers per jaar. Daarbij zijn er regelmatig wedstrijden waarbij de spelers zoals in de film uit het maisveld komen en na de wedstrijd ook weer in het maisveld verdwijnen. Er gebeurt van alles rond het veld zagen we in de reportage in 1994 in die hotelkamer in Chicago. Autistische kinderen krijgen regelmatig een magische voorstelling op het veld en die bloeien vervolgens helemaal op. De beelden waren hartverwarmend en emotioneel.
En wat denk je? Het veld is er nog steeds. Onlangs is het 25-jarige jubileum van de film op de authentieke locatie gevierd.
Ga naar de Field Of Dreams Movie Site | Field Of Dreams Movie Site - fodmoviesite.com
Bekijk hier Field of Dreams Press Conference Clip on Vimeo rond 25-jarig jubileum.

Heel aardige film. Verhaal blijft vreemd genoeg erg sterk, tot het einde dan. James Earl Jones speelde exceptioneel, Ray Liotta met zijn eeuwige mengeling tussen glimlach en de onpeilbare gemeenheid blijft zo boeiend. Het dochtertje vond ik ook reuze. Ja, goeie film, zonder meer.

De poster werkt een beetje afschrikwekkend en het verhaal sprak me niet zo aan, maar dat blijkt juist best iets bijzonders te zijn. De film doet geen moment zijn best om iets van geloofwaardig te zijn, maar dat vind ik juist wel zijn charme hebben. Dat warme sfeertje met dat fantasysausje is gewoon erg prettig. Ook dankzij de muziek.

Amy Madigan is weliswaar irritant, maar ze zit maar in een deel van de film en de bijrol van James Earl Jones is erg leuk en goed. Zijn eerste scène met Costner (die niet bijzonder is maar goed genoeg) is het direct prijs. Ook de rolletjes van Lancaster en Liotta zijn goed. Liotta komt lekker mysterieus over.

Het einde is zeer de moeite waard. Na een geduldige opbouw valt alles mooi op zijn plaats (zonder aan mystiek in te boeten), en voor een Amerikaanse film kun je je bijna geen betere metafoor voor de vader-zoon-relatie bedenken dan een balletje overgooien. Al is de scène met de dochter die op het einde gered moet worden wel te sentimenteel en stompzinnig. Van de manier waarop ze in gevaar komt tot de simpele manier waarop ze wordt gered. Was daar nu echt speciaal een dokter voor nodig? Maar dat laatste shot van al die auto's die in het donker aan komen rijden is magisch. Een van de meest warme en positieve films. Echte feelgood. Al zal het niet voor iedereen werken. 3.5* ruim.