Field of Dreams (1989)

Was, is en blijft mijn favoriete film.
Een heerlijke feel good movie, die je ook zonder kennis van baseball kunt waarderen. Prachtig verhaal, goed geacteerd, mooi decor, een heerlijke sfeer en magische soundtrack. De film is ook zo goed als tijdloos.

Samen met mijn vrouw begin jaren negentig in de videotheek gehuurd en gaan kijken zonder dat we wisten wat ons te wachten stond. Deden we toen vaker. Niet nadenken, niet zeuren en blindelings uit het rek plukken. Leverde veel bagger op, maar ook aangename verrassingen. En van dat laatste was Field of Dreams wel de grootste. Nog een dag langer gehuurd en onze buren uitgenodigd. Die raakten ook al helemaal in vervoering. Deze film kan je raken en wanneer dat gebeurt, ben je echt helemaal verkocht. Aan de andere kant snap ik best, dat er mensen zijn die het niks vinden. Soms ben je te nuchter om je te laten meeslepen. Maar mensen met een romantische inborst slaan met deze film echt een homerun.

Midden jaren negentig, toen de de film al een keer of 5 hadden gezien, waren mijn vrouw en ik samen in Chicago. Mijn moeder was net overleden en drie maanden ervoor was onze dochter geboren. Op het geboortkaartje zetten we 'If you build it, She will come' Na de emotionele rollercoaster van die zomer besloot ik mijn vrouw op een zakenreis mee te nemen. Gecombineerd met een wedstrijd van de Chicago Bulls en die prachtige stad verkennen, konden we even afkicken.
Op een gegeven moment zijn we ons in de hotelkamer aan het opfrissen voor een etentje met andere Nederlanders. TV staat aan. Roept mijn vrouw me ineens. Was er een reportage aan de gang over het veld waar Field of Dreams is opgenomen. Een prachtige docu. Wat blijkt, het veld hebben ze laten liggen en het is een bedevaartsoord geworden, met 65.000 bezoekers per jaar. Daarbij zijn er regelmatig wedstrijden waarbij de spelers zoals in de film uit het maisveld komen en na de wedstrijd ook weer in het maisveld verdwijnen. Er gebeurt van alles rond het veld zagen we in de reportage in 1994 in die hotelkamer in Chicago. Autistische kinderen krijgen regelmatig een magische voorstelling op het veld en die bloeien vervolgens helemaal op. De beelden waren hartverwarmend en emotioneel.
En wat denk je? Het veld is er nog steeds. Onlangs is het 25-jarige jubileum van de film op de authentieke locatie gevierd.
Ga naar de Field Of Dreams Movie Site | Field Of Dreams Movie Site - fodmoviesite.com
Bekijk hier Field of Dreams Press Conference Clip on Vimeo rond 25-jarig jubileum.

Heel aardige film. Verhaal blijft vreemd genoeg erg sterk, tot het einde dan. James Earl Jones speelde exceptioneel, Ray Liotta met zijn eeuwige mengeling tussen glimlach en de onpeilbare gemeenheid blijft zo boeiend. Het dochtertje vond ik ook reuze. Ja, goeie film, zonder meer.

De poster werkt een beetje afschrikwekkend en het verhaal sprak me niet zo aan, maar dat blijkt juist best iets bijzonders te zijn. De film doet geen moment zijn best om iets van geloofwaardig te zijn, maar dat vind ik juist wel zijn charme hebben. Dat warme sfeertje met dat fantasysausje is gewoon erg prettig. Ook dankzij de muziek.

Amy Madigan is weliswaar irritant, maar ze zit maar in een deel van de film en de bijrol van James Earl Jones is erg leuk en goed. Zijn eerste scène met Costner (die niet bijzonder is maar goed genoeg) is het direct prijs. Ook de rolletjes van Lancaster en Liotta zijn goed. Liotta komt lekker mysterieus over.

Het einde is zeer de moeite waard. Na een geduldige opbouw valt alles mooi op zijn plaats (zonder aan mystiek in te boeten), en voor een Amerikaanse film kun je je bijna geen betere metafoor voor de vader-zoon-relatie bedenken dan een balletje overgooien. Al is de scène met de dochter die op het einde gered moet worden wel te sentimenteel en stompzinnig. Van de manier waarop ze in gevaar komt tot de simpele manier waarop ze wordt gered. Was daar nu echt speciaal een dokter voor nodig? Maar dat laatste shot van al die auto's die in het donker aan komen rijden is magisch. Een van de meest warme en positieve films. Echte feelgood. Al zal het niet voor iedereen werken. 3.5* ruim.

“If you build it, he will come.”

Fijne film. Hartverwarmend, melancholisch, vreemd, komisch, magisch... Field of Dreams heeft heel veel ingrediënten dat het tot een speciale film maakt. Costner, Earl Jones, Madigan, Liotta en de andere acteurs weten ook precies de juiste toon aan te slaan. Het gaat over honkbal en dromen die nooit zijn uitgekomen, maar het gaat ook over familie, spijt en tweede kansen. Sentimenteel? Zeker, maar in Field of Dreams wordt het nooit te zoetsappig. Op het laatst zit je met kippenvel op je armen naar de scene tussen Costner en zijn vader te kijken, omdat het oprecht aanvoelt en de regisseur hier de hele film naar heeft toegewerkt.

Echt niet mijn ding dit. Absurde magisch realistische film maar het deed me ondanks de sentimentele lading weinig. Ik had het moeilijk om me in te leven in dit verhaal van geestesverschijningen van overleden baseball spelers, van goddelijke boodschappen en tijdssprongen. Voeg er dan nog de baseball bij, een sport die me ook al niet zoveel zegt, maar altijd aangegrepen wordt als Amerikaans symbool. Nee, dit was geen film die me kon plezieren of die ook maar het minste gevoel in me wakker maakte.