Kinds of Kindness (2024)

Ik ben er na deze film wel achter dat de in mijn ogen verschrikkelijke 'stijl' van deze regisseur mij niet ligt. Ik hou best van absurd of vaag maar vind wat hij doet gewoon raar en vaak niet leuk om naar te kijken. Dat was helemaal zo met de vorige film. Je ziet dat er een diepere betekenis in zit maar eerlijk gezegd wekt het bij mij niet genoeg interesse op om er het fijne van te weten. Simpel gezegd, het boeit mij niet.

Acteerwerk is goed maar dan is in mijn ogen al het positieve wel gezegd. Na deze 2 films ga ik er van uit dat elke vervolgfilm deze lijn blijft volgen en zal ik ze ook vermijden.

Verbazingwekkend trouwens hoever deze regisseur zijn acteurs krijgt in wat ze doen en met name bij Emma Stone.

Die lijkt zich nergens voor te schamen.

Vermakelijk maar laat me toch beetje koud. Ben meestal niet zo'n fan van omnibusfilms, en de manier waarop de verhalen gelinkt worden werkte ook niet helemaal, omdat de verhalen zich in aparte universums afspelen (voor mijn gevoel dan). Afzonderlijk vond ik de verhalen trouwens best leuk, beetje Twilight Zone-achtig soms, maar had toch liever gezien dat van het meest veelbelovende deel een film was gemaakt. Ben er alleen nog niet helemaal uit welk deel dan, en dat had Lanthimos wellicht ook. Plemons, Stone, Dafoe zijn fijne acteurs en ook leuk Qualley weer eens te zien na The Leftovers, die is wel on the rise in Hollywood.

Heerlijke film met goede dosis zwarte/absurde humor en een topcast. Een welverdiende 9/10.

Oh getver, Lanthimos doet aan crazy credits.

We kunnen dan wel iets denken als, ach het is maar heel kort, maar het voelt toch als een drempel, iets waarvoor er ergens een grijsbaardige oude man op een hachelijke brug staat, en iets prevelt als ‘tot hier en niet verder’ en misschien zelfs ‘over mijn lijk’. En als je daar dan tegenover staat dan hoor je dus ineens zomaar bij die anderen, de tegenpartij, de as van het kwaad, die mensen waar antifa tegen is. Het moment waarop je had moeten inzien dat je niet langer bij de good guys hoort, het moment waarop jouw biografie dat ene detail prijsgeeft waar het misging, het moment waarop duidelijk wordt dat jijzelf in de film over je eigen leven niet de final girl bent. Zo werkt het met principes - of je bent goed, of je zult eeuwig branden in de hel, die speciale hel die je eigen geloof je toegezegd heeft, en waarvan je altijd dacht dat die er voor ‘de anderen’ was.

Draaf ik door? misschien, maar evengoed vind ik dit beslist niet Lanthimos’ beste werk, en hoewel er beslist wel een paar erg, erg sterke scenes zijn, het ontbreekt eerst en vooral aan iets magisch of episch dat die scenes samenbindt, en zonder die samenhang lijkt het toch ongemakkelijk veel op wat interessantdoenerij zonder motief of moraal van betekenis. Vergelijk het eens met de films uit de gloriedagen van een Louis Malle, een Jean-Luc Godard. Lanthimos wil te graag, maar mist de inhoud, de diepte, de identiteit. Een beetje als de jonge hond op de receptie die zijn taart laat vallen, en zich geen raad weet met de situatie. Genant, voor alle aanwezigen.

Sowieso een misser van jewelste om de hele film aan Plemons op te hangen - acteurs die hun carriere in een of andere serie opgebouwd hebben, nee. Doe dat nou gewoon niet, het werkt niet, en BrBad is daar wel het best denkbare voorbeeld van. Die hele cast had na de serie gewoon een beroepsverbod moeten krijgen. Op Giancarlo Esposito na dan.

Lanthimos heeft de wind mee, maar gebruikt dat voordeel hiermee wel op een erg consumptieve manier. Triest, want het is tegelijkertijd ook zo duidelijk dat hij heel, heel veel meer kan dan dit.

Mensen die alleen bekend zijn met Lanthimos' zijn meer recente werk zullen hier wellicht op afknappen. Deze film is een stuk minder mainstream en meer vergelijkbaar met zijn oudere werk. Ik kon er zelf ook maar deels wat mee. In serievorm had dit een stuk beter gewerkt volgens mij. De film is gewoon veel te lang nu, en ik vond de boodschap er vrij dik bovenop liggen (al is het natuurlijk niet zo dat de boodschap van een film per se een code is die je moet kraken). Wel blijft de film altijd interessant doordat Lanthimos met zijn absurde uitvergrotingen van de werkelijkheid weer mooi de grenzen tussen humor en horror weet te vinden.

Er zijn volgens mij een hoop subtiele verbanden tussen de drie verhalen, maar ik had er al gauw geen zin meer in om daar al te veel over na te denken. Plemons is overigens zeer indrukwekkend in drie uiteenlopende rollen. Op dit moment is hij echt een van de beste acteurs die er is. Het zou me niet verbazen als deze film hem weer een Oscarnominatie oplevert. Een betere demonstratie van wat hij kan als acteur is er denk ik niet.

Anthologie van drie verhalen van ongeveer een uur: een onderdanige architect gehoorzaamt zowel professioneel als privé aan zijn manipulatieve baas; een politieagent ziet zijn lang vermiste vrouw weer maar heeft zijn twijfels over haar en in het laatste segment laat een vrouw haar gezin in de steek voor een krankzinnige cultleider.

Het is de vijfde film van Lanthimos die ik zag. Twee vielen in mijn smaak: “The Killing of a Sacred Deer” en “The Favourite” maar de andere drie vind ik verschrikkelijk om door te komen. “Kinds of Kindness” hoort daar ook bij en voelt geforceerd en gratuit aan, zonder richting of duidelijke boodschap. Lanthimos lijkt met zijn omnibus te vervallen in verwrongen narratieven die nergens naartoe leiden. De film geeft de indruk dat het ergens heen wil met zijn verwarde, chaotische en absurde plot, maar eindigt met een leegte die eerder frustrerend dan bevredigend is. De karakters voelen kil en afstandelijk aan; geen van de personages krijgt genoeg ontwikkeling om hun acties of motivaties interessant te maken. De soundtrack bestaat net als bij "Poor Things" grotendeels uit dissonante muziek en is ook al een tegenvaller.

Alleszins niet een film voor iedereen: de opinies zijn verdeeld. Persoonlijk helemaal niet aan mij besteed.

Ik vond het geen fijne film. Langdradig en soms verwarrend. De acreurs waren bekwaam, maar daarmee is allse gezegd.

Met Kinds of Kindness keert regisseur Yorgos Lanthimos samen met zijn coauteur Efthymis Filippou na de meer publieksvriendelijke films The Favourite (2018) en Poor Things (2023) terug naar zijn minder toegankelijke wortels. Hoewel beide films evenals Kinds of Kindness met veel experimentalistische grepen zijn doortrokken, absurdistisch gekleurd zijn en een bepaalde asociale grofheid etaleren, zijn ze helderder van toon en lichter verteerbaar. De drie episoden waaruit Kinds of Kindness bestaat alsmede de personages die de episoden kleuren, zijn een graadje abstracter en een graadje lastiger te duiden.

Emma Stone speelt Liz. Of misschien speelt ze een persoon die doet alsof ze Liz is. Wie zal het zeggen. Ze houdt ergens in de film een monoloog over honden en autoriteit, honger en vertwijfeling, genoegzaamheid en inzichtelijkheid. Hoewel de monoloog in het licht van de film redelijk te begrijpen valt, spreidt de monoloog een hoog rariteitsgehalte tentoon. Het is een van de talrijke momenten tekenend voor de behoorlijk abstracte en hoogst absurdistische inhoud van de film. Ondanks de vaak ongrijpbare en onwezenlijke toonzetting, slaagt Lanthimos er trouwens wonderbaarlijk wel in om steeds weer een brok menselijkheid in zijn personages door te laten schemeren. Kinds of Kindness is geen film die wars is van emoties. Ook al ligt dat misschien wel voor de hand omdat de verhalen en de personages daar niet expliciet op inzetten.

In de eerste episode gaat het om ondergeschiktheid en zelfbeschikking. Controle wordt uitgeoefend. Manipulatie wordt bedreven. De personages spreken monotoon. Dialogen klinken bijna alsof ze worden opgelezen. Alsof de personages proberen zich als normale mensen te gedragen, terwijl ze dat niet zijn. Alsof de personages een afgeleide vorm van de mens zijn. Een ingestudeerde versie die raakt aan het menszijn maar het wezen net niet weet te treffen.

De hoofdrollen in dit eerste fascinerende verhaal zijn voor de ondergeschikte Jesse Plemons en zijn chef Willem Dafoe. Plemons zet met overtuiging een man neer die zich uit angst en waarschijnlijk ook uit een gegroeid gevoel van gemakzucht afhankelijk opstelt en zich voegt naar de nukken van zijn baas. Dafoe is geweldig en speelt heerlijk arrogant en emotieloos. Het is pijnlijk om de lijdzame situatie te aanschouwen maar ook verrekte fascinerend. Het verhaal heeft wat mij betreft aansluiting met soortgelijk gedrag in de samenleving van nu waarin (met name door de vloek van de sociale media) wordt voorgeschreven wat de leden moeten denken en voelen.

De tweede en derde episode zijn even fascinerend en werpen dezelfde thema’s op. Met Stone, Plemons en Dafoe als de vertolkers van de belangrijkste personages maar wel steeds in een andere rol. Ook de tweede en derde episode vertellen bizarre verhalen die bijzonder goed vermaken terwijl ze intrigerend kritisch zijn over de oprechte intenties van de personages. Er worden vragen opgeworpen die de verhaallijn prettig prikkelen.

Het is genieten. Er zijn happy endings met een bittere nasmaak. Er is controle die omslaat in geweld. Er is treurnis gevolgd door een uitbundige dans. Van die dingen. Absurd is het zeker. Scherp ironisch ook. Verontrustend af en toe. Onbehaaglijke klanken van de componist Jerskin Fendrix begeleiden het geheel. Ruimtelijk camerawerk behoedt de kijker voor teveel benauwenis. En ondertussen is het gewoon genieten geblazen. Kinds of Kindness is een geweldige film.