Maestro (2023)

Wie meer had willen genieten van de muziek van Bernstein, zal zeker ontgoocheld zijn, al is er toch één uitvoering die wel kan tellen en naar het hart grijpt.

Bernstein was ook een maestro in het zichzelf zijn en daar focust de film op, misschien wat losjes dooreen, maar eigenlijk ook die scènes met de achteloze gesprekken, konden mij , net als bij "Tàr" wel vermaken.

Pluspunt in deze film is ongetwijfeld ook de buitengewoon sterke prestatie van Carey Mulligan, die uiteindelijk in het tweede gedeelte van de film, zeker het sterkste gedeelte, imponeert en Bradley als het ware in de schaduw speelt.

Dan zal ik Tar maar van mijn wishlist verwijderen…

Niet doen! Die zal jou prima smaken gaan!

Hij is er weer hoor, de Oscar bait. Dit is het soort trage en rommelige biopic waar ik vaak tegenop zie. De laatste jaren hebben we wat frissere variaties op deze stoffige formule gezien, dus stiekem hoopte ik dat hier ook weer het geval zou zijn. Maar niet dus. De pretentieuze zwart-wit beelden en ietwat pompeuze dialogen in het eerste half uur deden me de hoop al opgeven. Technisch is over het algemeen dik in orde allemaal, de kostuums en vooral make-up zijn indrukwekkend en de muziek van Bernstein zelf wordt gebruikt, maar toch ontbreekt er voelbaar wat. De film is zo afstandelijk als de camera zelf vaak is.

Cooper gaf me soms ook een beetje de kriebels in zijn wanhopige poging een Oscar binnen te hengelen. Mulligan deed het al een heel stuk beter. Ze is goed in personages spelen die ouder zijn dan ze zelf werkelijk is, en hoewel ook zij nog wel wat overacteert in het laatste bedrijf wist ze me in elk geval altijd wel te overtuigen en op momenten zelfs echt te raken. Die Oscarnominatie gaat er wel komen neem ik aan.

Wel raar overigens dat een film die zich alleen echt op twee personages fixeert je aan het einde totaal niet het gevoel geeft dat je ook maar iemand hebt leren kennen. Het verloop van het verhaal is te veel een Wikipedia-opsomming met grote sprongen in de tijd en een gebrek aan focus. De muziek komt ook een beetje op het tweede plan.

Heerlijke lachfilm. O, wacht... het was niet grappig bedoeld?

Een Bernstein met een Groucho Marx fopneus die constant loopt te glimlachen en werkelijk alles hilarisch vindt.

"Hij speelt de klarinet." Hahaha...

Lelijk goedkoop ogend zwart-wit; een overdaad aan grijs. Naar het einde toe wordt het wel een tikkeltje beter, maar door al dat artyfarty gedoe kon ik me in niemand inleven, met name Bradley Coopers blije overacting irriteerde me. Dat houterige matrozendansje ook.

Het wezenskenmerk van Leonard Bernstein als componist én als dirigent? Moderniteit! Hij was het die de klassieke traditie van het oude, ingeslapen continent durfde bezwangeren met nieuwere tendensen. Lichte muziek, dansbare muziek! De tegendraadse ritmiek van de jazz, het onweerstaanbare belcanto van de dan nog ontluikende musical, de hertaling van Shakespeare naar de straten van New York in het onvolprezen 'West Side Story', … Als dirigent vierde Bernstein de wedergeboorte van de Europese traditie vanuit een extravagant, dramatisch Amerikanisme: hoe vaak zijn de keuzes niet excessief, gericht op het versterken van pathos, genietend van het opvoeren van de dramaturgische spanningen inherent aan de respectievelijke partituren...!

Een biografische film over Bernstein moet dit leidend principe van zijn kunstenaarschap mijns inziens huldigen. Geen stereotiepe biopic dus, hoe graag we collectief ook hadden gehad dat Bradley Cooper vakkundig de levenswandel van de dirigent-componist uit de doeken had gedaan. Wat sommigen hier “rommelig” noemen, is mijn inziens een doelbewuste keuze voor 21ste-eeuws eclecticisme, of meer nog: het willen fileren van Bernsteins levenswandel conform de huidige maatschappelijke gevoeligheden. Lijkt de nadruk op Bernsteins biseksuele geaardheid in plaats van op zijn artistieke parcours een ongelukkige keuze? Niets van! Het is Coopers manier om het hier en nu te enten op een historische werkelijkheid, waarvan de feitelijkheden na te pluizen zijn in de annalen.

Bernsteins nalatenschap is immers afdoende gedocumenteerd, dus kiest Cooper een andere invalshoek – niet toevallig belichten wel meer makers tegenwoordig de feminiene blik op het mannelijke succes, gaande van ‘Jackie’ tot ‘Priscilla’. Wie wil weten wat Bernstein heeft neergezet, kan dat hoe dan ook beluisteren, bekijken of erover lezen. Bernstein als individu leren kennen – een man die overliep van intenties, worstelend met zijn polyamoureuze instincten, verliefd op de mensheid en de mogelijkheden die het leven bood, gebrandmerkt als extravert en tegelijk hunkerend naar het isolement om te kunnen creëren, ... – wordt wel degelijk iets wijzer aan de hand van ‘Maestro’.

Geen biopic uit het dozijn, wel een zeer verdienstelijke poging tot een integer portret.

3,5*

Ik kan je hier eigenlijk niet goed volgen, JJ_D. Geen stereotype biopic, oké, maar wat dan wel? Een biopic die dat "leidend principe van zijn kunstenaarschap" niét huldigt? Dus geen goede biopic? Of helemaal geen biopic, maar een film over "biseksualiteit" en de daarmee samenhangende relatieproblemen? Dan zijn er wel dieper en krachtiger films denkbaar! Want al bij al werd dat thema helemaal niet zo sterk uitgewerkt! En "het hier en nu enten op een historische werkelijkheid" klinkt wel heel mooi, maar heeft voor mij eigenlijk weinig betekenis, en doet ook weinig eer aan de figuur van Bernstein! Wat is daarvan trouwens de meerwaarde?

Dat doet deze film mijns inziens net wél, alleen al door voor een atypische, biografisch tegendraadse en toch radicaal hedendaagse invalshoek te kiezen!

Het ontwijken van het meest interessante aspect? Wat is daar hedendaags aan?

Radicaal is het zeker, maar of het een juiste beslissing is, wil ik toch betwijfelen.

Hier kwam ik echt amper doorheen. De film laat vooral losjes sfeerscheppingen zien, als een fly on the wall in het leven van Bernstein. Het is best op een naturelle manier gedaan, mensen praten door elkaar en zo, maar het grootste deel van de tijd had ik geen idee waar ik naar zat te kijken of waar het precies over ging.

Het acteerwerk en ook de transformatie van Bradley Cooper is eigenlijk zeer goed. Mensen zullen het waarschijnlijk wel overacten gaan noemen, maar ik was toch best onder de indruk van hoe hij het heeft neergezet. Maar is het als film (of biopic) leuk en interessant om te kijken? Nou nee, eigenlijk helemaal niet.

Het begin en het einde is eigenlijk nog het beste. Het zwart-witte beginstuk is qua acteerwerk en sfeer net of je echt naar een jaren ’40 film zit te kijken. Best goed gedaan en het levert wat sfeervolle scènes en shots op, maar valt er inhoudelijk chocola van te maken, mwa. De laatste twintig minuten zijn ook wel aardig, vooral te danken aan het uitstekende acteerwerk van Carey Mulligan. Ze zal het wel verliezen van de concurrentie maar ik hoop eigenlijk dat ze de Oscar wint en niet Margot Robbie of weer Emma Stone.

Maar alles daartussenin is heel erg saai. Vormtechnisch is het best goed. Acteerwerk valt te prijzen, cinematografisch is het prima in orde, maar inhoudelijk kon ik hier niks mee.

2,25*

Mee eens. De titel Maestro is misleidend, omdat het in deze film om het privéleven van Bernstein en zijn vrouw gaat, niet om de muzikale carrière. Die carrière vormt wel een grondtoon die het privéleven kleurt, maar dat is het dan ook. Waarmee Bradley Cooper de mist in gaat, is dat hij kiest voor een chronologische vertelling die zo'n 25 jaar omspant. Daardoor ontstaat eigenlijk nergens ruimte voor verdieping. Als Felicia op driekwart van de film tot een uitbarsting komt, dan heb je eigenlijk geen idee hoe je die woorden moet wegen. De film lijkt dat zelf ook niet te weten. Daardoor krijgt het getoonde drama geen impact. Wat in mijn ogen veel beter werkt in een biopic is om de levensloop helemaal los te laten en de film op te bouwen rondom de essentie van wat je wil overbrengen. Maestro begint overigens heel zwak maar weet zich gaandeweg wel wat op te richten, mede dankzij het uitstekende acteerwerk. Heb in het begin ook even overwogen om er de brui aan te geven en zelfs halfweg leek het me nog een lange zit, maar heb er uiteindelijk toch geen negatief gevoel aan overgehouden.

En dit moet opgaan voor een Oscar? Wat een gedrocht.. 2 uur van je leven die je nooit meer terugkrijgt.

Twee uur lang geboeid zitten kijken, maar na afloop bleef ik toch zitten met de vraag: waarom vond iemand dit levensverhaal interessant genoeg om te verfilmen? In Amerika was Bernstein kennelijk niet alleen een beroemde dirigent maar ook een grote publieke persoonlijkheid vanwege zijn televisiewerk en zijn onderwijs, maar van geen van die dingen zie je heel veel, we krijgen ook niet te zien waar zijn muzikaliteit en zijn compositorische gaven vandaan komen, zijn eigen muziek komt maar weinig aan bod, en pas op het einde krijgen we iets mee van zijn flamboyante dirigeerstijl. Zo ligt de focus voor mij vooral op zijn homo- of biseksualiteit en zijn moeizame huwelijk, maar het eerste is nou ook weer niet zó opzienbarend in het artistieke milieu waar hij in New York in verkeert, en het laatste is boeiend maar niet genoeg voor een biografische film van twee uur. Ik mis gewoon een dramatisch conflict dat duidelijk maakt waarom deze man het waard is om een biopic aan te wijden. Misschien is het ook wel voldoende dat ik geboeid heb zitten kijken, en de twee hoofdrolspelers verdienen naar mijn mening beiden hun Oscarnominaties (en misschien ook wel hun Oscars) ten volle, maar ik mis toch een bepaalde urgantie. En misschien is het ook wel zo dat ik na twee uur eigenlijk nog geen dieper inzicht in Bernsteins diepste drijfveren heb gekregen.

        Stel dat Leonard Bernstein nooit bestaan had, en iemand had dit script over een fictieve dirigent geschreven, zou het dan ook opgepikt en verfilmd zijn?

Dit was het inderdaad niet echt. De film is ontegenzeggelijk met vakmanschap gemaakt en kent enkele sterke performances, maar het probleem is een beetje dat het hele prive-leven van Bernstein me eigenlijk geen donder interesseert.

En dan gaat zo'n film vol grandeur met een flinke lengte je toch aardig tegenstaan.

Maestro mag dan wel de titel geweest zijn van Leonard Bernstein, het dekt niet echt de lading van deze biopic. Een wat rommelige film met knip en plakwerk. Zowel visueel als verhaallijn. Bernstein was nogal een karikaturaal figuur en dan krijg je ook een aparte voorstelling van Bradley Cooper dat erover lijkt te gaan. Ik ken Bernstein te weinig en ik vrees dat Cooper al meer vereist van zijn publiek en er vanuit ging dat iedereen deze muzikale legende kende. De enige muziek die ik echt goed ken van hem is West Side Story, zoals wel meer filmfans hier. Maestro is voor mij een zeer drukke en weinig boeiende biopic geworden. Jammer!

My my, ik vond het een verschrikkelijke film. Een egoproject van bradley cooper, deels opsomming van gebeurtenissen over een veel te lange tijd, deels een mislukte poging tot kunstzinnige filmmakerij. Combinatie van regisseur/hoofdrolspeler/producent gaat zelden goed. Weet iemand hoe groot de rol van Scorsese en Spielberg was in dit project?