Talk to Me (2022)

Vanaf 22 juni 2023 in de bioscoop (Gusto Entertainment)

EDIT: vanaf 17 augustus 2023 in de bioscoop

Dit moet een bizar goede film worden .eentje om in de gaten te houden ! ❤️

Blijkbaar afkomstig van de mensen achter RackaRacka. Vroeger keek ik altijd naar hun gestoorde filmpjes, maar was ze uit het oog verloren. Tof om te zien dat ze eindelijk een film hebben gemaakt.

‎Terrifying Twos: Danny and Michael Philippou on Racka energy and Talk To Me • Letterboxd

Benieuwd naar deze, voor zover ik weet ben ik niet bekend met RackaRacka, maar wat ik lees is dit een veelbelovende horrortitel.

Heerlijke poster. I wanna grab u!

Net gezien. Ik had geen enkele trailer gezien, niets. Wist alleen van de hype af.

Echt een hele toffe film. Bekend terrein, en toch anders. Uitstekend acteerwerk, vooral van de hoofd actrice. Genoeg emotionele scènes in de film die me echt wisten te pakken, fantastisch gespeeld. Toen de film eindigde had ik zoiets van...."nee, ik wil nog meer!" en een beter compliment kun je een film toch niet echt geven.

Zoals ik al eerder zei, het verhaal is niet perse onbekend, maar toch voelt het anders en het is uiterst boeiend. Absoluut het kijken waard. Meer van dit graag in het horror genre, al zie ik deze niet als puur alleen horror.

Voortreffelijke hoofdrol van Sophie Wilde, daar gaan we (hopelijk) meer van horen de komende jaren.

Alhoewel niet alle thema's in de film even origineel zijn is het toch een heel effectieve en naargeestige horror.

Aanrader!

Vraagje aan degene die deze film al gezien hebben: het lijkt me een prima film maar op de graad van angstaanjagendheid/bloederigheid: hoe erg is ie? Is het vooral onverwachte schrikeffecten zoals in The Grudge of meer het gruwelijke van Saw?

Er zit wat gore in, maar zeker niet in de mate van Saw of andere tortureporn. Zou het meer vergelijken met een Hereditary of It Follows (toevallig ook allemaal A24). Dus vooral veel sfeer met af en toe wat gore en schrikmomenten (maar geen jumpscares)

Ok goed om te horen! Spanning en duistere sfeer met schrikeffecten en niet al te expliciet in beeld gebracht geweld vind ik prima, als het maar niet zo'n film is waarbij je tot in detail heel realistisch ziet hoe bij iemand een been wordt afgezaagd om maar wat te noemen... Ughhh

Ik vroeg me dat even af omdat hij hier en daar wordt aangekondigd als engste film van het jaar, maar ik denk dat dat toch al gauw wordt overdreven.

Maar films zoals The Conjuring bevallen mij ook goed, lijkt me ook wel in dat straatje liggen.

Bij iedere nieuwe horror film wordt dat bijna geroepen , iets wat uitgevers graag roepen. Neem dat altijd met een korreltje zout. Maar het is zonder meer één van de beste horror films van dit jaar.

Verrassende horrorfilm met een aantal opvallend sterke scènes. Persoonlijk vond ik de finale wat minder geslaagd, maar verder is dit horrordebuut onderhoudend en strak. Wel wat onrustig, maar dat is makkelijk vergeven. Overigens maak ik me zorgen om het vervolg. Als deze film nou iets niet nodig heeft..

"What happens after ninety seconds?"

Vroeger keek ik weleens naar de filmpjes van RackaRacka en vroeg mij altijd af waarom ze nooit een feature film hebben gemaakt, want de skills waren al duidelijk aanwezig. Gelukkig stellen ze niet teleur met hun debuut.

Om de tijd te verdrijven roept een groepje vrienden om de zoveel tijd geesten op. Dit gebeurt aan de hand (pun intended) van een gebalsemde hand die de poort opent naar de geestenwereld. De bedoeling is om je door een geest over te laten nemen om zodoende een rush te krijgen. Echter mag het maar voor maximaal 90 seconden, want als het langer duurt loop je de kans om voor altijd bezeten te raken...

Deze opzet heb je als liefhebber uiteraard al vaker voorbij zien komen, maar de gebroeders Philippou weten er desondanks een verfrissende draai aan te geven. Het drama rondom Mia (sterke rol van Sophie Wilde) wordt goed belicht en het commentaar op de huidige tienercultuur is treffend te noemen. Dit zorgde er zeker voor dat ik als kijker helemaal ondergedompeld werd.

Met de eerste seance wordt de toon gelijk neergezet. In eerste instantie lijkt het allemaal nogal grappig over te komen, maar al gauw kreeg ik klamme handjes. De verschijningen zijn namelijk angstaanjagend en het gevoel van onheil blijft over het geheel voortdurend aanwezig; je waant je nergens veilig. Dit levert de meest gestoorde scènes op waarin de in your face gore niet wordt vermijd, geweldig!

Al met al is 'Talk to Me' een erg fijne verrassing geworden. Graag meer van dit.

4,0 Sterren.

Heerlijke verfrissende horror die originele keuzes maakt en je gedurende 94 minuten bij de les houdt. Sterke hoofdrol van Sophie Wilde die je de poorten van de hel binnensleept. Niet voor kijkers met slappe knieën. Enjoy the ride. Zien!

Vanwege goede recensies in de media, heb ik gisteravond deze Australische Horror / Thriller film in de bioscoop gezien, die overigens maar zeer matig gevuld was met circa 30 personen (helaas ook inclusief twee verliefde jonge tieners, die dus niet voor de film kwamen, die in het donker de zaal binnenkwamen en helaas achter ons gingen zitten op de achterste rij, o.a. bedoeld voor rolstoelers met begeleiding, waardoor de film voor mij al slecht begon). En wat helaas voor de matig gevulde zaal geldt, was ook van toepassing op de film, want die vond ik maar matig ondanks het originele concept.

Helaas geldt de laatste tijd vaak dat als een horrorfilm de bioscoop haalt, dat die dan vaak tegenvalt (meestal flauw en clichématig) en ze worden ook niet meer gemaakt zoals vroeger (bijvoorbeeld de jaren 80 horrorfilms), waarin vaak veel smerigheid (goor) te zien was en dat durft men tegenwoordig niet meer te maken. Tegenwoordig draait het vooral om voorspelbare en clichématige schrikeffecten, zoals goed in de voorfilm "The Nun II (2023)" te zien was.

In "Talk to Me" draait het om een groepje feestende tieners dat verslaafd raakt aan het oproepen van geesten via een mysterieuze oude, afgezaagde en gebalsemde hand (voorzien van een keramisch laagje en volgeschreven met krabbels), die een portaal naar de hel is. Tot één van hen te ver gaat en de hel en verdoemenis losbreekt.

"Talk to Me" opende opzicht niet slecht met de zoektocht naar Duckett (Sunny Johnson) op een feestje, waar Duckett degene neersteekt die naar hem opzoek is en waarna hij zichzelf in het gezicht doodsteekt. Maar daarbij valt er wel geen smerigheid of bloed te zien. Daarna maken we al snel kennis met de aparte hoofdrolspeelster Mia (Sophie Wilde) met een duister verleden (twee jaar eerder heeft haar moeder zelfmoord gepleegd en haar vader kan er nog steeds niet over praten), die ik er maar raar vond uitzien (een soort van jaren 80 Michael Jackson transgender) en vooral ook irritant vond.

Dat was gelijk al te zien tijdens het zingen in een auto (zoiets zo ik thuis gelijk vooruitspoelen en nu moest ik het helaas helemaal aanhoren) samen met Riley (Joe Bird), die ze op heeft gehaald en welke het jongere broertje is van haar beste vriendin Jade (Alexandra Jensen), waarbij ze stuiten op een zwaar gewonde kangoeroe op de weg, die ze niet uit haar lijden durft te lossen. Het over een lijdend dier rijden met een auto, is natuurlijk geen bioscoopmateriaal (vroeger zou dat geen probleem zijn), maar toen wist ik wel min of meer al dat deze film me zou gaan tegenvallen.

De scènes waar het groepje tieners met de hand geesten gaat oproepen en waarbij men moet zeggen "Talk to me", daarmee maak je contact met de geest van een overleden persoon, en "I let you in", daarmee word je tijdelijk bezeten door die geest, was opzicht wel leuk en aardig en werd ook op fraaie wijze in beeld gebracht met o.a. slimme camerabewegingen. En zeker als het uit de hand (leuke woordspeling m.b.t. tot de hand ) begint te lopen als de overleden moeder van Mia bezit neemt van Riley (wat langer duurt dan de maximale negentig seconden, omdat Mia haar moeder langer wilt horen, waardoor Riley bezeten raakt met een geest die niet meer naar buiten wil) en hij dan zijn eigen gezicht volledig kapot slaat en één van zijn ogen eruit wilt trekken (wat overigens niet gebeurt, want dat is tegenwoordig dus geen geschikt bioscoopmateriaal meer). Maar daar blijft het helaas ook min of meer bij. De zeer korte blik in de hel (waarin we zien wat er met Riley aan het gebeuren is), het verder vernielen van Riley in het ziekenhuis en de scène m.b.t. aan de tenen zuigen van iemand (het vriendje van Jade) mochten er ook nog wezen.

In "Talk to Me" wordt je gelukkig niet gepest met flauwe jumpscares (schrikeffecten), maar helaas vond ik het verhaal over trauma's, rouwverwerking, eenzaamheid, hoop, vastklampen en acceptatie niet echt boeiend (soms zelfs saai) en spannend, eng of echt goor wordt het ook nergens en de overige bezoekers in de zaal waren ook vooral stil. Ik hoorde enkel geluiden van de twee verliefde jonge tieners achter ons en zag een mooie jonge vrouw vlak naast ons die geregeld bezig was op haar smartphone. Wel mochten de speciale effecten er wezen, die er gelukkig niet CGI-achtig uitzagen, maar de ontknoping (waarbij Mia zichzelf opoffert en zodoende zelf terecht komt in het spel met de geesten) op het einde vond ik helaas matig.

De cast kon me helaas ook niet bekoren en zeker niet hoofdrolspeelster Sophie Wilde, die ik er maar raar vond uitzien, als Mia die langzaam in waanzin afglijdt. Andere hoofdrolspelers zijn Alexandra Jensen die Jade speelt als de ondersteunende beste vriendin van Mia en Joe Vogel (die ik overigens ook wat raar vond uitzien) als Riley die het broertje is van Jade. Degene die het nog het beste deed was veteraan Miranda Otto als de achterdochtige moeder van Riley en Jade waar Mia bij woont na het overlijden van haar moeder). Zij was ook de enige van de cast die ik kon (o.a. van de "The Lord of the Rings" films) en ze maakte ook als enige cynische opmerkingen vanwege haar achterdochtigheid. Zo zegt ze op een gegeven moment tegen het vriendje van Jade, als ze haar kamer binnenkomt en ze samen op bed liggen, iets in de trend van:

"Jade's vagina is verboden gebied."

Maar al met al vond ik "Talk to Me" maar een matige Horror / Thriller film die gelukkig ook maar circa 90 minuten duurt (en dat is een prima duur voor deze film). Maar vanwege het originele concept krijgt de film wel van mij maar een nipte onvoldoende i.p.v. een ruime onvoldoende. "Talk to Me" komt overigens uit de koker van de tweelingbroers Danny Philippou en Michael Philippou, die in Australië doorbraken met hun melige YouTube-filmpjes, en ze zijn ook al druk bezig met deel twee.

Aardige horror film met wat drama. Gezien de opgeklopte aankondigingen verwachtte ik een of ander griezelig meesterwerk, maar dat is het niet..... Maar los daarvan is het zeker wel een spooky film met behoorlijk acteerwerk en aantal originele invalshoeken.

Van zulke horrorfilms moet je houden, dat was niet echt mijn smaak.

Prima! Dat het niet de boeken ingaat als de meest memorabele of engste film aller tijden neem ik heel graag voor lief - ik vond het uitstekend gespeeld en gefilmd. Het verhaal werkt ook goed: binnen een behoorlijk korte tijdsspanne krijgen we een heel mooi beeld van de onderlinge relaties en kunnen we met ze mee gaan leven. Ik vond het echt heel knap gedaan. Ook fijn dat er niet te veel poespas of uitleg bij zat, hoewel ik wel een klein beetje de rol van de politie miste. Talk To Me is voor mij het zoveelste bewijs dat horror en rouwverwerking heel goed samen kunnen gaan.

4,0*

Tot nu toe beste horror van 2023!

Wat is a24?

De A24 is een in aanleg zijnde autosnelweg in Nederland. De snelweg zal de A20 ten westen van Vlaardingen met de A15 bij Rozenburg verbinden waarbij de weg grotendeels in de geplande Maasdeltatunnel komt te liggen. De snelweg zal ongeveer 4 kilometer lang worden.

A24 is een filmproductiemaatschappij.

Goed.

Geheel onverwacht ook. Vroeger wel wat van het werk van RackaRacka meegekregen, maar als ik die filmpjes naast Talk to Me hou kom ik maar weinig overeenkomsten tegen. De eerste trailer van de film maakte ook absoluut geen indruk. Ik vroeg me vooral af hoe je het überhaupt verzonnen krijgt, een demonische gebalsemde hand. Ik had het zelf nooit kunnen bedenken.

Toch is het een concept dat enkel als link dient voor de horror en de drama, een balans die de gebroeders Philippou opvallend sterk onder de controle hebben. De personages zijn sympathiek waardoor de film spannender en ruwer overkomt tijdens dreigende situaties. Vergeleken met een hoop andere horrorwerkjes doet Talk to Me dat dan een heel stuk beter en dan maakt zo'n scene waarbij Bird zijn eigen oog bijna uitrukt en zijn kop tegen de tafel ramt een heel stuk schokkender.

Erg spannend is de film nergens, lijkt me ook niet het primaire doel van de film dus de marketing is misschien wat onhandig. Echter zijn de scenes die dan wel spannender moeten zijn weinig effectief. Soms zit er wel een sfeervol stuk tussen, maar kappen de gebroeders Philippou te snel weg (De WC-scene in het ziekenhuis) of doen een scene teniet met iets te speelse CGI (De voetenlikker in de slaapkamer). Daarnaast ben ik ook niet te spreken over de finale van de film. Toegegeven, het is moeilijk om een film als Talk to Me af te sluiten, maar ik vond het niettemin teleurstellend. Neem bijvoorbeeld de scene waarbij Wilde haar vader neersteekt. Die scene wordt nauwelijks in het verhaal vermengt, terwijl het toch een hele heftige gebeurtenis is. Sowieso vind ik dat een wat onhandige scene. Te voorspelbaar en vervelend voor een juist onvoorspelbare film als deze.

Het oogt als een verzorgde film. Het kent een gezonde balans, erg sterk acteerwerk en genoeg memorabele momenten. Ik mag dan ook hopen dat de broers gewoon doorgaan met films binnen hetzelfde genre maken. Al moeten ze echt niet aan een vervolg gaan beginnen, dat kan haast niet goed aflopen. Wie weet zit ik fout, dat zat ik ook met deze film, maar ik mag het toch niet hopen. Talk to Me is een leuke ontdekking, verrassend voor het subgenre en van uitzonderlijk hoog niveau. Ik heb in de bioscoop genoten.

Een film met een aantal naargeestige scènes, goede vondsten en … geen jumpscares! Dan is een horrorfilm voor mij al bijna geslaagd, want wat zit er een hoop troep in dit genre (toegegeven: pulp = vaak wel leuk).
Naar verloop van tijd wordt de film wat rommelig en komt de nadruk nét iets teveel op het ‘rouwproces’ te liggen.

Maar al met al wel genoten. 3,5*

Talk to the hand

De hype rondom deze zomer horror is groot en de critici lijken stuk voor stuk lovend te zijn over het werk van de Philippou broers.

En deels snap ik deze hype wel. Het beproefde concept voelt fris bekeken door de lens van de sociale media generatie. Ook de opbouw is sterk. Waarbij de focus aanvankelijk nog ligt op de hype rondom het oproepen van geesten en de toon heel luchtig is, bouwt de spanning steeds verder op. Het opbouwende gedeelte is in mijn ogen nagenoeg perfect, en de vertolkingen worden kracht bijgezet door de relatief onbekende, maar sterk acterende cast.

Waar ik minder over te spreken ben is de tweede helft. Deze is nog steeds van een aardig niveau, maar niet van het niveau wat ik verwacht had. Wanneer de geest eenmaal uit de fles is wordt het verhaal vrij voorspelbaar, en de geestverschijningen minder beangstigend. Een uitzondering is de bezeten Riley, maar de focus lag meer op de geestverschijningen die Mia teisterden. En juist de verschijningen die haar tot waanzin dreven brachten voorspelbaarheid met zich mee, en maakte de dreigingen vanuit het geestenrijk ook steeds minder interessant. En wat was de toegevoegde waarde van de geest die via Mia besloot aan tenen te gaan sabbelen?

Wat ik ook jammer vond was dat in de tweede helft, de focus ook steeds meer op oppervlakkig sentiment en sensatie kwam te liggen. Hierdoor bleef een echte punch uit. Voorbeelden zijn de vader van Mia die een briefje van haar overleden moeder voorleest, die binnen vijf minuten door de crew op papier lijkt te zijn gekrabbeld. Gevolgd door het onvermijdelijke moment dat de geestverschijning die zich voordoet als haar moeder, haar manipuleert om haar vader aan te vallen. Of Mia die naar het ziekenhuis gaat om Riley om te brengen, maar in plaats van dat ze dit direct doet, er eerst voor kiest om helemaal met hem naar een drukke autoweg te lopen.

Het slot vond ik, buiten de ongeloofwaardigheid dat zowel Riley als de vader van Mia hun zware verwondingen wisten te overleven, wel heel sterk. Al hoop ik wel dat de de Philippou broers, die het vervolg ook gaan regisseren, een betere balans gaan vinden tussen een opbouw, en de uitwerking hiervan. Deze was nu nog te formulematig, al is er gelukkig alsnog voldoende potentie aanwezig om Talk to Me boven de gemiddelde horrorfilm uit te laten stijgen. Laat dus maar komen dat tweede deel!

3,5*

Behoorlijk teleurstellend. De heeft een prima idee wat behoorlijk heftig en intens had kunnen zijn, maar wat in de werkelijk een behoorlijk saai en bij vlagen irritant filmpje op heeft geleverd, mede dankzij een vervelende cast en een totaal gebrek aan spanning.

Nou lees ik net hier dat dit een A24 film is, dat had ik kunnen weten. Die leveren allemaal van dit soort werken af waarbij ze horror met maatschappelijke problemen proberen te vermengen en wat bijna de arthouse/drama kant op gaan. Even nagekeken, maar oa The Witch, Hereditary, Midsommar en Bodies, Bodies, Bodies zijn eerdere titels. Ik heb aan al die titels een ongelofelijke hekel, echt vervuiling van mijn filmuren was dat steeds. Nou is Talk to me niet zó slecht, maar het past prima in dat hoekje. Wederom wil dit bedrijf de wereld van pubers anno nu portretteren, maar ik trek dat volk zo slecht met hun mobieltjes en drang om alles met de wereld te delen dat ik me ook nu heb gestoord. Hoofdrolspeelster Sophie Wilde werkte op mijn zenuwen eerlijk gezegd. Dat geldt overigens ook voor de telefoonverslaafde beste vriendin en tevens de zus van.

Het positieve aan dit soort films is dat er dus weinig gebeurt, maar áls er dan enige spanning of iets naargeestigs is, dan maakt het wel indruk, zoals Riley die zijn hoofd kapot ramt en uiteraard ook een kijkje in de dodenwereld in het ziekenhuis waar Riley verzorgd werd. Het einde deed me ook weinig, ook niet heel erg origineel ook. Doe mij maar een nieuw werk van James Wan, dan weet ik zeker dat ik wel met een ongemakkelijk gevoel en spanning in mijn lichaam de bioscoop kan verlaten.

2,5*

Stevig gehypete horror die nogal tegenviel. Dit hebben we toch allemaal wel eens eerder - en vaak beter - gezien.

Groepje tieners betreedt geestenwereld en dat gaat mis. Een 0 voor originaliteit dus. De kracht zou hem dan moeten zitten in de uitvoering, maar die was ook maar zeer matig. Er is wat geshopt bij films als The Exorcist en Insidious maar het ontbreekt aan een eigen smoel. Een sterke sfeer neerzetten lukte niet echt en echt spannend werd het nergens. De belangrijkste elementen om een horror echt goed te maken kwamen dus niet uit de verf.

Toch zijn er wel wat positieve punten. De film is in een goed tempo opgebouwd en verzandt niet in lachwekkende absurditeiten, een bekende valkuil van het genre. Ook zitten er enkele sterke scènes in, waaronder de eerste keer dat Mia contact maakt met de geesten en de uit de hand lopende sessie van Riley. Acteerwerk was doorgaans oké.

Door het gebrek aan sfeer, spanning, scares of visuele hoogstandjes werd het al met al een wat saaie zit. De muziek was ronduit vervelend.

De cast is inderdaad een zwak punt. Nu hoeven acteurs niet per se knap te zijn, maar ze moeten niet onaangenaam zijn om te zien. Hoofdrolspeelster Sophie Wilde is op een vervelende manier onaantrekkelijk, waardoor de tenenzuigscène nog griezeliger wordt als blijkt dat zij zelf de sabbelaar is, en Joe Bird heeft een zwakke onderkaak en ook verder helemaal geen sympathiek gezicht. [...]

[Edit moderator: beledigende zin verwijderd.]

Ik wist eerlijk gezegd niet dat er ook een transgender in meespeelde, maar dat verklaarde wel waarom ik me tijdens de film afvroeg of Zoe Terakes nu een man of een vrouw was en eerlijk gezegd vroeg ik me dat in eerste instantie ook af bij Sophie Wilde.