Talk to Me (2022)

"What happens after ninety seconds?"

Vroeger keek ik weleens naar de filmpjes van RackaRacka en vroeg mij altijd af waarom ze nooit een feature film hebben gemaakt, want de skills waren al duidelijk aanwezig. Gelukkig stellen ze niet teleur met hun debuut.

Om de tijd te verdrijven roept een groepje vrienden om de zoveel tijd geesten op. Dit gebeurt aan de hand (pun intended) van een gebalsemde hand die de poort opent naar de geestenwereld. De bedoeling is om je door een geest over te laten nemen om zodoende een rush te krijgen. Echter mag het maar voor maximaal 90 seconden, want als het langer duurt loop je de kans om voor altijd bezeten te raken...

Deze opzet heb je als liefhebber uiteraard al vaker voorbij zien komen, maar de gebroeders Philippou weten er desondanks een verfrissende draai aan te geven. Het drama rondom Mia (sterke rol van Sophie Wilde) wordt goed belicht en het commentaar op de huidige tienercultuur is treffend te noemen. Dit zorgde er zeker voor dat ik als kijker helemaal ondergedompeld werd.

Met de eerste seance wordt de toon gelijk neergezet. In eerste instantie lijkt het allemaal nogal grappig over te komen, maar al gauw kreeg ik klamme handjes. De verschijningen zijn namelijk angstaanjagend en het gevoel van onheil blijft over het geheel voortdurend aanwezig; je waant je nergens veilig. Dit levert de meest gestoorde scènes op waarin de in your face gore niet wordt vermijd, geweldig!

Al met al is 'Talk to Me' een erg fijne verrassing geworden. Graag meer van dit.

4,0 Sterren.

Vanwege goede recensies in de media, heb ik gisteravond deze Australische Horror / Thriller film in de bioscoop gezien, die overigens maar zeer matig gevuld was met circa 30 personen (helaas ook inclusief twee verliefde jonge tieners, die dus niet voor de film kwamen, die in het donker de zaal binnenkwamen en helaas achter ons gingen zitten op de achterste rij, o.a. bedoeld voor rolstoelers met begeleiding, waardoor de film voor mij al slecht begon). En wat helaas voor de matig gevulde zaal geldt, was ook van toepassing op de film, want die vond ik maar matig ondanks het originele concept.

Helaas geldt de laatste tijd vaak dat als een horrorfilm de bioscoop haalt, dat die dan vaak tegenvalt (meestal flauw en clichématig) en ze worden ook niet meer gemaakt zoals vroeger (bijvoorbeeld de jaren 80 horrorfilms), waarin vaak veel smerigheid (goor) te zien was en dat durft men tegenwoordig niet meer te maken. Tegenwoordig draait het vooral om voorspelbare en clichématige schrikeffecten, zoals goed in de voorfilm "The Nun II (2023)" te zien was.

In "Talk to Me" draait het om een groepje feestende tieners dat verslaafd raakt aan het oproepen van geesten via een mysterieuze oude, afgezaagde en gebalsemde hand (voorzien van een keramisch laagje en volgeschreven met krabbels), die een portaal naar de hel is. Tot één van hen te ver gaat en de hel en verdoemenis losbreekt.

"Talk to Me" opende opzicht niet slecht met de zoektocht naar Duckett (Sunny Johnson) op een feestje, waar Duckett degene neersteekt die naar hem opzoek is en waarna hij zichzelf in het gezicht doodsteekt. Maar daarbij valt er wel geen smerigheid of bloed te zien. Daarna maken we al snel kennis met de aparte hoofdrolspeelster Mia (Sophie Wilde) met een duister verleden (twee jaar eerder heeft haar moeder zelfmoord gepleegd en haar vader kan er nog steeds niet over praten), die ik er maar raar vond uitzien (een soort van jaren 80 Michael Jackson transgender) en vooral ook irritant vond.

Dat was gelijk al te zien tijdens het zingen in een auto (zoiets zo ik thuis gelijk vooruitspoelen en nu moest ik het helaas helemaal aanhoren) samen met Riley (Joe Bird), die ze op heeft gehaald en welke het jongere broertje is van haar beste vriendin Jade (Alexandra Jensen), waarbij ze stuiten op een zwaar gewonde kangoeroe op de weg, die ze niet uit haar lijden durft te lossen. Het over een lijdend dier rijden met een auto, is natuurlijk geen bioscoopmateriaal (vroeger zou dat geen probleem zijn), maar toen wist ik wel min of meer al dat deze film me zou gaan tegenvallen.

De scènes waar het groepje tieners met de hand geesten gaat oproepen en waarbij men moet zeggen "Talk to me", daarmee maak je contact met de geest van een overleden persoon, en "I let you in", daarmee word je tijdelijk bezeten door die geest, was opzicht wel leuk en aardig en werd ook op fraaie wijze in beeld gebracht met o.a. slimme camerabewegingen. En zeker als het uit de hand (leuke woordspeling m.b.t. tot de hand ) begint te lopen als de overleden moeder van Mia bezit neemt van Riley (wat langer duurt dan de maximale negentig seconden, omdat Mia haar moeder langer wilt horen, waardoor Riley bezeten raakt met een geest die niet meer naar buiten wil) en hij dan zijn eigen gezicht volledig kapot slaat en één van zijn ogen eruit wilt trekken (wat overigens niet gebeurt, want dat is tegenwoordig dus geen geschikt bioscoopmateriaal meer). Maar daar blijft het helaas ook min of meer bij. De zeer korte blik in de hel (waarin we zien wat er met Riley aan het gebeuren is), het verder vernielen van Riley in het ziekenhuis en de scène m.b.t. aan de tenen zuigen van iemand (het vriendje van Jade) mochten er ook nog wezen.

In "Talk to Me" wordt je gelukkig niet gepest met flauwe jumpscares (schrikeffecten), maar helaas vond ik het verhaal over trauma's, rouwverwerking, eenzaamheid, hoop, vastklampen en acceptatie niet echt boeiend (soms zelfs saai) en spannend, eng of echt goor wordt het ook nergens en de overige bezoekers in de zaal waren ook vooral stil. Ik hoorde enkel geluiden van de twee verliefde jonge tieners achter ons en zag een mooie jonge vrouw vlak naast ons die geregeld bezig was op haar smartphone. Wel mochten de speciale effecten er wezen, die er gelukkig niet CGI-achtig uitzagen, maar de ontknoping (waarbij Mia zichzelf opoffert en zodoende zelf terecht komt in het spel met de geesten) op het einde vond ik helaas matig.

De cast kon me helaas ook niet bekoren en zeker niet hoofdrolspeelster Sophie Wilde, die ik er maar raar vond uitzien, als Mia die langzaam in waanzin afglijdt. Andere hoofdrolspelers zijn Alexandra Jensen die Jade speelt als de ondersteunende beste vriendin van Mia en Joe Vogel (die ik overigens ook wat raar vond uitzien) als Riley die het broertje is van Jade. Degene die het nog het beste deed was veteraan Miranda Otto als de achterdochtige moeder van Riley en Jade waar Mia bij woont na het overlijden van haar moeder). Zij was ook de enige van de cast die ik kon (o.a. van de "The Lord of the Rings" films) en ze maakte ook als enige cynische opmerkingen vanwege haar achterdochtigheid. Zo zegt ze op een gegeven moment tegen het vriendje van Jade, als ze haar kamer binnenkomt en ze samen op bed liggen, iets in de trend van:

"Jade's vagina is verboden gebied."

Maar al met al vond ik "Talk to Me" maar een matige Horror / Thriller film die gelukkig ook maar circa 90 minuten duurt (en dat is een prima duur voor deze film). Maar vanwege het originele concept krijgt de film wel van mij maar een nipte onvoldoende i.p.v. een ruime onvoldoende. "Talk to Me" komt overigens uit de koker van de tweelingbroers Danny Philippou en Michael Philippou, die in Australië doorbraken met hun melige YouTube-filmpjes, en ze zijn ook al druk bezig met deel twee.

Goed.

Geheel onverwacht ook. Vroeger wel wat van het werk van RackaRacka meegekregen, maar als ik die filmpjes naast Talk to Me hou kom ik maar weinig overeenkomsten tegen. De eerste trailer van de film maakte ook absoluut geen indruk. Ik vroeg me vooral af hoe je het überhaupt verzonnen krijgt, een demonische gebalsemde hand. Ik had het zelf nooit kunnen bedenken.

Toch is het een concept dat enkel als link dient voor de horror en de drama, een balans die de gebroeders Philippou opvallend sterk onder de controle hebben. De personages zijn sympathiek waardoor de film spannender en ruwer overkomt tijdens dreigende situaties. Vergeleken met een hoop andere horrorwerkjes doet Talk to Me dat dan een heel stuk beter en dan maakt zo'n scene waarbij Bird zijn eigen oog bijna uitrukt en zijn kop tegen de tafel ramt een heel stuk schokkender.

Erg spannend is de film nergens, lijkt me ook niet het primaire doel van de film dus de marketing is misschien wat onhandig. Echter zijn de scenes die dan wel spannender moeten zijn weinig effectief. Soms zit er wel een sfeervol stuk tussen, maar kappen de gebroeders Philippou te snel weg (De WC-scene in het ziekenhuis) of doen een scene teniet met iets te speelse CGI (De voetenlikker in de slaapkamer). Daarnaast ben ik ook niet te spreken over de finale van de film. Toegegeven, het is moeilijk om een film als Talk to Me af te sluiten, maar ik vond het niettemin teleurstellend. Neem bijvoorbeeld de scene waarbij Wilde haar vader neersteekt. Die scene wordt nauwelijks in het verhaal vermengt, terwijl het toch een hele heftige gebeurtenis is. Sowieso vind ik dat een wat onhandige scene. Te voorspelbaar en vervelend voor een juist onvoorspelbare film als deze.

Het oogt als een verzorgde film. Het kent een gezonde balans, erg sterk acteerwerk en genoeg memorabele momenten. Ik mag dan ook hopen dat de broers gewoon doorgaan met films binnen hetzelfde genre maken. Al moeten ze echt niet aan een vervolg gaan beginnen, dat kan haast niet goed aflopen. Wie weet zit ik fout, dat zat ik ook met deze film, maar ik mag het toch niet hopen. Talk to Me is een leuke ontdekking, verrassend voor het subgenre en van uitzonderlijk hoog niveau. Ik heb in de bioscoop genoten.

Talk to the hand

De hype rondom deze zomer horror is groot en de critici lijken stuk voor stuk lovend te zijn over het werk van de Philippou broers.

En deels snap ik deze hype wel. Het beproefde concept voelt fris bekeken door de lens van de sociale media generatie. Ook de opbouw is sterk. Waarbij de focus aanvankelijk nog ligt op de hype rondom het oproepen van geesten en de toon heel luchtig is, bouwt de spanning steeds verder op. Het opbouwende gedeelte is in mijn ogen nagenoeg perfect, en de vertolkingen worden kracht bijgezet door de relatief onbekende, maar sterk acterende cast.

Waar ik minder over te spreken ben is de tweede helft. Deze is nog steeds van een aardig niveau, maar niet van het niveau wat ik verwacht had. Wanneer de geest eenmaal uit de fles is wordt het verhaal vrij voorspelbaar, en de geestverschijningen minder beangstigend. Een uitzondering is de bezeten Riley, maar de focus lag meer op de geestverschijningen die Mia teisterden. En juist de verschijningen die haar tot waanzin dreven brachten voorspelbaarheid met zich mee, en maakte de dreigingen vanuit het geestenrijk ook steeds minder interessant. En wat was de toegevoegde waarde van de geest die via Mia besloot aan tenen te gaan sabbelen?

Wat ik ook jammer vond was dat in de tweede helft, de focus ook steeds meer op oppervlakkig sentiment en sensatie kwam te liggen. Hierdoor bleef een echte punch uit. Voorbeelden zijn de vader van Mia die een briefje van haar overleden moeder voorleest, die binnen vijf minuten door de crew op papier lijkt te zijn gekrabbeld. Gevolgd door het onvermijdelijke moment dat de geestverschijning die zich voordoet als haar moeder, haar manipuleert om haar vader aan te vallen. Of Mia die naar het ziekenhuis gaat om Riley om te brengen, maar in plaats van dat ze dit direct doet, er eerst voor kiest om helemaal met hem naar een drukke autoweg te lopen.

Het slot vond ik, buiten de ongeloofwaardigheid dat zowel Riley als de vader van Mia hun zware verwondingen wisten te overleven, wel heel sterk. Al hoop ik wel dat de de Philippou broers, die het vervolg ook gaan regisseren, een betere balans gaan vinden tussen een opbouw, en de uitwerking hiervan. Deze was nu nog te formulematig, al is er gelukkig alsnog voldoende potentie aanwezig om Talk to Me boven de gemiddelde horrorfilm uit te laten stijgen. Laat dus maar komen dat tweede deel!

3,5*

Behoorlijk teleurstellend. De heeft een prima idee wat behoorlijk heftig en intens had kunnen zijn, maar wat in de werkelijk een behoorlijk saai en bij vlagen irritant filmpje op heeft geleverd, mede dankzij een vervelende cast en een totaal gebrek aan spanning.

Nou lees ik net hier dat dit een A24 film is, dat had ik kunnen weten. Die leveren allemaal van dit soort werken af waarbij ze horror met maatschappelijke problemen proberen te vermengen en wat bijna de arthouse/drama kant op gaan. Even nagekeken, maar oa The Witch, Hereditary, Midsommar en Bodies, Bodies, Bodies zijn eerdere titels. Ik heb aan al die titels een ongelofelijke hekel, echt vervuiling van mijn filmuren was dat steeds. Nou is Talk to me niet zó slecht, maar het past prima in dat hoekje. Wederom wil dit bedrijf de wereld van pubers anno nu portretteren, maar ik trek dat volk zo slecht met hun mobieltjes en drang om alles met de wereld te delen dat ik me ook nu heb gestoord. Hoofdrolspeelster Sophie Wilde werkte op mijn zenuwen eerlijk gezegd. Dat geldt overigens ook voor de telefoonverslaafde beste vriendin en tevens de zus van.

Het positieve aan dit soort films is dat er dus weinig gebeurt, maar áls er dan enige spanning of iets naargeestigs is, dan maakt het wel indruk, zoals Riley die zijn hoofd kapot ramt en uiteraard ook een kijkje in de dodenwereld in het ziekenhuis waar Riley verzorgd werd. Het einde deed me ook weinig, ook niet heel erg origineel ook. Doe mij maar een nieuw werk van James Wan, dan weet ik zeker dat ik wel met een ongemakkelijk gevoel en spanning in mijn lichaam de bioscoop kan verlaten.

2,5*

Stevig gehypete horror die nogal tegenviel. Dit hebben we toch allemaal wel eens eerder - en vaak beter - gezien.

Groepje tieners betreedt geestenwereld en dat gaat mis. Een 0 voor originaliteit dus. De kracht zou hem dan moeten zitten in de uitvoering, maar die was ook maar zeer matig. Er is wat geshopt bij films als The Exorcist en Insidious maar het ontbreekt aan een eigen smoel. Een sterke sfeer neerzetten lukte niet echt en echt spannend werd het nergens. De belangrijkste elementen om een horror echt goed te maken kwamen dus niet uit de verf.

Toch zijn er wel wat positieve punten. De film is in een goed tempo opgebouwd en verzandt niet in lachwekkende absurditeiten, een bekende valkuil van het genre. Ook zitten er enkele sterke scènes in, waaronder de eerste keer dat Mia contact maakt met de geesten en de uit de hand lopende sessie van Riley. Acteerwerk was doorgaans oké.

Door het gebrek aan sfeer, spanning, scares of visuele hoogstandjes werd het al met al een wat saaie zit. De muziek was ronduit vervelend.

De film bedient zich van bekende horrorclichés – met name het ouijabord om de geesten van overledenen op te roepen (en het door elkaar gaan lopen van deze wereld en het dodenrijk of hel, bezetenheid (door de duivel) en de vloek die wordt doorgegeven aan telkens een nieuw slachtoffer – en is in die zin een 13-in-een-dozijn-horrorfilm, maar waar twaalf van dat dozijn een belediging voor de intelligentie van de kijker is (vaak ook bedoeld voor een weinig kritisch puberpubliek) met een onlogische plotontwikkeling, veel onzin en een ‘horror’ die bestaat uit schrikmomenten en/of veel bloed, is deze film de 13de betere horrorfilm die opvallend zuinig met schrikmomenten en slachtpartijen is want het heeft een goed verhaal dat logisch is (ook mooi rondgemaakt: het einde is weer het begin) en dat een basis heeft in de werkelijkheid. In feite ligt de parallel met drugsgebruik zo voor de hand dat de film als een metafoor daarvoor kan worden opgevat met als boodschap dat je bij het experimenteren niet te ver moet gaan waardoor je de controle verliest (hou je aan de instructie) en je geeft beter geen hallucinogene drugs aan minderjarigen en zeker niet aan een psychisch labiel persoon: de clue van het verhaal is in wezen dat een getraumatiseerd meisje (dat haar moeder heeft verloren en dat meent niet te worden gezien) door het hallucinante experiment in een psychose raakt en een gevaar voor zichzelf en haar omgeving wordt.

Wat betreft de drugsmetafoor deed de film me ook een beetje denken aan het literaire meesterwerk Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (1886) van Robert Louis Stevenson omdat de beroemde transformatie van dat verhaal in wezen een drugsverslaving beschrijft: Robert Louis Stevenson: Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (1886) .

Prima filmpje, niet zo sterk als ik van te voren had gedacht, maar zeker geen spijt dat ik heb betaald om 'm te kunnen zien. Prachtige actrice in de hoofdrol die de film echt droeg.

Vond de film eigenlijk te kort duren, had wel gedetailleerder gemogen van mij.

Nog eens een prima film in het horrorgenre die gerust een plaatsje heeft in het rijtje van Get Out, Smile en andere. De broers Philippou maken een goed langspeelfilmdebuut met Talk to Me. Ze vinken ook wel wat horrorclichés af, toch vliegen ze er in deze brute film zeer fors in. Hoewel ze dezelfde thema's aanraken, gaan ze niet (opnieuw) de weg op van uitgemolken franchises als Insidious en The Conjuring.

Hoog tempo, geen gerommel in de marge of slappe nevenverhaaltjes. Ook geen eindeloze verduidelijkingen. Sommige zaken zijn ambigue gebleven en dat is prima zo. Oké tot goed acteerwerk (en een leuke bijrol voor Miranda Otto). Leuk ook dat ze de jumpscares eigen grotendeels achterwege laten, daar hadden we geen nood meer aan en dat hadden ze begrepen.

Ik kijk uit naar hun volgende project!

Ik vond dit een behoorlijk intieme film en je zou zeggen dan ontstaat er toch ook een intense band met de kijker die het verhaal volgt... nou niet helemaal. In het begin zie je een groep jongeren die wel heel makkelijk de poort van de waanzin openen. Ik zelf kan me daar niet zo bij voorstellen dat je daar zo makkelijk aan mee doet maar oke. Wat op zich wel een logische vervolg was dat de jongeren of zwakkeren in die groep daar het meest in werden meegesleurd. En dat werd ook goed door de film weergegeven maar een groep jongeren de hele film volgen, daar zat ik eerlijk gezegd niet echt op te wachten. Wat over blijft is een redelijke film met op zich echt wel goede psychische waanzin en schokkende destructieve momenten. Het einde van de film had trouwens ook weer typisch het gevoel dat je naar een serie zat te kijken.

Ik ben vrij lovend

Clichématig

Maar niet standaard

Kort maar krachtig

Indrukwekkend debuut, geef maar meer van dit..

Best wel een goede horrorfilm, een aanrader ook wel, al heeft het zijn minpunten hier en daar. Een variatie op het oproepen van geesten maar dan op een eigen en originele manier. Er wordt hier ook een beetje gebracht dat het oproepen van deze geesten net zoiets is als trippen op drugs. En dat is prima maar deze jongeren gebruiken voor de rest geen drugs of roken geen peuken, behalve dan die ene knul die een keer een halve peuk oprookt. Ik kwam net nog langs een school gefietst en het eerste wat ik zie zijn rokende jongeren.

Deze vergelijking werkt wat mij betreft niet helemaal. Zijn deze jongeren nou rock&roll of eigenlijk niet? Misschien vinden ze roken erg ongezond maar vinden ze een geest oproepen in jezelf waarbij het risico is als je een seconde te lang er inzit, je voor de rest van je leven achtervolgd wordt door geesten. Ja, die risico nemen jongeren wel dus als je maar niet rookt! Beetje apart allemaal maar goed dat is mierenneuken misschien van mijn kant omdat het moeilijk is om voor te stellen dat iemand dit zomaar zou doen maar goed jongeren enzo en ze vervelen zich en als ze zoiets bovennatuurlijks ontdekken waarbij er eigenlijk al doden zijn gevallen ga je natuurlijk wel gewoon door. Ergens voelt deze film anti roken aan en is men snel bereidt op een dode geest op te roepen. Je krijgt mij niet helemaal mee dat iemand dit zomaar gaat doen, ik zou het absoluut niet doen. Misschien is dit gewoon altijd dezelfde euvel van een horrorfilm en is de kritiek daarop altijd dat je anders geen horrorfilm zou hebben.

De stijl, hoe het eruit ziet is wel goed gemaakt vind ik en je wil ook verder kijken en misschien is het engste van de film dat je in een flits in je ooghoeken, de reflectie van een spiegel of want een gedaante ziet wat wel het spannendste is van de film. Smile heeft dat ook een beetje, ergens lijkt Smile ook wel op deze film. Allebei niet verkeerd. De jongeren en dat ze alles filmen en op social media zetten is wel interessant in beeld gebracht en de scene dat die gast met een hond gaat tongen is best wel grappig, al is je leven ook wel verwoest hierna en dan is het moeilijk te begrijpen dat iemand het daarna nog een keer gaat proberen. Want deze vriendengroep zijn een stel eikels bij elkaar maar tegelijkertijd zijn ze ruimdenkend dat het niet erg is dat er een geile demoon of je eigen geilheid naar bovenkomt en je gaat tongen met een hond.

Ik weet niet helemaal of mijn verhaal duidelijk is maar een aanrader is dit wel!

Zeer originele take in dit genre. De séances zijn echt goed en bijzonder gefingeerd. Eng ook op een vrij aparte manier. De acteurs spelen met overtuiging en de muziek is spot on. De vaart gaat er soms wat uit, maar niet in die mate dat je als kijker afgeleid wordt. Het einde mocht er ook echt zijn. Goed bedacht en uitstekend gebracht!

Onbehaaglijke, behoorlijk creepy horrorfilm uit Australië die een frisse draai geeft aan een uitgekauwd concept. Na een kort maar krachtig begin heeft de film tijd nodig om op gang te komen, maar eenmaal op stoom is Talk To Me spannend, inventief en intens. Vooral het camerawerk en de montage zijn erg sterk. Dergelijke films vallen doorgaans door de mand in de finale, maar regisseurs Danny en Michael Philippou weten de boel vakkundig op de rails te houden, tot en met het memorabele einde.

Fijn horrorfilmpje, indd weer over geesten enzo, maar is nu eenmaal een genre an sich en ik hou er echt sel van, verschillende zijn zo goed. Nu was het met een occulte relikwie-hand dat je met de doden en hun geesten in contact brengt en ik vond dit best leuk. Dat het eerst nog funny lijkt te zijn, wat ikzelf al best vreemd vond, gaat al snel over in een nachtmerrie. Zeer van genoten en krijg van dit genre werkelijk geen genoeg van. Dikke 8/10.

Talk to Me

Best een aardige horrorfilm, maar had er wel meer van verwacht.

Best een interessante horrorfilm. Geen glaasje draaien of iets dergelijks, maar simpel een hand geven aan gebalsemde hand en ''Talk to me'' zeggen en voilá je hebt contact met een overleden iemand. Zeg je dan ook nog '' I let you in'' en de overleden persoon neemt je lichaam over. Verder zijn er wel regels, bijvoorbeeld je mag niet langer dan zoveel seconde de hand vast blijven houden, want dan is de kans groter dat je lichaam definitief wordt overgenomen. En laat het nou net daar mis gaan.

Het verhaal was goed en was vooral in het begin het sterkste, daarna kakte het wat in. Visueel zag de film er goed uit, ook vond ik de acteurs het niet slecht doen. Helaas was de film verder niet bepaald heel eng en was er weinig spanning. Ik denk dat in dat opzicht er meer uit te halen viel.

Ik blijf steken op 3 sterren.

Peter Jackson noemde dit een zeer intense horrorfilm en ik moet zeggen hij heeft wel een punt voor een deel van de film. Ik was behoorlijk onder de indruk want het was iets over halfweg echt wel heftig. Vooral hoe Riley zichzelf verminkte was ontzettend zot en je maag keert er toch van om. Dat heb ik niet vaak dat ik zoiets heb van "oei, straks kan ik er niet van slapen". Dat dacht ik maar heb er verder niet over gedroomd. Dit smaakt zeker naar meer. De acting was niet altijd even zuiver en je merkt wel dat het hier en daar niet perfect is. Het einde vond ik ook wat snel afgehaspeld. Vandaar blijf ik toch steken op maar 3.5* eigenlijk. Maar qua horror was het best expliciet en brutaal. Meer van dat. Hopelijk groeien deze regisseurs en blijven ze in dit genre ipv Marvel film 356 te maken.

Redelijk sterke horrorfilm. Het verhaal lijkt op vele voorgangers, maar is toch net even iets anders. De uitwerking is geslaagd. De opbouw is goed en zeker de eerste helft is ijzersterk. De spanning wordt dan langzaam opgebouwd tot een aardige climax halverwege. Daarna zakt de film wel wat in en wordt het ook minder spannend, maar zeker niet slecht. Het einde wordt gelukkig niet om zeep geholpen zoals bij vele vergelijkbare films, maar heeft ook niet echt een heel wow effect. Het acteerwerk is verder in orde en visueel is film erg sterk. Prima film. 3.5/4.0

Ik ben niet zo thuis in de horrorwereld cinema al kan ik me wel dergelijke films voor de geest halen (zonder titel) met een soortgelijk plot. Geen spelbord of iets dergelijks, wel een lugubere hand dat dient als medium om contact te leggen met de geestenwereld. Die hand deed me overigens wel denken aan zo'n horroraflevering van The Simpsons.

Ik kan beamen wat de rest hier al neerpende. Zelfde stramien als zijn voorgangers, maar toch dat tikkeltje anders in de uitwerking ervan. Iets frisser, iets minder clichématig. Geen goedkope jump scares ook en geen overdaad aan enge scènes hoewel de spanningsboog en de enge sfeer wel steeds overeind blijft. Dat is al heel wat. Bij deze dan ook een horror met weinig doden. Je zou het anders verwachten voor dit genre film.

Ook het einde is bevredigend en leidde niet tot overdrive. Intens, maar niet overdreven scary. Goed dat de makers die fragiele lijn niet overschreden hebben en de aandacht bij het verhaal gehouden hebben. Prima acteerwerk ook met angstige gezichten die er authentiek uitzagen.

Een bizarre variant op het aloude geesten oproepen werkt voor een groep tieners als een soort partydrug. Maar wanneer de veel jongere Riley [Joe Bird] na lang aandringen mee mag doen, loopt het spel op gruwelijke wijze uit de hand. Mia [Sophie Wilde], die verantwoordelijk was voor Riley en haar persoonlijke goedkeuring gaf voor zijn deelname aan het spel, ziet maar een mogelijkheid om Riley te redden. Maar daarvoor zet ze haar eigen leven, en mogelijk die van iedereen die haar dierbaar is, op het spel. Originele variant op een bekend gegeven vol verontrustende, schokkende momenten en een overtuigend spelende cast. Een voortreffelijke nagelbijter.

Met 4 & 5 sterren recensies die vertellen dat een bloedstollende rollercoaster-rit is, dat het dé horror must-see van het jaar is, of dat het een beklemmende gruwelijke horrorfilm is die je bij de keel grijpt, is het duidelijk dat A24-hype machine nog steeds werkt! Nu was deze gelukkig zo erg nog niet! Maar géén van bovenstaande beweringen was echt waar!

In de film heeft een groep tieners interactie met de doden via een gebalsemde hand. Dit wordt gebruikt als vermaak op feestjes, om te lachen en om vrienden op TikTok en Snapchat te posten. De regels zijn simpel; steekt een kaars aan, pak de hand vast, zeg “talk to me,” en een geest laat zich zien. En als ze zeggen: “I let you in,” zijn ze bezeten door die geest. Oh dit mag maar 90 seconden, ​​waarna de hand moet worden losgelaten en de kaars moet worden uitgeblazen! Drie keer raden...hoe het de tieners die knoeien met de krachten van de duisternis in deze film vergaat...!?

Zeker die seancescènes en het sadistische stukje waarin een jongen zichzelf verminkt en waarvan de camera niet weg draait waren effectieve scenes! De korte tijdsduur dat de bezitting mag duren en het gebruik van geluiden buiten het scherm helpen een gespannen goede sfeer van terreur te creëren. Helaas draait het in het grootste gedeelte van het verhaal meer in conventioneel aangrijpend melodrama. Dit is minder succesvol en hierdoor komt de griezeligheid en spanning te vaak op een te laag pitje te staan! Maar ik ben al heel dankbaar dat het bezit zelf niet wordt behandeld als een metafoor voor trauma, zoals in veel dit soort (elevated brr...verhevenheid) horrorfilms.

Voor ons gebeurde er toch wat te weinig, de dialogen tussendoor waren te langdradig. Dame voor ons in de cinema zat regelmatig op haar gsm te scrollen, ik snapte haar gevoel wel. Juist de openingsscène en het einde waren sterk. We waren misleid door de vergelijking die hier gemaakt wordt met Smile, was toch een heel andere film. Mijn vriend is echte horrorfanaat, dan blijf je wat op je honger zitten.

Leuke film, maar niets bijzonders. Waar ik me vooral aan heb geërgerd is de omslag van de stemming van de moeder. Ze is pissed op Mia na het voorval met haar zoon en even daarna vergeeft ze het Mia weer. Puur en alleen om er in de film voor te zorgen dat Mia bij de jongen kan in het ziekenhuis. Dat is zo slecht geschreven. Jammer.

Er een hype van maken is gelukt, maar er een goede film van maken niet, zoals ze bij Filmtotaal zeggen niets speciaal, en voor mij gewoon de zoveelste vervelende tienerhorror.

Een hartstikke goed speelfilmdebuut van de gebroeders Danny en Michael Philippou. De film is een mooie combinatie van shockelementen en mysterie. Daarnaast wordt tijd ingebouwd voor de karakterontwikkeling van de personages en besteedt de film in dat kader aandacht aan sociaal-emotionele vraagstukken. De gevaren van de sociale media passeren. Maar ook diepere thema’s als de dood en rouwverwerking vinden een plek.

Tiener Mia is diep ongelukkig. Worstelend met de dood van haar moeder is de labiele Mia een heerlijke prooi voor de duistere machten aan gene zijde. Een gebalsemde hand is hun werktuig. Deze ludieke deur naar gene zijde is een grote hit op tienerfeestjes. Filmpjes van de hand en het merkwaardige gedrag van de persoon die door de hand te omklemmen een portaal naar gene zijde opent worden via sociale media grif gedeeld.

Sophie Wilde speelt Mia. Ze doet dat erg goed. Ze geeft haar personage kwetsbaarheid en onzekerheid mee maar weet haar personage ondanks deze kenmerken ook te voorzien van een sterke wil. Mia is dan wel de meest prominente figuur in de film, maar ook de karaktertekeningen van de minder prominente figuren is redelijk rijk aan facetten. De onderlinge verhoudingen die soms goed en soms niet goed zijn, stralen dientengevolge een hoge mate van realisme uit. Uiteraard hebben de meer dan redelijke acteerprestaties daar eveneens een aandeel in.

Het tempo van de film is razend. De horror is explosief, bruut en bloederig. De sfeer bijna continu naargeestig. Dat wordt in eerste instantie veroorzaakt door de rouwende modus van Mia. Er zijn meer oorzaken. De experimenten met de hand hebben een sinister karakter en laten de persoon die de hand aanraakt vaak geschokt en gedesillusioneerd reageren. Als kijker word je daar niet vrolijk van. Tot slot is daar de algehele stemming onder de tieners. Die straalt straalt maar weinig optimisme en levenslust uit. Gelach en jolijt zijn herkenbaar als gelach en jolijt maar onder die oppervlakkige schil schuilen verveling, harteloosheid en onverschilligheid. Het zoeken naar snelle sensationele kicks is het middel om die verveling te verdrijven en negatieve gevoelens te voeden. Het heeft niks bestendigs. Erg deprimerend allemaal. De camera vangt het allemaal treffend.

De film is niet vrij van clichés. De jumpscares, de duistere gestaltes in het donker en de grotesk aangebrachte make-up ontbreken niet. De broers Philippou hanteren de trucs echter niet doorlopend en dat werkt doeltreffend. De film is geen aaneenschakeling van opgelegde schrikmomenten. De film laat soms ook gewoon de neerslachtige en onheilspellende sfeer zijn werk doen. Zonder clichématige fratsen. Dan komt de psychologische horror om de hoek kijken. Zielenpijn, angsten en driften worden door de ontmoetingen met gene zijde aan de oppervlakte gebracht en doen hun angstaanjagende werk. De combinatie van plastische en psychologische horror maken van Talk to Me een erg fijne horrorfilm.

Talk to Me is geen huiveringwekkende horrorfilm, maar er zitten toch enkele scenes in die memorabel zijn (zoals de jongen Riley die zichzelf onder invloed van het spel met de hand ernstig letsel toebrengt). Het idee van de vervloekte hand doet mij trouwens een beetje denken aan de Monkey's Paw uit de The Simpsons-aflevering Treehouse of Horror II. Daar ging het om een vervloekte apenoot die wensen vervult, dus niet helemaal hetzelfde uitgangspunt, maar goed.

Wat meteen opvalt is het aantal vreemde figuren die in deze film rondlopen: genderconfusede transgenders en zomeer. Maar daar mag je hier blijkbaar niets over zeggen, dus skippen we dat onderwerp maar. De film deed mij geen enkele keer schrikken maar de naargeestige sfeer die voortdurend aanwezig is en ook het zwaarwichtige onderwerp van rouwverwerking en verlies, maakt de film toch wel tot een psychologische thriller.

Er zitten wel enkele onlogische zaken in, zoals de gewonde kangoeroe in het midden van de autoweg laten liggen (en er zelfs nog een tweede keer overheen willen rijden), de plotselinge omslag van de stemming van de moeder van Riley, alsook het ongeloofwaardige volledige herstel van zowel Riley als de vader van Mia.

Het einde van de film vind ik wat minder geslaagd. De zogenaamde onverwachte plottwist waarbij Mia niet Riley maar zichzelf opoffert bijvoorbeeld. En ook het moment waarop Mia zelf als overleden geest wordt opgeroepen door middel van de hand had wat meer impact kunnen hebben. Er zou nog een vervolg op deze film komen, dus ik ben benieuwd hoe men hierop zal voortborduren.

Als ik even snel goed geteld heb, ben ik de negende die het Australische Talk to Me registreert voor de nu lopende horrorchallenge. Hoewel ik met registratie 179 geen haast heb gemaakt me bij deze groep te voegen, was deze film een van de titels waar ik het meest naar uitkeek. De trailer sprak me erg aan, en A24 horrors liggen erg goed in John Miltons straatje.

Wanneer een groep vrienden ontdekt hoe ze geesten kunnen oproepen met behulp van een gebalsemde hand, raken ze verslaafd aan de nieuwe sensatie, totdat een van hen te ver gaat en angstaanjagende bovennatuurlijke krachten ontketent.

Het verhaal an sich is nauwelijks baanbrekend. Talk to Me is de zoveelste variatie op een groepje tieners waarbij het geesten oproepen spelletje fout gaat. De gebalsemde hand die het subject in staat stelt om contact met een willekeurige geest te maken die in het rijk daarachter ronddwaalt, en door 'I let you in' bezit van diegene te nemen, is in principe gewoon een variatie op een Ouija bord of iets van vergelijkbare strekking. Het is met name de effectieve regie, het degelijke script met zich ontwikkelende karakters en thema's als rouw en trauma, die deze film van de meute onderscheidt. Een bijzonder debuut van YouTubers Danny en Michael Philippou, dat kritisch goed werd ontvangen, maar die ook op MM en Letterboxd respectievelijk op 3,4* en 3,6* mag rekenen. Ik ken noch de heren, noch had ik ooit van RackaRacka gehoord, dus een grote verrassing.

Sophie Wilde speelt bijzonder goed, en weet in de meer dramatische scènes van haar karakter Mia goed te overtuigen. Met slechts een budget van 4,5 miljoen was Talk to Me een Box Office Hit, die wereldwijd 90 miljoen in het laatje bracht. Wederom een succes voor A24 dus.

Talk 2 Me is reeds aangekondigd. Ik ben er bij.

4*

Thematisch zeker niet vernieuwend, deze psychologische horror over levenden die geplaagd worden door de geesten van de doden. The Shining is de eerste verwante film die in me opkomt... De uitwerking daarentegen is iets vernieuwender, met tieners die van het oproepen van geesten een spelletje maken. De eerste helft is dan ook vrij goed te noemen en laat heel wat richtingen open.
Dat het uit de hand zou lopen lag er dik op natuurlijk, maar de manier waarop verpestte het voor mij wel; het had allemaal iets pittiger uit de hoek mogen komen. Rouwverwerking is intussen een bijna afgezaagd motief in dit soort films. Enkel het einde brengt noch een lichtpuntje in deze teleurstellende film die teveel inzet op rouwdrama ten kosten van spanning, en daardoor aansleept en uit balans raakt.
Door de patserige recensies vooraf (engste horror ooit en dit soort gelul) leek dit wel een hype zoals Blair Witch Project destijds, maar uiteindelijk maakte men van een mug een olifant en blijkt dit een flauwe hap.

“I let you in.”

Dit was echt een hele gave film. Ik ben voor de meerderheid echt onder de indruk. Toen ik deze tegenkwam qua trailer vond ik het al best vet, en ook de hype die is ontstaan online over deze film heeft me toch echt wel overgehaald om deze film te checken. Een film die ik zeker moest kijken tijdens de horrorfilm challenge. En om JM's feitje door te trekken, ben ik de elfde kijker van deze film, in deze challenge. Echt heel tof om te zien dat deze film alle lof krijgt die hij zeker verdiende. De film voelde vooral ook vrij fris aan, ik zelf ben niet echt bekend met films die echt dit concept hanteerde. Hoewel het gewoon “simpel” een geestenoproep filmpje was, ken ik niks in dezelfde extase. Voor mij erg verfrissend.

Het is lang geleden dat een film een gevoel in mij creëerde van toch wel een klein beetje angst. Supertof, daar was ik héél lang naar op zoek en Talk To Me lukt het ook echt. Dat kwam voornamelijk omdat ik het best spannend vond wat ze deden met die hand, je weet niet wat er gaat komen en zeker op het begin schrik je toch best wel even. Daarna gaat de film vrij leuk en snel door, waar de frisheid toch naar boven komt als de cast ook heel goed mee beweegt met deze film. De introductie vond ik al een knaller, waar ik meende een jongen zijn vriend zocht, en deze verstopt zat in een slaapkamer bij een feestje. Toen hij die jongen mee stak en het voor hem op nam (om de telefoontjes weg te doen die aan het filmen waren), stak hij eerst zijn vriend dood en daarna zichzelf. Gruwelijk maar best gaaf.

De cast vond ik wel prima. Wel erg inclusief merkte ik, al vond ik niks echt bepaald storend. Ik was best bang dat deze film zich weer deels politiek wou inwikkelen maar, gelukkig liet hij dat snel achter wegen. Maar, dit voorgevoel of deze “angst” (als je daar overigens al bang van moet worden), werd voornamelijk gecreëerd door een eerdere discussie bij deze film. Het viel me in het begin helemaal niet op hoe of wat maar, ik zelf stoorde me totaal niet aan Zoe Terakes. Aan het acteerwerk merk je niks, en het valt echt niet op alleen als je erop gaat letten. Voor de rest vond ik Sophie Wilde het erg leuk doen ook, een prima rol die erg vermakelijk was om te volgen.

De film begon vrij leuk maar, kende af en toe wel wat in kak momenten waar ik niet echt aan kon wennen. De film was op het begin soms vooral wat tam, maakt opzich niet héél veel uit verder omdat de opbouw wel heel sterk was. Ikzelf vond het moment met Riley bijvoorbeeld heel vet, wanneer hij eigenlijk over zijn angst heen komt en ook die hand probeert maar, uiteindelijk een verkeerde geest in zich krijgt waardoor hij zichzelf eigenlijk mishandelt (door constant op de tafel te slaan met zijn hoofd, en later ook in de douche in het ziekenhuis). Maar, ook het moment dat Mia te lang vastzit en hierdoor eigenlijk in de geestenwereld blijft hangen en deze geesten constant blijft zien vond ik ook heel tof.

Het einde was voor mij de kers op de taart. Als Mia eerst haar vader neersteekt met een schaar, een moment wat je eigenlijk aan ziet komen overigens. En daarna naar Riley gaat in het ziekenhuis omdat ze van de geesten hoorde dat ze hem moest vermoorden om het over te laten gaan. En nadat ze bij de snelweg staat, zichzelf voor de auto's gooit, en daarna weer op staat. Maar, het uiteindelijk blijk dat ze nu zelf tussen de doden hoort, en ook bij het spel met de hand belandt alleen dan bij Spaanstalige spelers. Heel erg leuk, en een vrij grote open einde voor het tweede deel (wat overigens ook al is aangekondigd).

Dus ja, ik ben echt een erg grote fan van deze film geworden, en kan niet wachten tot het tweede deel. Ik vond het heel vermakelijk wat er gebeurde, en heb me echt een anderhalf uur vermaakt. Ja, zo kort is deze film, en dat valt reuze mee. Hele toffe film.

Goeie film over een groepje vrienden die met behulp van een hand geesten weten op te roepen. Niet bepaald een origineel uitgangspunt, maar dit is wel een effectieve horrorfilm. Redelijk spannend en hier en daar weet de film best bruut uit de hoek te komen. NIet bepaald een verkeerd regiedebuut van de broertjes Philippou.