Talk to Me (2022)

Een bizarre variant op het aloude geesten oproepen werkt voor een groep tieners als een soort partydrug. Maar wanneer de veel jongere Riley [Joe Bird] na lang aandringen mee mag doen, loopt het spel op gruwelijke wijze uit de hand. Mia [Sophie Wilde], die verantwoordelijk was voor Riley en haar persoonlijke goedkeuring gaf voor zijn deelname aan het spel, ziet maar een mogelijkheid om Riley te redden. Maar daarvoor zet ze haar eigen leven, en mogelijk die van iedereen die haar dierbaar is, op het spel. Originele variant op een bekend gegeven vol verontrustende, schokkende momenten en een overtuigend spelende cast. Een voortreffelijke nagelbijter.

Vond ik nu niet...

Heel de film is sterk in mijn ogen ook al hebben we het mysterie en de zoektocht naar vroeger al erg vaak gezien in andere films, maar daarom is Smile voor mij niet minder. Als ze maar geen vervolg maken over die ex flik waar de film bij eindigd waar ik wel om vrees aangezien ik al wat heb gelezen online....

Met 4 & 5 sterren recensies die vertellen dat een bloedstollende rollercoaster-rit is, dat het dé horror must-see van het jaar is, of dat het een beklemmende gruwelijke horrorfilm is die je bij de keel grijpt, is het duidelijk dat A24-hype machine nog steeds werkt! Nu was deze gelukkig zo erg nog niet! Maar géén van bovenstaande beweringen was echt waar!

In de film heeft een groep tieners interactie met de doden via een gebalsemde hand. Dit wordt gebruikt als vermaak op feestjes, om te lachen en om vrienden op TikTok en Snapchat te posten. De regels zijn simpel; steekt een kaars aan, pak de hand vast, zeg “talk to me,” en een geest laat zich zien. En als ze zeggen: “I let you in,” zijn ze bezeten door die geest. Oh dit mag maar 90 seconden, ​​waarna de hand moet worden losgelaten en de kaars moet worden uitgeblazen! Drie keer raden...hoe het de tieners die knoeien met de krachten van de duisternis in deze film vergaat...!?

Zeker die seancescènes en het sadistische stukje waarin een jongen zichzelf verminkt en waarvan de camera niet weg draait waren effectieve scenes! De korte tijdsduur dat de bezitting mag duren en het gebruik van geluiden buiten het scherm helpen een gespannen goede sfeer van terreur te creëren. Helaas draait het in het grootste gedeelte van het verhaal meer in conventioneel aangrijpend melodrama. Dit is minder succesvol en hierdoor komt de griezeligheid en spanning te vaak op een te laag pitje te staan! Maar ik ben al heel dankbaar dat het bezit zelf niet wordt behandeld als een metafoor voor trauma, zoals in veel dit soort (elevated brr...verhevenheid) horrorfilms.

Eindelijk weer eens een film die mij kon laten schrikken!

Voor ons gebeurde er toch wat te weinig, de dialogen tussendoor waren te langdradig. Dame voor ons in de cinema zat regelmatig op haar gsm te scrollen, ik snapte haar gevoel wel. Juist de openingsscène en het einde waren sterk. We waren misleid door de vergelijking die hier gemaakt wordt met Smile, was toch een heel andere film. Mijn vriend is echte horrorfanaat, dan blijf je wat op je honger zitten.

Leuke film, maar niets bijzonders. Waar ik me vooral aan heb geërgerd is de omslag van de stemming van de moeder. Ze is pissed op Mia na het voorval met haar zoon en even daarna vergeeft ze het Mia weer. Puur en alleen om er in de film voor te zorgen dat Mia bij de jongen kan in het ziekenhuis. Dat is zo slecht geschreven. Jammer.

Er een hype van maken is gelukt, maar er een goede film van maken niet, zoals ze bij Filmtotaal zeggen niets speciaal, en voor mij gewoon de zoveelste vervelende tienerhorror.

ik vond het best een goeie en effectieve horrorfilm

onlogische keuzes volop maar dat hoort bij horror

meende wat maatschappij kritiek te ontdekken, en hij lijkt geschreven voor een jonger publiek?

best een aanrader als je van horrorfilms houdt

Heb ook zo'n arm, ben ermee getrouwd. Als ze naar harpjesland of naar de andere kant gaat (laatste waarschijnlijk want mijn leven is een hel) dan mogen jullie hem hebben. Vond het een prima thriller/horror film. Zat de eerste keer redelijk op het puntje van mijn stoel, een paar dagen later nog eens gekeken met mijn vrouw, toen wist ik uiteraard wat er al komen ging maar zij blijkbaar ook want dat doet ze iedere dag bij mij dus haar reactie was "meh". Ze heeft inmiddels een schrift naast haar bed liggen, wellicht met tips voor de script writers met tips om mensen het leven nog zuurder te maken met mij als voorbeeld. Heb vanavond het hoofd van de kapperscursus van mijn dochter onder het dekbed gelegd, ze keek erna, gooide het aan de kant en pakte mijn kussen en ging slapen. Dan ben je echt een coole kikker. Vond het een creepy film maar niet zo creepy als mijn vrouw.

Uiteraard weer een vleugje opmerkingen over 'white people' en genderconfuse mensen. Heel hip allemaal.

Horror gemixt met trauma-dingetjes. Niet meer verrassend. Al jaren niet meer.

Vond het nergens echt spannend worden.

De afgelopen jaren zijn we bijna dood gegooid met horror films waar het ‘paranormale’ centraal staat. Dit jaar werden we bijvoorbeeld als kijker al verveeld met het volgende deel van de Evil Dead, The Nun en Insidious reeks. Wat hebben deze films met elkaar gemeen? Nou, ze vervallen allemaal in dezelfde cliché’s en weten niet of nauwelijks te vernieuwen.

Dit filmpje, met een budget van minder dan 5 miljoen USD, weet dus wél een frisse wind te laten waaien. De opzet van het verhaal is ietwat gewaagd, maar het spreekt dus wel aan. Daarnaast zorgt de 90 minuten lange speelduur er voor dat het constant boeiend blijft en dat er niet onnodig van de rode draad wordt afgeweken.

De pure horror vond ik persoonlijk wel meevallen, het waren eigenlijk maar een paar huiveringwekkende scènes. Het is meer een mix van horror, thriller en drama, met aan het begin nog wat ruimte voor luchtigheid.

Deze komt zonder twijfel in mijn persoonlijke horror top 3 van dit jaar.

Heftige film ervaring. Talk to Me heb ik nog net op de valreep gezien in de bioscoop voordat deze er uit zou gaan. Voorheen had ik enkel een kleine trailer voorbij zien komen en wist ik verder niks van de film af. Als horrorliefhebber heb ik door de jaren toch wat bizare films gezien. Waarvan geesten of demonen films ik een tere ziel blijf hebben, maar lieten mij nooit achter als bij deze film/bioscoop ervaring. Ik heb momenten gehad dat ik mijn ogen dicht hield, mijn oren bedekte en met zweetvoeten zat te kijken (als ik iets echt spannend vind krijg ik zweetvoeten). Maar toen ik eenmaal de zaal uitliep met kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen bleek de film pas echt hard te zijn binnen gekomen. Nu ik dit (een uur later) aan het typen ben heb ik ergens nog steeds de intense en gruwelijke beelden voor mij die mij kippenvel doen oplaten. Kijkers van de film weten vast welke scènes ik bedoel. En ik zeg eerlijk, ik heb gruwelijke, gore scènes en films gezien. Maar dit vond ik persoonlijk echt heftig. Nergens draaide de camera weg, laat staan dat het rustig in beeld werd gebracht. De geluidseffecten daaraan werden naar mijn idee aardig versterkt en kwamen heftig over. Uiteraard versterkt het bioscoopbezoek dit wel, maar de film durf ik niet nog eens aan, ook niet in mijn filmkamer. Respect naar de regisseurs toe voor het lef hebben en het realistisch in beeld brengen hiervan. Laat staan de make-up verzorgende die juist hier een realistisch beeld aan toegevoegd wetende hebben. Voor nu ga ik proberen te slapen en moet ik het allemaal nog even zien te verwerken. Hopelijk kan ik op een ander moment een wat film directere recensie plaatsen, vanuit ik vorm had ik als eerste graag mijn gevoel over deze film op deze manier willen delen.

Ja wat kan ik hier over zeggen, slecht einde waardoor de film me niet echt boeit. Wel een leuk concept

Beter dan verwacht. Totaal geen liefhebber van het horror genre maar deze film heeft denk ik inspiratie gehaald uit de film The Ring. Meer het ongemakkelijke gevoel krijgen dan het afzagen van ledematen of zo iets dergelijks.
En het einde had beter gekund, ze pleegt zelfmoord om die jongen te redden. Doe dat dan ook.

Talk to Me komt een frisse twist op de zoveelste film binnen het subgenre. De jeugd van tegenwoordig gebruikt namelijk seances om hun high te bereiken en deelt als ware Zoomers de beelden het liefste zo snel mogelijk online. De horrorfilm bereikt dankzij zijn originaliteit, afgrijzen en subtiel vleugje humor een hoge piek, maar weet dat door teveel melodrama helaas niet vast te houden. Ik ben uiteindelijk niet volledig bezeten, maar wel aangenaam verrast.

3,5 * Klamme handjes

En wat vond ik er nou van:

Het begint meer als een tiener film waarin de top punt van een feest de “hand” is. Maar als het uiteindelijk verkeerd gaat (goh echt?) het wat serieuzer wordt. Het verhaal wordt dan zeker een stuk serieuzer, met de nodige schrik momenten natuurlijk en met de nodige Horrorelementen als de camera niet wegdraait dan. Wat helaas te vaak gebeurde. Ook zat er verder erg veel melodrama in wat het tempo uit het verhaal haalde. Ondanks de cast vrij jong is wordt er redelijk goed in geacteerd, en zijn de effecten goed gedaan. Met een leuke twist aan het eind. Aanrader? Ja best wel. Leuke kleine enge film geworden, maar geen Horrorfilm in mijn ogen dan.

Een hartstikke goed speelfilmdebuut van de gebroeders Danny en Michael Philippou. De film is een mooie combinatie van shockelementen en mysterie. Daarnaast wordt tijd ingebouwd voor de karakterontwikkeling van de personages en besteedt de film in dat kader aandacht aan sociaal-emotionele vraagstukken. De gevaren van de sociale media passeren. Maar ook diepere thema’s als de dood en rouwverwerking vinden een plek.

Tiener Mia is diep ongelukkig. Worstelend met de dood van haar moeder is de labiele Mia een heerlijke prooi voor de duistere machten aan gene zijde. Een gebalsemde hand is hun werktuig. Deze ludieke deur naar gene zijde is een grote hit op tienerfeestjes. Filmpjes van de hand en het merkwaardige gedrag van de persoon die door de hand te omklemmen een portaal naar gene zijde opent worden via sociale media grif gedeeld.

Sophie Wilde speelt Mia. Ze doet dat erg goed. Ze geeft haar personage kwetsbaarheid en onzekerheid mee maar weet haar personage ondanks deze kenmerken ook te voorzien van een sterke wil. Mia is dan wel de meest prominente figuur in de film, maar ook de karaktertekeningen van de minder prominente figuren is redelijk rijk aan facetten. De onderlinge verhoudingen die soms goed en soms niet goed zijn, stralen dientengevolge een hoge mate van realisme uit. Uiteraard hebben de meer dan redelijke acteerprestaties daar eveneens een aandeel in.

Het tempo van de film is razend. De horror is explosief, bruut en bloederig. De sfeer bijna continu naargeestig. Dat wordt in eerste instantie veroorzaakt door de rouwende modus van Mia. Er zijn meer oorzaken. De experimenten met de hand hebben een sinister karakter en laten de persoon die de hand aanraakt vaak geschokt en gedesillusioneerd reageren. Als kijker word je daar niet vrolijk van. Tot slot is daar de algehele stemming onder de tieners. Die straalt straalt maar weinig optimisme en levenslust uit. Gelach en jolijt zijn herkenbaar als gelach en jolijt maar onder die oppervlakkige schil schuilen verveling, harteloosheid en onverschilligheid. Het zoeken naar snelle sensationele kicks is het middel om die verveling te verdrijven en negatieve gevoelens te voeden. Het heeft niks bestendigs. Erg deprimerend allemaal. De camera vangt het allemaal treffend.

De film is niet vrij van clichés. De jumpscares, de duistere gestaltes in het donker en de grotesk aangebrachte make-up ontbreken niet. De broers Philippou hanteren de trucs echter niet doorlopend en dat werkt doeltreffend. De film is geen aaneenschakeling van opgelegde schrikmomenten. De film laat soms ook gewoon de neerslachtige en onheilspellende sfeer zijn werk doen. Zonder clichématige fratsen. Dan komt de psychologische horror om de hoek kijken. Zielenpijn, angsten en driften worden door de ontmoetingen met gene zijde aan de oppervlakte gebracht en doen hun angstaanjagende werk. De combinatie van plastische en psychologische horror maken van Talk to Me een erg fijne horrorfilm.

Talk to Me is geen huiveringwekkende horrorfilm, maar er zitten toch enkele scenes in die memorabel zijn (zoals de jongen Riley die zichzelf onder invloed van het spel met de hand ernstig letsel toebrengt). Het idee van de vervloekte hand doet mij trouwens een beetje denken aan de Monkey's Paw uit de The Simpsons-aflevering Treehouse of Horror II. Daar ging het om een vervloekte apenoot die wensen vervult, dus niet helemaal hetzelfde uitgangspunt, maar goed.

Wat meteen opvalt is het aantal vreemde figuren die in deze film rondlopen: genderconfusede transgenders en zomeer. Maar daar mag je hier blijkbaar niets over zeggen, dus skippen we dat onderwerp maar. De film deed mij geen enkele keer schrikken maar de naargeestige sfeer die voortdurend aanwezig is en ook het zwaarwichtige onderwerp van rouwverwerking en verlies, maakt de film toch wel tot een psychologische thriller.

Er zitten wel enkele onlogische zaken in, zoals de gewonde kangoeroe in het midden van de autoweg laten liggen (en er zelfs nog een tweede keer overheen willen rijden), de plotselinge omslag van de stemming van de moeder van Riley, alsook het ongeloofwaardige volledige herstel van zowel Riley als de vader van Mia.

Het einde van de film vind ik wat minder geslaagd. De zogenaamde onverwachte plottwist waarbij Mia niet Riley maar zichzelf opoffert bijvoorbeeld. En ook het moment waarop Mia zelf als overleden geest wordt opgeroepen door middel van de hand had wat meer impact kunnen hebben. Er zou nog een vervolg op deze film komen, dus ik ben benieuwd hoe men hierop zal voortborduren.

Niet apen(n)oot, maar apenpoot dus.

Meer verwacht door de hype. Prima film maar niet heel speciaal.

Als ik even snel goed geteld heb, ben ik de negende die het Australische Talk to Me registreert voor de nu lopende horrorchallenge. Hoewel ik met registratie 179 geen haast heb gemaakt me bij deze groep te voegen, was deze film een van de titels waar ik het meest naar uitkeek. De trailer sprak me erg aan, en A24 horrors liggen erg goed in John Miltons straatje.

Wanneer een groep vrienden ontdekt hoe ze geesten kunnen oproepen met behulp van een gebalsemde hand, raken ze verslaafd aan de nieuwe sensatie, totdat een van hen te ver gaat en angstaanjagende bovennatuurlijke krachten ontketent.

Het verhaal an sich is nauwelijks baanbrekend. Talk to Me is de zoveelste variatie op een groepje tieners waarbij het geesten oproepen spelletje fout gaat. De gebalsemde hand die het subject in staat stelt om contact met een willekeurige geest te maken die in het rijk daarachter ronddwaalt, en door 'I let you in' bezit van diegene te nemen, is in principe gewoon een variatie op een Ouija bord of iets van vergelijkbare strekking. Het is met name de effectieve regie, het degelijke script met zich ontwikkelende karakters en thema's als rouw en trauma, die deze film van de meute onderscheidt. Een bijzonder debuut van YouTubers Danny en Michael Philippou, dat kritisch goed werd ontvangen, maar die ook op MM en Letterboxd respectievelijk op 3,4* en 3,6* mag rekenen. Ik ken noch de heren, noch had ik ooit van RackaRacka gehoord, dus een grote verrassing.

Sophie Wilde speelt bijzonder goed, en weet in de meer dramatische scènes van haar karakter Mia goed te overtuigen. Met slechts een budget van 4,5 miljoen was Talk to Me een Box Office Hit, die wereldwijd 90 miljoen in het laatje bracht. Wederom een succes voor A24 dus.

Talk 2 Me is reeds aangekondigd. Ik ben er bij.

4*

Soms wat langdradig, maar een oeroud verhaal in een keurig jasje van het heden gegoten

Thematisch zeker niet vernieuwend, deze psychologische horror over levenden die geplaagd worden door de geesten van de doden. The Shining is de eerste verwante film die in me opkomt... De uitwerking daarentegen is iets vernieuwender, met tieners die van het oproepen van geesten een spelletje maken. De eerste helft is dan ook vrij goed te noemen en laat heel wat richtingen open.
Dat het uit de hand zou lopen lag er dik op natuurlijk, maar de manier waarop verpestte het voor mij wel; het had allemaal iets pittiger uit de hoek mogen komen. Rouwverwerking is intussen een bijna afgezaagd motief in dit soort films. Enkel het einde brengt noch een lichtpuntje in deze teleurstellende film die teveel inzet op rouwdrama ten kosten van spanning, en daardoor aansleept en uit balans raakt.
Door de patserige recensies vooraf (engste horror ooit en dit soort gelul) leek dit wel een hype zoals Blair Witch Project destijds, maar uiteindelijk maakte men van een mug een olifant en blijkt dit een flauwe hap.

Zeer toffe film!

“I let you in.”

Dit was echt een hele gave film. Ik ben voor de meerderheid echt onder de indruk. Toen ik deze tegenkwam qua trailer vond ik het al best vet, en ook de hype die is ontstaan online over deze film heeft me toch echt wel overgehaald om deze film te checken. Een film die ik zeker moest kijken tijdens de horrorfilm challenge. En om JM's feitje door te trekken, ben ik de elfde kijker van deze film, in deze challenge. Echt heel tof om te zien dat deze film alle lof krijgt die hij zeker verdiende. De film voelde vooral ook vrij fris aan, ik zelf ben niet echt bekend met films die echt dit concept hanteerde. Hoewel het gewoon “simpel” een geestenoproep filmpje was, ken ik niks in dezelfde extase. Voor mij erg verfrissend.

Het is lang geleden dat een film een gevoel in mij creëerde van toch wel een klein beetje angst. Supertof, daar was ik héél lang naar op zoek en Talk To Me lukt het ook echt. Dat kwam voornamelijk omdat ik het best spannend vond wat ze deden met die hand, je weet niet wat er gaat komen en zeker op het begin schrik je toch best wel even. Daarna gaat de film vrij leuk en snel door, waar de frisheid toch naar boven komt als de cast ook heel goed mee beweegt met deze film. De introductie vond ik al een knaller, waar ik meende een jongen zijn vriend zocht, en deze verstopt zat in een slaapkamer bij een feestje. Toen hij die jongen mee stak en het voor hem op nam (om de telefoontjes weg te doen die aan het filmen waren), stak hij eerst zijn vriend dood en daarna zichzelf. Gruwelijk maar best gaaf.

De cast vond ik wel prima. Wel erg inclusief merkte ik, al vond ik niks echt bepaald storend. Ik was best bang dat deze film zich weer deels politiek wou inwikkelen maar, gelukkig liet hij dat snel achter wegen. Maar, dit voorgevoel of deze “angst” (als je daar overigens al bang van moet worden), werd voornamelijk gecreëerd door een eerdere discussie bij deze film. Het viel me in het begin helemaal niet op hoe of wat maar, ik zelf stoorde me totaal niet aan Zoe Terakes. Aan het acteerwerk merk je niks, en het valt echt niet op alleen als je erop gaat letten. Voor de rest vond ik Sophie Wilde het erg leuk doen ook, een prima rol die erg vermakelijk was om te volgen.

De film begon vrij leuk maar, kende af en toe wel wat in kak momenten waar ik niet echt aan kon wennen. De film was op het begin soms vooral wat tam, maakt opzich niet héél veel uit verder omdat de opbouw wel heel sterk was. Ikzelf vond het moment met Riley bijvoorbeeld heel vet, wanneer hij eigenlijk over zijn angst heen komt en ook die hand probeert maar, uiteindelijk een verkeerde geest in zich krijgt waardoor hij zichzelf eigenlijk mishandelt (door constant op de tafel te slaan met zijn hoofd, en later ook in de douche in het ziekenhuis). Maar, ook het moment dat Mia te lang vastzit en hierdoor eigenlijk in de geestenwereld blijft hangen en deze geesten constant blijft zien vond ik ook heel tof.

Het einde was voor mij de kers op de taart. Als Mia eerst haar vader neersteekt met een schaar, een moment wat je eigenlijk aan ziet komen overigens. En daarna naar Riley gaat in het ziekenhuis omdat ze van de geesten hoorde dat ze hem moest vermoorden om het over te laten gaan. En nadat ze bij de snelweg staat, zichzelf voor de auto's gooit, en daarna weer op staat. Maar, het uiteindelijk blijk dat ze nu zelf tussen de doden hoort, en ook bij het spel met de hand belandt alleen dan bij Spaanstalige spelers. Heel erg leuk, en een vrij grote open einde voor het tweede deel (wat overigens ook al is aangekondigd).

Dus ja, ik ben echt een erg grote fan van deze film geworden, en kan niet wachten tot het tweede deel. Ik vond het heel vermakelijk wat er gebeurde, en heb me echt een anderhalf uur vermaakt. Ja, zo kort is deze film, en dat valt reuze mee. Hele toffe film.

Diep onder de indruk. Het is vrij zeldzaam dat een horrorfilm ook als een volwaardig drama werkt en zeer geloofwaardig uitgewerkte personages bevat. In de manier hoe ze zich gedragen en praten zijn het net echte mensen. Ik was al helemaal aan boord voordat er ook nog maar iets bovennatuurlijks was voorgevallen (eigenlijk al vanaf die verrassende openingsscène met de tracking shot). En de horror zelf? Ook al fantastisch. De film gaat er haast te ver in hoe genadeloos het allemaal is. Het sounddesign en de special effects zijn ook ijzersterk.

De horrorscènes deden me overigens een beetje aan The Sixth Sense en The Evil Dead denken, niet de minste films om mee vergeleken te worden. De regels zijn ook duidelijk en er is zelfs een vrij effectieve spanningsboog als het lot van Riley op het spel komt te staan. De acteurs die Riley en Mia spelen zijn zeer indrukwekkend, al helemaal voor een film uit dit genre. Het einde vond ik ook aardig. Wat mij betreft is dit nu al een moderne klassieker.

Ja en wij zijn geïnteresseerd in jouw (al dan niet klote) huwelijks leven. Ik zou zeggen ; vraag een scheiding aan. Of ben je net zo dom als al diegene in die horrorfilms met hun nog dommere keuzes.

Goeie film over een groepje vrienden die met behulp van een hand geesten weten op te roepen. Niet bepaald een origineel uitgangspunt, maar dit is wel een effectieve horrorfilm. Redelijk spannend en hier en daar weet de film best bruut uit de hoek te komen. NIet bepaald een verkeerd regiedebuut van de broertjes Philippou.

Pun intended?

Zou niet de eerste keer zijn...

Eindelijk weer een goeie horror! Ik heb genoten

Akelige film over verveelde Larry Clark kids waarvan er twee feestjes verzieken door de aanwezigen de hand van een dooie medium te laten schudden, doe je dat; dan zie je een geest (of andersoortig bovennatuurlijk scum) en je kan ze zelfs vragen om bezit van je te laten nemen. Bij eentje gaat het behoorlijk mis als ze meent de geest van haar moeder te herkennen die haar blijft volgen.
Creepy en depressing stuff.

Film heeft als uitgangspunt eigenlijk niet veel minder cliche´s dan de gemiddelde suffe Hollywoodhorrortjes maar de uitwerking is duidelijk wat meer bijzonder en daarmee ook interessanter.

Lekker nare vibe ook geregeld daardoor.