
Family Plot (1976)
Verenigde Staten
Misdaad / Komedie
120 minuten
geregisseerd door Alfred Hitchcock
met Karen Black, Bruce Dern en Barbara Harris
Nep-medium Blanche wordt door een rijke, oude dame ingehuurd om haar ter adoptie afgestane neefje te vinden. De dame heeft gewetenswroeging gekregen en wil het verdwenen familielid opnemen in haar testament. Blanche wordt bijgestaan door haar vriendje en taxichauffeur George die in zijn vrije tijd detective speelt. Ondertussen ontvoert een ander stel met succes rijke en bekende mensen, die in ruil voor bijzondere juwelen hun vrijheid terugkrijgen. Het duurt niet lang tot de paden en de verhalen van beide koppels elkaar kruisen. Hitchcock's laatste film.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=2-4BIREW2tI
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,8 / 20766)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)score (MusicMeter)Voorheen vond ik het wel genietbaar.
Echt een hele goeie film. Super spannend en een goed verhaal.

3,0*
Twee leuke verhalen voor de prijs van één; een op het eerste oog chique juwelier die met zijn vrouw rijke mensen tegen losgeld ontvoert en een wat lowlife stelletje dat middels dubieuze opzetjes ook wat centjes probeert te scharrelen. Met name dit laatste paar is op zich al een film waard; vooral 'George' (Bruce Dern) heeft een geweldig charisma op het grote scherm.
De twee verhalen komen samen wat helaas een niet erg spetterende finale oplevert, en Hitchcock slaat de plank stevig mis met een 'grappig' bedoelde sequentie rond een auto die op hol slaat, maar over het geheel genomen is het een vrij vlotte bedoening geworden.
3,5*.
Wat me bij Vertigo opviel, was dat elke scène zo doordacht is. De positie van alles is goed over nagedacht. Iets wat ik hier bij Family Plot miste. Deels misschien, omdat de film zich er niet zo voor leent.
Het luchtige pakt bij vlagen goed uit en het contrast tussen de spannende en de luchtige scènes was dan ook simpel het verschil tussen dag en nacht. Minder komisch dan Trouble With Harry waardoor de luchtige scènes wat geforceerd overkomen. De spannende scènes hebben genoeg om het lijf om te zorgen dat de film nergens inkakt en Hitchcock zou Hitchcock niet zijn als hij het verhaaltechnisch niet uitstekend geregeld had.
Nee, ik zit niet zoals bovenstaander aan de 52, maar dit was inmiddels al wel weer nummer 18.

Hitchcock weet hier twee op het oog verschillende verhaallijnen, op een prima manier aan elkaar te verbinden. Toch moet ik wel zeggen, dat de komische momenten niet altijd even geslaagd zijn, en het gebrek aan spanning er wel voor zorgt, dat de film in de laatste twintig minuten iets aansleept. Van de acteurs is vooral Bruce Dern goed op dreef. Hij zorgt ook meestal voor de leukste momenten en speelt daarnaast bijzonder aardig. Wel zitten er een aantal momenten die, die op zijn zachts gezegd nogal knullig ogen, waarvan die hier reeds genoemde scene met de remmen van de auto wel het allerbeste voorbeeld is.
Geen topper dus, maar best vermakelijk, en een degelijk afscheid van Alfred Hitchcock.
3,0*
Dat is trouwens de enige fout die Barbara Harris maakt, want verder is ze meestal erg geestig. De show wordt echter gestolen door Bruce Dern, die hier heel erg goed is en ook wel een personage speelt dat je niet al te vaak ziet in een film als deze. Hij lijkt meer uit een film van Woody Allen te komen. Dat Dern nooit in een film zat van Allen is dan ook bijna een verrassing. Dern won dit jaar de prijs voor beste acteur in Cannes en toen vroeg ik me vooral af waar ik die naam van kende. Hij zit in veel films, maar eerder zag ik hem alleen in kleine rolletjes in Django Unchained en Pat Garrett and Billy the Kid (waar hij uncredited is). Family Plot leidt me wellicht naar meer films van hem. Ik ging deze film eigenlijk kijken ter nagedachtenis van Karen Black, maar die is vooral gecast om haar uitstraling en krijgt niet veel bijzonders te doen. Maar een krachtige uitstraling heeft ze wel.
Al met al een meer dan onderhoudende film van Hitchcock dus. Geen ultieme afsluiter van zijn carrière, maar ook niets waarvoor hij zich hoefde te schamen. Wel voor het laatste shot: die knipoog is wat flauw.
3,5*
De film werkt uitstekend als komedie en weet twee verhaallijnen op slimme wijze samen te laten komen, maar Hitchcock is technisch onvoldoende met de tijd mee gegaan. De beroemdste scène uit de film, waarin Dern en Black in auto zitten waarvan de remmen zijn gesaboteerd, werkte Hitch tot in detail uit, maar het gebruik van achtergrondprojectie beperkt de impact. De muziek van John Williams is absoluut een pluspunt en het einde behoort tot de beste momenten uit Hitchcocks oeuvre, dus er valt heel wat te genieten.
Veel gedoe over niks. Ondanks de aardige seventies-cast.
Twee verhaallijnen komen in deze family plot samen tot één geheel. Enerzijds heb je Blanche die mensen oplicht door te profiteren van de goedgelovigheid en de emotionaliteit van mensen. Zij wordt bijgestaan door George - een leuke rol overigens van Bruce Dern. Anderzijds heb je het gewiekste duo Arthur en Fran wiens criminele activiteiten op een veel hoger pitje staan. Door een toeval kruisen beiden elkaars wegen. De film is fel verouderd en vertoont foutjes waardoor het wat gebricoleerd over kwam zoals de dolle autorit bvb. Ook het einde was vluchtig en snel afgehaspeld. Alsof Hitchcock er gewoon geen zin meer in had. Die knipoog op het einde alleen al. Het had wat weg van pakweg Santa Barbara of Dallas ofzo ...
Desalniettemin toch genoten van de film door de leuke duo's en de misverstanden die tussen hen opleefden. Net niet wat mij betreft, maar alsnog een nipte voldoende.
Eén van Hitchcock's laatste films. En de oude meester laat zien het nog niet verleerd te zijn. Het begin van Family Plot is wat warrig, en het introduceren van beide stellen duurt wat lang. Maar Harris, Dern, Devane en Black zijn geweldig op dreef, en nadat de verhaallijnen samenkomen komt er meer focus en vooral meer spanning. In het laatste gedeelte komt alles wat Hitchcock zo fascinerend maakt als regisseur samen. Spanning, humor, misdaad en uiteraard weer Hitchcock's kenmerkende twist/MacGuffin.
Er zijn twee verhaallijnen die allebei rond een man-vrouwduo draaien. Het eerste duo bestaat uit sympathieke oplichters die op geld azen dat toch niemand zou missen. Aan hun keuken te zien hebben ze het niet breed. Het tweede duo zijn de echte schurken. Hij is een onvervalste psychopaat, die een charmante eerste indruk maakt maar over lijken gaat om zichzelf steeds verder te verrijken. De twee verhaallijnen komen geleidelijk aan via enkele tussenschakels bijeen, maar reeds vroeg komt het bijna tot een letterlijke botsing wanneer ze Karen Black, vermomd met een blonde pruik, bijna omverrijden. De camera schakelt dan naadloos over vanuit de hoogte.
Vermommingen, valse identiteiten en nepseances zijn de orde van de dag. De werktitel was dan ook Deceit. De uiteindelijke titel heeft een dubbele betekenis, want een plot is ook een lapje grond op een kerkhof. Blinkende kleinoden zijn een visueel motief. De openingsbeelden tonen de kristallen bol van de helderziende. De diamant wordt in open zicht verborgen in de luchter, die daarna herhaaldelijk in beeld komt. Het oog van Blanche is ook belangrijk, eerst wanneer ze tussen haar vingers door gluurt, en op het einde wanneer ze knipoogt in de stijl van Wiske. In het allerlaatste shot van Hitchcock wordt de vierde muur doorbroken.
De acteurs zijn minder bekend, maar wel uitstekend in hun rol. Vooral de twee hoofdrolspelers komen erg natuurlijk over. Bruce Dern is ontspannen, stopt er wat humor in, en voegt hier en daar een eigen zinnetje toe komen. Barbara Harris doet die stemmetjes van gecontacteerde overledenen erg leuk, heeft iets speels en doet veel met haar ogen. John Williams gebruikte een engelenkoor voor de paranormale scènes en paukenroffels om dreiging aan te geven en effectieve momenten van stilte. De passages met klavecimbel hebben een luchtig karakter, wat past bij het Hitchcockprincipe dat misdaad een beetje spannend maar vooral zeer leuk kan zijn.