Family Plot (1976)

Beslist onder de 40 en 50-er jaren thrillers van de meester, maar eigenlijk toch wel een goed plot maar zodra we aan een monsterachtige cliché van een autorit toe zijn krijgt de film zo een allure van een zaterdagavond TV-suspense aflevering, Hitchcock onwaardig.
Voorheen vond ik het wel genietbaar.

Hitchcock's laatste film, maar zeker niet de slechtste!
Echt een hele goeie film. Super spannend en een goed verhaal.
3,0*

Hitchcock's laatste heb ik ook voor die positie bewaard; buiten het verloren gegane 'Mountain Eagle' en de film 'Elstree Calling', waar de Meester maar een kleine hand in had, nu alles gezien. Al met al hebben we het dan over 52 films; de nodige klassiekers, een hoop sterke films, een behoorlijke collectie pure middelmaat en een enkele misser. Family Plot komt voor mij in categorie 2; ik heb me hiermee prima vermaakt.

Twee leuke verhalen voor de prijs van één; een op het eerste oog chique juwelier die met zijn vrouw rijke mensen tegen losgeld ontvoert en een wat lowlife stelletje dat middels dubieuze opzetjes ook wat centjes probeert te scharrelen. Met name dit laatste paar is op zich al een film waard; vooral 'George' (Bruce Dern) heeft een geweldig charisma op het grote scherm.

De twee verhalen komen samen wat helaas een niet erg spetterende finale oplevert, en Hitchcock slaat de plank stevig mis met een 'grappig' bedoelde sequentie rond een auto die op hol slaat, maar over het geheel genomen is het een vrij vlotte bedoening geworden.

3,5*.

Frenzy was zijn laatste meesterwerk. Family Plot was zijn laatste film. Met Trouble With Harry bewees hij ook komedies te kunnen maken. Ditmaal is het meer een constante schakeling tussen luchtig en spannend. De hand van de meester is af en toe duidelijk aanwezig.
Wat me bij Vertigo opviel, was dat elke scène zo doordacht is. De positie van alles is goed over nagedacht. Iets wat ik hier bij Family Plot miste. Deels misschien, omdat de film zich er niet zo voor leent.
Het luchtige pakt bij vlagen goed uit en het contrast tussen de spannende en de luchtige scènes was dan ook simpel het verschil tussen dag en nacht. Minder komisch dan Trouble With Harry waardoor de luchtige scènes wat geforceerd overkomen. De spannende scènes hebben genoeg om het lijf om te zorgen dat de film nergens inkakt en Hitchcock zou Hitchcock niet zijn als hij het verhaaltechnisch niet uitstekend geregeld had.

Nee, ik zit niet zoals bovenstaander aan de 52, maar dit was inmiddels al wel weer nummer 18.

Gaat deel uitmaken van ALFRED HITCHCOCK: THE MASTERPIECE COLLECTION. V.a. 10 oktober een limited box blurays in de Nederlandse winkels, uitgebracht door Universal. De box bevat 15 films.

De laatste film van de “Master of Suspense” is een alleraardigste film, die het niet zozeer van de spanning moet hebben. Het aardige verhaal in combinatie met de humor zorgt in ieder geval voor voldoende vermaak, al mag Family Plot zich niet tot het rijtje van Hitchcocks beste films rekenen.

Hitchcock weet hier twee op het oog verschillende verhaallijnen, op een prima manier aan elkaar te verbinden. Toch moet ik wel zeggen, dat de komische momenten niet altijd even geslaagd zijn, en het gebrek aan spanning er wel voor zorgt, dat de film in de laatste twintig minuten iets aansleept. Van de acteurs is vooral Bruce Dern goed op dreef. Hij zorgt ook meestal voor de leukste momenten en speelt daarnaast bijzonder aardig. Wel zitten er een aantal momenten die, die op zijn zachts gezegd nogal knullig ogen, waarvan die hier reeds genoemde scene met de remmen van de auto wel het allerbeste voorbeeld is.

Geen topper dus, maar best vermakelijk, en een degelijk afscheid van Alfred Hitchcock.

3,0*

De laatste film uit Hitchcocks oeuvre staat niet bepaald bekend als zijn beste. Terecht, maar dat hij dan vaak meteen wordt genoemd als één van de slechtste vind ik overdreven. Dit is nog altijd een bovengemiddelde film, mooi gefilmd, met een vermakelijke verhaallijn, leuke personages en een fijn luchtig sfeertje. Zo'n meesterwerk als andere komische thrillers van Hitchcock, zoals North by Northwest en The Lady Vanishes wordt dit nooit. Daarvoor mist het teveel een echt spannende scène. Het dichtst daarbij in de buurt komt nog het moment waarop de twee verhaallijnen bij elkaar komen als Blanche zich meldt bij de twee kidnappers. Een grappige scène die langzaam spannend wordt, al had ik ook weer niet het gevoel dat het slecht af zou kunnen lopen. Daarvoor had de film een te onschuldige sfeer. De beruchte autoscène had ook een kunststukje kunnen zijn, want hij is erg goed gemonteerd, maar het wordt verpest door Blanche zo over George heen te laten klimmen.

Dat is trouwens de enige fout die Barbara Harris maakt, want verder is ze meestal erg geestig. De show wordt echter gestolen door Bruce Dern, die hier heel erg goed is en ook wel een personage speelt dat je niet al te vaak ziet in een film als deze. Hij lijkt meer uit een film van Woody Allen te komen. Dat Dern nooit in een film zat van Allen is dan ook bijna een verrassing. Dern won dit jaar de prijs voor beste acteur in Cannes en toen vroeg ik me vooral af waar ik die naam van kende. Hij zit in veel films, maar eerder zag ik hem alleen in kleine rolletjes in Django Unchained en Pat Garrett and Billy the Kid (waar hij uncredited is). Family Plot leidt me wellicht naar meer films van hem. Ik ging deze film eigenlijk kijken ter nagedachtenis van Karen Black, maar die is vooral gecast om haar uitstraling en krijgt niet veel bijzonders te doen. Maar een krachtige uitstraling heeft ze wel.

Al met al een meer dan onderhoudende film van Hitchcock dus. Geen ultieme afsluiter van zijn carrière, maar ook niets waarvoor hij zich hoefde te schamen. Wel voor het laatste shot: die knipoog is wat flauw.
3,5*

Hitchock's laatste film. Moet zeggen begint zeer goed en mysterieus maar daarna valt deze sfeer weg en dat was wel spijtig. Heeft hier en daar wel nog een goed moment maar slaat soms de bal een beetje mis. Muziek was wel zeer goed. Einde vond ik echt dom. Heb mij eigenlijk nergens zitten vervellen maar Echt top word het toch ook nergens. 6/10

Prima film. Misschien iets minder strak geregisseerd, maar nog altijd ver boven gemiddeld.

Zeer vermakelijke film, met als hoogtepunt een eindeloos wachten in een cafe gevolgd door één van de leukste kolderiekste autoritten die er op film gebied zijn te zien.

Een wat matige Hitchcock. De film ziet er wel aardig uit met volle kleuren en ook de look van de jaren 70 wordt goed weergegeven. Maar het is allemaal wat rommelig en nergens echt interessant. Daarnaast wil de film nooit echt leuk worden, ook al is het sfeertje vrij los. Al met al heb ik me behoorlijk verveeld. Jammer dat Hitchcock hiermee afscheid nam, juist omdat hij een regisseur is van wie ik in de eerste plaats zijn films als puur vermaak zie (en niet zozeer als thrillers). Altijd met een perfect tempo, goede dialogen, passende acteurs. En dat alles heeft deze ietwat duffe film niet. Anderzijds, sommige regisseurs hebben hun hele carrière geen één shot gehad zoals dat éne shot aan het begin van de film, als we een tijdje twee personen volgen, de auto remt en de camera diegene volgt voor wie zojuist werd geremd waarmee de hele focus wordt verlegd. Wat een fenomenaal shot. Daar had het moeten eindigen. 2,5*.

Een film die niet direct aan Hitchcock doet denken. Weliswaar een goed en origineel verhaal, maar ietwat te lichtvoetig en routineus verfilmd. Hoofdrol voor William Devane als de bedachtzame doch doortrapte juwelier. Meer dan een magere '3' kan ik er helaas niet van maken.

De laatste film die Alfred Hitchcock maakte en die mag er best wezen! Misschien de beste maar hij steekt toch boven de het gros van andere films uit. Het verhaal zit goed in elkaar. En visueel is het genieten van de looks uit de jaren 70. Helaas is de komische noot wat de film nekt. Vooral de verdere mooie scene met de auto die geen remmen meer heeft was erg flauw. Karen Black kende ik uit Rob Zombies House of 1000 Corpses maar was ook hier niet meer dan een opvallende verschijning. Ik was vooral gecharmeerd door het acteerwerk van Bruce Dern. Ik heb me met de film heerlijk vermaakt.

Bruce Dern en Barbara Harris zijn geweldig in Hitchcocks laatste film, een slim geconstrueerde komische thriller over een nep-medium (Harris) en haar detective/chauffeur (Dern) die een flinke financiële klapper kunnen maken als ze de erfgenaam kunnen vinden de familie Rainbird. Maar die erfgenaam (William Devane) en zijn vriendin (Karen Black) hebben goede redenen om dat te voorkomen.

De film werkt uitstekend als komedie en weet twee verhaallijnen op slimme wijze samen te laten komen, maar Hitchcock is technisch onvoldoende met de tijd mee gegaan. De beroemdste scène uit de film, waarin Dern en Black in auto zitten waarvan de remmen zijn gesaboteerd, werkte Hitch tot in detail uit, maar het gebruik van achtergrondprojectie beperkt de impact. De muziek van John Williams is absoluut een pluspunt en het einde behoort tot de beste momenten uit Hitchcocks oeuvre, dus er valt heel wat te genieten.

Een Hitch die ik nog moest zien, maar zal me hem niet lang herinneren.

Veel gedoe over niks. Ondanks de aardige seventies-cast.

Inderdaad niet Hitchcock's beste film, maar zeker geen onaardige film met een degelijk plot. De hand van Hitchcock kennende viel hier amper te bespeuren waardoor de film niet zo gekend is bij het grote publiek, behoudens het feit dat dit Hitchcock's laatste film was. Er zijn geen dubbele bodems of speciale camerastandpunten te bespeuren.

Twee verhaallijnen komen in deze family plot samen tot één geheel. Enerzijds heb je Blanche die mensen oplicht door te profiteren van de goedgelovigheid en de emotionaliteit van mensen. Zij wordt bijgestaan door George - een leuke rol overigens van Bruce Dern. Anderzijds heb je het gewiekste duo Arthur en Fran wiens criminele activiteiten op een veel hoger pitje staan. Door een toeval kruisen beiden elkaars wegen. De film is fel verouderd en vertoont foutjes waardoor het wat gebricoleerd over kwam zoals de dolle autorit bvb. Ook het einde was vluchtig en snel afgehaspeld. Alsof Hitchcock er gewoon geen zin meer in had. Die knipoog op het einde alleen al. Het had wat weg van pakweg Santa Barbara of Dallas ofzo ...

Desalniettemin toch genoten van de film door de leuke duo's en de misverstanden die tussen hen opleefden. Net niet wat mij betreft, maar alsnog een nipte voldoende.

Het eerste uur was niet echt boeiend vooral de spirituele scenes vond ik langdradig, daarna begon de film te draaien en werd ik nieuwsgierig naar het verloop. Echt spannend is het nooit, een lieve boevenfilm.

“Isn't it touching how a perfect murder has kept our friendship alive all these years.”

Eén van Hitchcock's laatste films. En de oude meester laat zien het nog niet verleerd te zijn. Het begin van Family Plot is wat warrig, en het introduceren van beide stellen duurt wat lang. Maar Harris, Dern, Devane en Black zijn geweldig op dreef, en nadat de verhaallijnen samenkomen komt er meer focus en vooral meer spanning. In het laatste gedeelte komt alles wat Hitchcock zo fascinerend maakt als regisseur samen. Spanning, humor, misdaad en uiteraard weer Hitchcock's kenmerkende twist/MacGuffin.

De slechtste Hitchcock die ik op dit moment gezien heb, wat een totaal onoverzichtelijk en rommelig verhaal.

De laatste film van Hitchcock. Een drama film met humoristische elementen. Zeker niet zijn beste film, maar zoals gebruikelijk houdt hij met gemak de spanning de hele film vast. Daarnaast zijn er allerlei grappige en mooie details te bewonderen zoals (seksuele) woordspelingen, een silhouet van Hitchcock (laat in de film) en verwijzingen naar eerdere films (bv Bates street). Ook is de cameravoering weer vanouds goed. Een jonge Bruce Dern speelt een sterke rol (speelde vaker onder Hitchcock en na een lange carrière ook al in 3 Tarantino's). Ook Karen Black en William Decane (deed me wat denken aan Jack Nicholson) spelen erg goed.

Bij Hitchcock zit de suspens vaak in het principe dat de kijker meer weet dan de personages. De dreiging kennende zou die de sympathieke personages willen waarschuwen. Wanneer Blanche tijdens de eerste seance even tussen haar vingers door kijkt, weet de toeschouwer meteen dat ze een oplichtster is. De lekkende remvloeistof verraadt dat de auto gesaboteerd is. De daaropvolgende scène wordt volledig uit het standpunt van de inzittenden getoond, alsof je zelf achter het stuur zit. Daarbij werd de verouderde techniek van achtergrondprojectie gebruikt, omdat de bejaarde regisseur de controle wilde behouden zonder halsbrekende toeren uit te halen.

Er zijn twee verhaallijnen die allebei rond een man-vrouwduo draaien. Het eerste duo bestaat uit sympathieke oplichters die op geld azen dat toch niemand zou missen. Aan hun keuken te zien hebben ze het niet breed. Het tweede duo zijn de echte schurken. Hij is een onvervalste psychopaat, die een charmante eerste indruk maakt maar over lijken gaat om zichzelf steeds verder te verrijken. De twee verhaallijnen komen geleidelijk aan via enkele tussenschakels bijeen, maar reeds vroeg komt het bijna tot een letterlijke botsing wanneer ze Karen Black, vermomd met een blonde pruik, bijna omverrijden. De camera schakelt dan naadloos over vanuit de hoogte.

Vermommingen, valse identiteiten en nepseances zijn de orde van de dag. De werktitel was dan ook Deceit. De uiteindelijke titel heeft een dubbele betekenis, want een plot is ook een lapje grond op een kerkhof. Blinkende kleinoden zijn een visueel motief. De openingsbeelden tonen de kristallen bol van de helderziende. De diamant wordt in open zicht verborgen in de luchter, die daarna herhaaldelijk in beeld komt. Het oog van Blanche is ook belangrijk, eerst wanneer ze tussen haar vingers door gluurt, en op het einde wanneer ze knipoogt in de stijl van Wiske. In het allerlaatste shot van Hitchcock wordt de vierde muur doorbroken.

De acteurs zijn minder bekend, maar wel uitstekend in hun rol. Vooral de twee hoofdrolspelers komen erg natuurlijk over. Bruce Dern is ontspannen, stopt er wat humor in, en voegt hier en daar een eigen zinnetje toe komen. Barbara Harris doet die stemmetjes van gecontacteerde overledenen erg leuk, heeft iets speels en doet veel met haar ogen. John Williams gebruikte een engelenkoor voor de paranormale scènes en paukenroffels om dreiging aan te geven en effectieve momenten van stilte. De passages met klavecimbel hebben een luchtig karakter, wat past bij het Hitchcockprincipe dat misdaad een beetje spannend maar vooral zeer leuk kan zijn.