Nomadland (2020)

Ugh.

Voor enige tijd begon ik wat lijn in de Oscarwinnende films te zien, vooral omdat ze best voorspelbaar werden gekozen. Laatste twee jaar pakken twee films echter de prijzen waarvan ik juist niet had verwacht dat de Amerikanen zo gul zouden zijn om deze films te bekronen met het gouden beeldje. Alleen vond ik de bijzondere winnaar dit jaar eerder saai.

Niks mis met de onderliggende boodschap overigens, die is best sterk, alleen zo ongelooflijk saai verteld door Zhao. Er wordt een techniek gebruikt die ons zo dicht mogelijk bij de leefomgeving van de hoofdpersonages moet zetten, maar ik denk eerder dat het gewoon slim gebruik van de materie was, want veel budget zal er niet zijn geweest voor Nomadland. Veel indrukwekkende regie heb ik namelijk niet kunnen bekennen.

Hier en daar worden ons mooie plaatjes voorgeschoteld met een sterke McDormand op de voorgrond. Dat zijn echter al mijn complimenten weer, want Nomadland komt van een soort boom die niet doormidden te hakken is. De echt interessante gesprekken en momentopnames zijn op een enkele hand te tellen. Als je de achtergrond interessant vind zal deze film je aanspreken, als je er echter niet zoveel mee hebt valt de film snel plat.

Het gebrek aan een degelijk narratief en richting doen de film de das om. Het lijkt echt enkel en alleen bedoeld te zijn om de desbetreffende omgeving zo herkenbaar mogelijk neer te zetten, maar het complete gebrek aan interessante momenten maakten het nogal een opgave voor me. Als ik deze film heel laat zou hebben gekeken twijfel ik er ook niet aan dat ik in slaap zou vallen.

Dit was mijn ding totaal niet. De stijl kan ik ergens nog wel waarderen, maar in een film die veel korter is. Daarnaast slaagt Zhao er ook niet in me echt emotioneel in de film te betrekken. Ik voelde niets voor de personages en de situaties waarin ze verkeerden. Ze worden best sympathiek neergezet, maar ik had geen traan gelaten als ze onder een truck terecht zouden komen. Nee, hier kwam ik niet doorheen.

Aardig portret van een vrouw die, misschien deels gedwongen en deels vrijwillig, voor het onvoorspelbare leven op de weg kiest. Tijdens haar tocht komt ze boeiende personen tegen die ieder hun eigen verhaal en beweegredenen hebben om voor een leven ‘ outside the box ‘ te kiezen. De een doet het omdat hij het wil, de ander omdat het moet.

De verhaallijn blijft redelijk klein en richt zich hoofdzakelijk op de relaties van Fern met de mensen die ze op de weg ontmoet en incidenteel met een familielid. Met elke vriendschap die ze sluit valt er weer een puzzelstukjes op z’n plek en aan het einde van de rit heb je een redelijk beeld van haar beweegredenen. Hoe verder de film vordert, hoe meer het idee groeit dat haar bestaan misschien toch vrijwilliger is dan het op het eerste gezicht lijkt.

Echt heel dramatisch wordt het allemaal niet, daar is de toon van de film te luchtig voor. Natuurlijk zie je de pijn van de mensen die Fern ontmoet, maar je ziet ook mensen die vol positiviteit en levenslust zitten. Dat was allemaal prima in balans.

De Amerikaanse landschappen blijven indrukwekkend en natuurlijk prachtig om te zien. Hoewel het inhoudelijk allemaal net iets minder krachtig was dan ik had verwacht, was het toch een fijne film om te zien.

Deze lag in de bib en dus maar eens meegebracht. Franches vond ik wel goed, maar het verhaal kabbelde wel een beetje voorbij. Het was niet slecht, maar had er nu ook niet echt een waw gevoel bij.

Toch blij dat ik deze eens heb gezien, maar echt memorabel is het niet.

mooie trage sfeervolle film

de film observeert en je kan als kijker eruit halen wat je wilt…

mooi

Bijzonder dat als ik de reacties zo lees mensen er verschillende dingen in zien, zo vinden sommigen het een romantische kijk op het nomaden leven, of weer een reactie heeft het over mensen die hulp nodig hebben en scherpe kritiek op amazon.

Overal valt wel wat voor te zeggen en de film zette mij zeker aan het denken, maar meer over de individuele keuzes van mensen en de eenzaamheid van het bestaan. Want ik vind dit totaal niet romantisch maar eerder enorm treurig, daarom is het contrast met de prachtige landschappen en de personen die daarin rondrijden zo groot. Fern ziet de mooiste bergen en vlaktes, maar altijd alleen, ze kan het met niemand delen en dat lijkt me toch enorm pijn te doen.

Het is ook niet dat deze mensen geen hulp werd aangeboden, ze wilden het alleen niet, om diverse redenen denk ik , maar ze wilden het zelf ook wel een beetje dit bestaan. Het is eerder vluchtgedrag voor trauma's of teleurgesteld zijn in de maatschappij dan dat ze dit deden omdat ze geen andere keus hadden.

Of ze nou zo arm waren vraag ik mij ook af, de meesten werden gewoon geholpen in het ziekenhuis, en ik dacht dat dat vrijwel onmogelijk is als je geen geld hebt in Amerika, of was er toen al obamacare? Bovendien werd de familie ingeschakeld als de auto gerepareerd moest worden, iets wat voor echte daklozen of mensen die in ghetto's wonen in Amerika onmogelijk is.

Voor mij was het vooral een film over de zin van het leven.

mooie beelden. trage film misschien maar uiteindelijk ook inhoudelijk heel mooi.

Dit is typisch zo'n film die je in drie zinnen kunt samenvatten. Er gebeurt letterlijk bijna niets en de film kabbelt rustig voort. De film is ongelooflijk realistisch. Zo realistisch dat het zo saai is als het leven zelf. Of zo interessant als het leven zelf, hoe je het maar ziet. Het gunt je een blik in het leven van gepensioneerde RV-ers die in een busje of met caravan door het land trekken als moderne nomaden. De meeste personages zijn geen professionele acteurs, maar spelen zichzelf. De verhalen die ze vertellen zijn hun echte verhalen. De events die we zien bestaan echt. De shots in het magazijn van Amazon zijn ook echt bij Amazon opgenomen. Realistischer dan dit wordt het niet. Het is eigenlijk deels een documentaire in film format gegoten. David Strathairn en vooral Frances McDormand spelen geweldig. Soms zijn er mooie beelden geschoten van de overweldigende natuur in de VS en de gebruikte soundtrack past goed bij de beelden. De film had wat korter mogen duren (sommige scenes zijn té overbodig). Het is duidelijk een kwaliteitsfilm, maar het verhaal is voor mij gewoon te dun. De meest dramatische scene is een een brekend bord en een rekening die ze niet kan betalen. En nee, dit is niet overdreven. Met de hakken over de sloot vond ik het geen weggegooide avond. Een prima film als je houdt van trage films die je een blik gunnen in een totaal andere levensstijl. Maar verwacht geen 'normaal' drama met een spanningsopbouw en een soort van ontknoping aan het einde. Verwacht geen film met pieken en dalen. Deze film is als Nederland: degelijk, compleet vlak en wat eentonig. Als je daar voor in bent, gaat Nomadland je niet teleurstellen. Voor mij nét een voldoende met 2,5 sterren.

Zat lange tijd naar een 3,5 ster te kijken, maar op het eind werd het toch allemaal een heel stuk minder. Normaal gesproken ben ik nooit zo voor dit soort films, maar wilde het wel een kans geven. Soms had ik zelfs de indruk naar een docu te kijken in deze nomadenfilm zo akelig dichtbij komt ie naar voren. Zeer naturel dat zeker, en dus minder filmisch. Erg nee, maar je mag toch wel iets meer verwachten. Een echt verhaal heeft ie niet. Humor komt maar af en toe naar voren toe. In fases zelfs fragmentarisch in beeld gebracht. Het is wel goed om te weten dat niet iedereen in die Amerikaanse droom zit, al heeft zij er grotendeels zelf voor gekozen. En dan moet je ook zelf op de blaren zitten. An sich loopt ie best lekker door met leuke gesprekken. Niks wordt aan het toeval overgelaten. We schijten gewoon buiten met de broek naar beneden, of in de camper. Voor dit soort films is de speelduur misschien ook wel wat te lang. Leuk om hem een keer gezien te hebben.

Film 3.0

Beeld 4.5

Geluid 4.0

Er zijn de laatste jaren wel meer post-Amerikaanse droom films verschenen. Ook de vorige film van Zhao, The Rider hoort daarbij. Ik ben er vaak wel voor te porren maar had deze juist de titel die enigszins verrassend de Oscar Beste film won, niet gezien.

Prima film, maar wel wat minder goed dan een aardige hoeveelheid themagenoten. Soms worden scenes net iets te bruut afgekapt. Sommige ontmoetingen met bijfiguren zijn net iets te geforceerd (andere weer heel fijn) en de film komt nooit op een soort existentieel niveau dat sommige anderen wel halen.

Van dit rondje oscarwinnaars was het de laatste. Maar nu het einde in zicht komt wil ik vrij snel wel weer een nieuwe cyclus doen. Ik heb nu 78 van de 95 winnaars gezien.

Verloren materiële genoegens, herwonnen vrijheid.... om te ontdekken dat de echte rijkdom in de plekken zit die je nog nooit hebt gezien. Ontroerend, eerlijk. Over omgaan met verlies en achter je laten, maar nooit afscheid nemen. Over je opgesloten voelen met mensen die om je geven, en existentieel alleen zijn met je gedachten maar nooit eenzaam zijn. Een film over mensen, met Fern centraal, niet een film over een vooropgezet verhaal. Zag 'm gisteravond op een kleine TV. Moet genoten worden op een big screen om passend overweldigd te worden. Hiervoor al tweevoudig Best Actress Oscar winner McDormand won met deze rol haar derde. Ze is tevens de eerste die daarnaast Oscar gelauwerd werd omdat ze ook producent van de film is.

Met veel interesse gezien, over een stijl van leven, huisloos, maar niet dakloos, zoals de hoofdpersoon opmerkt,

en toch wat kanttekeningen. Frances McDermand speelt de rol briljant, het manco van deze film vind ik de gevoelsmatige kant: maar zelden laat ze die zien, praat erover. Het blijft een droevige vrouw, die er het beste van maakt. Een bikkel is ze, met haar zware en soms gore baantjes en maar doorgaan....Omdat ze bewust voor deze levensstijl kiest, d.w.z. geen andere uitweg ziet, net als die vele anderen in Amerika, wilde ik deze film zien. Conclusie: je moet er ongelooflijk sterk voor zijn. Het lijkt zo fijn: lekker in je pyjama voor je busje/huis op wielen, maar ook als het koud/nat/ijzig is of met grote, onverwachte reparaties....ben je onderweg of met al je kleren aan in bed en dan nog bevries je bijna....Het staat dus haaks op vakantie, want daar kies je voor. Deze vrouw is bijna alles kwijt, maar maakt ook vrienden onderweg. Deze nomads helpen elkaar waar nodig en laten elkaar ook vrij.

prachtige film

roadmovie ,integer en mooi gemaakt!!!

Na The Banshees of Inisherin met deze Nomadland alweer zo'n onverwachte titel op Disney Plus die het goed deed bij de Oscars. Levert dat altijd even goede of interessante films op? Nee, niet per se, maar kijken wil ik de film wel zeker net als het geval met The Banshees was.

Het beeld is maar al te duidelijk met een categorie mensen die het niet bepaalt getroffen hebben in Amerika na de financiële crisis, een beeld die zich in alle armoe en treurnis voltrekt met een McDormand die dat in alle soberheid kan invullen met een lach en een traan. Wat is dat toch een goede actrice die we inmiddels al zat vaak aan het werk gezien hebben en in heel wat goede films speelt. Nomadland vertaalt zich daarna vooral als een soort van roadmovie waar verschillende terugkerende karakters als nomaden rondtrekken voor een baantje al levend vanuit hun busje. Onderweg zien we een allegaartje van mensen die het niet bepaalt getroffen hebben, financieel aan de grond zitten, ziek zijn, of bijvoorbeeld veteranen die zich niet meer in de drukte willen mengen en rust en vrede zoeken. De vraag is dan ook regelmatig of dit in sommige gevallen een ontstane situatie is dat men zo leeft of dat het toch neigt naar een bewuste keuze. Zonder twijfel blijkt maar weer dat Amerika het land van onbegrensde mogelijkheden is als men geluk en geld heeft maar dat de magie snel weg is als je het minder getroffen hebt.

Magisch is bij tijd en wijlen de adembenemend mooie natuur in combinatie met de soundtrack die zonder twijfel van Einaudi is en daarmee sowieso mooi. Want iedere soundtrack die Ludovic Einaudi schrijft is eigenlijk wel heel erg goed. De karakters en mensen die we onderweg zien, met hun kruimige baantjes en hun verhalen, ogen in alle grauwheid en ellende authentiek, en het acteerwerk oogt naturel en puur. Onderwijl broeit er thematiek in de vorm van de pech van het leven, verwerking, rouw, dingen loslaten, acceptatie en de overpeinzing van het leven. In het geval van Fern speelt er ook nog de worsteling met het keurslijf, ingekapseld zitten in veiligheid en geborgenheid, muurtjes en kaders om binnen te leven en wellicht een subtiele aanklacht jegens luxe en materialisme. Fern lijkt in dit geval meer met de gemiddelde zwerver te hebben dan haar eigen familie die overloopt van onbegrip.

Toch is het niet alleen goud dat blinkt in de vorm van Nomadland want de film ontbeert wel enige vorm van richting en narratief, waar gaat het verhaal nu eigenlijk naartoe? Waar gaat de reis van Fern heen? Hoewel het wellicht voor de kijker niet meewerkt en weinig houvast bied kan het wellicht exemplarisch gezien worden voor het karakter Fern die gevolgd wordt want zij weet namelijk ook niet wat de dag van morgen brengt, of volgende week, of volgende maand. Toch werkt het beeld dat enigszins fragmentarisch aanvoelt niet altijd even mee en maakt het Nomadland als geheel tot een interessante film maar niet per se tot een homerun of een onvergetelijke ervaring en is daarmee een film die ik wel op waarde schat als product maar waar ik verder heel weinig mee heb en waarschijnlijk niet nog een keer hoeft te zien of in mijn collectie hoeft te hebben.

Ik had verwacht een gevoel van vrijheid te krijgen bij deze film en een van gemiste kansen, want wat is er tenslotte nog allemaal te ontdekken in onze wereld, maar ik werd er verdrietig door, voelde me ontheemd in Frances' plaats. Niks voor depressieve mensen dus...

Mooie film. Iedereen droomt er ooit wel eens van om zo te ontsnappen uit de maatschappij, maar zet nooit de stap, denk ik. Ik ben trouwens grote fan van Frances McDormand en hier zet ze weer een fantastische acteerprestatie neer.

Kende deze Oscarwinnaar nog niet.

Het is een mooi maar somber drama over nomaden die van werkgelegenhheid naar werkgelegenheid trekken. De wijdse landschappen zijn desolaat, maar tevens mooi. Aan het eind van de film blijkt dat deze tocht ook vooral voor rouwverwerking staat.

Een mooie film, waarbij je als kijker je wel zonder afleiding door moet laten meevoeren. Dan komt het einde best wel binnen.

4*

Hier gaan we weer. Een film die door critici hoog gewaardeerd wordt. Maar er is werkelijk niks aan. Ik blijf altijd open staan voor alle genres op filmgebied, dus hele foute horror tot aan dit soort films. Maar de film is echt vreselijk. Iedereen acteert supergoed, want het lijkt net of je naar een documentaire kijkt, maar wat heb je eraan? Ik word totaal niet geraakt. Ik vind Frances in veel films geweldig, eigenlijk in deze film ook, want ze doet het perfect, alleen het verhaal is gewoon ruk.

Een moeilijke zit. Het deed me gewoon ook niets.

Het niet kennen van het volledige verhaal als niet Amerikaan kan daar mee te maken hebben. Ik kon me niet verliezen in het verhaal, de personages, de regie en het technische aspect. Meestal voel ik we wel voldaan als ik audio/visueel dan nog iets moois voorgeschoteld krijg. Hier wilde ik wat meer zien dan ik te zien kreeg. Het "zoog" me niet de film in. McDormand's spel en haar chemie met het personage van Strathairn is het beste wat deze veel te lange film met een hoop nietszeggende scenes die het verhaal en/of plot niet vooruit hielpen en zeker niet interessant waren. Ik snap Zhao's keuze om de "echte" mensen uit die community te gebruiken, het zijn gewoon geen acteurs en dat is duidelijk te zien. Hun manier van de verhalen vertellen of hun teksten opzeggen voelde ik niet.

Een typische Oscar bait film? Dat is niet aan mij om daar over te oordelen. Ik kon hier in ieder geval niets mee.