Nomadland (2020)

Ugh.

Voor enige tijd begon ik wat lijn in de Oscarwinnende films te zien, vooral omdat ze best voorspelbaar werden gekozen. Laatste twee jaar pakken twee films echter de prijzen waarvan ik juist niet had verwacht dat de Amerikanen zo gul zouden zijn om deze films te bekronen met het gouden beeldje. Alleen vond ik de bijzondere winnaar dit jaar eerder saai.

Niks mis met de onderliggende boodschap overigens, die is best sterk, alleen zo ongelooflijk saai verteld door Zhao. Er wordt een techniek gebruikt die ons zo dicht mogelijk bij de leefomgeving van de hoofdpersonages moet zetten, maar ik denk eerder dat het gewoon slim gebruik van de materie was, want veel budget zal er niet zijn geweest voor Nomadland. Veel indrukwekkende regie heb ik namelijk niet kunnen bekennen.

Hier en daar worden ons mooie plaatjes voorgeschoteld met een sterke McDormand op de voorgrond. Dat zijn echter al mijn complimenten weer, want Nomadland komt van een soort boom die niet doormidden te hakken is. De echt interessante gesprekken en momentopnames zijn op een enkele hand te tellen. Als je de achtergrond interessant vind zal deze film je aanspreken, als je er echter niet zoveel mee hebt valt de film snel plat.

Het gebrek aan een degelijk narratief en richting doen de film de das om. Het lijkt echt enkel en alleen bedoeld te zijn om de desbetreffende omgeving zo herkenbaar mogelijk neer te zetten, maar het complete gebrek aan interessante momenten maakten het nogal een opgave voor me. Als ik deze film heel laat zou hebben gekeken twijfel ik er ook niet aan dat ik in slaap zou vallen.

Dit was mijn ding totaal niet. De stijl kan ik ergens nog wel waarderen, maar in een film die veel korter is. Daarnaast slaagt Zhao er ook niet in me echt emotioneel in de film te betrekken. Ik voelde niets voor de personages en de situaties waarin ze verkeerden. Ze worden best sympathiek neergezet, maar ik had geen traan gelaten als ze onder een truck terecht zouden komen. Nee, hier kwam ik niet doorheen.

Aardig portret van een vrouw die, misschien deels gedwongen en deels vrijwillig, voor het onvoorspelbare leven op de weg kiest. Tijdens haar tocht komt ze boeiende personen tegen die ieder hun eigen verhaal en beweegredenen hebben om voor een leven ‘ outside the box ‘ te kiezen. De een doet het omdat hij het wil, de ander omdat het moet.

De verhaallijn blijft redelijk klein en richt zich hoofdzakelijk op de relaties van Fern met de mensen die ze op de weg ontmoet en incidenteel met een familielid. Met elke vriendschap die ze sluit valt er weer een puzzelstukjes op z’n plek en aan het einde van de rit heb je een redelijk beeld van haar beweegredenen. Hoe verder de film vordert, hoe meer het idee groeit dat haar bestaan misschien toch vrijwilliger is dan het op het eerste gezicht lijkt.

Echt heel dramatisch wordt het allemaal niet, daar is de toon van de film te luchtig voor. Natuurlijk zie je de pijn van de mensen die Fern ontmoet, maar je ziet ook mensen die vol positiviteit en levenslust zitten. Dat was allemaal prima in balans.

De Amerikaanse landschappen blijven indrukwekkend en natuurlijk prachtig om te zien. Hoewel het inhoudelijk allemaal net iets minder krachtig was dan ik had verwacht, was het toch een fijne film om te zien.

Deze lag in de bib en dus maar eens meegebracht. Franches vond ik wel goed, maar het verhaal kabbelde wel een beetje voorbij. Het was niet slecht, maar had er nu ook niet echt een waw gevoel bij.

Toch blij dat ik deze eens heb gezien, maar echt memorabel is het niet.

mooie trage sfeervolle film

de film observeert en je kan als kijker eruit halen wat je wilt…

mooi

Bijzonder dat als ik de reacties zo lees mensen er verschillende dingen in zien, zo vinden sommigen het een romantische kijk op het nomaden leven, of weer een reactie heeft het over mensen die hulp nodig hebben en scherpe kritiek op amazon.

Overal valt wel wat voor te zeggen en de film zette mij zeker aan het denken, maar meer over de individuele keuzes van mensen en de eenzaamheid van het bestaan. Want ik vind dit totaal niet romantisch maar eerder enorm treurig, daarom is het contrast met de prachtige landschappen en de personen die daarin rondrijden zo groot. Fern ziet de mooiste bergen en vlaktes, maar altijd alleen, ze kan het met niemand delen en dat lijkt me toch enorm pijn te doen.

Het is ook niet dat deze mensen geen hulp werd aangeboden, ze wilden het alleen niet, om diverse redenen denk ik , maar ze wilden het zelf ook wel een beetje dit bestaan. Het is eerder vluchtgedrag voor trauma's of teleurgesteld zijn in de maatschappij dan dat ze dit deden omdat ze geen andere keus hadden.

Of ze nou zo arm waren vraag ik mij ook af, de meesten werden gewoon geholpen in het ziekenhuis, en ik dacht dat dat vrijwel onmogelijk is als je geen geld hebt in Amerika, of was er toen al obamacare? Bovendien werd de familie ingeschakeld als de auto gerepareerd moest worden, iets wat voor echte daklozen of mensen die in ghetto's wonen in Amerika onmogelijk is.

Voor mij was het vooral een film over de zin van het leven.