Hope Gap (2019)

Vanaf 12 maart in de bioscoop (Dutch FilmWorks)

Mooi en klein gespeeld. Ideale film voor een merkwaardige avond waar we na de film direct dienden te vertrekken omdat het café te vol zat.

Het is een scenario dat vaker voorkomt. Als de nakomelingen de deur uit zijn, vallen de gemeenschappelijke delers weg en nemen de levens van de achtergebleven ouders een lethargisch gewenningspatroon aan. Ze komen beide meer en meer emotioneel los van elkaar te staan. Beider levens dobberen gewoontegetrouw futloos verder tot het moment dat hij/zij iemand ontmoet die de vergeten vonk weer doet ontbranden en de afglijdende relatie iets sneller naar de afgrond doet drijven dan was voorzien.
Regisseur William Nicholson schreef het scenario. Hij deed dat vaker. Hij deed dat ook voor films als Gladiator, Shadowplay en Everest. Geheel andere kost. Het scenario voor deze film is een adaptie van zijn eigen toneelstuk dat weer is geinspireerd op het leven van zijn ouders.
De film heeft een wat oppervlakkig en vriendelijk karakter en grijpt je emotioneel niet gigantisch bij de strot. Het lichte karakter zorgt er voor dat de de film gemakkelijk en plezierig kijkbaar is. Het zorgt er ook voor dat de film na afloop weinig mijmeringen losmaakt en waarschijnlijk al snel ergens in een vergeethoek van mijn geheugen terecht zal komen.
Dat de film is gebaseerd op een toneelstuk is zichtbaar. Veel scènes spelen zich binnenskamers af. Met name de vele scènes in de keuken van het ouderlijk huis werken door de ruimtelijke beperking, die de acteurs dwingt om weinig beweeglijk te acteren, nogal toneelmatig. Nicholson doet hier en daar overigens wel zijn best om het toneelstuk filmischer te maken door buitenscènes toe te voegen van het idyllische plaatsje Seaford met zijn prachtige grillige kust van kalkrotsen. Ondanks deze weidse en afleidende inspanningen blijft de film toch overall een toneelmatige indruk opwekken. De vormgeving is aan de saaie kant.
Bill Nighy en Annette Bening geven gestalte aan het futloze paar. Ze doen dat met prima acteerwerk. Omdat de film geen inktzwart en pessimistisch drama is, is er ruimte voor lichte melancholie en licht humoristische momenten. Ze zitten vooral in de gebaren en de mimiek en in gebeurtenisjes en handelingen die zich bezijden het grote verhaal afspelen. Die amuses zijn vooral aan Bill Nighy goed besteed.
Maar goed. Uiteindelijk is Hope Gap niet meer dan een amusante film die te oppervalakkig is uitgerwekt om een blijvende indruk achter te laten.

Redelijk indrukwekkend drama. Het verhaal van deze film gebeurt regelmatig en overal. Ik vond het goed neergezet, met enkele heftige momenten, mede vanwege de gebruikte muziek. De mooie plaatjes van de kustlijn vond ik ook wel iets toevoegen.

Sterk spel van Annette Bening voorkomt dat dit echtscheidingsdrama verdrinkt in middelmatigheid. Die middelmatig is vooral te wijten aan het scenario van regisseur William Nicholson, waarin de mannelijke rollen erg oppervlakkig zijn uitgewerkt. Bill Nighy kan de rol van de stijve, zwijgzame man van middelbare leeftijd in zijn slaap spelen en Josh O'Connor kan zijn zwakke rol als zoon Jamie, die tussen twee vuren in komt staan, onmogelijk voorzien van enige diepgang. Grace [Annette Bening] is een vrome Christelijke vrouw, die niet kan verkroppen dat haar man, in haar ogen, hun huwelijk van 29 jaar beëindigd zonder enige poging om hun heilige verbond te redden.

Hoewel Grace op papier wellicht over lijkt te komen als een rigide, onwrikbare godsdienstfanaticus, weet Bening die uiterlijke schijn te vermengen met de menselijkheid van een vrouw die zichzelf geconfronteerd ziet met haar eigen tekortkomingen en zich wanhopig probeert vast te klampen aan een zekere mate van stabiliteit. Het is jammer dat de rollen voor O'Connor en Nighy bij lange na niet zo uitdagend zijn geschreven.

Mooi neergezet. Gaat veel nieuwe echtscheidingen opleveren (sic!).

Mooie film over het einde van een langdurig huwelijk tussen een manipulatieve trut en een karakterloze zak. De zoon des huizes heeft het er maar moeilijk mee.

Mooi, klein en intiem. Voor mij was het eerste deel wel iets sterker dan het tweede.

Goede hoofdrollen, zeker de scènes tussen Nighty en Benning blinken uit. Maar verder is de film helaas wel erg zwaar, soms op het melodramatische af, inclusief overbodige voice-overs en herhalingen, nadrukkelijke
symboliek en al te betekenisvolle poëzie.

Een prachtige en indrukwekkende film vind ik dit .

Ik zie het als volgt, er waren drie ongelukkige mensen, nu is er nog maar een.

Uitspraak is van Angela, die nauwelijks in beeld komt, maar wel de spijker op de kop slaat. Hope Gap is een prachtige, ontroerende, realistische en poëtische zoektocht naar liefde, geluk, wanhoop, dood en het leven. De fotografie is mooi, en sfeervol, de drie acteurs spelen vol overgave. Genoten van deze kleine grote film.

Het gebeurt wel eens vaker dat iemand een gebeurtenis uit zijn eigen leven omvormt tot een script en er een film van maakt - en dat deels gebruikt om dat van zich af te schrijven. Het levert niet altijd een goede film op, of zelfs maar een die voor het publiek interessant of genietbaar is. Zo ook hier. Sowieso is het al moeizaam om een interessante film te maken over een relatie waar de fut uit is, waar beide partijen geen moeite meer in steken willen - al is een van de twee naar het aanschijnt nog niet zover om dat toe te geven. Ook dat gebeurt in de praktijk wel vaker, de verlater die schijnbaar gekozen heeft, en de verlatene die een passief-agressieve rol speelt - maar de oude situatie ook niet echt meer terug wil. So much for a hope gap.

Annette Bening en Bill Nighy spelen prima - vanzelf. Maar ook zij slagen er niet in om het zinkende schip drijvend te houden.