Trautmann (2018)

Genietbare biografie over het leven van een Duitse soldaat die een groot doelman word in Engeland, de bakermat van het voetbal. Ondanks dat hij onthaald werd als de vijand, wist hij vele harten te veroveren op en naast het voetbalveld. In deze prent zien we de vooroordelen en de tegenslagen waar hij in zijn leven mee geconfronteerd was. De beelden van de wedstrijden waren best ok en voor een voetbalfanaat is dit toch wel een leuke film. Overigens had ik nog nooit gehoord van deze vedette uit de '50's periode van vorige eeuw en ben ik maar eens gaan spieken op Wikipedia. Het oogt allemaal braafjes, zoals het liefdesverhaal dat er in verweven is en de algemene clichés, toch kon ik er meer dan van genieten.

Op deze vrij onbekende (tot nu toe pas één recensie en zo meteen twee) Biografie / Drama film van de voor mij eveneens onbekende Duitse regisseur Marcus H. Rosenmüller ben ik uitgekomen omdat laatst de wedstrijd Engeland - Duitsland gespeeld werd op het teleurstellende EK 2021 voor Nederland (en zeker ook voor andere landen zoals België, Duitsland, Frankrijk en Portugal).

Het romantisch waargebeurde verhaal (de film is misschien wat romantischer verfilmd dan het in werkelijkheid was) over de gevangen genomen Duitse soldaat Bert Trautmann (David Kross) die opgroeit van nazi schurk tot Britse held, weet opzicht te vermaken maar het zit wel vol met clichés. Zo moeten de Britten, inclusief Margaret (Freya Mavor) waar hij later mee trouwt en kinderen krijgt, in eerste instantie Bert niet (zo maakt men hem uit voor nazi, mof en moordenaar), maar naderhand wordt hij zeer geliefd bij hun en dat heeft vooral te maken met zijn keeperstalent, maar ook hoe hij is als mens. Net zoals een voetbalwedstrijd bestaat deze film ook uit twee helften.

In de eerste helt (de eerste 70 minuten) zien we hoe Bert gevangen wordt genomen en terecht komt in een Duits gevangenkamp in Engeland (in Manchester) welke geleidt wordt door de irritante Sergeant Smythe (Harry Melling), zo laat hij aan de gevangen o.a. een film over een concentratiekamp zien, waarvan naderhand duidelijk wordt waarom hij zo'n hekel aan Duitsers heeft. Daar vertoont hij al snel zijn keeperstalent bij het ronselen van sigaretten en dat wordt ook opgemerkt door Jack Friar (John Henshaw) die een kruidenierswinkel runt (en dus in het kamp komt) en tevens de manager is van een amateur voetbalelftal. Dat laatste elftal heeft een slechte keeper in de vorm van Alf Myers (Mikey Collins) die het voetballen ook niet zo nauw neemt en dus wordt hij vervangen door Bert (dit tot grote verbazing van de andere spelers die eigenlijk niet met hem willen voetballen) die gelijk bij de eerste wedstrijd zijn enorme keeperstalent laat zien waardoor ze de wedstrijd winnen met 3-0.

Hierna maakt Bert een deal met Jack, waardoor hij vaker het kamp mag verlaten en zodoende gaat hij ook werken in de kruidenierswinkel van Jack waar dochter Margaret ook werkt. Margaret moet in eerste instantie niets van Bert hebben en ze zegt op een gegeven moment ook tegen haar vriendin Betsy (Chloe Harris), die tevens de vriendin is van Alf, het volgende in de kruidenierswinkel:

Betsy: En wat betreft Bert. Hij wil waarschijnlijk graag in je onderbroek, dus wees voorzichtig.
Margaret: Ik houd afstand. We willen niet dat zijn Duits zaakje hier in de winkel explodeert

Maar langzaam bloeit er toch iets tussen hen en mede omdat Bert een sympathiek persoon blijkt te zijn (helpt o.a. goed de familie van Margaret, waaronder zusje Barbara gespeeld door Olivia-Rose Minnis). Dat vindt het Engelse vriendje Bill Twist (Michael Socha), die tevens een voetballer is in het amateur elftal, van Margaret natuurlijk niet fijn en hij is dan ook blij als de oorlog is afgelopen en de Duitse gevangen weer naar huis (oftewel naar Duitsland) mogen. Omdat Bert echter zo'n goede keeper is, komt er tijdens de laatste wedstrijd van Bert de manager van Manchester City kijken, te weten Jock Thompson (Gary Lewis), die onder de indruk is van Bert's keeperskwaliteiten en na de wedstrijd (die ze winnen met 2-1) met hem gaat praten. Als Bert daarna onder de douche staat vraagt Jack ook aan hem "Wat wilde Thomson ?", waarop hij antwoord:

"Hij wil dat ik naar Manchester City kom voor een test. Frank Swift houdt ermee op."

Ondertussen komt de relatie tussen Bert en Margaret na de wedstrijd tot een hoogtepunt in een bar (waar men een afscheidsfeest houdt voor Bert) en zoenen en vrijen ze daarna ook voor het eerst na circa 70 minuten en een paar seconden later zijn ze inmiddels ook getrouwd en uiteraard is Bert dan nog in Engeland en gaat hij dus niet terug naar Duitsland.

We belanden dan in de tweede helft (de laatste circa 40 minuten) van de film, waarin redelijk wat drama te zien is en de tijd ook snel verstrijkt. We zijn dan namelijk aangekomen in 1949, waar Bert de nieuwe keeper van Manchester City is geworden. Omdat hij een Duitser is en actief was tijdens de oorlog, maakt de Britse pers hem volledig af (o.a. omdat hij tijdens de oorlog een IJzeren Kruis heeft gekregen) en zijn de supporters ook niet blij met hem (joelen hem continue uit op de tribune). Dit leidt tot verhitte discussies (waarbij o.a. een Rabbijn en Margaret betrokken is), maar uiteindelijk sluit iedereen Bert in zijn hart en dat mede door Bert's keeperstalent.

Daarna belanden we in 1951 en krijgen Bert en Margaret hun eerste kind, namelijk zoontje John (Tobias Masterson) waar ze erg veel van houden. We krijgen dan ook wat echte zwart/wit voetbalbeelden te zien van Bert Trautmann en dat o.a. tijdens de FA Cup-finale in 1956 tegen Birmingham. Die wedstrijd wordt gewonnen met 3-1 maar tijdens de wedstrijd krijgt Bert een knie tegen zijn hoofd en breekt hij zijn nek. Met veel pijn en moeite speelt hij toch de wedstrijd uit en wordt hij natuurlijk de "Man of the Match" en wordt hij ook zeer populair onder de supporters (daar staat hij bekend als de held van de FA Cup-finale van 1956). Na de wedstrijd belandt Bert in het ziekenhuis (vanwege de gebroken nekwervel), waarin hij o.a. flashback beelden (ook te zien tijdens de eerste helft van de film maar dan in een andere uitvoering) ziet van een jongetje tijdens de oorlog, die wordt doodgeschoten door een Duitser vanwege een voetbal en Bert had dat kunnen verhinderen maar deed niets.

Als hij dit telefonisch aan Margaret wilt gaan vertellen, komt er een ijscowagen langs die per ongeluk zoontje John (die een ijs koopt) doodrijdt omdat zijn voetbal op straat rolt en hij deze wilt pakken. Bert en Margaret hebben dan natuurlijk groot verdriet en als Bert dan op een gegeven moment bij het graf van John staat, is daar ook Sergeant Smythe en wordt duidelijk waarom hij een hekel heeft aan Duitsers (zijn vrouw en twee kinderen zijn namelijk omgekomen tijdens een bombardement op Manchester). Hij vecht dan ook met hem en na het gevecht geeft Sergeant Smythe hem een onderdeel van een ketting terug welke hij was kwijtgeraakt in het kamp en welke van het doodgeschoten jongetje in de oorlog was.

Bert en Margaret kibbelen dan nog wat over de dood van hun zoontje John (waarvan Bert denkt dat het zijn schuld is vanwege de oorlog en waarop Margaret antwoord dat niet alles om hem draait) en daarna besluit Bert om door te gaan als keeper bij Manchester City, wat hij doet tot 1964. Daarna kom je nog te weten dat Bert en Margaret nog twee kinderen hebben gehad en dat Margaret is gestorven in 1980 en Bert pas in 2013 op 89-jarige leeftijd. Daarna is de film ook na circa 113 minuten afgelopen.

Hoewel de film me wel wist te vermaken, vind ik het wel een gemis dat je eigenlijk niets over Bert te weten komt van voor de oorlog en tijdens de oorlog. Zo komen zijn vader en moeder en eventuele broers of zussen totaal niet aan bod en m.b.t. de oorlog weet je alleen dat hij betrokken is bij de dood van een jongetje, welke hij had kunnen verhinderen, en dat hij moest dienen in het leger (wat uiteraard ook klopt). Waarom hij het IJzeren Kruis heeft gekregen wordt echter nooit uitgelegd en van de oorlog zelf zie je buiten de opening (met een beetje actie) verder niets, want al na vijf minuten belandt Bert in het Duitse gevangenkamp in Engeland.

De cast deed het opzicht best goed en vooral dan natuurlijk de hoofdrolspelers David Kross en Freya Mavor (haar zag ik begin dit jaar ook al schitteren in de Thriller / Mystery film "The Lady in the Car with Glasses and a Gun"), waarbij de laatste ook nog eens een mooie verschijning was om naar te kijken. De overige cast deed het ook goed en vooral John Henshaw als vader en manager Jack Friar, die hier en daar ook voor wat lichte humor zorgt (o.a. als Bert steeds zijn sigarettenpakje steelt en hij er een keer vet in doet). Visueel gezien mocht de film er ook best wezen, waarbij er hier en daar ook wat mooie landschapsbeelden te zien zijn.

Al met al best een vermakelijke en mooie Biografie / Drama film over de Duitse keeper Bert Trautmann (waar ik voor deze film nog nooit over gehoord heb) die wel wat diepgang mist en dat m.b.t. het verleden van Bert voor en tijdens de oorlog. Zou er ook ooit een biografie komen over de übermensch en Duitse keeper Oliver Kahn

Mocht je interesse hebben en het Engels machtig zijn dan is er wel een boek over Trautmann beschikbaar met meer info over de familie en zijn oorlogstijd:

bol.com | Trautmann's Journey, Catrine Clay | 9780224082891 | Boeken

Is een aanrader wmb.

Bedankt voor de tip, maar het lezen van boeken is niet besteedt aan mij (daar heb ik nooit interesse in gehad). Wordt er van een goed boek een film gemaakt, dan kijk ik die altijd i.p.v. het boek te lezen. Waarschijnlijk is het boek vaker beter dan de film en berust het ook meer op waarheid (bij deze film heb ik ook mijn bedenkingen of alles wel zo verlopen is en zeker als ik de Wikipedia informatie over hem lees), maar dan nog zal ik het boek niet lezen.

De Duitse soldaat Bert Trautmann [David Kross] verblijft na het einde van WOII enige tijd in een krijgsgevangenenkamp in Engeland waar de gevangenen de tijd doden met potjes voetbal. Jack Friar [John Henshaw], de hoofdtrainer van een naburige voetbalclub, raakt onder de indruk van Trautmanns keeperskwaliteiten en treft een regeling waardoor Trautmann mag meespelen met zijn elftal. Alle vijandigheid van de plaatselijke bevolking (en de Joodse gemeenschap in het bijzonder) ten spijt, speelt Trautmann een sleutelrol in de succesvolle strijd tegen degradatie en krijgt hij zelf een contract bij Manchester City waar hij zich vooral onsterfelijk maakt tijdens een legendarische FA Cup-finale. Biografie van de nog altijd vereerde voetballegende die zowel in het Verenigd Koninkrijk als in Duitsland officiële erkenning kreeg voor zijn rol in het verbeteren van de Anglo-Germaanse relatie na de Tweede Wereldoorlog. De nauwkeurige reconstructie van de periode en de overtuigend gefilmde en gemonteerde voetbalscènes tillen dit uit boven de standaardbiografie.

Kende die man absoluut niet maar herkende wel die aftandse stadions, de volkse sfeer (bestaan die ratels nog ?) en die loodzware lederen bal (18 lappen en een binnenblaas) en dat was best prettig in deze goede film die het toch voornamelijk heeft over de na-oorlogse emoties, waarmee iedereen toch zat en hoe vergeven en vergeten zo gevoelig lag.

Margaret zag hem graag maar het kan niet ontkend: Trautman had nagenoeg alles te danken aan zijn voetbaltalent. Zo gaat dat nu eenmaal...

Heb deze lang laten liggen omdat ik toch wel bang was voor een berg vol clichés en waardeloze voetbalscènes, en hoewel er inderdaad behoorlijk wat in de film zitten was hij toch behoorlijk genietbaar. De actiescènes van Trautmann zien er alleszins behoorlijk uit en de cgi rond de wedstrijden was ook goed voor elkaar.

Het is inderdaad jammer, zoals Theunissen al aangeeft, dat je weinig te weten komt over de voorgeschiedenis van Trautmann, waarschijnlijk omdat de film dan wel nog eens zou lang zou duren, maar dat de man z'n leven een film verdiende is wel zeker!

Op zich een sympathieke en sfeervolle filmbiografie over Bert Trautmann. Ik heb vroeger regelmatig over hem gelezen in voetbalboeken en verhalen in Voetbal International en zo. Maar er lijkt ook weer niet zoveel te gebeuren om een gehele speelduur van twee uur te rechtvaardigen.

Productioneel gezien een beetje BBC / tv-filmniveau en Mavor is ondanks haar knappe verschijning niet heel goed gecast.

Tijdens mijn lagereschooltijd –begin jaren 50– verzamelde ik o.a. voetbalplaatjes. Die waren verpakt bij een flinterdun plakje kauwgum, dat voor een stuiver (5 centen) te koop was in een kleine kruidenierswinkel bij ons in de straat. Het plaatje van Bert Trautmann was een van de plaatjes, waar ik extra zuinig op was. Waarom weet ik niet meer.

Toen ik onlangs een recensie tegenkwam over de film Trautmann (The Keeper), ging bij mij spontaan een lichtje branden en moest ik terugdenken aan mijn verzameling van toen. Regisseur Rosenmüller heeft een geschakeerde biopic gemaakt over deze (in Engeland) legendarische keeper. Ik vind het een mooie film met veel drama en een handvol vertederende momenten. Zoals zo vaak bij films komen de sportscènes wat minder uit de verf, maar een kniesoor die daar over valt. Het was mij in ieder geval een waar genoegen.