At Eternity's Gate (2018)

Vanaf 14 februari 2019 in de bioscoop (The Searchers)

Trailer geplaatst.

Willem Dafoe

Maar even door de vingers zien dat hij 26 jaar ouder is dan Van Gogh in zijn laatste levensjaar.

Toch wel jammer dat ze een zo oude acteur namen voor de rol van Van Gogh.

Maar Dafoe is natuurlijk wel een top acteur.

Ben wel benieuwd naar de film.

Toevallig ben ik twee dagen geleden in het Brabantse Nuenen geweest, en heb er de plekken bezocht waar Van Gogh enkele jaren woonde en werkte.

Ook nog wat boeken aangeschaft over de man, dus ik ben wel een beetje in de mood

Schnabel doet een Tsukamototje. Wat een potsierlijke bedoeling.

Jammer, maar ik ben al misselijk door het onrustige camerawerk door alleen naar de trailer te kijken.

Ik laat deze film dan ook maar aan mij voorbij gaan

De Van Gogh fan komt absoluut aan zijn of haar trekken bij deze film. Ik vond het allemaal wel net iets te arty (zeker de muziek), hoewel de beelden meer dan prachtig zijn. Dafoe doet het overigens geweldig.

Als in?

Vincent Willem Jezus Christus Dafoe van Gogh.

Alweer een film over de laatste jaren van Vincent van Gogh? Inderdaad, maar dit is de eerste keer dat de filmmakers werkelijk proberen (en er met vlag in wimpel in slagen) om in het verwarde hoofd van de even geniale als grillige kunstenaar te kruipen. Het is onbegrijpelijk dat regisseur Julian Schnabel, cameraman Benoit Delhomme en niet te vergeten componist Tatiana Lisovkaia over het hoofd zijn gezien door The Academy. Zij leveren allemaal een fabelachtige tour-de-force af in een film die alle registers van de filmkunst open trekt en ons trakteert op een visuele traktatie. Dat alles zou gemakkelijk unnen afleiden van de hoofdpersoon, maar Willem Dafoe is ronduit fenomenaal en zet Van Gogh neer als de gevoelige , constant aan zichzelf twijfelende, dwangmatige schilder wiens liefde voor de natuur ons leerde om anders naar die wereld te kijken. De film heeft meer weg van Rembrandt Fecit 1669 (1977) dan van Lust for Life (1956), maar laat dat AUB een aanbeveling zijn!

Grote tegenvaller voor mij. Zo'n interessant verhaal en met Dafoe een goede acteur (wel te oud eigenlijk). En Dafoe stelt zeker niet teleur. Maar het is de stijl die mij absoluut niet beviel. Had soms het idee dat ik eigenlijk een VR bril op nodig had. Nee, veels te arty voor mij.

2*

Lange film, erg lang. Veel momenten dat de camera te statisch is en we naar wat saaie gesprekken luisteren. En ondanks alle goede bedoelingen ging de persoon Van Gogh nooit leven, helaas, want daar drait de film wel om en deze werd zo voor mij eerder een koud schouwspel dan meelevende film. Ook de vertolking van Dafoe op die momenten is te saai. Ik hou wel van ingetogen, maar hier zat niets bij. Al is hij op momenten van gekte wel weer een stuk beter.

Goede bedoelingen wel ja, en dat is jammer dat dat niet meer naar voren komt, want de film probeert ook audiovisueel de psyche van Van Gogh te tonen. En doet dat goed. Met vervagingen, een handgehouden en ietwat zweverige camera, erg mooi zonlicht (vooral rond een laagstaande zon), fijne hypnotiserende muziek en een losse stijl van regie. Het is meer een sfeerschets die me wel bevalt, maar steeds uit dat ritme wordt gehaald door praatscènes. Deze film had van mij nog veel verder mogen worden doorgetrokken in haar stijl. 3,0*.

Wat mij het meest bijblijft van deze film is toch het camerawerk. Ik weet nog steeds niet echt zeker wat ik er nou van vind; op sommige momenten vond ik het heel goed werken, bijvoorbeeld in de scene waar Theo en Vincent samen in bed liggen in het ziekenhuis/gekkenhuis , maar op sommige momenten blijft de film je ook bepaalde cameratechnieken in je strot duwen, waarvan ik al snel dacht: "Ja, nu weet ik wel wat je hiermee bedoelt, je hoeft het niet steeds te herhalen, meneer de regisseur!". Dafoe speelt een hele goed rol. Alhoewel ik denk dat hij niet de Oscar gaat binnenhalen, vind ik het wel een terechte nominatie!

Hoogdravende titel, overjarige acteur (ongeveer even oud als toen Pa van Gogh stierf in 1885!), en Vincent & co. spreken Nederlands noch Frans; ok een paar zinnen dan, maar Engels dus. Superlatieven op de poster: "Tour de Force" niks minder dan een "impresionistic masterwork"

Dan moet het wel heel erg goed zijn om het gat hiertussen te dichten. Helemaal omdat het om een verhaal gaat wat behoorlijk bekend is.

De film begint erg slecht. Vincent/Dafoe gaat met een schoudercamera op een herderinnetje af.... om vervolgens de camera aan iemand anders te geven die aan een onzichtbaar touwtje aan Dafoe blijft hangen de hele tijd. Ik vond het nogal vermoeiend om naar te kijken. Vooral als de cameraman/vrouw er ook nog mee gaat rennen. Zo lelijk.

Het bracht me ertoe om na de film eens te lopen en te kijken wat voor beeld je eigenlijk zelf hebt als je gewoon loopt en kijkt. En dames en heren, dat lijkt helemaal niets op de beelden van schoudercamera's. Het beeld is zelfs opvallend stabiel. We hebben een hele goede Ingebouwde beeldstabilisator blijkbaar.

Dafoe speelt echt wel goed, alleen leidt het opzichtige camerawerk enorm af, en bovendien door te close-uppen de hele tijd, wordt benadrukt hoe bejaard Dafoe werkelijk is.

Houden we over een pretentieus, bijna dwangmatig kunstzinnig portret van één van de grootste kunstenaars die op deze Aarde hebben rondgelopen, met weliswaar een prima acteur, te oud of niet, en goede momenten, maar als geheel voegt het toch weinig toe.

Grote kunstenaar, oh dan moet het ook kunstig gebracht, zal Schnabel gedacht hebben. Jammerlijk mislukt wat dat betreft.

At Eternity's Gate een film over de laatste twee maanden uit het leven van deze meesterschilder, die schilderde voor latere generaties en duidelijk niet voor de zijne. Het eenzame leven van deze man werd knap tot uitdrukking gebracht door het handheld camerawerk en de luide pianoklanken gedurende deze film. Dafoe levert een prachtige weergave van deze grootmeester. De discussie omtrent het vergelijken van de leeftijden vind ik hierin zo'n typische non-discussie. Heerlijke film, kostelijk van genoten. Lust voor het zintuigelijk vermogen en de illusie der mensheid.

Een film over Vincent van Gogh, door de ogen van de grote schilder. At Eternity's Gate is nadrukkelijk geen biopic over Van Gogh, geen feitenrelaas dat uit de doeken wordt gedaan. De film veronderstelt dan ook enige voorkennis en de regisseur houdt zich ook niet per se aan de feiten. Julian Schnabel (zelf schilder) kruipt in het hoofd van Van Gogh en laat hem bijvoorbeeld dingen zeggen waarvan hij had gewild dat hij die zou hebben gezegd. Dit perspectief levert (ook door de cameravoering) een enigszins psychedelisch effect op. We zien Van Gogh struinen door de natuur rondom het Franse dorpje Auvers-sur-Oise waaruit hij op onnavolgbare wijze zijn inspiratie haalt voor zijn schilderkunst, die door de mensen nauwelijks wordt begrepen en gewaardeerd. Periodes waarin het relatief goed met hem gaat worden afgewisseld met (vooral winterse) periodes waarin het minder goed met hem gaat. We zien hem steeds meer vervreemden van zijn omgeving, die Van Gogh maar een rare, afwijkende snuiter vindt en hem uit de omgeving probeert te weren. Hier en daar mooie dialogen en scenes, bijvoorbeeld tussen Van Gogh en vriend Paul Gauguin maar ook tussen Van Gogh en zijn broer Theo. Willem Dafoe zet een bijzondere prestatie neer als de gevoelige, miskende en eenzame Van Gogh, maar de film als geheel weet nooit echt te imponeren of een gevoelige snaar te raken.

Van de honderden filmhuisfilms die ik in m’n leven gezien heb ben ik er bij twee halverwege uitgelopen omdat het niet om aan te zien was. Deze film was er 1 van; ik werd duizelig van het camerawerk, de muziek tetterde in mijn oren en het verhaal was langdradig en saai.

Fraaie ode met de nadruk op Van Gogh's contactstoornis en de demonen in zijn hoofd zonder dat te dik aan te zetten. Het camerawerk stoorde mij niet. In sommige gevallen, als hij door het hoge gras loopt bv, bereikte het zijn doel, namelijk één te worden met Van Gogh.

Dafoe is magistraal, de rest van de bekende namen lijken er voor het affiche bijgehaald.

3,5*

Het camerawerk is zo onrustig dat ik er misselijk van werd; met de camera uit de hand gefilmd denk ik en te vaak veel te dichtbij. Heel jammer. Willem Defoe speelt een mooie rol. De dialogen en zijn gemijmer is intrigerend. De liefdevolle relatie tussen hem en broer Theo is mooi.

Het 'urenlange' lopen door de natuur met zijn schildersezel op de rug is te langdradig, de muziek hard en eentonig, alhoewel die natuurlijk bewust gekozen is. Het einde is dubieus.

Ik zou de film niet aanraden.

Als ik zo naar de Oscarnominaties kijk is dit wel een wat minder stoffig Oscarjaar. Deze film leek me dan wel weer een horde, en dat is op zich wel zo. In de eerste plaats omdat ik totaal niet stond te trappelen om weer een film over Van Gogh. Vorig jaar nog Loving Vincent gezien. Die film wist met de animatie nog echt recht te doen aan de stijl van Van Gogh. Deze poogt min of meer iets soortgelijks door de wereld door de ogen van Van Gogh te tonen. De angstige en onrustige kant, maar vooral ook hoe hij de wereld in kleuren zag.

Om eerlijk te zijn vond ik het in een liveactionfilm een beetje kitsch overkomen. En best vervelend om naar te kijken als je de camera weer alle kanten op ziet slingeren. Ik waardeer de ambitie van de regisseur, maar het werkte niet voor mij. Dafoe is wel echt uitstekend met zijn droevige en verwilderde ogen. Ondanks het leeftijdsverschil vond ik hem nog best een beetje op Van Gogh lijken. Genoeg om in het personage op te gaan in elk geval. 3.0*.

Aardige film over Vincent van Gogh die in het zuiden van Frankrijk zoveel mogelijk wil schilderen. Niet een standaard biopic, en niet alleen in dat opzicht vind ik Lust for Life een betere film. De film heeft een dromerige sfeer door middel van het camerawerk (de bewegingen) en muziek. Willem Dafoe is uitstekend gecast als de wereldberoemde schilder. Wel wat langdradig.

“Maybe God made me a painter for people who aren't born yet. It is said, Life is for sowing. The harvest is not here.”

Sfeervolle film. Vooral de momenten dat Vincent van Gogh in zijn eentje door de natuur loopt zijn geweldig, en de stem en gelaatsuitdrukkingen van Willem Dafoe zijn perfect. De regie van Julian Schnabel is hier ook bijzonder stijlvol en lekker dromerig. Ik viel bijna in slaap, maar dat was in dit geval positief. De overige scenes zijn een stuk minder overtuigend, en vooral de dialogen en overige personages zijn matig uitgewerkt. Het leven van Van Gogh voor zijn dood was interessant en triest (zie het geweldige Loving Vincent), maar de film blijft soms opvallend oppervlakkig. Zonde, want At Eternity’s Gate heeft voor de rest veel moois te bieden.

Ik sluit mij geheel aan bij wat Brabants over deze film zegt.

Ik vond het alleen wel jammer dat ze zoveel Engels spraken.

Vond Lust for Life 1956 anders een zeer goede vertolking.

Daarom noem ik 'm ook, maar Rembrandt Fecit 1669 is óók een geweldige biografie. De benadering van het onderwerp verschilt wel heel erg, dat wilde ik benadrukken.

Eigenlijk een mooie interessante film over een van de grootste schilders die ooit geleefd heeft. Ondanks dat hij me totaal niet fascineerde vind ik het toch fijn om meer over de levensloop van Vincent Van Gogh te weten.

Het leven van Vincent Van Gogh blijft cineasten aantrekken en inspireren.

In ieder geval is deze "At Eternity's Gate", ook al gaat het maar om een korte, zij het boeiende periode in het leven van de artiest, en al denkt ge ik heb het allemaal al eens gezien, een verrassende meevaller.

Vooreerst is er het briljant acteren van Willem Dafoe die perfect zowel de gedrevenheid als de aarzelingen, twijfels en frustaties van de schilder weet weer te geven. De gesprekken met Gauguin (Oscar Isaac), de priester (Mad Mikkelsen), de man in het gesticht (Niels Arestrup) en de poserende dokter (Mathieu Amalric) - toch allemaal topacteurs - waren voor mij hoogtepunten.

Heerlijke film, ondanks, hoe dan ook, het trieste in het gebeuren.

Laat ik meteen met de deur in huis vallen. Wat een sublieme prestatie zette Willem Dafoe hier neer als Vincent van Gogh. Uiteraard zijn er de vrij opvallende fysische gelijkenissen met de uitstekende jukbeenderen, het rosse haar met baard, de doffe blik, maar ook in zijn handelen merk je dat hij de grootmeester benadert. Niet dat ik de échte Vincent heb zien rondlopen, maar de vastberadenheid (om te moeten schilderen) én de twijfel (omwille van zijn psychische problemen) die Dafoe in zijn personage legt, is alvast hoe ik me Van Gogh zou voorstellen als ik zijn leven overschouw. Topcasting, dat zeker! Jammer dat Rami Malek er ook was voor Bohemian Rhapsody om het Oscarbeeldje weg te kapen als beste acteur. Dafoe had hem zeker ook verdiend ...

Daarnaast heb je het mooie cameragebruik die deze film tot bovengemiddeld laat stijgen. Close-ups van Vincent wisselen zich af met de mooie uitgestrekte landschappen van het plattelandse Arles. De beelden hebben iets nostalgisch, iets dromerigs. Ondersteund door de rustige pianomuziek en hier en daar een tableautje of tekening van de meester zelf ... Ook dat veld verdorde zonnebloemen - iets minder idyllisch weliswaar - had klasse. Ik heb echt genoten van deze langgerekte scènes, alsof het een leven betrof van hoe een kunstenaar in de wereld staat.

Maar Vincent's leven was niet het idyllische leven zoals de mooie onbezorgde landschappen lieten uitschijnen. Schnabel is erin geslaagd met At Eternity’s Gate om de laatste maanden van Vincent van Gogh erg mooi in beeld te brengen, inclusief de tegenstrijdigheden die gepaard gingen met zijn personage. Mooi!

Fraai dat ze wel naar Frankrijk zijn afgereisd voor deze film, maar verder voegt de film weinig toe. Van de manier van filmen moet je houden.Op het eind van de film een dubieuze verklaring over hoe hij is komen te overlijden. En er is ook nog een unieke vondst gedaan, waarvan bekend is dat deze nep is. Waarom de film daarmee eindigen?