Monos (2019)

Het beklijft minder dan ik had verwacht. Ik denk omdat ik het een veel te drukke film vond. Neem even de tijd om te bezweren! De regisseur moet bang zijn geweest dat het verhaal stil zou vallen ofzo, er moet zo enorm veel in worden gestopt dat het de belevenis hier en daar flink teniet doet.
Goede film maar effe een tandje minder willen vertellen had best prettig geweest.

De film is een moderne variant op lord of the flies. Maar waar lord of the flies op indringende wijze de duistere en griezelige kant van de mens laat zien als er geen leiding meer is, vind ik dat bij deze film veel minder geslaagd. Dat komt vooral omdat de personages niet overtuigen, ze zijn namelijk ergerlijk met hun idiote gedrag en het verhaal wil ook al niet boeien…
Verder zit de film vol met allerlei zogenaamd ritueel gedoe, rare vechtpartijtjes, zoenexperimenten etc. De dokter is geen dokter maar een sneue vrouw die graag wil ontsnappen aan deze gestoorde kids. Moordende kinderen in een prachtige jungle, dat laatste is wat de film overeind houd.

De film is geen moderne variant op Lord of the Fies, maar een portret van de realiteit in Colombia anno 1990. Wanneer je je dat bedenkt, krijgt de film wellicht een andere lading.

Erg mooi en indrukwekkend om te ondergaan, deze film. Het is wel een beetje what-you-see-is-what-you-get. Weinig stof tot nadenken, en hoewel er, zoals Ferdydurke al schreef, niet gepaplepeld wordt, hoef je ook weer niet erg je best te doen om het te kunnen volgen. Maar wát je ziet en hoort is toch wel van een adembenemende schoonheid. Ik weet niet of ik nog heel vaak aan de film terug zal denken, maar de kijkervaring op zich was geweldig.

De Lord Of The Flies-referentie die hierboven een paar keer voorbij komt is niet zo gek. Die varkenskop met die vliegen waarmee Pitufo/Smurf oog in oog komt te staan, komt rechtstreeks uit het boek (en misschien ook uit de verfilming, die heb ik niet gezien). Het verschil is dat deze kids een stuk ouder zijn en dat het al vanaf het begin af aan menens is.

Wat ik mij nog afvroeg: in de ondertiteling werden de Spaanse namen naar het Engels vertaald en niet naar, ik noem eens iets geks, het Nederlands. Wat steekt daar nou weer voor logica achter?

Aan alles zie je de urgentie. Geen film die je even tussendoor afraffelt, maar een helse onderneming op een modderig bergplateau, in een dichte jungle en een wild stromende rivier, eindigend in een helikopter waarvan de bemanning zich vertwijfeld afvraagt wat zij aanmoeten met deze onbekende persoon.

Een groep pubers, geen uitgewerkte personages, maar eerder typen die je in elke groep tegenkomt, zoals de leider tegen wil en dank, de Benjamin bij wie alles net fout gaat en de androgyne persoon die worstelt met zijn/haar identiteit. Zonder dat ze clichématig worden gepresenteerd begin je als kijker ze langzaamaan te leren kennen - enerzijds stoer als leden van een commando dat een gegijzelde bewaakt, anderzijds heeft ieder zijn/haar eigen besognes en allen met elkaar.

Ondersteund door wonderlijke beelden waarin realiteit en abstractie elkaar afwisselen en door een hypnotiserende geluidsband zien we hoe acht jongeren de vuurdoop ondergaan van het leven dat fragmentarisch is, soms anoniem, en waarin ze rituelen uitvoeren om enig houvast te hebben.

De buitenwereld bestaat uit een commando die tweemaal lijfelijk en drillend aanwezig is, een radioverbinding met een hoofdkwartier en ten slotte een gezin dat kijkt naar een televisiedocumentaire over de geboorteplaats van Beethoven. En natuurlijk de gegijzelde ingenieur met wie de pubers geen raad weten en zij niet met hun.

Over de jongeren en hun achtergrond komen we weinig tot niets te weten noch over de plaats en tijd van het gebeuren; over de gegijzelde vrouw slechts minimale info tegen het einde van de film via een journaaluitzending. Deze anonimiteit past geheel bij de abstractie waarvan de film een realistische weergave is (sorry, maar zo is het volgens mij wel) en onderstreept de actualiteit ervan.

De verwijzingen naar Lord of the Flies (de varkenskop) en Heart of Darkness (de jungle) zijn evident; ze plaatsen deze bijzondere film in een literaire en filmische context die verleden en heden ontstijgt.

En filmpje over ontspoorde kids die eigenlijk niets meer te verliezen hebben en zich daarom leenden voor soldaatje spelen om een gegijzelde Amerikaanse te bewaken. Daar gaat het hier dus over. Enige diepgang viel mij in deze speelfilm ook niet te bespeuren. Daar komt trouwens ook nog eens bij dat ik mij in de soldaatjes absoluut niet kon inleven. Deze film moest het voor mij daarom ook niet hebben van het verhaal - is er eigenlijk wel een verhaal? - maar puur van de schitterende natuuropnamen. Eerst de bergen, dan het oerwoud met woest stromende rivieren en tropische stortregens. Dat ik het open einde maar niks vond neem ik daarom ook maar voor lief. Waarschijnlijk zal de regisseur gedacht hebben dat dat er niet toe doet. Er zijn tig van dit soort ontspoorde kids op het wereldtoneel waarvan je ook niet afvraagt hoe het daarmee zal aflopen.

3,5*

Indrukwekkend. In de "soldaatjes" kon ik me niet inleven, in de kinderen des te meer, en dat het op het einde zo gruwelijk uit de hand loopt met de totaal overbodige afslachting van die ouders maakt het gevoel alleen maar dubbeler. En hoe kunnen die scènes in de stroomversnellingen in godsnaam gefilmd zijn?
        De verwijzingen naar Lord of the flies en Apocalypse now zijn hier al voldoende gemaakt, maar bij het eindshot moest ik zelf ook aan Les 400 coups denken – weliswaar hier geen freeze-frame, maar wel dezelfde uitzichtloosheid.

Weer zo'n 'Volkskrant verantwoorde' film.

Ik ben wel benieuwd of jij met Kraben Rahu (2018) meer kan dan ik.

Ik zal dit onderzoeken JM

Eerst zoenen en daarna overmatig schieten, in het bos.

Rauw sfeerbeeld met hier en daar wat mooie plaatjes. Inhoudelijk gezien nogal een lege huls.

Regisseur Alejandro Landes geeft de hormonale tienerguerrilla’s in Monos weinig context waardoor het verhaal vrijwel secundair is. Geeft niet, want deze film draait vooral om de imposante cinematografie en weelderige soundtrack. Die zorgen voor een aangrijpend surrealistische sfeertje. Vergelijkingen met Lord of the Flies en Apocalypse Now zijn dan ook helemaal niet zo gek. Monos is een beetje vreemd, maar wel lekker.

Intens. Vooral door het geluid, hoewel de omgeving en de cinematografie er ook mogen zijn. Interessante groepsdynamische processen, waarin kleine misstappen grote gevolgen kunnen hebben. De ontsnapping van Rambo door die rivier is een geweldige scene, erg knap staaltje film. Aan het einde was ik bang voor een brute afslachting van dat gezin maar de manier waarop Landes het brengt val gelukkig mee. Verder gewoon heel sterk. Monos is een audiovisuele trip over leven op de rand van waanzin.

Een beetje een onsamenhangende arty farty versie van Lord of the Flies. Een verzameling van wat uit de hand gelopen metaforen in een wat al te abstracte film, naar mijn smaak althans. De personages konden me ook niet al teveel boeien eigenlijk, waardoor de film maar niet echt spannend wil worden. De acteurs zijn op Arias en Nicholoson na toch vooral vaak amateuristisch, en de groepsdynamiek vond ik verre van overtuigend.

Het komt nogal geforceerd over hoe alles escaleert. Wel echt schitterend geschoten allemaal, met een erg fraaie locatie in de bergen, en ook de op je zenuwen werkende score mag er zijn. Had alleen op een wat betere film gehoopt. 3.0*.

Monos laat zien hoe een groep kindsoldaten op een verlaten locatie omgaat met elkaar. Er passeren allerlei ingrijpende gebeurtenissen, die de gemoederen flink doen oplaaien. De onderlinge verhoudingen veranderen continu. Daarbij gaat het er regelmatig heftig en gewelddadig aan toe. Het levert intense en ook mooie beelden op. Het hangt wel allemaal aan elkaar met vrij primitieve reacties in een cultuur, waarin voor een echte discussies geen ruimte is. Zo komt Monos vrij stevig binnen en overheerst vooral de triestheid van het hele gebeuren. Deprimerende kost dus, maar zeker het aanzien waard.

Yeekes, wat is me dat zeg? Niks voor mij zo'n film.

Goeie film over een groep kindsoldaten die verantwoordelijk zijn voor een ontvoerde vrouw. De film oogt authentiek vanwege de casting en de locatie. Prachtige beelden van de jungle en een sfeervolle soundtrack. Best origineel te noemen, maar wel nogal traag en vanwege het wat afstandelijke karakter van de film net geen 4.0 sterren.

Veelbelovende verpakking.

Je kunt veel zeggen van Monos, maar niet dat het niet prachtig in beeld wordt gebracht. Het camerawerk is dik in orde, iets wat niet gezegd kan worden van het script. Al is het verhaal helemaal niet gek, inhoudelijk gezien blijven we vooral aan de oppervlakte hangen. Ondanks - of misschien dankzij - de arthouse benadering blijft het behoorlijk afstandelijk.

De setting van een berg is enigszins betoverend en als men die tijdens de tweede helft verruilt voor de jungle, valt er wederom genoeg te genieten van de omgeving. De blu-ray is daarom alleen al een aanrader. De soundtrack is eveneens bijzonder, al had mijn blu-ray in tegenstelling tot wat de hoes meldt enkel PCM in plaats van Dolby.

Audiovisueel gezien kun je dit een zeer geslaagd project noemen, maar er zijn helaas ook minpunten te verdelen. Zo begint het gebrek aan iets meer diepgang gaandeweg te storen in deze Lord of the Flies-achtige vertelling. Groepsdynamica is een interessant thema, maar mag dan wel iets beter worden uitgewerkt. De verpakking is echter veelbelovend.

***

Met dank aan Gusto Entertainment voor het recensie-exemplaar.