Monos (2019)

Het beklijft minder dan ik had verwacht. Ik denk omdat ik het een veel te drukke film vond. Neem even de tijd om te bezweren! De regisseur moet bang zijn geweest dat het verhaal stil zou vallen ofzo, er moet zo enorm veel in worden gestopt dat het de belevenis hier en daar flink teniet doet.
Goede film maar effe een tandje minder willen vertellen had best prettig geweest.

De film is een moderne variant op lord of the flies. Maar waar lord of the flies op indringende wijze de duistere en griezelige kant van de mens laat zien als er geen leiding meer is, vind ik dat bij deze film veel minder geslaagd. Dat komt vooral omdat de personages niet overtuigen, ze zijn namelijk ergerlijk met hun idiote gedrag en het verhaal wil ook al niet boeien…
Verder zit de film vol met allerlei zogenaamd ritueel gedoe, rare vechtpartijtjes, zoenexperimenten etc. De dokter is geen dokter maar een sneue vrouw die graag wil ontsnappen aan deze gestoorde kids. Moordende kinderen in een prachtige jungle, dat laatste is wat de film overeind houd.

De film is geen moderne variant op Lord of the Fies, maar een portret van de realiteit in Colombia anno 1990. Wanneer je je dat bedenkt, krijgt de film wellicht een andere lading.

Erg mooi en indrukwekkend om te ondergaan, deze film. Het is wel een beetje what-you-see-is-what-you-get. Weinig stof tot nadenken, en hoewel er, zoals Ferdydurke al schreef, niet gepaplepeld wordt, hoef je ook weer niet erg je best te doen om het te kunnen volgen. Maar wát je ziet en hoort is toch wel van een adembenemende schoonheid. Ik weet niet of ik nog heel vaak aan de film terug zal denken, maar de kijkervaring op zich was geweldig.

De Lord Of The Flies-referentie die hierboven een paar keer voorbij komt is niet zo gek. Die varkenskop met die vliegen waarmee Pitufo/Smurf oog in oog komt te staan, komt rechtstreeks uit het boek (en misschien ook uit de verfilming, die heb ik niet gezien). Het verschil is dat deze kids een stuk ouder zijn en dat het al vanaf het begin af aan menens is.

Wat ik mij nog afvroeg: in de ondertiteling werden de Spaanse namen naar het Engels vertaald en niet naar, ik noem eens iets geks, het Nederlands. Wat steekt daar nou weer voor logica achter?

Aan alles zie je de urgentie. Geen film die je even tussendoor afraffelt, maar een helse onderneming op een modderig bergplateau, in een dichte jungle en een wild stromende rivier, eindigend in een helikopter waarvan de bemanning zich vertwijfeld afvraagt wat zij aanmoeten met deze onbekende persoon.

Een groep pubers, geen uitgewerkte personages, maar eerder typen die je in elke groep tegenkomt, zoals de leider tegen wil en dank, de Benjamin bij wie alles net fout gaat en de androgyne persoon die worstelt met zijn/haar identiteit. Zonder dat ze clichématig worden gepresenteerd begin je als kijker ze langzaamaan te leren kennen - enerzijds stoer als leden van een commando dat een gegijzelde bewaakt, anderzijds heeft ieder zijn/haar eigen besognes en allen met elkaar.

Ondersteund door wonderlijke beelden waarin realiteit en abstractie elkaar afwisselen en door een hypnotiserende geluidsband zien we hoe acht jongeren de vuurdoop ondergaan van het leven dat fragmentarisch is, soms anoniem, en waarin ze rituelen uitvoeren om enig houvast te hebben.

De buitenwereld bestaat uit een commando die tweemaal lijfelijk en drillend aanwezig is, een radioverbinding met een hoofdkwartier en ten slotte een gezin dat kijkt naar een televisiedocumentaire over de geboorteplaats van Beethoven. En natuurlijk de gegijzelde ingenieur met wie de pubers geen raad weten en zij niet met hun.

Over de jongeren en hun achtergrond komen we weinig tot niets te weten noch over de plaats en tijd van het gebeuren; over de gegijzelde vrouw slechts minimale info tegen het einde van de film via een journaaluitzending. Deze anonimiteit past geheel bij de abstractie waarvan de film een realistische weergave is (sorry, maar zo is het volgens mij wel) en onderstreept de actualiteit ervan.

De verwijzingen naar Lord of the Flies (de varkenskop) en Heart of Darkness (de jungle) zijn evident; ze plaatsen deze bijzondere film in een literaire en filmische context die verleden en heden ontstijgt.

En filmpje over ontspoorde kids die eigenlijk niets meer te verliezen hebben en zich daarom leenden voor soldaatje spelen om een gegijzelde Amerikaanse te bewaken. Daar gaat het hier dus over. Enige diepgang viel mij in deze speelfilm ook niet te bespeuren. Daar komt trouwens ook nog eens bij dat ik mij in de soldaatjes absoluut niet kon inleven. Deze film moest het voor mij daarom ook niet hebben van het verhaal - is er eigenlijk wel een verhaal? - maar puur van de schitterende natuuropnamen. Eerst de bergen, dan het oerwoud met woest stromende rivieren en tropische stortregens. Dat ik het open einde maar niks vond neem ik daarom ook maar voor lief. Waarschijnlijk zal de regisseur gedacht hebben dat dat er niet toe doet. Er zijn tig van dit soort ontspoorde kids op het wereldtoneel waarvan je ook niet afvraagt hoe het daarmee zal aflopen.

3,5*

Indrukwekkend. In de "soldaatjes" kon ik me niet inleven, in de kinderen des te meer, en dat het op het einde zo gruwelijk uit de hand loopt met de totaal overbodige afslachting van die ouders maakt het gevoel alleen maar dubbeler. En hoe kunnen die scènes in de stroomversnellingen in godsnaam gefilmd zijn?
        De verwijzingen naar Lord of the flies en Apocalypse now zijn hier al voldoende gemaakt, maar bij het eindshot moest ik zelf ook aan Les 400 coups denken – weliswaar hier geen freeze-frame, maar wel dezelfde uitzichtloosheid.

Weer zo'n 'Volkskrant verantwoorde' film.

Ik ben wel benieuwd of jij met Kraben Rahu (2018) meer kan dan ik.

Ik zal dit onderzoeken JM

Eerst zoenen en daarna overmatig schieten, in het bos.

Rauw sfeerbeeld met hier en daar wat mooie plaatjes. Inhoudelijk gezien nogal een lege huls.

Regisseur Alejandro Landes geeft de hormonale tienerguerrilla’s in Monos weinig context waardoor het verhaal vrijwel secundair is. Geeft niet, want deze film draait vooral om de imposante cinematografie en weelderige soundtrack. Die zorgen voor een aangrijpend surrealistische sfeertje. Vergelijkingen met Lord of the Flies en Apocalypse Now zijn dan ook helemaal niet zo gek. Monos is een beetje vreemd, maar wel lekker.

Intens. Vooral door het geluid, hoewel de omgeving en de cinematografie er ook mogen zijn. Interessante groepsdynamische processen, waarin kleine misstappen grote gevolgen kunnen hebben. De ontsnapping van Rambo door die rivier is een geweldige scene, erg knap staaltje film. Aan het einde was ik bang voor een brute afslachting van dat gezin maar de manier waarop Landes het brengt val gelukkig mee. Verder gewoon heel sterk. Monos is een audiovisuele trip over leven op de rand van waanzin.

Een beetje een onsamenhangende arty farty versie van Lord of the Flies. Een verzameling van wat uit de hand gelopen metaforen in een wat al te abstracte film, naar mijn smaak althans. De personages konden me ook niet al teveel boeien eigenlijk, waardoor de film maar niet echt spannend wil worden. De acteurs zijn op Arias en Nicholoson na toch vooral vaak amateuristisch, en de groepsdynamiek vond ik verre van overtuigend.

Het komt nogal geforceerd over hoe alles escaleert. Wel echt schitterend geschoten allemaal, met een erg fraaie locatie in de bergen, en ook de op je zenuwen werkende score mag er zijn. Had alleen op een wat betere film gehoopt. 3.0*.

Monos laat zien hoe een groep kindsoldaten op een verlaten locatie omgaat met elkaar. Er passeren allerlei ingrijpende gebeurtenissen, die de gemoederen flink doen oplaaien. De onderlinge verhoudingen veranderen continu. Daarbij gaat het er regelmatig heftig en gewelddadig aan toe. Het levert intense en ook mooie beelden op. Het hangt wel allemaal aan elkaar met vrij primitieve reacties in een cultuur, waarin voor een echte discussies geen ruimte is. Zo komt Monos vrij stevig binnen en overheerst vooral de triestheid van het hele gebeuren. Deprimerende kost dus, maar zeker het aanzien waard.

Yeekes, wat is me dat zeg? Niks voor mij zo'n film.

Goeie film over een groep kindsoldaten die verantwoordelijk zijn voor een ontvoerde vrouw. De film oogt authentiek vanwege de casting en de locatie. Prachtige beelden van de jungle en een sfeervolle soundtrack. Best origineel te noemen, maar wel nogal traag en vanwege het wat afstandelijke karakter van de film net geen 4.0 sterren.

Veelbelovende verpakking.

Je kunt veel zeggen van Monos, maar niet dat het niet prachtig in beeld wordt gebracht. Het camerawerk is dik in orde, iets wat niet gezegd kan worden van het script. Al is het verhaal helemaal niet gek, inhoudelijk gezien blijven we vooral aan de oppervlakte hangen. Ondanks - of misschien dankzij - de arthouse benadering blijft het behoorlijk afstandelijk.

De setting van een berg is enigszins betoverend en als men die tijdens de tweede helft verruilt voor de jungle, valt er wederom genoeg te genieten van de omgeving. De blu-ray is daarom alleen al een aanrader. De soundtrack is eveneens bijzonder, al had mijn blu-ray in tegenstelling tot wat de hoes meldt enkel PCM in plaats van Dolby.

Audiovisueel gezien kun je dit een zeer geslaagd project noemen, maar er zijn helaas ook minpunten te verdelen. Zo begint het gebrek aan iets meer diepgang gaandeweg te storen in deze Lord of the Flies-achtige vertelling. Groepsdynamica is een interessant thema, maar mag dan wel iets beter worden uitgewerkt. De verpakking is echter veelbelovend.

***

Met dank aan Gusto Entertainment voor het recensie-exemplaar.

Prachtige en sfeervolle junglebeelden. Het is al eerder genoemd bij deze film.
Het verhaal zelf kon mij minder boeien.
Je ziet het dagelijkse leven van kleine rebellen, die opdrachten uitvoeren van grotere guerrila's .
Een daarvan is ontvoering. En ook die verhaallijn staat centraal.
Verder aandacht voor de onderlinge verstandhouding binnen de groep.
Op een of andere manier kon het verhaal mij niet imponeren.
Het abrupte slot is helemaal een afknapper.
Alsof het een cliffhanger is voor een volgende aflevering.
Het is echter gewoon een einde.
Of was er geen geld meer om de film daadwerkelijk af te sluiten?
Vreemd
3* ( voor de beelden)

Onduidelijke, langdradige film over een groepje gewapende jongeren die ergens op een bergtop een missie moeten zien te volbrengen. Mooi camerawerk en prachtige locaties, maar inhoudelijk is de film erg vaag en traag. Ik kon er helaas niet zoveel mee.

Mooie verpakking, lege inhoud. Geef niet vaak een dikke onvoldoende hier, maar deze Monos verdient er één. Ergerlijk is dat je er aan af ziet dat Landes en zijn team best iets kunnen, maar er te weinig mee doen, een beetje het Terrence Malick probleem van de laatste jaren. Fraaie looks dat zeker, fantastisch camerawerk resulterend in soms schitterende beelden, maar film kijken is voor mij vooral een goed verhaal vertellen, en daarin schiet men flink tekort. Je valt vanaf de start middenin de vage actie, de verschillende karakters worden niet geïntroduceerd waardoor je qua emotie nooit in het toch als heftig bedoeld verhaal kunt komen. En nog een behoorlijk portie geweld in het laatste half uur ook, wat nogal afsteekt tegen het rustige bijkans vriendelijk eerste gedeelte. Verdient wel een herkansing, deze regisseur, dat dan weer wel,

Lege inhoud?

Dit is aan de orde van de dag (geweest) in Colombia. Een schrijnend portret van kindsoldaten. Het geweld is juist iets waarvan je weet dat het komen gaat. en met de moord op het echtpaar, weet je dat met hun kinderen de volgende generatie klaar staat om uitgebuit te worden.

Visueel prachtige film in de geest van de kindsoldaten van FARC en de ontvoering destijds van Betancourt. Koppel daaraan de mooi woeste Colombiaanse natuurbeelden van bergen en het oerwoud en je hebt een mooie film gezien. Orde en tucht staan centraal in het begin van de film waarbij de kindsoldaten het beste van zichzelf geven. Ze zien er best stoer uit, maar het zijn en blijven kinderen/pubers, zo blijkt.

Stilaan komt er chaos in de groep waarbij de melkkoe centraal staat. Vanaf dan komt er wat plot in het verhaal en ben je benieuwd wie waar steken laat vallen. Cinematografisch en visueel knappe film met onder meer de rivier- en de muskietenscène als mooi voorbeeld. Ook de ondersteunende muziek is opzwepend en mooi geïntegreerd in de chaos.

Film die dicht aanleunt tegen de 4,0*, had er nog net iets meer van verwacht qua verhaal dan, voor de rest prima wegkijker.

Deze film is weer echt zo’n recensenten-favoriet waar ik zo goed als niets mee kan. Je volg domweg een groep tiener-soldaten in een afgelegen gebied in de bergen van een Latijns-Amerikaans land die over een gijzelaar waken. Ik heb geen idee wie die kinderen nou echt zijn. Waarom ze daar zitten, hoe ze daar komen. Waarom laten ze zich voor het karretje van 'De Boodschapper' spannen? Het blijft allemaal in het ongewisse. (het enige wat je wel weet is dat de film uit Colombia komt) Ik weet het, de film gaat meer om wat groepsdynamiek met je doet. Maar dan wil ik wel met die personages mee kunnen gaan. Nu zag alleen eendimensionale personages die rituelen uitvoeren, paddo's gebruiken, rondlopen met wapens en de onherbergzame jungle. Oftewel het enige wat ik in de film zag was, dat het teert op de effecten van mooie cinematografie. Tja en net als bij de groep tieners sloeg bij mij daarom algauw de verveling toe.

Monos betekent aapjes in het Spaans. Grappig dat veel landen dit woord kennen zij het net een beetje anders. Monkey in het Engels en Monyet in het Indonesisch. Gek genoeg hebben wij er geen woord voor en komen we met woorden als aapjes. Afijn om het nog complexer te maken de regisseur spreekt meer van een of alleen. En zo mogen we deze opmerkelijke groep ook wel noemen, want net als in de hele film zijn ze vooral met zichzelf bezig en is er van enig teamwork weinig sprake. Het is een film met teveel losse flodders waar het verhaal minder belangrijk is als de shots die we steeds krijgen te zien. Dit shots zijn wel schitterend gemaakt, kan niet anders zeggen. Zoals zo vaak zijn de films van tegenwoordig zeer mooi in beeld gebracht en deed onze Nederlandse cameraman Jasper Wolf mede ook zijn intrede. Ik moet zeggen vaak oogverblindend mooi. De landschappen de mist en wolken in de natuur zijn adembenemend mooi om naar te kijken.

De film heeft volgens velen weg van Lord of the Flies waarvan de eerste verscheen uit 1963 (3.13) en de tweede uit 1990 (3.06) beiden ook al geen toppers, maar hadden wel raakvlakken. Zelf zie ik veel overeenkomsten met de rebellengroep FARC (War Childs) en de film Apocalypse Now, maar de FARC beweging nog wel meer ook al wordt dat nooit aantoonbaar neergezet. Het was ook een beetje vreemd om de gegijzelde Amerikaanse ingenieur “Doctora” in beeld te zien. Het zijn zo van die puzzelstukjes die niet worden uitgelegd. Je komt er zeker wel achter als je de film bekijkt, maar je moet het zelf zien. Mij werd dit duidelijk toen ze een stuk moest voorlezen uit de daily newspaper. Maar verder zie en hoor je er niks over. Dat moet je er dan maar bij bedenken.

De film begint best aardig en na het dodelijk ongeluk van de koe krijgt de film mede door de "vijand" een andere koers richting jungle. Hier wordt de film nog onsamenhangende van. Men wil kennelijk net teveel laten zien en schiet Monos van hot naar her. Niet dat de film te druk is geworden, maar je mist net de rustpuntjes om de personen bijvoorbeeld uit te diepen. Het moraal ontbreekt. The shots gaan net iets te ver naar rechts of te links. Zo hadden ze de escape van Doctora best spannender mogen maken. Ook na haar tweede poging. Maar dan blijft de film steeds weer hangen om wat anders te laten zien. Deze onevenwichtigheid doet hem de das om ook al blijft hij mooi om naar te kijken. Het eind is er eentje zoals je zou verwachten. Zo krijg je in deze film ook geen hoofdrolspelers te zien. Ze zijn het allemaal een beetje.

Film 3.0
Beeld 4.5
Geluid 4.0

zo naar uit gekeken, en zo tegenop zien om verder te kijken (beland op 20minuten)

Ik kon het verhaal moeilijk volgen. Het boeide mij niet enorm en het voelde wat oppervlakkig. Ik kon er niet veel mee. Wat dat betreft is het dus niet helemaal mijn ding, maar ik vind het wel mooi gemaakt, goed gespeeld en een vrij originele film. Ik kon hem zonder al te veel moeite afkijken. Een kleine voldoende (6). 3*

Redelijk. De beelden en muziek zijn beter dan het verhaal.

Het ontbreekt ‘Monos’ volgens velen hier aan voldoende plot, aan karakters waar je iets mee aan kunt. Is dat een gebrek van de film, of een tekort van onze blik? Net wat Ferdydurke zegt: vanuit ons geconditioneerd (Amerikaans) kijken, komen we niet ver.

Keren we dus de vraagstelling even om. Kan er psychologie zijn, bij kinderen die als beesten opgroeien? Is het geen illusie dat we ons überhaupt zouden kunnen inleven in de primitieve rituelen, de natuurcultus van jongeren die moraal noch wet kennen? Wat we zien is pure biologie, driftmatigheid die eerst nog contact houdt met wat wezenlijk humaan is (verbondenheid, humor), hoewel ook dat snel ontaardt in riten die hun oorsprong vinden buiten de schedel…juist, diep onder de gordel (seks, drugs, geweld).

Wat we te zien krijgen, lijkt menselijk, maar de afwikkeling bewijst dat deze adolescenten nooit de kans hebben gehad om op te groeien en een welomlijnde psyche te ontwikkelen. Net dat maakt ze levensgevaarlijk: ze ontzien niets of niemand, omdat ze de waarde van mensen en dingen niet kennen. Niet immoreel, wel amoreel. Alleen de roedel is heilig, omdat alleen de roedel veiligheid biedt. Wij, Monos. Wij, aapjes.

Alle parameters van ‘Monos’ mikken op een gevoel meer dan op de ratio. De haast metafysische natuurbeelden van een dicht wolkendek, van het dichte bladerdek van een immense jungle, van het samenvloeien van twee stromen, noem maar op. Maar ook de viscerale soundtrack, de bevreemdende liturgie van het vege lichaam, de misschien wat fragmentarische verteltrant…het komt van en gaat naar de onderbuik. Zonder omwegen. Daar kan je met je kop niet bij, natuurlijk niet. Moeten we niet juist erkennen dat daar de kracht van ‘Monos’ ligt? Wie doet het Landes per slot van rekening na?

3,5*

Toffe film dit. Met prachtige beelden. Wel zit het zo vol met indrukken, wendingen en wat al niet dat de kijkervaring weliswaar intens is maar dat ik ook het idee overhoud dat er misschien nog meer uitgehaald zou kunnen zijn als het verhaal iets gedoseerder zou zijn opgediend.
Het wolkendek, de jungle, de aapjes het is fantastisch in beeld gebracht. Ook het angstaanjagende en instinctief gedrag van de personages is sterk verbeeld.

Deze stond in de Knack getipt als één van de films van 2020; vreemd want ik had hier nog nooit van gehoord. Blijkt een film die heel wat prijzen won in arthouse festivalletjes. Hoewel Monos visueel heel mooi is, en dan vooral in de jungle, ervaarde ik hem ook als langdradig. Je zit anderhalf uur lang naar de groepsdynamiek te kijken binnen een groepje klooiende minderjarige rebellen die moeten waken over een gijzelaar, Doctora. Je ziet al snel dat dit een verloren generatie in een verloren strijd is. De verwijzingen naar de literaire inspiratiebronnen Heart of Darkness (overboord gooien van de beschaving) en Lord of the Flies (varkenshoofd op een staak) voelden wat geforceerd aan. Filmkriebel zegt : een mooie film is daarom nog geen interessante film.