Pity (2017)

Vanaf 20 september in de bioscoop (De Filmfreak)

Klinkt meer als een heel zwarte komedie.

De film is van dezelfde soort als The Lobster (2015) - MovieMeter.nl en The Killing of a Sacred Deer (2017) - MovieMeter.nl, welke films ik wel kon waarderen maar met deze kon ik weinig (zoals ik ook weinig kon met Kynodontas (2009) - MovieMeter.nl die ook in het rijtje hoort). ik denk omdat het onderwerp van de film me weinig interesseert en ik geen diepgang kon vinden in wat ik zag. De film biedt eigenlijk niks meer dan wat de beschrijving en de trailer laat zien: een man die niet gelukkig is als zijn vrouw beter wordt omdat hij op een of andere manier slechts geluk ervaart als hij medelijden krijgt van zijn omgeving om zijn verlies. De film riep voor mij vooral de vraag op wat deze man mankeert en dan denk ik aan een soort sociale Munchausen by proxy (en sowieso lijkt hij niet van zijn vrouw of andere naasten te houden, zodat het in dat opzicht niet zo absurd is dat hij baalt als zijn vrouw geneest). Net als in The Killing of a Sacred Deer (2017) - MovieMeter.nl acteert ook hier de man geheel emotieloos c.q. robotachtig hetgeen duidelijk een thema van de film is: de man kan ook niet huilen waaronder hij om een of andere reden zwaar lijdt en hij zegt ergens dat huilen in films altijd zo nep is. Ik heb echter geen idee wat de film met dit alles wil zeggen. Mogelijk heb ik alle diepgang gemist – ik was moe toen ik de film zag – maar op mij kwam de film over als even leeg als de man waar de film over gaat.

Zelfde hier. Ik werd vooral moe van deze film die vooral "plechtig zwartgallig" is maar zelden komisch. Mja misschien die scene met dat traangas en die hond die op het einde weer terugkwam uit zee, maar dat vond ik eigenlijk ergens nogal voorspelbaar. Was blij dat ie afgelopen was. Heb verder ook niemand van de ca. 10 aanwezige personen horen lachen, men verliet zuchtend de zaal.

Gewoon een 1,5* voor deze vervelende film, lekker overslaan is mijn advies.

Dit is een film waar ik heel weinig mee kan en waarin (ook) ik geen diepgang heb kunnen ontdekken. Het is opvallend hoe positief de filmpers op de een of andere manier is over deze film, waarbij onder andere wordt gesproken van 'gelaagdheid'. Het zal wellicht aan mij liggen dat ik die gelaagdheid niet zo heb kunnen ontdekken. Los daarvan heb ik Pity vooral als een vermoeiende, saaie film ervaren en was ook lange tijd onduidelijk waar ik nou eigenlijk naar zat te kijken. Omdat het verdriet van de hoofdpersoon nergens oprecht aanvoelde en zijn acties steeds groteskere vormen aannamen, hield ik het er uiteindelijk maar op dat ik vooral met satire te maken had. Helaas (weer) van de minder leuke soort. Pity is voor mij uiteindelijk vooral een mislukte studie van een eenzame, miskende man met een fors psychiatrisch ziektebeeld.

Ik kon er wel regelmatig om grinniken, bijv. die vuile jaloerse blik als hij een vrouw ziet die wél echt iemand is verloren, de secretaresse die moet krijsen, of het onderbreken van z'n zoontje om zijn zelfgeschreven liedje te laten horen.

De stijl werkte wat mij betreft ook wel. Hoofdpersoon beweegt bijna nooit en in dialogen staat/zit iedereen sowieso volkomen stil, wat niet alleen ongemakkelijk stijve situaties oplevert maar ook grappig verbeeldt hoe die man zich als een soort zwakke prooi opstelt om zoveel mogelijk medeleven/gevoel te incasseren. Al met al een leuk idee om die zoektocht naar sensatie/prikkelingen op deze manier neer te zetten.

Maar dan krijg je het einde. Zo zonde. In één klap kom ik er dus achter dat ik niet naar een (uiteraard gechargeerde) studie van universeel menselijk gedrag heb gekeken, maar simpelweg naar een psychopaat in wording. Leuk voor de shock-value misschien, maar het veegt grotendeels onderuit wat ik zo sterk vond. Evengoed drie sterretjes voor het geestige uitgangspunt en uitvoering van ongemakkelijke momenten.

Ik zat de hele tijd te denken: dit is te onderkoeld, te gemaakt onderkoeld dus dat werkt ergens naartoe. Nou, dat hebben we gemerkt. Ben het eens met het begrip psychopaat, maar ik vond die advocaat nooit een echt mens.

Eigenlijk was het een ontzettend saaie film, met een vervelend hoofdpersonage voor wie ik op geen moment ook maar enige empathie kon opbrengen en het einde was ronduit belachelijk.

Toch ben ik nog enigszins mild in mijn oordeel. Dat heeft te maken met een aantal hilarische scènes (met name dat veel te lange lied en de schreeuwscène met de secretaresse) en de prachtige fotografie, of hoe noem je dat? Mooie beelden. Soms is dat kennelijk genoeg voor een krappe voldoende.

(Het leukste was overigens de man die na ruim een uur de bioscoop uitliep. 'Wat een kutfilm,' zei hij, fluisterend maar voor iedereen hoorbaar. Daar moesten best veel mensen om lachen, waarschijnlijk vanwege de sterke overeenkomst tussen de bioscoopverlater en de advocaat op het scherm. Het was alsof die man wegliep omdat hij de confrontatie met zichzelf niet aankon. Zijn vrouw bleef zitten. Ik vraag me af hoe zij zich voelde tijdens de ontknoping.)

Ik zat te denken of deze film ons iets wil vertellen over de verstilletochtisering van de (Westerse?) samenleving. Elke week is er wel weer iets nieuws waar je je rouwgevoelens op los kunt laten. Een moord, een ongeluk, een verdwijning, het overlijden van een bekende popster. Op sociale media troeven mensen elkaar af: Ik heb haar laatst nog live gezien! Ik heb hem een keer in het echt gesproken! Mijn oma woont ook in Krommenie. Ik ken iemand die ook een konijn heeft! Maar misschien zoek ik te ver. Ik zou ook niet weten wát deze film ons hierover zou vertellen, behalve dat het bespottelijk is, maar dat is niet echt een verrassend inzicht.

Zwartkomisch drama over een advocaat [Giannis Drakopoulos] die verzot is op medelijden en daarom behoefte heeft aan redenen om medelijden op te wekken. Een aardig basisgegeven, maar Makridis en co-scenarist Efthymis Filippou zijn vrij snel door de ideeën heen en vallen te vaak in de herhaling zonder dat het verhaal enige vooruitgang boekt. Goed spel van Drakopoulos helpt, evenals het onderkoelde, volstrekt serieuze acteren van de rest van de cast.