Lean on Pete (2017)

Beetje een gezapige Amerikaanse TV-film. Wel fijn om Steve Buscemi en Chloë Sevigny weer eens te zien.

Beetje te simpel scenario ja, maar ik vond het wel erg mooi gedaan. Zeker niet gezapig. Sleepte mij wel mee.

Al vind ik The Rider de betere film in vergelijkbaar genre.

Charley deelt al zijn zorgen met het paard, met de veelzeggende naam, en begint na de nodige ontberingen aan een tocht met als achtergond een prachtig landschap. De film speelt zich af in Portland (Oregon) en Wyoming, na Alaska de dunst bevolkte staat van de VS. Het hardlopen van Charly lijkt symbool te staan voor de vlucht van zijn miserabele leven en dient als opmaat voor de voor zijn voortbestaan noodzakelijke zoektocht: de reis, met deauto en te voet, een op het eerste gezicht eindeloze en kansloze missie. Deze zoektocht doet me denken aan de existentiële vlucht van Into the Wild, maar dan een coming of age variant. Het is echter de mens en niet de ruige natuur die bepalend is voor het leven, het verhaal van Charley. De intense emotie van een kind dat ervan probeert te maken, maakt de film voor mij eerder intens dan gezapig. Het gaat me te ver om het een 'happy end' te noemen.

Naar het boek van Willy Vlautin trouwens. Het boek lag me nogal zwaar op de maag, veel drama en weinig relativering. The Motel Life vond ik zowel als boek en film beter. Evengoed benieuwd, met zo'n topcast.

Vanaf 31 mei in de bioscoop (Imagine)

Dit lust ik ook wel, of niet Mr Thee?

Zo'n film die gezapig voortkabbelt en maar duurt en duurt zonder dat je je verveelt en zonder dat je op het puntje van je stoel zit en zonder dat je je ergert. Dan loop je de zaal uit , je knippert met je ogen en je bent hem alweer vergeten.

Waar begint armoede? Bij onveilige hechting, bij een bedevaart van goedkope naar goedkopere woning, bij een kortverblijf in een handvol scholen. Met bijvoorbeeld: een afwezige moeder. En: een vader die mislukt als vader, een vader die vooral vrouwen najaagt, een vader aan de drank, een vader die zijn zoon aanmaant om vroeg centen te gaan verdienen, een vader die zijn nageslacht opvoedt vanuit de idee “dat wij er zelf wel zullen komen, zonder de hulp van anderen”.


Hoe houdt armoede stand? Door hechting aan wat geen blijvend karakter heeft, door weg te lopen van alle hulpverlening, door een hardnekkige trots die op zijn beurt tot kleine criminaliteit aanleiding geeft. Bijvoorbeeld: een adolescent zoekt aansluiting bij frauduleuze types die zich een weg ploeteren door het leven en de grenzen van de legaliteit daarvoor al dan niet overschrijden, een jongen die houdt van iets waarvan hij eindelijk terugkrijgt – een dier dat zich onvoorwaardelijk in een afhankelijke positie schikt – een paard dat nota bene slechts een speelbal is van onbeheersbare wetten die van hogerhand worden uitgevaardigd – is dat niet exemplarisch voor hoe het er met de white trash in de States aan toe gaat?, een kind wordt angstig en bestendigt die angst door consequent het verkeerde gedrag te stellen – op de vlucht, als een dief in de nacht…


Hoe eindigt armoede? Met nachtmerries, een gevoel van schuld, een onleefbare verhouding tot de werkelijkheid – of niet? Bijvoorbeeld: wie weet komt een andere onvoorwaardelijk liefhebbende partij aandraven - deze keer geen dier, maar familie.


Een aandoenlijk portret van armoede, maar als sociaal drama faalt ‘Lean on Pete’ waar films in dat genre wel vaker tekort schieten: in ritme, in het uitbuiten van wat cinema vermag, in magie. Is de weerspiegeling van de werkelijkheid niet des indringender vanuit het wonder van de fictie? Lezer, ik weet het niet - ik vraag het je!

3*

Lijkt een beetje op The Rider (2017) - MovieMeter.nl maar deze heeft iets meer dramatische ontwikkeling al is die wat clichématig (de hoofdpersoon is een hele goede jongen die het echter niet redt en steeds verder afglijdt): de film is niet vervelend maar echt spannend wordt het ook niet. Wel weet de film naar een ontroerende climax toe te werken. De film lijkt een lans te willen breken voor de verliezers van de maatschappij en het is aldus een soort liedje van Bruce Springsteen in filmvorm. Een 7,5 op een schaal van 10.

Wanneer zijn vader [Travis Fimmel] ernstig gewond raakt na een handgemeen, is het aan Charley [Charlie Plummer] om te zorgen voor een inkomen. Hij vindt een baan als hulpje van Del [Steve Buscemi], een paardentrainer die zijn paarden ziet en behandeld als koopwaar en ze zonder pardon naar de slacht stuurt als ze niets meer waard zijn. Charley raakt gehecht aan Lean On Pete, één van de renpaarden die aan het eind van zijn carrière lijkt te zijn.
Het is moeilijk sympathie op te brengen voor Charley, die zich vooral opstelt als een opportunist en een profiteur en wiens 'vriendschap' met het paard uit de titel zeer eenzijdig is. Van enige chemie tussen paard en hoofdrolspeler valt helemaal niets te merken! Het scenario van regisseur Andrew Haigh verwacht blijkbaar dat Charley's moeilijke jeugd genoeg reden is om onze sympathie op te wekken en het bevat ook enkele weinig geloofwaardige momenten. Plummers ééntonige vertolking helpt ook niet. Alleen Steve Buscemi blaast de film leven in, maar verder is dit weinig verheffend.

Ik kijk altijd uit naar je recensies omdat je bijna als een masochist precies de films lijkt uit te kiezen die je helemaal niets vindt (bijna al je scores zijn erg laag en ik maak me daarom een beetje zorgen of je het nog wel leuk vindt om naar de bioscoop te gaan, haha) en omdat je vaak eigenzinnige interpretaties geeft die uitnodigen tot discussie zoals ditmaal je kijk op Charley als "een opportunist en een profiteur". Wat mij juist een beetje stoorde was dat de bedoeling van de film om sympathie voor Charley op te wekken er wel heel dik op lag: van Charley wordt bijna een heilige gemaakt, d.w.z. hij wordt bijna overdreven geportretteerd als een gevoelige jongen die zichzelf aldoor opoffert voor anderen en puur vanwege omstandigheden afglijdt. De regisseur zou schrikken als hij zou lezen hoe jij Charley ziet. Wel ben ik het met je eens dat het verhaal wat ongeloofwaardig is in de zin dat het moeilijk is te begrijpen waarom Charley alle hulp van jeugdzorg of oude bekenden afwijst (hij wil perse alleen door z'n tante worden geholpen). Maar de film geeft daarvoor wel een verklaring: hij zegt ergens dat hij nog liever niet wil bestaan dan dat hij zich zo moet vertonen aan bekenden. Het is dus trots. En blijkbaar heeft hij zulke slechte dingen over jeugdzorg gehoord dat hij ook nog liever dood gaat dan hulp van jeugdzorg te krijgen. In die zin heeft hij het ook wel een beetje aan zichzelf te danken en is hij toch niet helemaal slachtoffer van de omstandigheden, denk ik dan. Wat de chemie met het paard betreft tot slot: ik denk dat het gewoon moeilijk is om een paard in dat opzicht goed te laten acteren.

.
Dat laatste klopt zeker niet. Je kunt volgens mij via mijn filmlog zien dat ik erg veel films 4 sterren of hoger geef, ook recente films. Dit jaar heb ik ook al meerdere keren een nieuwe film 5 sterren gegeven.

[/quote]Wat de chemie met het paard betreft tot slot: ik denk dat het gewoon moeilijk is om een paard in dat opzicht goed te laten acteren. ; [/quote]
Dat klopt, maar er zijn zoveel films over dieren gemaakt waarin door middel van shotselectie en montage de suggestie van chemie er wel is. In mijn beleving was Lean On Pete meer een praatpaal, iemand die gedwongen is om Charley te volgen en waren Charleys motieven om hem mee te nemen ondoordacht en egoïstisch. Net als Charley raakt Lean On Pete ondervoed (heeft hij überhaupt wel te eten gehad zolang hij in die wagen zat?) en het tragische einde van het paard is nadrukkelijk Charleys schuld. Toch?

Schrijnend beeld van de Verenigde Staten na de huizencrisis, de "deplorables" komen weer in grote getalen voorbij. Zorgelijk land toch. Onze Charley is een wat naieve jongen, een zorgmijder uit een onthecht gezin, die met moeite, doorzettingsvermogen en wat creativiteit overeind probeert te blijven. Haigh maakt er een prachtig portret van vol met Americana en schitterende beelden uit Oregon, Wyoming. Er gebeuren geen spectaculaire zaken, en dat is hier niet een gemis (waarom moet het altijd spannend zijn en altijd dat puntje van de stoel?) De kracht van deze film is juist het sobere, trage en realistische beeld dat weet te ontroeren. De sympathieke hoofdrolspeler draagt daar zeker aan bij. Prachtige film.

Mooie film (naar het gelijknamige boek van Willy Vlautin) over een 15-jarige jongen, die opgroeit in een rauw en verwaarlozend sociaal milieu in het ruige noordwesten van de Verenigde Staten. Een fijne en overtuigende rol van Charlie Plummer als gevoelige, introverte en eenzame jonge adolescent, die troost vindt in het contact met een afgedankt renpaard. Een mooie bijrol, daarnaast, van oudgediende Steve Buscemi als zakelijke en wat onverschillige paardentrainer. Een belangrijke rol is weggelegd voor de sociale onderklasse, waarin de hoofdpersoon opgroeit en zijn hoofd boven water moet zien te houden, tegen het decor van het prachtige, desolate landschap van Oregon. Hoewel de achtbaan van gebeurtenissen op een gegeven moment op mij wat geforceerd overkomt en bijna uit de rails vliegt, overheerst uiteindelijk toch vooral het gevoel een intiem en ontroerend coming-of-age portret te hebben gezien, waarbij de valkuil van melodrama/sentimentaliteit, wat vaak op de loer ligt, vakkundig is vermeden.

Gisteren in het filmhuis gezien. Ik was de enige in de zaal, wat ik zeker niet erg vond. Ik had lang getwijfeld of ik deze film wilde zien. Zou het mijn ding zijn? Ik wist het niet, maar nu kan ik zeggen dat het dat is. Het verhaal is triest en dramatisch. Het is rauw gebracht zonder overdreven sentiment. De emoties kwamen echt en oprecht op mij over. De film heeft iets kalms en ingetogens, wat ik erg kan waarderen. Hij heeft mij in mijn hart geraakt. Een grote pluim voor het acteerwerk, camerawerk, en de prachtige muziek en locaties. 4,5*