Genre: Drama / Romantiek
Speelduur: 129 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Terrence Malick
Met onder meer: Michael Fassbender, Ryan Gosling en Rooney Mara
IMDb beoordeling: 5,6 (22.471)
Gesproken taal: Engels
Releasedatum: 4 mei 2017
On Demand:
- Bekijk via iTunes
- Bekijk via CineMember
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Song to Song
"Love. Obsession. Betrayal."
Song to Song speelt zich af tegen de achtergrond van de muziekscene in Texas. De film focust op twee koppels; de worstelende liedjesschrijvers Faye en 'BV' enerzijds en muziekmagnaat Cook en de serveerster die hij versiert anderzijds. Ze jagen succes na in een rock 'n roll landschap van verleiding en verraad.
Externe links
Video's en trailers
Reviews & comments
danuz
-
- 12935 berichten
- 0 stemmen
Niets mis met wat treurnis, zelftwijfel en liefdesverdriet. Maar Mallick weigert (hier) echter om 1. te doen aan enig zelfrelativering en 2. de kijker een onsje houvast te geven. Geen enkel establishing shot om een scene in te leiden. Immer die lelijk deinende fish eye beelden. Geen greintje humor of alledaagsheid om het geheel wat lucht te geven. Nee dit is zwelgen in treurnis en melancholie en dan alles vooral zo vaag mogelijk houden. Mallick had me al behoorlijk verloren bij To the Wonder, maar dit voelde als een nog langere aanstellerige martelgang. Daar doet een stoet aan bekende artiesten van weleer (kwam op mij nogal ons-kent-ons en navelstaarderig over) en bekende acteurs niks goeds aan. Vond het een oudemannenfilm van een regisseur die lijkt te proberen bij de tijd te blijven en héél kunstzinnig over te komen, maar daarin faalt.
Edit: of zou hij zijn cinematograaf vooral hebben verteld zo laag mogelijk bij de grond te filmen, zodat je optimaal kan genieten van de prachtige billen van meerdere actrices (vooral Natalie Portman)
Zwolle84
-
- 8022 berichten
- 0 stemmen
No offence, maar dit klinkt me allemaal als muziek in de oren. Ik lees alleen maar pluspunten.
danuz
-
- 12935 berichten
- 0 stemmen
None taken, en misschien is dit echt wat voor jou dan. Het ligt natuurlijk ook persoonlijk he, wanneer je wel of niet mee kan gaan in bijv. treurnis en melancholie. De ene keer voelt het heel oprecht en meeslepend, de andere keer aanstellerig en boring (hier dus voor mij).
Bélon
-
- 1795 berichten
- 0 stemmen
Ik verwacht hier niet al te veel van maar ga toch gauw even kijken dit weekend voor hij weer uit de bios verdwijnt.
Als hij beter is dan de laatste 2 ben ik al tevree (mag op tegeltje)
tbouwh
-
- 5650 berichten
- 4966 stemmen
Jammer, die beperkte release, maar wel begrijpelijk. Niet voor iedereen, nog meer dan eerder Malick-werk.
Cikx
-
- 2106 berichten
- 1008 stemmen
Ziet er precies hetzelfde uit als Knight of Cups zo op het eerste oog.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
Qua stijl en vorm een herhaling van zetten inderdaad. Opvallend is wel dat de religieuze toets naar de achtergrond is gedrongen, en de focus expliciet op de zuiver menselijke liefdesrelatie wordt gelegd.
Heel erg rock ‘n’ roll wil het ook niet worden, het is hier meer het wereldje van de kicks en van het zoeken naar fysieke en emotionele extase als kapstok, als een levenshouding die in Malicks visie die menselijke relaties in de weg staat. Bruce Springsteen zei eens in een documentaire dat hij zingt over levens van anderen, maar dat hij als artiest eigenlijk geen... eigen leven heeft.
Zeker in vergelijking met zijn twee voorgangers vind ik Song to Song niet heel overtuigend, hoe mooi het er ook nu af en toe weer uit ziet. Dat steeds weer in een afgepaste choreografie om elkaar heen draaien, dat wordt op een gegeven moment ook mij wel iets te veel.
Toch weet Malick ook in deze film, zo gaandeweg het tweede uur, weer aan die lyrische toon te raken; een lofzang op de liefde wordt het, waarin vergeving en mededogen onmisbare elementen zijn. En wederom zou je zeggen: dit wordt onverdraaglijk stichtelijk, maar opnieuw gaat het naar mijn gevoel gewoon heel goed; word ik toch weer geraakt.
En ik weet het, het is ‘oud’, maar ik vond het zeer aardig om weer eens wat stukken te horen van Patti Smith’s Horses en Easter. Een popdichteres. Over extase gesproken...
nummer2
-
- 447 berichten
- 29 stemmen
In tegenstelling tot de meeste recensies vind ik de vergelijking met Knight of Cups niet zo voor de hand liggen. Nergens kreeg ik het gevoel dat deze film op Knight of Cups leek (was het maar zo'n feest!), ondanks m'n verwachtingen. Dit is met name te wijten aan de verdieping die ontbreekt. Waar Knight of Cups nog een sterke afwisseling kende tussen de meer 'spirituele' en 'aardse' delen, is de geestelijke dimensie hier wel volledig verdwenen.
Malick laat niets zien, maar duwt het door je strot in deze film. Naar mijn idee is dat ook het grootste manco: er wordt veel te veel gepraat, en alles wordt kant en klaar op een bordje geserveerd. En dan het einde...nouja...voor mij veel te cheesy. De stap in het water heeft nog iets symbolisch, maar dat is het dan ook wel.
Doordat Malick er voor heeft gekozen het verhaal helder en expliciet via Faye te vertellen verliezen de beelden helaas ook hun kracht. De inhoud van de beelden behoren tot de mooiste van de afgelopen 3 films, maar verliezen iedere betekenis in deze collage. Waar Malick eerder het verhaal wist te vertellen via de beelden, spelen de beelden voor mij nu slechts een bijrol bij de voice-over.
Zelfs een herziening gaat er niet in zitten ben ik bang.
Het middelste deel is wat mij betreft het mooiste, met een zeer sterke Lykke Li. Welk lied werd er nou gezongen? Please take me up up up up up up!!!
mrklm
-
- 8200 berichten
- 8198 stemmen
Navelstaarderige ijdeltuiterij van het meest onuitstaanbare soort. Vier yuppen doen alleen maar leuke dingen, maar klagen toch dat ze een heel zwaar leven hebben. Stuk voor stuk zijn ze alleen maar met zichzelf bezig en kramen ze in tergend langzame, eindeloos slome gedachtenstromen alleen maar onzin uit. Iggy Pop, Red Hot Chili Peppers en Val Kilmer hebben volstrekt nutteloze cameo's en hoewel Patti Smith een iets minder zinloze bijdrage levert, kan ik ook haar verschijning geen zegening noemen. De enige zegening is het moment dat de aftiteling verdwijnt en je jezelf een flink compliment mag geven dat je deze onzin hebt uitgezeten. Denk aan het liedje "Ik heb een heel zwaar leven" van Brigitte Kaandorp, maar dan 129 minuten en zonder enige humor of ironie. Geloof me, dit is een zware zit.
jacobine_rodijk
-
- 2812 berichten
- 9511 stemmen
No offence, maar dit klinkt me allemaal als muziek in de oren. Ik lees alleen maar pluspunten.
polopolo150
-
- 194 berichten
- 556 stemmen
Het kan zijn dat je dit als pluspunten ziet maar twee uur is gewoon te lang hiervoor. Na 50 minuten vond ik het wel welletjes geweest.
Bélon
-
- 1795 berichten
- 0 stemmen
Michael Fassbender's suit was supplied by Armani
Stond bij de aftiteling: Fassbender mocht het cliché archetype van de Allesvernietigende Muziek Manager/Producer vertolken en daar past een patserig designermerk goed bij. Gosling en Mara namen de rollen van Pure Hartstochtelijke Muzikanten voor hun rekening. De cast rolt graag over de vloeren van penthouses en andere dure woningen. Wat is het leven toch zwaar.
Malick had dit met lelijke mensen in een grauwe achterbuurt moeten filmen dan was het nog origineel geweest.
Groothoek- & Fisheyelens: The Movie had ook een titel kunnen zijn.
Voor een film over de muziekwereld "swingt" de film absoluut niet.
2,0* want er zaten tieten in (maar 2 geteld, maar toch) en ik heb er wel om kunnen lachen
Hopelijk slaat Malick met Radegund (2018) weer een andere richting in
nummer2
-
- 447 berichten
- 29 stemmen
No offence, maar dit klinkt me allemaal als muziek in de oren. Ik lees alleen maar pluspunten.
Qua ideeën denk ik dat overigens zelf ook nog steeds. Daar zit voor mij ook de frustratie. De elementen liggen er, het idee is goed, maar de uitvoering naar mijn idee bijzonder matig. Faye vind ik een prachtig personage, met een aantal zeer rake en interessante gedachten, maar het komt gewoon allemaal niet echt uit de verf. Het is misschien niet voor niks dat dit voorlopig Malick's laatste scriptloze film is. Z'n vorige 2 films waren fenomenaal, wellicht zijn daardoor de verwachtingen te hoog, maar dit is 'm gewoon niet.
Maargoed, 1 niet geslaagde film in een verder indrukwekkend oeuvre. Het kan niet altijd raak zijn.
jacobine_rodijk
-
- 2812 berichten
- 9511 stemmen
Ik herhaalde/quoteerde enkel Zwolle84's onzinnige beredenering in sarcastische context; Malick is me al kwijt sinds To The Wonder en dit ziet er verschrikkelijk uit.
nummer2
-
- 447 berichten
- 29 stemmen
En ik wil aangeven dat op basis van de gegeven omschrijvingen ik dat nog steeds een prima redenering vind. Ik vind het verder alleen spijtig om vast te moeten stellen dat het al met al niet functioneert in de film.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
McSavah, ga jij nog een poging wagen om de negativiteit en reserves alhier van tafel te vegen? Of zeg je: 'Parels voor de zwijnen'?
Nick_SN
-
- 33 berichten
- 1755 stemmen
Voor mij zijn al Malick's recente werken stuk voor stuk pure audiovisuele poëzie, jammer dat niet iedereen dit zo ziet maar goed verschil moet er zijn. Ik moet daar wel bij zeggen dat deze films zonder Lubezki's inbreng waarschijnlijk nooit zouden slagen, maar de Lubezki/Malick combo tilt voor mij alles naar een hoger niveau. Wel deed deze mij overigens iets minder dan To the Wonder en Knight of Cups.
McSavah
-
- 9960 berichten
- 5268 stemmen
McSavah, ga jij nog een poging wagen om de negativiteit en reserves alhier van tafel te vegen? Of zeg je: 'Parels voor de zwijnen'?
Ha, ik kan me grotendeels wel in jouw stukje vinden. Ben het er alleen niet mee eens dat de religieuze toets naar de achtergrond is gedrongen. Malick behandelt weer veel van dezelfde thema's uit zijn vorige films en doet daarin niets nieuws (geen probleem wat mij betreft, zijn sterk autobiografische films - vooral van na The Tree of Life - behandelen eigenlijk dezelfde vragen en vertellen hetzelfde verhaal van mensen op zoek naar verlossing). Maar vooral de kritiek of observatie dat de focus in Song to Song puur op de menselijke liefdesrelatie ligt is wat mij betreft of het punt missen of het niet goed verwoorden (dat laatste lijkt me het meest waarschijnlijke).
Naast voor de hand liggende allusies naar Adam en Eva, Faust en het Hooglied, lijkt deze film vooral te gaan over de representatie van het goddelijke beeld in de mens. De personages kunnen pas dit goddelijke beeld in elkaar zien en dus werkelijk van elkaar houden wanneer ze de andere christelijke deugden bezitten. BV - door toenadering tot zijn zieke vader te zoeken en uiteindelijk een 'eenvoudiger' leven te gaan leiden door van baan en omgeving te veranderen - en Faye komen op het eind wel tot deze 'goddelijke' (en onschuldige - of naïeve voor de cynici) liefde, terwijl Rhonda de omgekeerde weg bewandelt onder invloed van de duivel Cook. Dit wordt inderdaad allemaal vrij direct in de film naar voren gebracht (zo citeert Faye William Blake's The Divine Image), maar plat zou ik het niet noemen. Volgens mij is Knight of Cups ook redelijk direct wat dat betreft? De wereld wil bedrogen worden, maar Malick draait er niet omheen (dat doet Lubezki wel voor hem).
Ik vind het vooral jammer dat de (pop)muziek niet luider in de mix is gezet, wat al meteen opvalt bij Die Antwoord. Verder vind ik de film in stijl en vorm toch ook niet helemaal een herhaling van zetten. De montage kwam me hier nog weer een stap radicaler over in de zin dat het nog meer heen en weer springt in tijd/plaats/acteurs zonder dat het ten koste gaat van de flow. Wel voelt de film juist door dat springerige wat monotoner aan dan Malick's vorige films, wellicht doordat er minder naar climaxen middels aanzwellende muziek wordt toegewerkt. Ook blijf ik zijn gebruik van lo-fi beelden niet effectief genoeg vinden en ontgaat mij daar regelmatig de esthetische/inhoudelijk functie van.
Ook zit in Song to Song volgens mij juist veel alledaagsheid en heb ik nog nooit zoveel humor en luchtigheid in een film van Malick gezien (Badlands wellicht daargelaten). De acteurs dragen zeker bij aan deze speelsheid, want met name Gosling brengt iets wat Affleck en Bale nooit zouden kunnen, maar ook Fassbender leeft zich uit en kijkt bijvoorbeeld ergens in het begin zelfs recht in de camera (volgens mij zonder dat de camera een persoon moet voorstellen, leek meer een spontaan moment te zijn). Vind Song to Song daarom misschien ook iets zelfbewuster (zonder een parodie van zichzelf te worden, wat sommige recensenten al vanaf To the Wonder beweren). Of wanneer Faye, tegen BV aan de piano, zegt: Go slower, it's a love story. Ironie?
Ook ik twijfel tijdens het kijken in de beste katholieke traditie of ik Malick's stijl en bespiegelingen nou geniaal of onzinnig vind, maar uiteindelijk komen zijn films toch altijd op hun pootjes terecht. Zeker, niet alles werkt, maar dat lijkt me vrijwel inherent aan zijn filmstijl, en ik kan zijn films bijna eindeloos herzien om te kijken wat ik er deze keer weer van vind. Nee, saai wordt het voor mij nooit.
Redlop
-
- 8962 berichten
- 3566 stemmen
In een sneltreintempo blijft Malick voortborduren op het zweverige stramien. Het voelt aan als een artistieke truc die Malick steeds herhaalt. Ondanks het irritant wazige gedoe ook (audio) visueel erg indrukwekkend.
3*
Rvdz
-
- 616 berichten
- 2440 stemmen
In een sneltreintempo blijft Malick voortborduren op het zweverige stramien.
Als deze film in sneltreintempo gaat hoef ik nooit een langzame film te zien
Zwolle84
-
- 8022 berichten
- 0 stemmen
Dat staat er niet. Het gaat over Malicks tempo qua films afleveren.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
(recensie)
Topstuk
Maar ik ga wel weer even terugpraten natuurlijk.
Heheh, niet: ‘puur op de menselijke liefdesrelatie’, maar: ‘op de zuiver menselijke liefdesrelatie’. Ik kwam daar ook op omdat zoiets op een gegeven moment ook met zoveel woorden wordt gezegd.
Maar misschien heb je gelijk. Het viel mij op dat in vergelijking met vooral The Tree of Life en To the Wonder er veel minder expliciet christelijke referenties zijn; dat is een wat preciezere verwoording.
Ik ben niet geheel overtuigd door jouw ‘goddelijke’ en ‘christelijke’ voorbeelden: voor een ‘duivel’ is Cook nogal wanhopig na de zelfmoord van zijn vrouw, bijvoorbeeld. Adam, Eva en Faust heb ik over het hoofd gezien, en ja, het Hooglied eigenlijk ook. In de commentaren op To the Wonder werd dat er ook al herhaaldelijk bijgehaald, maar ik zie dat niet zo eigenlijk. Niet elk liefdesliedje, of liefdesgeschiedenis, is een Hooglied.
Aan de andere kant: het is een aantrekkelijke gedachte om de ontwikkeling in de opvatting van het Hooglied van een religieuze allegorie naar een meer letterlijke interpretatie (het verlangen van de ‘bruid’ naar haar ‘bruidegom’, en vice versa), te verbinden aan de ontwikkelingen in de popmuziek, waar gospelsongs gaandeweg, met nauwelijks tekstuele aanpassingen, veranderden in ‘gewone’ liefdesliedjes... en misschien toch iets van hun ‘religieuze’ lading behielden.
Je ziet, ik ben ook niet overtuigd door mijn eigen gedachten (als ik dat al ooit 100% ben), en ook ik zal daarom deze film zeker gaan ‘herzien om te kijken wat ik er deze keer weer van vind’
McSavah
-
- 9960 berichten
- 5268 stemmen
Dank Ferdydurke! En huh, ik heb die zin van jou inderdaad helemaal verkeerd gelezen... Nu ben ik het nog meer met je eens.
Die bekende christelijke voorbeelden vind ik zelf dus ook niet tot de essentie van de film behoren, maar je kan ze er wel (gedeeltelijk) in herkennen, plus dat ik recensenten veel hiernaar zie refereren - omdat ze dus ook voor de hand liggen - en daarom noemde ik ook het Hooglied, niet omdat ik dat er zozeer in herkende. Maar Malick gebruikt volgens mij altijd elementen uit verschillende bronnen en maakt daar zijn eigen potje van. Zo'n Cook is inderdaad niet een-op-een als de duivel te beschouwen, maar op sommige momenten kan je het wel zien, en op andere momenten is hij misschien weer gewoon een corrupte ziel zoals Terry in zijn wilde jaren. Voor mij zat de essentie van de film wel in dat gedicht van William Blake, maar daaromheen blijven er ongetwijfeld nog genoeg dingen hangen die ik heb gemist. Ik kijk verder toch vooral naar de uitwerking en of 'het werkt', en Malick's films blijven het voor me doen. Maar, uiteraard ben ook ik erg benieuwd naar de aangegeven terugkeer van Malick naar meer narratieve cinema (althans het werken met een script), te beginnen met Radegund.
tbouwh
-
- 5650 berichten
- 4966 stemmen
Ferdydurke om Hooglied kun je puur op basis van de titel al niet heen
De filosoof
-
- 2023 berichten
- 1405 stemmen
Bij de (latere) films van Malick is het inderdaad een kwestie van of het bij jou werkt of niet: het gaat niet om een spannend verhaal of om de andere gebruikelijke criteria om een film te beoordelen maar de films zijn in wezen een alternatief voor bewustzijnsverruimende middelen met het doel de kijker iets van een mystieke ervaring te geven. En bij mij werkt het: ook bij Song to Song kreeg ik het gevoel iets van het mysterie van het leven te hebben kunnen zien of ervaren. Het gaat overigens niet alleen om de mooie beelden maar ook zeker om de filosofische vragen en poëtische beeldtaal die met de voice-over worden ingefluisterd terwijl je zit te kijken naar een dwarrelend blad of hoe twee mensen hun verliefdheid op elkaar uiten.
Bij deze film lijkt de thematiek vooral het mysterie van de liefde te behelzen en het contrast ervan met oppervlakkige liefde/seks zoals gangbaar achter de schermen van een rock-festival c.q. in onze hedendaagse cultuur (‘song to song, kiss to kiss’: men schakelt net zo makkelijk over naar de volgende minnaar als men op een rockconcert overschakelt op het volgende liedje). Ongetwijfeld heeft Malick enig moralisme dat er erg dik op zit bewust vermeden: jonge mensen die willen leven en daarom zo veel mogelijk willen ervaren (met zo veel mogelijk minnaars) doen niets immoreels (en hij brengt het flirten en de verliefdheden zo mooi en puur in beeld dat zelfs die oppervlakkige lust al bijna iets religieus en wonderschoons wordt: reeds in elke flirt of verliefdheid zit iets van liefde als transcenderende ervaring), al vraagt Malick zich wel af of die weg geen doodlopende weg is omdat die weg uiteindelijk geen geluk brengt. Op dat punt aangekomen komt er naar mijn idee ook een Kierkegaardiaanse (of ‘christelijk’) tintje bij: het mantra leven = ervaren = vrijheid/losbolligheid leidt alleen maar tot leegte en ongeluk; echt geluk vergt liefde die juist het opgeven van je vrijheid vereist omdat je je aan een ander moet (ver)binden, de ander moet durven vertrouwen en jezelf aan een ander moet kunnen overgeven (jezelf zelfs kunnen wegcijferen voor de ander). Bij Kierkegaard is die Ander aan wie je je moet overgeven om het ware geluk of vrijheid te vinden uiteindelijk God, maar ik heb het idee dat Malick die conclusie wel open laat (voor de gelovige) maar niet per se nodig acht (zodat ook de ongelovige de boodschap kan verstaan).
Al met zuigt de film je zo een meditatie over het leven en de liefde binnen en kom je een ervaring rijker uit de bioscoop. Het is waar dat Malick telkens hetzelfde trucje herhaalt, maar de film leert ons juist dat de weg naar geluk niet het telkens zoeken van een nieuwe ervaring behelst: geluk of liefde is de enige ervaring die er toe doet en die moet je koesteren, die moet je niet inwisselen voor iets nieuws. Ook al zijn alle films van Malick hetzelfde: zolang ze ‘werken’ en je als een ander mens de bioscoop verlaat zijn ze alle het koesteren waard.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
Vandaag lezen wij: Het Hooglied. Van Salomo
Ferdydurke om Hooglied kun je puur op basis van de titel al niet heen
Die basis vind ik wat smal.
Natuurlijk, het zou best kunnen dat Malick met de titel Song to Song woordspeelt met The Song of Songs, en onzinnig zou dat ook niet zijn; in theorie zou je zeggen – ik stipte dat al aan in mijn vorige bericht – dat de beurtzang van bruid en bruidegom, waarin ze de lof zingen van elkaar, bij uitstek op juist deze setting van toepassing kan zijn.
Alleen: ik zie dat niet in het daadwerkelijke gebeuren in de film. Ik geloof ook niet dat Malick werkt met dat soort specifieke uitgangspunten, in de zin dat zijn films overwegend daaraan hangen.
Ik zie wel een relatie die, met de zijwegen van een driehoeksverhouding en andere affaires, evolueert van romantiek en begeerte (waarin op de keper beschouwd de belangen van het eigen ego op de voorgrond staan), naar een dat overstijgende, meer volwassen, meer spirituele, verhouding.
Wat dat betreft kan ik redelijk meegaan in het verhaal van De filosoof hierboven.
eRCee
-
- 13346 berichten
- 1923 stemmen
Een vleugje van alles, maar het zo vaag houden dat je er onmogelijk op vastgepind kan worden, zie daar de "filosofische lading" van Malick.
McSavah
-
- 9960 berichten
- 5268 stemmen
Ik lees hier zowel de termen vaag als kant-en-klaar, wat is het nou heren?
In ieder geval goed om te zien dat Malick het publiek nog steeds (of steeds meer) weet te verdelen, om er even een dooddoener tegenaan te gooien. Recensies van zijn films lezen is bijna even leuk als zijn films kijken.
Het laatste nieuws
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer | MovieMeter Recap
'Red Oaks' op Prime Video snijdt serieuze onderwerpen aan met veel humor: 'Dit verdient een cultstatus'
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Eerste trailer uitgebracht van nieuw seizoen 'Mayor of Kingstown' met Jeremy Renner die is teruggekeerd na zijn heftige ongeluk
Bekijk ook
Dont Look Back
Documentaire / Muziek, 1967
18 reacties
Meshes of the Afternoon
Fantasy / Experimenteel, 1943
3 reacties
The Painted Bird
Drama / Oorlog, 2019
76 reacties
Babyteeth
Drama / Komedie, 2019
50 reacties
The Light between Oceans
Drama / Romantiek, 2016
69 reacties
The Glass Castle
Drama / Biografie, 2017
35 reacties
Gerelateerde tags
musicusrecord producersexual attractionexperimenteelfemale musiciansexual experimentation love storyphilosophy of mind
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.