Ningen no Jôken (1961)

Onlangs heb ik deze trilogie gezien. Hoewel enkele aspecten zoals karakteruitdieping en verhaalontwikkeling erg goed zijn uitgewerkt alsmede de psychologie van de belangrijkste spelers in het verhaal, was het voor mij allemaal iets te langdradig. Een 3,5 voor het geheel.

Hallo The Eye

Heb jij deze triologie zelf in het bezit ???

Laat me het dan effe weten, want dan heb ik daar nog een paar vragen over.

met vriendelijke groet

Durk

Net als bij deel 2 vond ik dit allemaal wat te lang duren. Maar The Eye zegt het al prima.

Voer voor elke filmliefhebber zei Ramon.

Mwa, er zijn betere anti-oorlog statements. Of laat ik dat nuanceren tot 'meer toegangelijke'.

Dat geloof ik meteen.

Heb De box om te recenseren binnengekregen dus nog eens dit derde deel bekeken. Ik vond hem toch beter dan ik dacht en heb verhoogd naar een 4.0.

Intrigerend stukje cinema, dat zonder meer.

Hoe is de beeldkwaliteit?

Mooi scherp en kraakhelder, het geluid blijft natuurlijk wel mono.

Geweldig! Kan ik mijn oude USA release (out of print) op Ebay gaan verkopen.

Zeker zeker, ik snap ook wel de hoge waardering voor de NNJ-trilogie, maar om het te waarderen vereist het van de filmkijker wel een flink portie discipline. In mijn idee ging deze film wel heel anders dan hierboven beschreven staat. Hoe het dan wel ging, weet ik niet meer zo goed echter ... Mooie film die iets beter dan NNJ II is en iets slechter dan NNJ I

Is ie nu eigenlijk al ergens te verkrijgen? Ben er wel eens benieuwd naar.

Laatse deel is weer wat beter dan het tweede. De film houdt het nu ook wat eenvoudiger, Kaji's doel is simpelweg nu zien te overleven. Het eerste uur is goed, daarna zakt het iets in, maar het laatste uur is zeer mooi. Vooral omdat Kaji nu begint te twijfelen aan zijn idealen en uiteindelijk ook breekt door de bewaker te vermoorden. Einde is zeer tragisch, Kaji die eenzaam sterft in de sneeuw. Net iets beter dus weer dan het tweede deel, maar ook hier 4*.

Vind ik ook. Kaji wordt hier wat menselijker en is tenminste niet meer een heilige tweede Boedha die zich gedraagt als een Johnnieboy-Walton-lulletje-rozenwater!

Naarmate de film het einde nadert wordt het psychologisch steeds beter. Wrang is hoe Kaji, die met zijn humanistische idealen best de sympathie van de Russische kampbewakers zou kunnen winnen, niet kan communiceren met de Russen. Sterker nog, de valse tolken vertalen zijn woorden alleen naar gelang het hun uitkomt, waardoor Kaji in een slecht daglicht komt te staan en zelfs 'Samoerai Facist' wordt genoemd (voor hem een ernstige belediging!) Het einde van de film is erg triest en biedt weinig hoop voor de mensheid....

Overall een prachtig epos! Maar je moet soms wèl even doorbijten en je ervoor openstellen.

Heb ik gisteravond zomaar weer een film goed zitten vinden. Zal wel te maken hebben met de status die deze film heeft. Ik was zelfs bereid er een beetje moeite te doen. Ik wachtte een moment af dat ik er echt eens echt zin in had en tijd voor had. En kijk eens, onderstaand een berichtje zonder flauwe verwijten dat dit 3 uur durende epos 2 uur te lang duurde.

Anyway, op veel punten het beste deel van de trilogie. Een soort gitzwart avontuur. Vind het (niet alleen dit deel trouwens) een overtuigend betoog; hoe humanistisch je ook bent, tegen de kracht van oorlog is niets gewassen. Vond het fascinerend hoe de lijn van Kajis compassie voor de mensheid in het algemeen steeds verder'naar beneden verschoof. Deze film is het ene dramatische hoogtepunt na het andere. Het einde was hartverscheurend. Schitterend gefilmd, sterk geacteerd, prachtige (hoewel ietwat bombastische) muziek. Pure cinema!

Enige nadeel vond ik dat de vele gebeurtenissen, die wat verwarrend werden, wat vreemd aaneen gemonteerd werden af en toe. Verder absoluut geweldig. Consistente reeks! 4,5 sterren ook voor dit deel.

De eerste twee uur van dit derde deel zijn meesterlijk. Een helletocht achter de vijandelijke linies. Onderweg sluiten er zich af en toe andere gestrande burgers en soldaten bij zich aan.

Laatste uur weet dan net niet de meesterwerk-status vast te houden als Kaji uiteindelijk toch nog als krijgsgevangene terecht komt in een Sovjet-kamp.

Al met al zeer goed drieluik met een meesterlijk eerste deel. Een iets minder (maar voldoende) tweede deel en een derde deel dat voor tweederde een meesterwerk is om in het laatste uur weer in de voldoende-regio te eindigen.

Maar al met al een must-see ondanks de giga-speelduur van meer dan 9 uur.

Een halve ster M&G?

Een erg mooie afsluiter van de trilogie. Ik had vooraf zowaar echt zin in deze film, ook vanwege het feit dat ik toch wel benieuwd was hoe het af zou lopen. Ook dit derde deel duurt ruim drie uur en wederom was het makkelijk uit te zitten. Ook ik ben het met de meesten hier eens, dat dit derde deel beter is dan het tweede deel en zelfs zowat gelijkwaardig is aan het eerste deel.

De eerste twee uur van de film zijn erg mooi gemaakt. Het was mooi om te zien hoe Kaji aan zijn reis begint en tijdens zijn “roadtrip” diverse obstakels en mensen tegenkomt. De reis is afwisselend, fascinerend en ook nog eens spannend. Het laatste uur is op een andere manier boeiend, vanwege het psychologische aspect dat er aan vast hangt. De laatste tien minuten van de film zat ik eigenlijk tegen beter weten in te hopen dat Kaji toch zijn vrouw zou weerzien. Dat was echt een enorm indrukwekkend stukje cinema, dat mij wel wist te raken.

Achteraf gezien moet ik concluderen dat dit daadwerkelijk een fantastische trilogie is. Je moet er goed de tijd voor nemen en niet denken aan de lange speelduur, dan is het op een gegeven moment echt genieten geblazen. Dit is echt mijn beste “blinde” aankoop ooit geweest. Een geweldig stukje cinema, dat ik over een x aantal jaar zeker nog eens zal bekijken.

4,5*

Indrukwekkend derde deel. Met name het eerste half uur en het laatste half uur zijn erg sterk. Prachtige afsluiter van een imposant werk.

Dikke 4*

Na het mooie tweede deel, in vergelijking met het eerste deel (tevens het beste deel van de trilogie) weliswaar iets repetitiever en met wat minder slagkracht, volgde dan snel dit knappe sluitstuk van een schitterende filmtrilogie, die absoluut niet mag ontbreken op het lijstje van elke filmliefhebber.

Dit derde deel steekt dus uit boven het tweede deel en is net iets minder sterk als het eerste deel, maar op zichzelf hoe dan ook een schitterende film. Ook zit er in vergelijking met de andere delen iets meer variatie binnen het verhaal, wat tot uiting komt in de diverse locaties en de diverse vijanden (de Sovjets, de Chinese boeren,de eigen troepen). Misschien het sterkste pluspunt is dat een steeds verder aftakelende en twijfelende Kaji langs alle kanten uitgedaagd wordt, wat aan het einde van de rit resulteert in een complete zelftwijfel en een grotendeels opzij schuiven van de vooropgestelde idealen. Het is bijzonder tragisch om te volgen hoezeer die idealen en principes Kaji zuur opgebroken zijn tijdens zijn eerdere lotervaringen en dat deze er verantwoordelijk voor zijn dat hij uiteindelijk als krijgsgevangene opgesloten wordt. Om vervolgens compleet verlaten doorheen een besneeuwd landschap te zwerven, in de ijdele hoop zijn enige redding - zijn verloofde, Michiko - als bereikbaar doel te stellen, met als treurig eindresultaat een gebroken man die eenzaam sterft in een desolaat landschap. Bijzonder zwarte slotnoot van een over de hele lijn zwartgallige filmtrilogie.

De ethische/morele vragen die in het derde deel worden opgeroepen zijn vaak van een even diepgaande intensiteit en volwassenheid als de vragen die in het eerste deel gesteld worden (er zijn natuurlijk erg veel overlappingen). Deze trilogie is één van de meest krachtige anti-oorlogstatements, maar vooral over de wispelturige aard van de mens. De mens is verre van het goede, sociale wezen dat we zouden willen dat het was, maar een wezen dat in verslechterde omstandigheden een brutaal beest kan worden dat anderen verscheurt om zelf te overleven of zichzelf te verbeteren.
Krachtige scènes in dit laatste deel vinden we o.m. in de tribunaalscène waarbij de Sovjetgeneraals Kaji "berechten" terwijl deze zich niet voluit verstaanbaar kan maken, maar ook in de scènes waar de groep rond Kaji geconfronteerd wordt de andere clusters Japanse strijdkrachten. Tenslotte is het laatste halfuur , met een losgeslagen Kaji die de verkrachter/opzichter vermoordt en de allerlaatste zwerftocht, prachtig en zeer intens.


In zijn geheel krijgt The Human Condition een zeer overtuigde 4*, daarmee reken ik de film tot één van de mooiste films die ik al gezien heb. "A Soldier's Prayer" op zich krijgt eveneens een erg stevige 4*, op het randje van de 4,5*. Zonder twijfel wordt deze filmtrilogie in de loop van de komende jaren nog eens van stal gehaald: absolute aanrader!



4*

Mensen praten vaak over shockerende eindes. Maar ik ben denk ik één van de weinige die het einde van deze film het meest shockerende vond. Alsof die hele zoektocht van Kaji niks was... De koude werkelijkheid van oorlog.

De film kon me niet echt overtuigen en dat heb ik bijna altijd met films uit Japan de film heeft soms wat weg van de film So Weit die Füße Tragen (1959) maar die vond ik vele male beter.

Dit is wel heel anders dan meeste Japanse films hoor. Japanse films zijn ook heel variërend, zit voor iedereen wel wat bij.

Deze trilogie die eigenlijk bestaat uit zes delen nu eindelijk helemaal bekeken. Razend enthousiast kan ik er eigenlijk niet over zijn. Soms vond ik het nogal aan de saaie kant. Kan ook liggen omdat ik mij moeilijk met de Japanners kon inleveren. Tja, het waren nu eenmaal tijdens de oorlog geen lieverdjes, zeker ook niet tegenover hun eigen "kameraden".

Ook dit laatste deel kon mij aanvankelijk niet zo boeien. Dat het van mij toch nog een hoge waardering krijgt is vanwege het ijzersterke einde, dat mij echt naar de strot greep. In een woord; fenominaal! Een van de beste eindes die ik ooit in een oorlogsfilm gezien heb.

4,0*

4 februari 2008 begon ik vol goede moed aan deze trilogie die op alle lijstjes prijkt. Komt uit Japan, dus dat kan niet snel misgaan. Maar als ik ruim vijf en half jaar later eindelijk deel 3 gekeken heb en op een kwartier na 10 uur film verder ben kan ik niet anders concluderen dat ik het niet zie of niet ervaar. Na 10 Kobayashi's kan ik ook wel langzaam concluderen dat het sowieso niet echt mijn regisseur is.

Moet gezegd: dit deel begon zeer sterk. De eerste drie kwartier waren zonder meer het beste dat ik in deze 10 uur heb gezien. Met name sfeer en setting door onder andere magistraal camerawerk imponeerden mij eindelijk, varens, lichtval, mooie hoeken etc. Maar langzaamaan begint ook deze film net als de andere (die ook allemaal een sterk eerste half uur hadden) eindeloos te slepen, scènes en met name gewetensconflicten die we al uitgebreid in deel 1 en 2 zagen komen ook hier weer aan bod. En dan nog de conflicten onderling, in dorpen, in strafkampen, in .... Door de setting is weliswaar het perspectief iets anders, maar heel veel verschilt het allemaal niet.

En Nakadai (toch niet de ster als het gaat om subtiliteit - zie alleen de poster hier al) blijft maar de vroomheid zelve. Op zich is er met de thematiek natuurlijk niks mis, maar ik heb geen enkele maal het idee gehad dat het uitsmeren in een trilogie ergens toe heeft geleid dat Kobayashi ook niet in 2,5 uur had gekund (zie bijvoorbeeld Seppuku - zijn beste film). Maar goed het blijkt in 2013 nog van alle tijden: het uitsmeren van een gegeven tot een mastodonten trilogie van 3x drie uur.....

Ik ook niet. Ik begrijp de hoge score hier ook niet echt: zijn er een paar bots bezig geweest of zo?

Iig mijn mening: je hoeft deze reeks niet op een "must see" lijstje te zetten.

Deel III ook achter de kiezen en ik moet zeggen dat dit deel het eerste deel benadert. Sterk deel waarbij de focus nog meer op het (lijdende) personage van Kaji (Tatsuya Nakadai) wordt gelegd. De arme jongen is nog steeds niet aan het einde van de miserie en zwerft in het laatste deel rond in het grote Mantsjoerije op weg naar huis naar zijn geliefde Michiko. De tocht is een ware lijdensweg en het gevaar blijft om de hoek loeren voor de Japanse soldaat: restanten van Japanse en Russische eenheden of Chinezen, het is altijd wat. Maar de grootste vijand tijdens de tocht is steeds en altijd aanwezig: die van honger en ontbering ... het is ongelooflijk te moeten vaststellen waar deze eenvoudige klerk toe in staat is en zijn limieten opzoekt. Zijn persoonlijkheid en (mentale) (wils)kracht grenzen tot aan het oneindige, mooi vertolkt trouwens door Tatsuya Nakadai.

Vooral het eerste uur en het laatste half uur waren zeer de moeite, een herhalend fenomeen stel ik vast in deze trilogie. Het tussenstuk sleept wat langer aan en zorgt voor een eindeloze zit, haast symbolisch voor het uitzichtloos lijden van de uitgeholde Kaji. De filmposter alleen al vat het mooi samen in één beeld.

Blij deze klassieker eens gezien te hebben, maar 9 uur is een beetje te veel van het goede. Een reeks met enorm sterke punten en zeker dit einde is fabuleus en krikt de hele reeks tot een hoger niveau. Kaji en tal van anderen opgeofferd voor hogere doelen. En waarom eigenlijk? Was het dit waard? De mens als klein radertje in een miitaritisch regime in naam van de Grote Oorlog...

‘’Wait for me, Michiko! It won’t be long now!’’

Een waardig afsluiter van misschien wel één van de beste trilogieën ooit gemaakt. De krachtigste in ieder geval. Nihilistischer dan dit krijg je het niet. De mens staat alleen, en wie iemand probeert te helpen, wordt genadeloos afgestraft.

Na de vernederende maar onafwendbare nederlaag tegen de Sovjets vertrekken Kaji en 2 metgezellen, waaronder niet toevallig de naïeve tegenpool van Kaji Terada. Die staat voor alles waar Kaji niet voor staat en gelooft in de idealen van het Japanse leger. Eens te meer wordt pijnlijk duidelijk dat ondanks dat de idealen zover uit elkaar liggen, mensen niets van elkaar verschillen en op elkaar aangewezen zijn. En dat terwijl de mens egoïstisch is en alleen aan zichzelf en zijn idealen denkt.

Wat volgt is een uitputtingsslag van jewelste. Het einde nadert, en dat voel je aan alles. Steeds weer voegen mensen zich bij Kaji en zijn metgezellen, maar ze sneuvelen ook bij bosjes. Eten is schaars, en als Kaji zijn rijst wil bewaren voor zijn mogelijk laatste avondmaal stuit ook dat andermaal op veel weerstand. Zoals alle keuzes die Kaji in 10 uur film heeft gemaakt.

Het fraaie is dat je als kijker in het ongewisse bent waar en wanneer de gebeurtenissen plaats vinden. Goed, her en der wordt er wel het een en ander duidelijk gemaakt, maar je weet niet veel. Zo krijg je op de belangrijkste vraag waar de film om draait niet beantwoord: ‘is Zuid-Mantsjoerije nog ver?’ Dit geeft een fijn extra laagje aan de film. Als kijker voel je dat Kaji op zijn laatste benen loopt, maar net als hem weet je feitelijk niets.

Als ze uiteindelijk een dorpje bereiken is er weer geen plek voor geluk: de Sovjets komen. Even lijkt het erop dat ze guerilla willen gaan voeren, maar na een wanhoopskreet van een van de vrouwen neemt het pacifisme het weer over van Kaji. Het zoveelste teken dat hij in strijd is met zijn geweten. De groep wordt naar een krijgsgevangenkamp gestuurd, en hoewel Shinjo uit deel-2 het ‘het beloofde land’ noemde, is de algehele situatie daar geen haar beter. De Sovjets zijn enkel tegen het zinloze geweld van de overgelopen Japanners. Zo wordt proberen te overleven afgedaan als sabotage. Wanneer Kaji daar voor gestraft wordt door 1 week aan de spoorlijn te werken (geen pretje, zeker niet met dat weer) knapt er iets. Idealisme heeft plaats gemaakt voor realisme. Eerst vermoord hij de sadistische overgelopen Japanse bewaker, deels verantwoordelijk voor de dood van zijn vriend Terada. Hij ontsnapt, tegen beter weten in en de waarschuwingen ten spijt, op weg naar huis: op weg naar Michiku. Om met misschien wel de beste scène van de hele trilogie te eindigen: Kaji, ten onder gegaan aan zijn idealen.

Wellicht was het beter geweest wanneer ik bij het bekijken van deze trilogie wat meer tijd had ingelast tussen de diverse delen. Nu bemerkte bij mezelf een zekere verzadiging ten aanzien van alle gruwelijkheden en ellende, die voorbij komen. De trilogie eindigt niet geheel verrassend in mineur en daar word ik bepaald niet blij van.
Jammer dat Hideko Takamine niet meer dan een minirolletje heeft.

Tja, zo loopt het altijd af met de socialistische droom.

Toch wel beetje apart. In de top 25 van beste films over de tweede wereldoorlog staan veel Japanse films. Maar als ik de beschrijvingen zo lees, niet één over de Japanse martelingen. Geen film over Nanking, unit 731, brug over de rivier Kwai etc. Of zit ik er naast? Welke Japanse film over de tweede wereldoorlog gaat over Japanse oorlogsmisdaden?

Zo vreemd is dat toch niet? Nog los van de Japanse ontkenning van de eigen oorlogsmisdaden. De Geallieerden liepen hier ook niet mee te koop in de cinema. Sterker, de film Tora! Tora! Tora! is heel wat accurater dan Pearl Harbor waarin de Japanse piloten gericht op Amerikaanse burgers schieten. Met gevaar voor eigen leven ontweken ze dit juist.