Silence (2016)

Personal Jezus

Een erg lange zit over het wel of niet afvallen van je geloof. Wel boeiend om te zien hoe de Padre worstelt met zijn aanvankelijk rotsvaste geloof wat langzamerhand verandert in enorme twijfel.
Prachtige sfeerbeelden en kostuumdesign geven een aardige indruk van het 17e eeuwse Japan. Jammer toch weer dat zowel de Portugezen als de Japanners erg goed Engels spreken onderling. Het nagenoeg ontbreken van een soundtrack was wel een verademing maar een groot nadeel was toch wel, net als een dienst in de kerk, de enorme langdradigheid van de film.

Is mij toch wel meegevallen mede als ik kijk naar de eerdere recensies hier. Ben het eens met Pazmaster dat het tweede deel een stuk interessanter is.

Issei Ogata als Inquisiteur Inoue was echt geweldig: wat een creepy mastermind

Neig naar 3,5-4,0* nog even laten bezinken

Silence is voor mij een weerbarstige film. Een film waarbij ik de grootste moeite heb om er een oordeel over te vellen - alleen dit feit bewijst hoezeer ze 'wérkt.' Scorseses laatste worp roept zeer veel vragen en weerstand op. Het is dan ook een film die intelligenter is dan ze op het eerste zicht lijkt.

Zelden zag ik een film die zo doorleeft en met zoveel oprechte overtuiging gemaakt is, en tegelijk zo verschrikkelijk kitscherig, fake en Amerikaans is. Doorheen de kitsch wordt er echter veel meer verteld. Een film met een bizar maar écht hart.

3,5*

Jezus schijnt flink te hebben afgezien, maar heeft hij ook deze film gezien? Dat is ook niet mis. Het is tamelijk slaapverwekkend allemaal. Daarbij zal het niet helpen dat ik niets met religie heb. Op zijn beste momenten kan de film nog best krachtig overkomen, maar het uitgesmeerde en ongelofelijk repetitieve van alles maakt de film lastig te verdragen. Hoe vaak we niet iemand gemarteld zien worden, die fumie (dat woord moest ik wel even opzoeken) weer terug zien keren of alweer die Judasfiguur.

En alles is in elk geval in het begin nog wel prachtig geschoten met schilderachtige plaatjes, maar op een gegeven moment gaat alles ook wel een beetje op elkaar lijken, en de wel heel fraaie cinematografische trucjes kunnen ook minder beklijven als het vaak wat saai is allemaal. Scorsese gaat nog een beetje voor een soort van poëtische Malick-achtige stijl met voice-overs etc, soms door Garfield ook mooi vol passie voorgedragen, maar dat lukt ook niet helemaal, mede doordat er symbolisch een stilte aan moet houden.

Tegen het einde praat god nog even terug, maar dat vond ik eigenlijk vooral wat klungelig en te overduidelijk, een makkelijke manier om de boodschap over te brengen. En eigenlijk iedere stem valt toch tegen als het die van god moet zijn. Garfield is bij momenten erg sterk, maar ik ben hem ook wel al snel zat met die bepaalde intense uitstraling van hem, die wilde ogen. Hij is een acteur die je denk ik af moet remmen als regisseur. In een stuk meer scènes maakte Neeson dan eigenlijk veel meer indruk op me. 2.5*.

(Gezien 24/02/17)
Het verhaal van missionarissen in de 17de eeuw die in Japan het christendom ingang wilden doen vinden, is zo beklijvend dat woorden wel eens tekort willen schieten.
Japan wilde het christendom niet toelaten. Priesters moesten verdwijnen. We zijn getuige van het lot van de 'laatste priester'. De Japanners zijn bijzonder wreed.
God zwijgt. Silence. Is er dan wel een God? Of geraken we er met een eenvoudige ja of neen niet vanaf. Wij mensen staan voor het iets of het niets.
Indrukwekkende en ... lange film.

Een film voor een beperkt publiek, wat mij betreft. Desalniettemin geslaagd.

Niet alleen een moordend lange zit, maar ook een verhaal voor, ahem, een beperkt publiek. Ik twijfel er wat aan of ik daar bijhoor - met religie heb ik niet zoveel op eigenlijk, en eerlijk gezegd vond ik het aspect van de kracht van de geloofsovertuiging en de strijd daarmee er maar matig uitkomen. En zeker nogal overweldigd door de inquisiteur Inoue, die als enige dan wel wat indruk weet te maken. Al is het dan niet bepaald in positieve zin.

Hier en daar wel een interessant beeld, maar dat vond ik dan meer uit historisch oogpunt ('oh, deden ze dat zo toen') dan dat het nou mooie cinematografie was. Nogal tam en weinig opzienbarend, alweer. Misschien met uitzondering wel van de manier waarop Garfield en Driver in beeld gebracht worden - aiaiai, wat komt die Driver lelijk in beeld, ik neem aan dat die flaporen niet echt zijn want ze zijn me eerder nog niet zo opgevallen.

En al vaker genoemd, de taal stoort toch wel vaak. Misschien was Scorsese dan toch niet de juiste man om deze film te maken - had dat misschien liever aan een geheel Japanse crew overgelaten. Maar ja, of die daar zin in gehad hadden...

mooi beschreven, en helemaal mee eens, alleen geen 5 sterren maar 3,5 van mij.

Lang, boeiend en soms gruwelijk religieus drama.
Mooi in beeld gebracht.
Geen gemakkelijke maar zeker intrigerende film.
4*

Beste film van de laatste 10 jaar wat mij betreft, een mirakel van een film. 5*

Sterk drama. Het verhaal is best interessant en Scorsese weet er een fraai boeiend geheel van te maken. De film kabbelt rustig voort en blijft continue boeien met mooie dialogen die de kijker aan het denken zetten. Garfield zet een sterk stukje acteerwerk neer, hoewel hij wel wat jong oogt voor een priester. De film bevat wel wat gruwelijke beelden, maar ziet er visueel fraai uit met mooie beelden van Japan. Aanrader! 4,0

Hulde aan filmmakers als Scorsese die het aandurft om tussen al die voorspelbare eenheidsworst die we tegenwoordig krijgen voorgeschoteld, het zelf nog aandurft om een pure, eigenzinnige, niet alledaagse keuze te maken aangaande zijn nieuwste project. Silence is geen gemakkelijke kost, en uiteindelijk ook niet één van de allerbeste van deze topregisseur, daarvoor is met name de eerste helft van deze te lange film tergend traag. Het tweede gedeelte, als de spanning en de gruwelijkheden in de story toenemen, is een hele verbetering. Garfield(was Leonardo niet beschikbaar?) doet het best goed, maar kon me(net als deze film in zijn totaliteit), met zijn babyface nog niet helemaal overtuigen als the next best thing. Driver en Neeson hebben niet zo'n gek grote rollen. Serieus minpunt vond ik de acteur Ogata. De man lijkt rechtstreeks weggelopen uit de Japanse versie van een Allo Allo, moest meer om hem lachen dan dat ik bang van hem werd. Ook die verschillende en monotone voice overs kwamen het verhaal niet ten goede.
Silence is derhalve een moedige, ondanks een paas misser bij vlagen interessante en technisch goed gemaakte film geworden, waar je echter niet zo stil van word als de bedoeling zal zijn geweest. Maar best de moeite waard als je er de tijd voor hebt/neemt en enig geduld kunt opbrengen.

Met het verhaal over missionarissen die hun waarheid aan mensen over de wereld komen opdringen kun je verschillende kanten op. Van religieuze propoganda tot het tegenovergestelde, het opdringen van het Christelijke geloof aan mensen door hen bang te maken en dikwijls ongelukkig(er). Deze film houdt hier knap het midden, je kunt als gelovige en als atheïst deze film wel uitleggen denk ik.
Het gaat hier niet zozeer over wie hier gelijk heeft; Scorsese wil gewoon een verhaal vertellen en hij kan dat natuurlijk als geen ander.

Spannende plotlijntjes of romances worden achterwege gelaten en deze film is derhalve niet voor het grote publiek. Voor velen is dit ook een pluspunt. Toch is de film wellicht wat saai; zeker omdat er ongeveer halvewege niet veel ontwikkeling meer in het verhaal zit. Neeson kwam denk ik iets te laat, pas vanaf dat moment slaat de twijfel toe en komt er weer wat plotontwikkeling.

Hierdoor niet helemaal geslaagd maar verder een knappe, mooie en interessante film die mij daarnaast niet heeft verveeld.

wat sterk die sfeer van die tijd en dat land neergezet!

Misschien interessant voor de gelovigen onder ons, maar ik vond deze film voornamelijk saai. Het ziet er allemaal verzorgd uit en Andrew Garfield is acceptabel in de hoofdrol, maar omdat de hoofdzakelijk japanse cast hier gebroken engels spreekt komt één en ander al snel een beetje belachelijk over. Dat deel van de cast akteert ook niet bepaald geweldig. De beste scenes zijn die met Liam Neeson; verder valt er weinig te beleven. Inhoudelijk kon ik er ook niet zoveel mee.

Vlees noch vis.

Het acteerwerk is te slecht, en de portrettering van Japan en de Japanners zo stereotiep, dat de film nauwelijks serieus te nemen is. Het gebroken Engels van de Japanners is ook te geforceerd.

De inhoud moet dit natuurlijk compenseren, want Scorcese heeft zich toegelegd op een film over geloofstwijfel, en dat is in beginsel interessant. Helaas is het maar een warboel geworden.

Allereerst staan geloofstwijfel en beproevingen centraal, maar de boodschap die eruit spreekt is erg dubbelzinnig. De film sleept zich voort van gejammer naar geschrei, van beproeving naar beproeving. Maar het doet me allemaal weinig, en ik durf te beweren dat dit aan de regie ligt.
Vervolgens komt de film dan wat op gang met wat 'twistgesprekken' over het vermogen van een geloof om 'voedingsbodem' te vinden in een ander land, een andere cultuur. Inhoudelijk zit hier veel potentie in, ook qua relevantie voor nu. Maar die gesprekken zijn erg kort, en de opmerkingen zo karikaturaal en oppervlakkig, dat ook hier weinig uit te halen valt. En tot slot waagt Scorcese het zelfs om er een soort mysterie van te maken: gelooft'ie nu wel of gelooft'ie nu niet? Bizar einde wat mij betreft.

Er zitten veel slechte scenes in deze film, en zelfs de vertelling springt van de hak op de tak door afwisselende personages aan het woord te laten (met ieder hun eigen slechte accent).

Hier had veel meer in gezeten.

Dat laatste lijkt me een nogal zware beschuldiging. Ik ben het met je eens in de afkeer van die superieure houding - ook omdat die vaak gepaard ging met handelsbelangen die door Japanners als bedreiging werden gezien. Maar dat de christenen hun vervolging dus aan zichzelf te danken hebben is natuurlijk onzin. Dat lijkt me bijvoorbeeld weinig anders dan moslimhaat wijten aan 'de moslims' omdat sommigen onder hen de sharia hier willen invoeren of mensen opblazen. Misschien was de Japanse haat jegens de christenen ook wel iets soortgelijks... Neemt niet weg dat het weglaten van de daden van de christenen in deze film behoorlijk schandelijk is.

Zinvoller lijkt het me in elk geval om te verkennen in hoeverre precies de Japanse afkeer van het Christendom religieus van aard was. Dit strict in termen van macht uitleggen is te beperkt. Niet dat we iets aan Scorcese hebben trouwens in dat opzicht...

Geen diepzinnige uitwisselingen van gezichtspunten. Wel veel hapklare retoriek en hapklare emotie. Werd er niet door geraakt.
Dat overdreven gesnotter van die Garner stond het verhaal ook nog eens behoorlijk in de weg. Naar mannetje.
Visueel wel ok.
Nee, vond er eigenlijk niet veel aan.

Silence

Een erg lange zit. Het acteerspel van Garfield, Neeson en Driver en de sfeervolle beelden zorgen ervoor dat Silence niet helemaal door zijn hoeven zakt, maar dit groots aangepakte epos van Michael Scorsese is geen film die ik voor me lol nog een keer zou gaan kijken.

Films met een lange speelduur vind ik niet erg, maar Silence maakt het wel erg bont met veel langdradige en eigenlijk ook nutteloze scènes, en een verhaal dat pas op het laatst op gang komt. Dat komt ook doordat Neeson weer ten tonele verschijnt, want de Noord-Ierse acteur zet weer een bewonderenswaardige prestatie neer. Jammer genoeg heb je dan al ruim twee uur voor je kiezen gekregen en ben je een beetje in slaap gedut. Bewonderenswaardig dat Scorsese het probeert, maar de volgende keer graag weer wat meer scherpte en een strakker script van de oude meester.

Uitstekende film waarin twee paters naar Japan afreizen om een vermiste pater op te sporen. Deze film over christenvervolging speelt zich af in het Japan van de 17de eeuw en ziet er prachtig uit. Alhoewel het verhaal op zich wat eentonig is, is de film dat zelf niet. Een aantal boeiende dialogen en de momenten tussen Andrew Garfield en Liam Neeson op het einde vormen sterke scenes.