Eén en al tegenslag: deze films gingen door een zware 'development hell'

Het maken van een Hollywood-film is een complex en tijdrovend proces met vele tussenstappen. Naast het schrijven van het script en de opnames maken, zijn er honderden andere zaken die geregeld moeten worden. Zo moet je een geschikte studio vinden die de film wil produceren, geschikte acteurs casten, de benodigde sets bouwen en het film budget financieren. Het falen van één van deze tussenstappen kan leiden tot het stilleggen van het hele project.

Het proces van het maken van een film kan soms snel gaan, maar het kan ook maanden of zelfs jaren in beslag nemen. In de entertainmentindustrie wordt dit vaak omschreven als 'Development Hell', waarbij een film ergens in de productie vastloopt en niet meer vooruit lijkt te komen. Soms kan het probleem zo groot worden dat er besloten wordt om helemaal te stoppen met het project. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren als belangrijke castleden komen te overlijden. Toch weten de meeste films dit obstakel te overwinnen en worden ze uiteindelijk een succes in de bioscopen, hoewel sommige ook niet goed worden ontvangen. Soms zijn er ook verrassende films die door dit proces heen komen en alsnog een hit worden.

Speel je favoriete casino games op Jacks.nl. Meld je aan met een 100% welkomstbonus tot €100!
Wat kost gokken jou? Stop op tijd, 18+

Financiën nekten Mad Max: Fury Road

In 2015 was het vierde deel van de post-apocalyptische filmreeks met indrukwekkende voertuigen een gigantisch succes en won maar liefst zes Oscars. Toch was het maakproces van de film niet altijd zo succesvol en spectaculair als het uiteindelijke resultaat. De productie van de film heeft bijna 30 jaar geduurd.

George Miller bedacht in 1987 al het idee voor een film waarbij auto's voortdurend achter elkaar aan zouden rijden. De eerste productie begon in 2001 en Mel Gibson zou opnieuw de rol van Max spelen. Echter, de productie moest abrupt worden gestaakt toen in september van dat jaar de Twin Towers werden verwoest en de Amerikaanse economie instortte door inflatie van de dollar. De financiën voor de film waren niet langer houdbaar. Dit probleem hield aan toen de veiligheidsmaatregelen in de VS strenger werden en de oorlog in Irak begon. Miller ging ondertussen verder met andere projecten, maar bleef nadenken over ideeën voor de film. Zo overwoog hij zelfs om het als animatiefilm in de stijl van Japanse anime te maken en benaderde destijds Japanse anime-makers. Dit plan liep echter op niets uit. Uiteindelijk begon het filmen pas in 2012, na lang nadenken en plannen. Een jaar later was de productie afgerond en in 2015 ging de film Mad Max: Fury Road in première, die een groot succes werd. Miller is nog steeds trots dat hij nooit heeft opgegeven bij het maken van deze film.

Frozen moest voor kinderen blijven

Frozen is een van de meest geprezen animatiefilms van Disney en blijft tot op de dag van vandaag populair bij zowel volwassenen als kinderen. Het opmerkelijke aan deze film is dat het een van de langst ontwikkelde producties is in de geschiedenis van Disney. Het oorspronkelijke idee voor Frozen werd namelijk al in 1940 geopperd door Walt Disney zelf. Destijds was het plan om de film, net als andere Disney-films, te baseren op een bekend sprookje. De Sneeuwkoningin van Hans Christian Andersen diende als inspiratiebron. Echter, omdat Disney en de studio moeite hadden met het vertellen van een verhaal dat geschikt was voor kinderen, duurde het uiteindelijk heel lang voordat het idee werd uitgewerkt.

Na het grote succes van The Lion King en The Little Mermaid in de jaren '90, wilde Disney opnieuw proberen om het sprookje van The Snow Queen te verfilmen. Dit bleek echter moeilijker dan verwacht vanwege het niet bijster kindvriendelijke karakter van zowel het verhaal als het hoofdpersonage. Na het succes van Tangled in 2011 kreeg het project echter een nieuwe kans. De regisseurs Chris Buck en Jennifer Lee besloten om een eigen versie van het verhaal te maken en gaven het een andere titel: Frozen. Het ontwikkelingsproces verliep vervolgens heel soepel en de film werd in 2013 wereldwijd uitgebracht. Na meer dan 70 jaar in de maak te zijn geweest, bleek Frozen een mega succes.

De dramatische castingprocedure van The Princess Bride 

The Princess Bride uit 1987 is de verfilming van het gelijknamige boek uit 1973. Het verhaal volgt het avontuur van Buttercup, die wordt gedwongen om te trouwen met een prins. Maar de avond voor haar huwelijk wordt ze ontvoerd en begint een spannend avontuur vol met liefdesperikelen en spanning. Na de publicatie van het boek kocht 20th Century Fox snel de rechten om het te verfilmen in 1973. Echter, de verfilming verliep moeizaam omdat William Goldman, de schrijver van het boek, door meerdere studio's en regisseurs werd benaderd om het boek te verfilmen. Goldman wilde ook graag betrokken zijn bij de verfilming en moest daarom goed kiezen. Uiteindelijk koos hij het aanbod van Fox en selecteerde Rob Reiner als regisseur om samen met hem het screenplay te schrijven.

Het vinden van geschikte acteurs voor The Princess Bride was een uitdagend proces. Cary Elwes was de eerste keuze voor de rol van Westley, maar hij was druk bezig met een andere film in Duitsland. Het kostte dus wat tijd om met hem over de rol te spreken, maar gelukkig accepteerde Elwes de rol omdat hij zelf ook fan was van het originele boek. Het was ook moeilijk om een geschikte acteur voor Fezzik te vinden. Eerst dachten ze aan worstelaar Andre the Giant, maar hij had op dat moment te veel andere verplichtingen. Vervolgens wilden ze de toen nog onbekende acteur Arnold Schwarzenegger inhuren, maar nadat hij doorbrak met The Terminator, werd hij te duur om in te huren. Uiteindelijk lukte het om voor elk personage een geschikte acteur of actrice te vinden en ging de film in 1987 in première. Hoewel de film niet veel geld opleverde bij de box office, ontving het lovende recensies en werd al snel een cult-klassieker.

Foodfight! was een slap aftreksel van Toy Story

Niet alle films die in een ontwikkelingsfase zitten, slagen erin om een succes te worden. Sommige films falen enorm, zoals bijvoorbeeld Foodfight! Het verhaal achter deze film is net zo bizar als de film zelf. De regisseur van de film was Lawrence Kasanoff, die vooral bekend stond vanwege zijn werk aan de verfilmingen van Mortal Kombat en verschillende theaterproducties. Foodfight! werd omschreven als een soort Toy Story in de supermarkt, waarin de mascottes van voedingsmiddelen een rol speelden. Helaas voor de makers was het resultaat verre van succesvol.

Foodfight! zou oorspronkelijk in 2004 uitgebracht worden, maar kwam pas in 2012 op de markt. Het productieproces verliep uiterst traag en er deden verschillende geruchten de ronde. Zo beweerde regisseur Lawrence Kasanoff dat al het beeldmateriaal in 2003 gestolen was, maar daar werd nooit bewijs voor gevonden. Daarnaast had Kasanoff weinig kennis van animatie en vergeleek hij het werk van zijn crew vaak met andere animatiefilms en videogames. De film was tevens uniek omdat bekende bedrijven zoals Kellogg's, General Mills en Nestle hun mascottes als sponsor en promotie in de film hadden. Echter, toen de film uitbleef, trokken zij zich terug. Foodfight! kwam uiteindelijk in 2012 uit, maar werd nooit in de bioscoop vertoond en werd beschouwd als een van de slechtste animatiefilms ooit gemaakt.

Niemand wilde Catwoman spelen

Catwoman, de film uit 2004, werd bekroond met meerdere Razzies. De geschiedenis van de film is er een van cruciale ontbrekende onderdelen, waaronder een hoofdrolspeelster. Na het succes van Batman Returns eindigde deze film met een cliffhanger rondom het personage Catwoman, die de explosie aan het einde had overleefd. Regisseur Tim Burton kondigde kort daarna aan dat er een spin-off film over Catwoman zou komen en dat Michelle Pfeiffer terug zou keren als hoofdrolspeelster. Hoewel Pfeiffer enthousiast was over de rol, had ze net een kind gekregen in 1994 en wilde ze meer tijd besteden aan haar gezin. Ook verloor ze interesse omdat de film nog niet in ontwikkeling was.

In 2001 leek het erop dat de productie van de Catwoman-film weer van start zou gaan. Er werden twee andere actrices, Ashley Judd en Nicole Kidman, benaderd voor de hoofdrol, maar beiden wezen de rol af. Hierdoor bleef de film zonder hoofdrolspeelster zitten. Uiteindelijk besloot Halle Berry de rol van Catwoman te spelen. De film werd in 2004 uitgebracht, maar kreeg zeer slechte recensies en was een grote flop aan de kassa. De film won vier Razzies, waaronder slechtste film, regisseur en actrice. Opvallend was dat Halle Berry persoonlijk aanwezig was om haar Razzie in ontvangst te nemen en een dankwoord te geven. Ze noemde de film vreselijk, maar beschouwde de Razzie als een van de beste dingen die haar carrière kon overkomen.