Ooit, voordat het coronavirus een ding was en alle bioscopen nog open waren, ging ik met vrienden naar de film. Onderweg naar de bioscoop, hadden we het over de film die we gingen kijken en over andere films die we gezien hadden, allemaal vrij normale dingen om te bespreken als je naar de film gaat. Ik hield een vurig betoog over een emotionele film die ik onlangs had gezien en waarin de hoofdpersonages in een bepaalde scene moesten huilen. Wederom, allemaal vrij normaal.
Terwijl ik over deze scene vertelde, liepen we echter langs een man. Een vrij agressieve man, zoals we snel zouden merken. Terwijl we langs hem liepen en ik aan het vertellen was over de huilscène, ving deze meneer dit op, interpreteerde het op geheel eigen wijze en besloot actie te ondernemen. Hij kwam net iets te dicht bij me staan, keek me aan met een mix van woede, irritatie en een vleugje gestoordheid en vervolgens schreeuwde hij in mijn gezicht: “Moest je huilen? Dan ben je een mietje!”
Ik ben toen met mijn vrienden natuurlijk snel doorgelopen, maar het zette me wel aan het denken. Want als man word je vandaag de dag nog steeds een beetje raar aangekeken als je moet huilen om een zielige filmscène. Ik probeerde me te bedenken wanneer ik voor het laatst gehuild had bij het kijken van een film en kon eigenlijk niets bedenken. Terwijl huilen ook heel opluchtend kan zijn. Als een vrouw een traantje wegpinkt in de bioscoop bij een hartverscheurende scène waarbij een personage sterft, of een mooie liefdesscène waar alles samenkomt, kijkt niemand daarvan op. En toch durf ik te wedden dat als ik in de bioscoop tijdens het einde van Saving Private Ryanin huilen uitbarst, je weet wel, bij die scene dat Tom Hanks tegen Matt Damon zegt: 'Earn this'. Dat ik dan waarschijnlijk en ironische genoeg veelal door andere mannen, vreemd aangekeken zou worden.
Rust er voor mannen nog steeds een taboe op het uiten van onze emotie? Nu kan ik natuurlijk niet voor iedereen spreken, en schrijf ik deze column op basis van mijn eigen ervaringen, maar ik heb het idee dat laten zien dat een bepaalde film iets met je doet, onder mannen niet helemaal geaccepteerd wordt. Hoewel ik wel het idee heb dat dit in de afgelopen jaren veranderd is, is het moment met de boze man onderweg naar de bioscoop me altijd bijgebleven. Want het is in eerste instantie al vreemd dat je dat zo tegen iemand roept op straat, en het slaat natuurlijk, zeker in deze tijd, nergens op. Natuurlijk ben ik geen mietje als ik moet huilen om een emotionele scene in een film. Ik vind het woord mietje sowieso onzin en het mag van mij in zijn geheel uit de Nederlandse vocabulaire geschrapt worden. Want we zijn inmiddels toch wel zo ver dat ook wij mannen kunnen toegeven dat we een traantje hebben gelaten bij het einde van The Green Mile?
Daarom is mijn oproep nu aan alle MovieMeter-mannen: Heb je wel eens gehuild om een film? En zo ja, welke scene was dat dan? Zullen we het uiten van onze emoties bij het zien van bepaalde scenes die ons raken ook voor mannen normaliseren? Want als een film je weet te raken en een bepaalde emotie bij je oproept, dan doet die film toch juist precies wat we van films verwachten? Zijn de films die ons aan het lachen en aan het huilen kunnen maken niet juist de beste films?
Onder anderen bij de finales van The Big Parade (1925), City Lights, A Star Is Born (1954), Brief Encounter, It's A Wonderful Life, The Straight Story en The Plague Dogs. De getuigenis van Montgomery Clift in Judgment at Nuremburg, de eindspeech van Spencer Tracy in Guess Who's Coming To Dinner, de slotscène van Still Life (waarbij ik alleen in de bioscoop zat). En dan heb ik het nog niet eens over scènes waarbij er slechts een paar tranen over de wang rollen. Wie houdt van films houdt ook van de emoties die het los maakt, lijkt me.
Wel grappig dat je juist Saving Private Ryan als voorbeeld noemt, want dat vond ik een draak van een film (afgezien van de opening). Bij The Green Mile maakt de scène met de elektrische stoel het meest indruk, het einde vond ik juist het enige minpunt
Dat is inderdaad wat een film hoort te doen en maakt 't meestal één van de beste films. Het einde van Avengers endgame, het laatste deel in 1917, Hacksaw Ridge, veel afleveringen van Doctor Who, etc. weten me telkens opnieuw te raken.
Alfred Hitchcock zei ooit ' our primary function is to create an emotion and our second job is to sustain that emotion'.
Ik hield het ook niet droog bij The Green Mile, Miracle in Cell no.7 , The Champ, A Summer Story en zelfs niet bij de romantische griezelfilm Curse of the Werewolf. En zoveel andere films, teveel om op te noemen.
Ik heb daar geen problemen mee en laat die stoere binken maar denken wat ze willen. "Foert"
Nooit een traantje gelaten in de bios. Tranentrekkers zijn mijn ding ook niet, hoewel ook ik geroerd kan zijn door een film.
Overigens nooit mannen zien huilen in de bioscoop. Mocht ik het ooit zien dan ben ik zo'n typische l*l die dat komisch vindt en dat laat merken dmv een dikke en oprechte grijns op mijn gezicht. Ook als een film mij persoonlijk roert.
Leuke column, dit zijn nou artikelen die ik wel kan waarderen op Moviemeter. Hulde!
Ik denk dat het vooral te maken heeft in welke kringen je (sociaal leven) begeeft. Overigens moet ik zie ik dat de filmliefhebbers hier relatief vaak huilen. Ik zou niet direct zeggen dat als je niet huilt bij een film, je niet echt een filmliefhebber kan zijn, maar toch
Uiteindelijk uit iedereen zijn emoties op zijn eigen manier en ik ken ook genoeg mensen die geëmotioneerd zijn, maar toch niet hoeven te huilen.
Van de nieuwe films die ik dit jaar gezien heb even gekeken bij welke ik moest huilen:
Heel tragische film, vooral omdat ik erg veel medelijden met het hoofdpersonage had. Het feit dat het hoofdpersonage enkel met een persoon op een videoband zijn emoties kwijt kon, was erg zielig.
Nooit een traantje gelaten in de bios. Tranentrekkers zijn mijn ding ook niet, hoewel ook ik geroerd kan zijn door een film.
Overigens nooit mannen zien huilen in de bioscoop. Mocht ik het ooit zien dan ben ik zo'n typische l*l die dat komisch vindt en dat laat merken dmv een dikke en oprechte grijns op mijn gezicht. Ook als een film mij persoonlijk roert.
Ik moet zeggen dat het opkomen van een traan of een naar keelgevoel mij niet vreemd is, maar ook dat het niet altijd (wel vaak) reden is om een film hoog te waarderen. Ik zie dat ook af en toe terugkomen in comments. De discussie die bijvoorbeeld bij een film als Capharnaüm (2018) in de comments te vinden is illustratief (hier wordt verweten dat de maker een kind eigenlijk misbruikt voor een politiek statement; een deel van de kijkers jankt vanwege medeleven). Bij deze film schoten de tranen ook bijna in de ogen. Dit gebeurde mij overigens zonder twijfel bij Schindler's list. De omstandigheden, je eigen toestand en het onderwerp zijn allen "ingrediënten" voor een jankbui.
Waar is huilen goed voor? Ik leer mijn kinderen niet dat huilen "niet mag of niet stoer is". Opkroppen van emoties raad ik dan ook niet aan. Dat is niet persee een vingerwijzing naar "hen die niet huilen bij films". Toch is opmerkelijk dat je nooit gevoelens van ontroering zou hebben. Dat die niet worden opgeroepen door elke film/ genre is helder.
Ontroerd raken? Is dat dus voor een ieder anders? Het lijkt er wel op. Ook ik heb het niet op Romcoms en grien dus niet bij het zien van een Romcom...
Heb jij bij het ontroerd raken (toch) ook een brok in je keel Glacius ? Splinters, ik kan met niet voorstellen dat er nooit een film is geweest die je op zijn minst het gevoel heeft gegeven dat je moet janken. Zwelgje? Splinters zijn er dan niet- filmsituaties waar je wel om moet janken? Uiteraard kan iedereen reageren naar welbevinden.
Hét voorbeeld is toch E.T.: sterker nog, als ik deze castingtape bekijk schiet er toch telkens weer iets in mijn oog. Maar da's dan vooral ook omdat ik telkens weer verbluft ben hoe Henry Thomas zomaar die knop kan switchen en hoe de crew hier op reageert… je voelt dat zíj volen dat ze hier goud in handen hebben. Terecht.
En dan moet je weten dat ik destijds toch al in de 20 was toen ik de film in de cinema zag. Een jongen uit onze studierichting was gaan zien en kwam bij iedereen oreren: 'ge moet gon zien, ge blèt!'. En ja hoor, ik zat me met alle macht schrap te zetten, maar die dam brak, toen E.T. daar in die steriel ruimte gevangen zat… 'They r'e gonna take him away!'
Op het einde was het weer van dat… ik kan het nog net droog houden… maar als ik dan opzij kijk naar mijn (toenmalige) vriendin en de tranen zie biggelen, is het hek van de dam. En dan schieten bij de aftiteling ook nog eens de lichten van de cinema aan… oh ramp!
Ik moet wel bekennen dat ik in navolging van mijn vader zaliger een echte blèter geworden ben. Hoe ouder, hoe erger. Zo keek ik de dag na Vanderpoels kunststukje in de Amstel Gold Race 's anderendaags op Sporza naar alle opnames van zijn aankomst met commentaar van de Nederlandse, Italiaanse, Spaanse, Franse, Engelse en Belgische (uiteraard) en allemaal werden ze he-le-maal GEK! En ik ook. Wat een exploot, tranen van vreugde.
Maar om nog even te eindigen op film (zo uit het blote hoofd): Au revoir les enfants, The bridges of Madisson County…
Heb jij bij het ontroerd raken (toch) ook een brok in je keel Glacius ? Splinters, ik kan met niet voorstellen dat er nooit een film is geweest die je op zijn minst het gevoel heeft gegeven dat je moet janken. Zwelgje? Splinters zijn er dan niet- filmsituaties waar je wel om moet janken? Uiteraard kan iedereen reageren naar welbevinden.
Eerlijk gezegd niet. Hoe dat komt? Ik zou zeggen instinctief. De reflex is er gewoon niet.
Overigens vind ik the green mile, angel of mine, en het door jou genoemde schindlers list goede tot hele goede films. Het niet hoeven huilen bij films hindert dus niet om een film een mooie/ontroerende film te vinden.
Mijn voorgaande reactie was weliswaar waar maar gechargeerd. Ja, romcoms zijn mijn ding niet en mijn vrouw wil vanwege zuchtgedrag geen romcoms met mij kijken. De onderliggende boodschap van _Se7en_ was dat je anno 2021 kennelijk moet janken bij films want anders doe je stoer of krop je je emoties op. Dat mensen gewoon de waarheid spreken komt niet in hen/haar op.
Ik heb de indruk dat anno 2021 typisch jongens/mannen gedrag niet altijd even goed begrepen wordt. Ik denk dat dat een gevolg is van feminisering die op bepaalde punten is doorgeschoten.
Edit.
7 jaar geleden toen onze hond doodging. Dat is de laatste keer dat ik tranen in mijn ogen heb gehad. En uiteraard bij de geboorte van mijn kinderen.
Als rasecht veronica inside-type ben ik hier overduidelijk in de minderheid, desalniettemin kan ik dit niet onaangevochten over mij heen laten gaan. Daarom even hypothetisch: We gaan met z'n allen naar men's night. Donderdagavond. De sneak blijkt the green mile. Zaal is uitverkocht.
Wordt een prachtige ontroerende film binnen de korste keren gereduceerd tot ordinaire slapstick of zitten we met z'n allen braaf in een grienende zaal? En als het verandert in een slapstick heb je dan een vervelende avond gehad of heb je (stiekem) flink gelachen en een geslaagde avond gehad?
Huilen bij een film is mij nog niet overkomen. Maar ik kan zeker wel ontroerd raken van een goed drama. Mijn zwager huilt van blijdschap, ik ben meer van het lachen. Het is voor iedereen anders en dat is ieders goed recht. Heeft niets te maken met een mietje zijn.
Ik ben een grote snotterbom als het aankomt op films. Van geluk/ontroering, van verdriet en van het lachen. Allemaal komt regelmatig voor. Mijn vrouw vraagt dan gekscherend wie de vrouw in ons huwelijk is... Maar ik schaam me er absoluut niet voor. Het laat je mens voelen. Ik vind het gewoon geweldig mij ook emotioneel enorm verbonden te voelen met personages.
Films waarbij ik jank van het lachen (omdat ze gewoon zó slecht zijn, dat ze goed zijn):
De onderliggende boodschap van _Se7en_ was dat je anno 2021 kennelijk moet janken bij films want anders doe je stoer of krop je je emoties op. Dat mensen gewoon de waarheid spreken komt niet in hen/haar op.
Mijn onderliggende boodschap was dat een ander belachelijk maken vanwege het uiten van emoties enorm kinderachtig is.
Mijn onderliggende boodschap was dat een ander belachelijk maken vanwege het uiten van emoties enorm kinderachtig is.
Kennelijk is de enige passende reactie op een huilende man in de bioscoop een bloedserieuze. Alle andere reacties zijn ongewenst, onoprecht, en moeten worden geweerd, ingeslikt, of eruit worden gedrild.
Kennelijk is de enige passende reactie op een huilende man in de bioscoop een bloedserieuze. Alle andere reacties zijn ongewenst, onoprecht, en moeten worden geweerd, ingeslikt, of eruit worden gedrild.
Over het onderdrukken van emoties gesproken...
Terwijl je mij zoveel woorden onterecht in de mond legt noemde je jezelf een lul vanwege zulk gedrag, dus je weet best dat het gewoon ongepast is. Dat iemand anders het zegt ligt dan blijkbaar gevoelig.
Terwijl je mij zoveel woorden onterecht in de mond legt noemde je jezelf een lul vanwege zulk gedrag, dus je weet best dat het gewoon ongepast is. Dat iemand anders het zegt ligt dan blijkbaar gevoelig.
Vind ik dat ongepast of wist ik van tevoren dat mensen zoals jij mijn primaire reactie afkeuren?
Houd een sociaal experiment. Organiseer een men's night en laat onverwachts een dikke vette tranentrekker draaien in een uitverkochte zaal. Dan zul je met eigen ogen zien dat wat ik zeg niet vreemd of ongepast is.
Dat is voor mij heel makkelijk, om tranen te krijgen bij de minste of geringste emotie. Niet alleen in film, maar daarbuiten ook. Een eigenschap waar ik me absoluut niet voor schaam, waarom zou ik, maar soms best hinderlijk. Dat je niet eens iets kunt zeggen dat je maar heel gering raakt, en dan toch al weer vol schiet.
Bij film vind ik het wel ok, voor mij altijd een teken dat een film op emotioneel gebied werkt.
Vind ik dat ongepast of wist ik van tevoren dat mensen zoals jij mijn primaire reactie afkeuren?
Houd een sociaal experiment. Organiseer een men's night en laat onverwachts een dikke vette tranentrekker draaien in een uitverkochte zaal. Dan zul je met eigen ogen zien dat wat ik zeg niet vreemd of ongepast is.
Toxic masculinity wordt dat genoemd. Een enorm probleem gedurende de geschiedenis en vandaag de dag. Het is goed om te zien dat hier veel mannen zijn die wel comfortabel zijn met hun emoties en die van anderen. Anderen uitlachen om hun emoties is zo 1950.
Toxic masculinity wordt dat genoemd. Een enorm probleem gedurende de geschiedenis en vandaag de dag. Het is goed om te zien dat hier veel mannen zijn die wel comfortabel zijn met hun emoties en die van anderen. Anderen uitlachen om hun emoties is zo 1950.
Ladies night. Keiharde actieknaller. Begin je dan ook over toxisch feminisme of praat je alleen mannen probleemgedrag aan?
Reacties (28)