
Pride (2014)
Verenigd Koninkrijk
Komedie
120 minuten
geregisseerd door Matthew Warchus
met Bill Nighy, Dominic West en Andrew Scott
Het is de zomer van 1984. Margaret Thatcher is aan de macht en de Nationale Unie van Mijnwerkers (NUM) is in staking. Tijdens de Gay Pride Mars in Londen, besluit een groep van homoseksuele en lesbische activisten geld in te zamelen om de families van de mijnwerkers te steunen. Maar er is één probleem, de Unie schaamt zich er voor om hun steun te ontvangen.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=85IE2__kcZc
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.

Heel zorgvuldig gemaakt, overtuigd me ook wel.
Thatcher was snoeihard in deze periode, sluiten van mijnen en dan inzoomen op de
subcultuur van homo/lesbians die moeizaam hun weg vinden met een eigen agenda,
en aan het slot dan hun eigen kaart uitspelen met Gay Pride 1985.
Wat kan je het beste doen als je als homo/trans helemaal wordt uitgekotst door de maatschappij? A: De stenen, brandbommen en de zoveelste spandoek boven tafel halen en uithalen, of B: Laten zien dat jij nog altijd niet zo primitief bent dan zo´n onderbuikend kutsysteem en in plaats daarvan een soort emancipatie oprichten door geld in te zamelen door de familie van de toen veel voorkomende mijnwerkers te steunen? Uiteraard kan het ook op de vriendelijke manier.
De film heeft een typische aanloop dat begint bij een nog naïeve homoseksueel Mark, die tegen zijn sub-assertiviteit maar aansluit bij de groep om de mijnwerkers te steunen en zo met alle hoop naar de eerste de beste mijnstadje te vertrekken. Het is in het begin behoorlijk door de zure appel bijten, zoals je kan verwachten, maar heel langzaamaan beginnen de dorpse bromberen te beseffen dat homo's ook maar gewoon mensen zijn. Die oude vrouwtjes die vond ik nog wel het leukst.
Een behoorlijke sterke film die laat zien hoe het destijds ook kon. De jaren 80 sfeer zit er hier ook lekker dik in, ook in de montage, waardoor het soms ook net leek alsof je naar een film uit de jaren 80 aan het kijken was. De afloop is echter minder mooi.
Een van de SP-leden moest na de aftiteling er nog van huilen. Erg begrijpelijk!
4,0*
interessant dat de film op waarheid is berust.
1*


Wat een tenenkrommend commentaar van Quentin. Alsof Thatcher's fanblad "Financial Times" bij uitstek dé aangewezen bron is voor een recensie van deze film over stakende mijnwerkers en hun homo-sympathisanten.


Vraag me af of je de Financial Times ooit gelezen hebt, een van de meest gerespecteerde kranten ter wereld.
Vraag me af of je de Financial Times ooit gelezen hebt, een van de meest gerespecteerde kranten ter wereld.
Gerespecteerd in de financiële en zakenwereld, zeker! Net als de Wall Street Journal. Beroepshalve heb ik de FT meer dan 20 jaar dagelijks moeten lezen. Is bepaald geen krant die vriendelijk staat t.o.v. entiteiten als de vakbeweging of stakende mijnwerkers. Daarom verwondert mij de negatieve recessie over deze film mij allerminst.
De combinatie van deze twee groepen is verre van vanzelfsprekend. Emancipatiebewegingen komen meestal van links, maar er bestaan ook rechtse holebi's die geen moer om de arbeidersbeweging geven. In arbeidersdorpen kan ook homofobie bestaan. Via de verschillende verhaallijnen zien we hoe het wederzijdse begrip geleidelijk aan groeit.
Het sociaal realisme wordt gecombineerd met een flinke dosis humor. De synthpop zorgt voor het juiste jaren '80-sfeertje - alleen Wham! ontbrak. Voor een sombere kant zorgt dan weer de aidsepidemie.
(...) Het sociaal realisme wordt gecombineerd met een flinke dosis humor. (...)
Je vindt dat nog sterker terug in de tragikomedie Brassed Off (1996), ook over mijnwerkers die met de rug tegen de muur staan.
Je vindt dat nog sterker terug in de tragikomedie Brassed Off (1996), ook over mijnwerkers die met de rug tegen de muur staan.
Die zal ik ook toevoegen aan "mijn-films".

kos heeft gelijk, dit is heel wat anders

Maar dat is misschien juist alleen maar goed.

De Britse mijnstaking in 1984, homoacceptatie, aidsproblematiek; alles wordt in deze bezielde film mooi samengebracht zonder de overdreven sentimenten.
Over de muziek niets dan lof, die is werkelijk schitterend; zowel de score als de vele toegevoegde eighties hits als Why? van Bronski Beat en Relax van Frankie Goes To Hollywood.
Every woman is a lesbian at heart. Including Reggie's Mum!
Tenenkrommende film vol vals sentiment en goedkope trucjes. Zoals de recensent van de FT het zo mooi wist te verwoorden "a parade of tricks, tropes and tritenesses, designed to keep its balance for two hours atop a political correctness unicycle."
1*
Ik moet Quentin bijtreden. Ik vond de film aan de vervelende kant. Het lijkt overgeromantiseerd, er te dik opgesmeerd, te klef, te veel van alles, eigenlijk. In plaats van me betrokken te voelen en 'in het verhaal te zitten', zat ik naar een geforceerde feelgoodmovie met enkele voorspelbare maar niet altijd even slechte grapjes te kijken.
Mooie personages. Andrew Scott speelt voor de verandering geen schurk. Zijn rol als homo is mooi en hij speelt het ook heel kwetsbaar en teder. Afgestompt door alle haat (hij verwijdert geroutineerd de graffiti van zijn winkel) stelt hij zich langzaam maar zeker open voor mensen die hem wel accepteren. Heel subtiel en ontroerend gedaan. Later bezoekt hij zijn moeder. Best ontroerend, zij doet de deur open en dan... zijn we ineens in een andere scene. Jammer, want ik had wel willen zien hoe de moeder reageerde. In de volgende scene is ze ineens bij hem in het ziekenhuis, dus kennelijk was de reactie positief, maar dat had ik wel willen zien.
Het oude vrouwtje ("Where are my lesbians?") stal soms echt de show. Ik moest om haar scenes ontzettend lachen. Meteen in haar eerste scene al, als ze in tergend langzaam tempo de telefoon opneemt en uiteindelijk zelfs indirect verantwoordelijk is dat de hele homo-groep haar kant opkomt. Het lesbische meisje vond ik ook leuk. De personages waren ook niet zo cliché. Een heel fijne scene is als "Bromley" zijn familie achterlaat. Ik vond het ontroerend dat de vader hem nog heel kwetsbaar nariep, maar heel goed dat Bromley voor zichzelf koos. Grappige bedscene tussen hem en het lesbische meisje: na een ontroerend gesprek zegt het meisje dat als ze "gewoon" waren geweest, ze nu zouden kussen.

Minpunt: ik vond het onrealistisch hoe de mijnwerkers zo snel gewend raakten aan de homo's. Zeker in die tijd. De mijnwerkers waren dan wel wanhopig, maar toch. Het lijkt daarin nogal overgeromantiseerd, maar het verhaal schijnt waargebeurd te zijn en dat herstelt toch wel een beetje het vertrouwen in de mens

De film had wel iets korter gemogen, maar ach, het was gewoon een fijne kijkervaring.
De moeite om eens gezien te hebben.
met veel goeie muziek
prachtige beelden van good old england
geweldige britse cast
zoals zo veel britse films ,topkwaliteit !!
en ook nog een stukje geschiedenis!
4,5*
Zorgt voor een prima film dus, maar wel eentje die doet wat je ervan verwacht. Wat mensen met HIV, wat mensen die en passent zelf uit de kast komen, een lach en een traan.
Soms wil de film iets te snel gaan, waardoor het wat rommelige momenten heeft, maar voor de rest heel weinig op aan te merken. Helpt wel dat het een waargebeurd verhaal is.
4*