Pride (2014)

Fijne film.

Voor mij een totaal onbekend gegeven, maar ongetwijfeld vrij waarheidsgetrouw weergegeven. Dit is brits van de bovenste plank, humoristisch en een zonder franjes. Dit soort films is en blijft een must om te bekijken.

Een goeie film, zeker het gedeelte waarbij de gay scene in London ontdekt wordt door het plattelandsvolk was onvergetelijk.

Ik lag in een deuk bij de ontdekte"speeltjes" op de slaapkamer.Zo zie je maar dat twee uitersten ook verenigd kunnen worden.

Boeiende film over een onderwerp dat me totaal onbekend was, laat staan dat er een film is over gemaakt. Homoseksualiteit was destijds een groot taboe waarmee de gemeenschap niet te veel mee te maken wou hebben. De speech van de ene vakbondsman vatte het echter goed samen. De mijnwerkers werden de hand gereikt door een onbekende vriend om ten strijde te gaan tegen een grote machtige vijand die alleen samen verslaan kan worden. Langzaamaan groeien beide groepen naar elkaar toe door het gemeenschappelijke doel.

De film voelde aan als een feel good movie en is vrij luchtig van aard, wat komisch zelfs bij momenten. Daarnaast zijn er uitstekende vertolkingen van Imelda Staunton, Bill Nighy, George MacKay en Dominic West.

Gebaseerd op reële feiten, maar wel wat geromantiseerd, maar dat doet de film wel enigszins goed. Beetje clichés hier en daar, catchy songs en een luchtige sfeer maken van Pride een makkelijk verteerbare film over een onderwerp die destijds heel wat stof deed opwaaien in GB. Leuk om eens gezien te hebben, maar niet zo memorabel als ik aanvankelijk dacht.

Geraakte nooit echt in deze film, eerder een kleffe bedoening, vond ik, en te lang aanslepend.

In de beginne kunt ge het nog wel "fris" noemen, maar nadien veel te veel personen, nevenhistories en details.

Miste toch ook voor een stuk de echte Britse humor.

Beetje op en af deze film. Mooie stukken met erg pseudokomische stereotype passages. Feelgood gebeuren.. goede soundtrack wel. En toch wel een kijkje in de historie van 2 groeperingen.

Er begint langzaam een cultuur op te komen waarin de homobeweging haar eigen historie meer een meer in kaart brengt. En dat leidt ook tot films. Bijvoorbeeld 120 Battements par Minute (2017) en Milk (2008) . Films die beiden zaken laten zien die je onderdeel van de gay canon van de 20e eeuw zou kunnen noemen. Pride is ook zo'n film. Niet zo goed als de twee eerder genoemde films. Pride kiest bewust voor een tamelijk luchtige toon met veel humor zonder meteen de serieuze zaak waarover het gaat uit het oog te verliezen. De film strijkt alles een beetje glad. Zo wordt de zeer linkse poltieke kleur van LGSM en vooral ook Mark Ashton een beetje onder het tapijt geschoven en ziet alleen iemand die een beetje oplet af en toe wat communistische symbolen. Verder is het script een nogal keurige opsomming van mensen in allerlei smaken. Waaronder de mijnwerker in de kast en de jongen die er uit durft te komen en de homofobe dame die de homo's niet kan accepteren. Maar het werkt wel. En mede door een consequente toon en erg overtuigende acteurs.

En het is sowieso goed om te blijven benadrukken hoe enorm schadelijk het beleid van Thatcher was,

Op de soundtrack veel 80's hits die niet zelden behoorlijk gay waren.

Net ook wat beelden bekeken van de echte organisatie en dat valt op dat ze erg de uitstraling goed getroffen hebben.