Manglehorn (2014)

Één van de interessantere regisseurs deze David Gordon Green. Hier ben ik dan ook benieuwd naar.

De film "Joe" heeft me van begin tot eind weten te boeien.
Ik kan niet wachten totdat deze film uit komt...

Ik ben erg benieuwd naar deze film

Een stevig maar tegelijkertijd troosteloos, rustig en simpel karakterportret van een man die zich isoleerde en waarin de regisseur oog had voor het visuele aspect. Echter een centrale verhaallijn ontbrak (meer een opeenstapeling van gebeurtenissen) waardoor de film mat overkwam en maar matig boeide. Het einde was wel heel symbolisch. Al Pacino zette de hoofdpersoon gepijnigd, aandoenlijk en met oog voor detail neer, maar had eigenlijk een betere film verdiend.

Dat Pacino zich voor zo'n rol laat strikken zou alleen vanwege het geld kunnen zijn want voor de prestatie wat hij hier neer moet zoeten kan ik alleen maar zeggen stop er svp mee. De film op zich is een en al mistroostig. Als je de intro niet leest weet je niet waar dit naar toe moet gaan, maar uit nieuwsgierigheid blijf je toch kijken en wordt dan aan het einde ook nog eens zwaar teleurgesteld,
Hij kwam met zijn vorige film Danny Collins goed terug maat met dit misbaksel gooit hij alles weer weg. Zeer jammer.

Vanaf 19 november in de bioscoop (September Film)
EDIT: verplaatst naar 14 juli 2016

Er wordt prima gespeeld door Pacino en Hunter maar het verhaal heeft helaas niet veel om het lijf. Het gaat allemaal vrij traag en het gaat eigenlijk nergens heen. Er hangt een vrij depressieve sfeer maar echt dramatisch wordt het nergens. Gewoon een kijkje in het simpele leven van een verbitterde oude man die constant mijmert over z'n "perfecte" ex. Veel meer is het eigenlijk niet.

Al Pacino speelt goed (dat is meestal wel het geval, beste karakter-acteur wat mij betreft), de film zelf is traag en heeft soms goede en ontroerende momenten. Het is een leuk tussendoortje maar zal me zekers niet bij blijven!

"Manglehorn" is weer even heel wat anders. Bijzonder filmpje.
Ingetogen, rustig voortkabbelend drama met toch wel een somber tintje.
Een kijk in het dagelijks leven van een in en door het leven teleurgestelde sleutelmaker.
Ondanks het lage tempo, eigenlijk een niet echte verhaallijn is de film toch plezierig om naar te kijken.
Zeker dankzij het puike acteerwerk van Al Pacino en een degelijke bijrol van Holly Hunter.
Maar ook door de manier van filmen en geluiden op de achtergrond.
Apart.
3.5*

Al Pacino is hier heel goed, maar de film zelf is rommelig, saai en aan de vage kant. Bepaalde surrealistische scenes komen volledig uit de lucht vallen en slaan de plank behoorlijk mis. Het beste aspect van de film betreft de langzaam ontluikende relatie tussen Al Pacino en Holly Hunter, inclusief hun tergende eerste afspraakje, dat een treffend gevoel van plaatsvervangende schaamte opwekt. Dergelijke momenten worden uitstekend uitgewerkt, net als de relatie tussen Pacino en zijn yuppie zoon (Chris Messina), maar daar tegenover staan legio minder geslaagde en vaak vreemde scenes, resulterend in een nogal halfbakken geheel.

De manier waarop Green menselijke personages neerzet (met liefde, begrip, fascinatie en een gigantische ongedwongenheid), doet mij denken aan mijn favoriete regisseur Altman. Bij mijn weten is er geen hedendaagse regisseur die daarbij in de buurt komt. Pacino, Hunter en Korine (wat is die man weer aan het doen!?) zetten onvergetelijke rollen neer. De montagestijl lag mij niet helemaal, maar verder weeral Greens derde voltreffer op rij.

Deprimerende karakterschets van een man behangen met woede en spijt.
Het verhaal an sich is niet bijster interessant of spannend. De losse scenes zijn dat echter wel. Sommige scenes zijn filmpjes op zich.
De overgang tussen scenes (en tussen gebeurtenissen en shots) is soms warrig. De hoofdpersoon hangt (met z'n hoofd) nog in de ene scene terwijl de andere scene al is begonnen. Die manier van monteren creëert verwarring. Het lijkt een poging om de haperende gemoedstoestand van Pacino weer te geven. Leuk bedacht en soms werkt het.
Doordar er veel werk is gemaakt van de losse scenes, is de grote lijn is niet altijd even helder en komt het verhaal onevenwichtig over.
Bijzonder goed spel van Pacino en Hunter.
Maar wat een zwaarmoedige film!

Al Pacino heeft de laatste jaren nogal de neiging om zijn medewerking te verlenen aan kleine, low-budget indieprojecten. Aan de ene kant een nobel streven (Hollywood is immers weinig vernieuwend en ook niet het summum van kwaliteit), aan de andere kant is het maar de vraag hoe een indiefilm uitpakt. Want hoe ongepolijst en intiem een goede indiefilm kan zijn, zo kan het voor hetzelfde geld een enorme flop worden als een middelmatige regisseur en een slecht script aan de basis liggen. Kijk maar naar recente films met Al Pacino, zoals Stand Up Guys, The Son of No One, en het iets duurdere Righteous Kill. Stuk voor stuk keihard geflopt.

Manglehorn lijkt ook in dat rijtje te zijn beland: een opbrengst van $125.000 op een budget van 4 miljoen dollar. En niet onterecht, want hoewel er op Al Pacino weinig aan te merken valt, rammelt de film aan heel veel kanten.

Ik vroeg me regelmatig af waar ik in godsnaam naar zat te kijken. De droomachtige montage en vele crossfades zorgden voor weinig samenhang en gingen bovendien gepaard met ellenlange voice-over monologen. De film ging totaal niet over drugs, maar het kwam over alsof de hoofdpersoon constant onder invloed was. Het leek soms wel een LSD-trip montage-experiment van filmstudenten, zo slecht waren sommige scènes in elkaar gefrutseld. Veel te veel onnodige, pretentieuze opschmuk.

De scenes die wél 'normaal' geschoten werden en waarin wel wat substantie werd getoond, waren wel oké om te zien, omdat personages daarin daadwerkelijk werden uitgediept. Twee scenes die mij aanspraken waren de restaurantscène met de vrouw en de slotscène, die vooral symbolisch goed in elkaar zat.

Maar dat is verre van voldoende wat deze film betreft. Zonde van Pacino's acteertalent, wasted on yet another sub-par low budget movie. Hij mag zijn rollen wel weer eens wat beter gaan uitzoeken. Waarschijnlijk hoeft hij het niet meer voor het geld te doen, maar hier word je als acteur toch ook niet gelukkig van?

Wisselvallige film die sterke scenes afwisselt met vage en oninteressante scenes. Pacino maakt het desondanks de moeite waard en de restaurant scene en wanneer zijn zoon 'm om hulp komt vragen zijn fantastisch geacteerd waarbij Pacino laat zien dat hij onnavolgbaar is. Ook als hij een ingetogen rol speelt.

Redelijke film over een alleenstaande oude man die spijt heeft van een aantal keuzes in zijn leven. De film mist een beetje een goed verhaal en is soms wat aan de saaie kant. Maar vooral dankzij het uitstekende acteerwerk van Al Pacino een aantal behoorlijk goeie scenes (zoals de restaurantscene met Holly Hunter). Een rustig tempo en een eveneens rustige soundtrack.

“I'm going to a pancake jamboree. You know, at the Legion,
I'm going there tomorrow. See the old guys.
I like hangin' out with folks worse off than me.”

Dat Pacino een magistrale acteur is met een palmares om u tegen te zeggen, wordt door niemand in twijfel getrokken. Zijn unieke karakterkop heeft al op vele filmposters van welgekende films geprijkt. Van Michael Corleone, via Tony Montana naar Willy Bank. Telkens speelde hij een imposant figuur met charismatische karaktertrekken. Gelukkig dat David Gordon Green hem kon strikken voor de hoofdrol in “Manglehorn”. Niet dat het een episch maffiaverhaal of misdaadfilm met een corrupt politieapparaat is. Het is eerder een melancholische karakterstudie waarbij Pacino alle registers kan opentrekken en nogmaals demonstreert wat een klasse acteur hij in feite is. Maar dat is dan ook de enige conclusie die we kunnen trekken na het bekijken van dit langdradig en actiearm verhaal : Pacino is en blijft ongeziene klasse.

Hij vertolkt de rol van Manglehorn , een vereenzaamde melancholicus die het beroep van sleutelmaker uitoefent, een beperkte vriendenkring heeft, gehecht is aan zijn kat en een platonische verhouding heeft met een bankbediende. Maar over het algemeen zit hij in het midden van een levensstrijd waarbij hij zich wentelt in zelfmedelijden omdat hij de liefde van zijn leven heeft laten schieten. Een verbitterd man met een onheilspellend klinkende naam vol liefdesverdriet voor Clara : “I’m a wounded man… I got real pain in my heart.”

De film is een verzameling van gebeurtenissen. Het verhaal van een oude man die zich doorheen het leven sleept. Het verhaal verloopt traag en wordt gedrapeerd met subtiele symboliek en is overladen met de steeds weerkerende menselijke gevoelens van spijt en weltschmerz. Manglehorn is een chagrijnige vent die de kunst van omgang met andere personen verleert heeft. Zijn demonstratie tijdens het etentje met Dawn (Holly Hunter) spreekt boekdelen. Een momentum dat indruk maakt. Een smeltkroes van emoties samengevat in enkele momenten. Uiteindelijk vond ik dit een sleutelmoment en het meest magistrale acteerwerk uit de gehele film.

Buiten de soms artistiek aandoende beelden (die me soms wat deden denken aan “Only God forgives”) en het sombere karakter van de film, is “Manglehorn” uiteindelijk niet meer dan een aaneenschakeling van gebeurtenissen over iemand die zich afvraagt of hij wel het uiterste uit zijn leven heeft gehaald. Schitterende vertolkingen van Pacino en Hunter. Maar als het eindresultaat gewoon een bewijs is dat Pacino een exquise acteur is, dan is dit wel een enorme teleurstelling. Want van die stelling was ik al overtuigd sowieso !

2.5*

Alleen die poster al . Waar is die grootheid de laatste jaren toch allemaal mee bezig.... Kan een groot cineast deze maestro s.v.p. nog één keer laten schitteren in een mooi geschreven rol. Dit verdient hij.

Mischien in Danny Collins (2015)?

Nee, dat is hem niet (imo). Hoop dat Scorsese het ooit eens aandurft, dan kan die Leo ook eindelijk een keer afgelost worden. Is alleen ijdele hoop ben ik bang.

The Irishman zou nog in ontwikkeling zijn, dus dat maar even afwachten. Ik ben ook wel beetje Leonardo moe, snap dat wel...

Ik zie hem op IMDb niet in de (future) filmography van Scorsese staan. Fingers crossed dat Marty het gaat doen.. Zie wel dat De Niro waarschijnlijk acte de presence gaat geven; hopelijk wordt dat hetzelfde vuurwerk als in Heat. Beter dan dat gedrocht dat Righteous Kill heet.

Eeuh... Ik denk dat je bij de verkeerde film zit, de grunt. Dit ìs juist die mooi geschreven rol waarin hij kan schitteren.

Kan het bijna niet geloven goongumpa, maar ik heb jouw meningen hoog zitten dus ik ga hem alsnog kijken.

Slaapverwekkende film ...

Een lege film over lege personages...Normaal niets mis mee....Dit dus wel erg mis..

Het zou toch geweldig zijn als de oude garde nog eens kan laten zien wat acteren inhoud. Nieuwe acteurs ala Pacino en DeNiro zie je niet snel meer vrees ik. Ze zijn beide al 75 en 72 jaar oud, dus er zal wel snel aan gewerkt moeten worden voordat ze het bejaardentehuis in moeten... Hopelijk krijgen we een combinatie van Goodfellas en Heat! Dan winnen ze hoe dan ook een oscar.

Zo, ja, de verrassing van het 'jaar'. Ergens tussen Herzog, Korine en Lynch in. Vond het op momenten erg bevreemdend / hallucinerend met al die 'dromen' op klaarlichte dag en scènes / shots / kleuren die door elkaar heen liepen. Echter tegelijkertijd ook ontzettend melancholisch en komisch.

Gaat vreemd genoeg volgende week in première bij Pathé. Vreemde zet bij een twee jaar oude film die zulke slechte kritieken scoort.

Onbegrepen pareltje. Overigens in Hongarije (Budapest) al ruimschoots te koop op DVD.

Nog scores Verhoeven?