The Railway Man (2013)

Een hard en mooi verhaal

Deze eens bekeken en het was wel een mooie film. Niet de film met het hoogste tempo, maar het wist toch wel te boeien. Het acteerwerk was prima en kwam overtuigend over. Het einde was toch wel verrassend, mede omdat het waargebeurd is.

Toch wel de moeite om gezien te hebben.

Mooie start van de film, sterk geacteerd. Die martelingen hadden voor mij niet zo lang in beeld gehoeven. Naar het einde toe was het dan weer erg braaf. Het is filmisch niet altijd een goed idee alles op ware feiten te baseren. Het was nu net alsof ze niet konden kiezen of het een oorlogsfilm, liefdesverhaal of verzoeningsverhaal moest worden. Dat maakte de film onevenwichtig, zonder duidelijk zwaartepunt.

Wat er aan ontbrak was denk ik de geloofwaardigheid dat er begrip was voor de japanner aan het eind. Je kreeg de kans niet die man beter te leren kennen en je bleef denken dat hij niet oprecht spijt had. Je dacht: mooie praatjes, hij wil gewoon geld slaan uit dat z.g. museum. In werkelijkheid zijn de mannen goede vrienden geworden, dus dan zal de spijt wel oprecht zijn geweest, maar in de film kwam dat niet over.

Ik denk dat de opbouw van de film krachtiger was geweest met een kortere inleiding, de reis terug veel eerder in het verhaal en dat er dan meer tijd was besteed aan hoe het beide mannen was vergaan en hoe ze dat tot elkaar brengt.

Jonathan Teplitzki is een regisseur die nog niet zo heel veel op zijn curriculum vitae heeft staan. In 1993 won hij een BAFTA-award voor zijn werk aan de BBC-documentaire A Vampire’s Life over schrijfster Anne Rice. In 2000 maakte hij zijn eerste film Better Than Sex, gevolgd door Gettin’ Square in 2003. In 2011 maakte hij de uiterst interessante film Burning Man over een restauranteigenaar die krijgt te maken met de dood van zijn nog jonge vrouw. Teplitzki werd voor zijn films vele malen genomineerd voor diverse prijzen in Australie. Kortom: in eigen land worden de films van Teplitzki goed ontvangen.

Collin Firth vertolkt de hoofdrol van Eric. Firth kreeg wereldfaam door zijn rollen in The English Patient, Shakespeare In Love en natuurlijk Bridget Jones Diary. Voor de rol van de jonge Eric heeft Firth aangedrongen om Jeremy Irvine te casten. Naast Collin Firth is ook Nicole Kidman te bewonderen als zijn vrouw Patti, een actrice die natuurlijk geen nadere introductie hoeft te hebben natuurlijk. En of dat niet genoeg is schittert ook Stellan Skarsgard in deze film. Skarsgard kennen we natuurlijk van films als The Avengers, Thor en The Girl With The Dragon Tatoo.

Het is moeilijk voor te stellen dat dit bijzondere verhaal echt gebeurd is. De verbitterde Eric bloeit eindelijk op na Patti te hebben ontmoet op de trein. Als het stel eindelijk getrouwd is krijgt Eric aanvallen en nachtmerries waar Patti niets van begrijpt. Als Patti erachter komt dat Eric een traumatisch verleden heeft en daar niet over wil praten, besluit ze te gaan graven. Het typisch Britse sfeertje in de film zorgt voor een prettige kijkervaring. Eigenlijk begint de film pas echt als de flashbacks beginnen. Door beetje bij beetje meer te laten zien van de gevangenschap in het Japanse kamp, krijg je een goed inzicht van wat zich in het kamp afgespeeld heeft.

Zonder bloederig te worden is de film verontrustend en choquerend. Het is niets wat we niet wisten over de oorlog, maar het verloop van het verhaal zat je aan het denken. De ontmoeting met zijn beul is emotioneel en prachtig in beeld gebracht. Twee levens die na de verschrikkelijke oorlog verder zijn gegaan, maar wat zal Eric nu gaan doen? Vooral het einde van de film is erg aangrijpend. Toch is de film hier en daar wat traag. Het verloop van het verhaal tussen flashbacks en het heden had wat soepeler uitgewerkt kunnen worden, want het is af en toe toch best verwarrend. Het hindert uiteindelijk niet echt want het verhaal blijft boeiend en aangrijpend.

The Railway Man is een bijzonder verhaal dat aangrijpend en meeslepend in beeld is gebracht. De film begint pas echt bij de eerste flashbacks en je krijgt een goed beeld over hoe verschrikkelijk het geweest moet zijn in de Japanse gevangenenkampen. De film is hier en daar wat traag, maar dat hindert niet echt. Het verloop tussen heden en verleden had iets soepeler in beeld gebracht mogen worden, want af en toe is het nog al verwarrend om de eindjes aan elkaar te knopen. De ontmoeting tussen Eric en zijn beul is aangrijpend gefilmd.

Deze film viel me toch nog wel tegen eerlijk gezegd. Prima film hoor, maar veel lovende kritieken gelezen dus ik had hoge verwachtingen.

Die verwachtingen worden wel waar gemaakt in de flashbacks die de hoofdpersoon, in de vorm van Colin Firth, heeft. Het blijft toch elke keer weer verschrikkelijk om te zien wat er in die werkkampen gebeurde. Prima rol trouwens van Jeremy Irvine, die de jongere versie van het hoofdpersonage speelt.

Het hedendaagse verhaal kon me veel minder bekoren. Allemaal wat warrig en wat de knaller moest worden, namelijk de ontmoeting met zijn beul, viel me vies tegen.

Het deed me eigenlijk helemaal niks, misschien ook omdat Firth niet helemaal kon overtuigen. Hetzelfde geldt voor Kidman trouwens, ook niet haar beste prestatie.

Alles bij elkaar vind ik dit zeker geen slechte film, maar het kent wel de nodige kanttekeningen.

Voldoende.

zeer sterke emontionele film. Sublieme vertolking door de 3 hoofdacteurs.

goeie cast, goed verhaal, mooie speelduur, in kleine setting.

De film is beetje vergelijkbaar met " UNBROKEN" ( alleen deze heeft iets meer uitgebreide schokkende scene's)

Sterke film. Sterk geschoten, sterk geacteerd. Zei ik al: sterk? Vier sterren. 4 *

Prachtig. Wat een verhaal

Nicole Kidman.... zo zo.

De ontmoeting met de beul was spannend maar toch ook niet altijd overtuigend.

Lijkt mij een moeilijk ding. Al die onuitgesproken zaken.

Vind het een topfilm! De luitenant heeft PTSS en als je weet wat dat is, snap je de film ook beter. De flashbacks, het niet kunnen spreken erover, de irritatie en woede aanvallen, nachtmerries... zijn allemaal PTSS symptomen. De luitenant is zelf geen misdadiger die z’n vijand (de Japanner) hetzelfde wil aandoen, want de liefde voor z’n vrouw weerhoudt hem, maar is bezig om z’n oorlogstrauma te verwerken door terug te gaan naar (de plek van) het verleden. Hij vermijdt niet zoals PTSS’ers doen, hij zoekt heel krachtig de beul op. Hij moet de strijd met zichzelf en zijn PTSS aangaan. De brief helpt daarbij, heel therapeutisch. De vergeving is niet om de daden (van de Japanners) goed te keuren, maar om het trauma, het persoonlijk lijden (wrok, haat, angst, woede, verdriet, ontzetting, schrik) van de luitenant draaglijker te maken. Vergeven doe je niet voor de ander, maar voor jezelf.

Zeer boeiende film over een man die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Japanse handen is gevallen en dwangarbeid moest verrichten voor de brug over de rivier Kwai. Tiens, waar hoorden we dit eerder? Geen amusant deuntje hier, maar bittere realiteit in een heuse hel. The railway man is een erg sterk verhaal van de Schotse luitenant Eric Lomax die folteringen en vernederingen moest doorstaan omwille van vermeende communicatie met de geallieerden tijdens zijn gevangenschap. Colin Firth en Jeremy Irvine zetten een ijzersterke prestatie neer door de oude en jonge Lomax te vertolken.

Enkele weken terug zag ik met Remember (met Christopher Plummer) een soortgelijk verhaal waarbij een oorlogsoverlevende op zoek gaat naar zijn nazibeul. Het opzet is soortgelijk, maar Teplitzky maakte een pakkende en serene film waarbij de flashbacks mooi verweven werden met de actuele tijd. De PTSS van Lomax werd sterk gebracht met de angsten, paniekaanvallen, flashbacks en blokkeringen. Het lijden van Lomax voelde je tot in de huiskamer. De folteringen zelf sneden door merg en been, vooral de water boarding vond ik zeer realistisch en huiveringwekkend.

De liefde van en voor zijn vrouw Patti (Nicole Kidman) weerhoudt hem ervan op te geven, oude wonden worden opengereten, maar leiden ook een deel van het verwerkingsproces in. De nieuwe ontstane wonden dwingen zijn boezemvriend tot een andere beslissing... Lomax ontmoet zijn beul van enkele decennia terug en deze ontmoeting is spannend en aangrijpend. Het blijft straf dat dit berust is op een waargebeurd verhaal. Een toppertje dat erg dicht aanleunt tegen 4,5*. Deze blijft hangen, dat is zeker! Alleen vind ik het jammer dat we geen vervolg op de verzoening hebben gezien, want vulde ook nog ettelijke jaren van hun leven, maar dat zou wellicht het evenwicht van de film niet ten goede zijn gekomen.

prachtige indrukwekkende film over een oorlog en wat mensen elkaar aandoen zacht uitgedrukt

en wat verzoening kan doen

prachtige rollen van Colin Firth en Nicole Kidman

maar ook van Jeremy Irvine als de jonge lomax en natuurlijk Hiroyuki Sanada en skarsgard

prachtige beelden van mooie treinen en omgeving in engeland extra indrukwekkend einde !

Wel aardig, maar ik werd een beetje moe van de dialogen tussen de goody en de baddy. En bovendien even een andere historische invalshoek. Wat deden de West-Europeanen daar, behalve de plaatselijke bevolking kleineren en uitbuiten? Is het wel juist om ze altijd als de slachtoffers neer te zetten? Waren de Japanners niet in zekere zin de bevrijders, die de dekolonisatie op gang zetten?

Kortom, om terug te komen op de film: ik vond hem te eenzijdig, te zwartwit en daarom maar bij vlagen boeiend.

Zelf jaren geleden in Thailand de bridge over the river kwai tour gedaan inclusief rondleiding in het museum, het kerkhof en rit over het spoor. Wat die mensen hebben moeten doorstaan is bijne niet te bevatten. Ben dus erg benieuwd na deze film. Snel kijken dus

Een hartverscheurend onderwerp die vrij matig gebracht wordt.

Sommige scenes zijn aardig sterk, maar gemiddeld genomen wordt er ondermaats geacteerd, niemand uitgezonderd.

Lastig om het goed te kunnen beoordelen. Er tussenin dan maar. *3.0

Beetje matige en erg trage film en veel te langdradig. ik vond het erg storend steeds wisselend van heden naar verleden en weer terug. daarintegen vond ik saving private ryan veel beter als het om terug blikken gaat. daar werd alleen in het begin terug gedacht en ging je aan het einde van de film weer pas naar het heden toe. ik wil graag film kijken en niet steeds personen in beeld die de hele film door aan het vertellen zijn waarop terug geblikt word.

Merkwaardig toch dat alleen xangadix (2 mei 2014) het hier heeft over Prisoners in time, een Engelse televisiefilm uit 1995 onder regie van Stephen Walker (in de BBC-serie Everyman), want daarin werd dit verhaal al eerder verteld, en het spel van John Hurt daarin deed zeker niet onder voor dat van Colin Firth hier. Uiteraard kan deze recentere verfilming ruimer uitpakken, met Colin Firths stiff upper lip, Nicole Kidman als betrouwbaar anker en Stellan Skarsgård die hier perfect op z'n plaats is met z'n sombere oogopslag en z'n precieze dictie.

        Toch mis ik iets. Ik kan me van de eerste versie ook al herinneren dat ik nergens echt dacht dat Eric Lomax zijn Japanse vijand zou gaan vermoorden, want dat zou te eenvoudig en in dramatisch opzicht te onbevredigend zijn – dat is het soort wraak dat eerder in een verhaal van Edgar Allan Poe past, terwijl het volgens mij Lomax juist gaat om het beantwoorden van vragen, om het verklaren van het waarom, om het recht in het gezicht zien van het onbegrijpelijke. Ik zat dus te wachten op een manier waarop het conflict overstegen kon worden en waarop er een verzoening met het verleden zou plaatsvinden – maar op het moment dat dat dan ook gebeurde voelde ik het niet echt, ik zag nergens het moment waarop Lomax zich bij het verleden kon neerleggen en er, nou, misschien niet vréde mee zou hebben, maar er dan toch in ieder geval een soort wapenstilstand mee zou kunnen sluiten. Hoogstens merkte ik dat de scriptschrijvers (op basis van Lomax' autobiografie) er naar streefden om een scène met zo'n verzoening te creëren, maar het deed niet ècht aan, niet overtuigend, ik kon nergens invoelen waaròm Lomax zich uiteindelijk besloot te verzoenen met zijn vijand. Ik begrijp wel dat hij hem niet vergaf om hèm gemoedsrust te geven maar om die zèlf te krijgen (door afstand te nemen van zijn haat), maar ik voelde dat besef bij hem nergens, net zo min trouwens als ik in de oudere Japanner nog de jongere kon terugzien. De emotionele klik bleef zo uit, want de afwikkeling van Lomax' inwendige strijd kwam bij mij gewoon niet overtuigend over ("O, hij heeft nu dus al besloten dat hij hem gaat vergeven?").

        Dat de film mij toch heeft ontroerd was dus in feite eerder om wat het verhaal bedoelde te zeggen dan om wat de climax mij feitelijk overbracht, in combinatie met het zoals gezegd uitstekende spel, plus het gegeven dat ik mij als kind van Nederlandse ouders die de oorlog in Japanse kampen hebben doorgebracht toch sterk bij een verhaal als dit betrokken voel.

Een schokkend psychodrama over een ingenieur met onverwerkte oorlogstrauma’s. De confrontatie met zijn sadistische belager van toen levert een aantal heftige scènes op. En ja, dat einde. Daar werd ik toch een beetje stil van.

Het is enigszins gênant om aan een film met zoveel verschrikkingen een goed gevoel over te houden, maar helaas weet ik niet beter.

Wat een gemiddelde weer voor zo'n tamelijk middelmatige film.

Een schoolvoorbeeld alweer van een verhaal dat als boek (kennelijk) veel en veel beter werkt dan in een film. Alles gaat veel te snel en is daardoor vreselijk rommelig.

Wat een verschrikkelijke regie.

Aardige biografie en zeker de moeite waard om een keer te bekijken. Had van mij allemaal wel sneller gemogen. Leuk om de echte foto's van de hoofdrolspelers aan het einde van de film te zien.

Bijzonder drama die me vooral wat recensies betreft met vraagtekens achterlaat. Zo vind FilmTotaal dat het een weinig indrukwekkende film is die de kijker 'koud' laat, maar wordt ook nog even aangehaald dat er op Nazi's nog gejaagd wordt maar de Jappen soms met nog ergere dingen gewoon weg liet komen. Wie schrijft zoiets nou? En wat is dat voor verwijt? Enige kennis over de oorlog en culturen? Duitsland was bezet en daarom al eenvoudiger om Nazi's op te sporen, Japan was niet bezet. Behalve het enorme cultuurverschil, de geslotenheid waar die mensen in opgingen, de tegenwerking van de regering omdat men heel lang in ontkenning leefde betreffende de daden, niet te vergeten de namen...hoe zou je die Japanse namen onthouden waarvan je niet eens weet hoe je ze schrijft? Een uitzondering daar gelaten van een stuk of dertig man die in '46 op moesten komen voor een tribunaal, een druppel op een gloeiende plaat...Wat een onzin zeg.

Mijn gal daarover gespuugd te hebben breek ik meteen een lans betreffende Firth/Lomax op latere leeftijd die het geluk lijkt te vinden maar tevens een enorme last meedraagt. Treffend wordt zijn worsteling gebracht met kleine triggers die hem meteen terug plaatsen in de verschrikkingen van zijn PTSS. Treffend hoe de kleinst mogelijke veranderingen of stress meteen tot ernstige reactie lijdt. Lomax zou verre van sympathiek zijn...hoe kan dat woord überhaupt hier aan gekoppeld worden? De man is ernstig beschadigd, medelijden is slechts op zijn plaats. Voeg daar de flashbacks aan toe van de jonge Lomax en zijn beproevingen en je hebt toch niet alleen een dramatisch verhaal maar tevens iets dat slaat op duizenden militairen die met de grootste moeite Japanse gevangenschap overleefden.

Na een tip waar de Kempeitai te vinden lijkt er niet veel anders op te zitten als afsluiter, of mogelijk wraak voor zichzelf en vele anderen, die kant op te gaan. Volgens sommigen saai, maar wat mij betreft een meer dan prima opbouw en spanningsboog tijdens de ontmoeting. Ja natuurlijk, er gebeurt niets..maar dat is het verhaal toch? Iets dat boven wraak, ellende en tand om tand uitstijgt. Vergeving en verbroedering met een onwaarschijnlijke maar niet minder ware vriendschap als gevolg.

De beelden van de angst en de martelingen zijn beklemmend, dat de mannen tijdens een begrafenis nog steeds aftellen benadrukt alleen nog maar meer wat voor diep gewortelde trauma's oorlog achterlaat en tja dat Lomax vriend plots zoveel jaar later van uber-Brits naar licht Scandinavisch is overgegaan vind ik overkomelijk. Dat Lomax en zijn maatjes er na geruime tijd opsluiting er nog vrij goed uitzien vind ik wel een minpuntje. De sombere beelden van die eenzame onbegrepen man aan het strand en die dreigende muziek wanneer hij zijn kwelgeest gevonden heeft zijn dan weer erg goed, net als de prachtige natuur. Nog het noemen waard hoe de rollen in de tweede ontmoeting om gedraaid zijn en de emotionele brief van de Japanner na afloop.

The Railway Man is voor mij een meer dan prima drama die vooral vanuit zijn twee hoofdzaken gezien moet worden. Namelijk het hebben van een oorlogstrauma, indrukwekkend gebracht, en vooral waar de film en het echte verhaal om gaat, namelijk vergeving. I'm still at war...nu dus niet meer.

De pointe is heel aardig, maar de aanloop heeft alles van een routinematige oscarfilm.

De liefdevolle relatie tussen Eric [Colin Firth] en Patti [Nicole Kidman] komt onder druk te staan doordat Erics onvoorspelbare, vaak agressieve gedrag. Patti vraagt Erics goede vriend Finlay [Stellan Skarsgârd] of dat verband zou kunnen hebben met Erics oorlogsverleden. In flashbacks ontdekken we wat Eric en Finlay meemaakten in een Jappenkamp na de val van Singapore in februari 1942. Waargebeurd verhaal geeft een overtuigend beeld van het leven in de Jappenkampen, mede dankzij de cinematografie van Garry Phillips, en werkt toe naar een zeer ontroerende slotconfrontatie met Takeshi Nagase [Hiroyuki Sanada]. Aangrijpend en buitengewoon goed geacteerd.