Woman in Gold (2015)

Waar gebeurd.

Nogal wat films met die term vallen erg tegen, maar hier is het verhaal zo sterk en zelfs aangrijpend dat het eerder een pluspunt dan een waarschuwing is. Daarmee eigenlijk des te moeilijker te begrijpen dat de waarheid niet precies gevolgd wordt - en ook raadselachtig, want de werkelijkheid is echt sterk genoeg, en op een paar punten als ik het goed begrijp eerder afgezwakt dan opgeleukt.

Waar ik ook wat moeite mee heb is de keuze om behoorlijk veel flashbacks te gebruiken. De introductie van Altmann als kind, van Adele Bloch-Bauer en dat we Klimt haar portret zien schilderen is natuurlijk perfect en volkomen terecht een onderdeel van de achtergrond van de karakters. Maar waar het verhaal richting Anschluss gaat, vond ik de focus wat veel van de strijd om de schilderijen af raken - en juist daar wordt het verhaal ook nogal gewijzigd, blijkt als ik er later over zit na te lezen. Het lijkt misschien een noodzakelijk onderdeel om de misstanden in Oostenrijk op die manier op te nemen, maar aan de andere kant, het leidt nogal af van het gebeuren in de tegenwoordige tijd - en als je die scenes in de film nodig hebt om je in te leven in hoe Altmann zich in Wenen gevoeld moet hebben, of om te begrijpen wat voor soort dingen daar de oorzaak van waren, dan denk ik dat je waarschijnlijk niet bij deze film uitgekomen zou zijn.

En nou ik over de flashbacks aan het zeuren ben, ik dacht daar ook wat minder perfecte cinematografie in te zien, en wat minder mooi spel van de acteurs - minder dan in de tegenwoordige tijd, en minder dan in de Klimt-periode. Maar, en da's de grootste verrassing eigenlijk, ik was ook niet echt kapot van Mirren. In het eerste deel van de film is ze zonder meer perfect, maar ergens halverwege vielen een paar scenes me niet mee - met de doughnut in de auto bijvoorbeeld, waar ik dacht ineens een ander accent te verstaan. Kleine dingetjes, schoonheidsfoutjes zijn het - maar bij zo iemand als Mirren valt dat dan meteen op. Reynolds in vergelijking houdt zich staande, maar komt wat tekort als het over emoties gaat. Daartegenover dan wel weer een paar positieve verrassingen - Traue bijvoorbeeld, die ik hoewel ze maar een vrij klein bijrolletje heeft als Adele, erg sterk vond. En Bruhl is goed - maar dat verwacht je dan ook.

Goed - wat meer focus op de strijd om de restitutie had ik denk ik beter gevonden, wat meer vertrouwen dat dat een verhaal zou kunnen opleveren dat het publiek niet alleen vermaakt, maar ook de diepgang daarin biedt. Uitnodigt om zelf op zoek te gaan naar wat er over de familie Bloch-Bauer te vinden is, en hoe Altmann in Amerika terecht gekomen is - in plaats van de wat rommelige samenvatting die in de film terecht gekomen is. Een erg fascinerend stukje historie, los van het nogal verbijsterende getouwtrek om de schilderijen zelf al, en een erg interessant groepje mensen.

Goed verhaal, af en toe een beetje saai maar voldoende. 3.0

Toch de film gekeken na het zien van de preview. De film heeft mij heel positief verrast en aan het einde kreeg ik toch kippenvel. Het is schandalig om te zien hoe de Oostenrijkse staat zich heeft opgesteld, vergeet niet dat Nederland ook zoiets heeft gehad met de Goudstikker collectie.

Het switchen tussen het heden en verleden vind ik erg goed en er is heel veel aandacht besteedt Goede sferen en erg aangrijpend. Helen Mirren steeg met haar acteerwerk er met kop en schouders bovenuit. Verder vond ik de filmmuziek erg goed, zeker het laatste stuk (Maria Altman door Martin Phipps).

Daarom geef ik de film een 4,5.

Waar The Monuments Men in het genre Nazi-kunstroof films toch wel een enorme aanfluiting was, is de Woman in Gold dat geenszins.
Een boeiend verhaal gebaseerd op ware feiten waarbij de flashbacks en het heden beiden zeer interessant waren.
Het juridisch geneuzel over bevoegdheden, rechtbanken, jurisprudentie en commissies maakte de film op momenten wel wat traag en langdradig maar met een flashback op zijn tijd werd ik weer bij de les gehouden.

Tot slot, ook prettig dat de Oostenrijkers ook echt Duits praten en niet Engels met een Duits accent. Helen Mirren daarentegen vond ik toch iets te Brits klinken voor iemand die zogenaamd oorspronkelijk uit Oostenrijk komt en later jaren in Amerika woont.
Ik zag ook soms teveel The Queen. Toch wel een klein minpuntje.

Sterk. Jammer is wel dat de regisseur nogal wat hooi op z'n vork neemt en met een keur aan thema's komt. Daarvoor zijn 107 minuten net te weinig om echt goed uit de verf te laten komen. En het had best iets langer gemogen, want de film vliegt voorbij. Het tempo is goed en er zit genoeg afwisseling in dat de film nooit stilvalt. Mooi gebruik van kleur met het heden (normale kleuren), de Anschluss (zwart-wit met tinten rood) en de fijne jeugdherinneringen (goud). Fijn spel van Reynolds en behoorlijk spel van Mirren, al was ze me soms net iets te duidelijk zelfverzekerd. Maar ze speelt wel met zoveel nuance dat je het haar vergeeft. Bijrollen worden allemaal mooi ingevuld en de juridische materie wordt helder gebracht. Fijn ook dat er Duits wordt gesproken in de film, al hadden ze lang niet allemaal een zuidelijk/Oostenrijks accent, net las Mirren die nog altijd wat Brits klonk, maar een kniesoor die daar echt over valt. Achteraf is het wel jammer dat de film hier en daar niet conform de waarheid is, wat toch een beetje afbreuk doet. 3,5*.

“Mrs. Altmann, it would seem that if your case goes forward,
world diplomacy will collapse, and you will be solely responsible.”

Wat een prachtige en soms toch ontroerende film is “Woman in Gold”. Niet vanwege het aangehaalde onderwerp daar dit ook al werd belicht in “The monuments men”, maar vanwege de schitterende vertolking die Hellen Mirren hier laat zien. Een rol die perfect bij haar past. Een gedistingeerde dame op leeftijd die afstamt van een welvarende Joodse familie en tijdens de aansluiting van Oostenrijk genoodzaakt was te vluchten naar de Verenigde Staten waarbij ze alles achterliet : familie, persoonlijke bezittingen en kostbaarheden die eigendom waren van de familie Altmann. Dat de wrok jegens de Duitse overheerser uit die tijd haar nog steeds parten speelt is overduidelijk. En ondanks haar voornemen om nooit meer voet te zetten op Oostenrijkse bodem, waagt ze toch aan de overzeese trip om het beroemde schilderij “Portret van Adèle Bloch-Bauer” van Gustav Klimt terug te eisen als rechtmatige erfgename. Dat dit uiterst waardevolle kunstwerk een fortuin waard was, werd door haar als irrelevant terzijde geschoven. Dat het uiteindelijk voor zo’n luttele 135 miljoen dollar werd doorverkocht aan een gerenommeerde New Yorkse kunstgalerij, zal dan wel een meevallertje zijn geweest.

De film is eigenlijk een tweeluik. Uiteraard is er een minder geslaagd luik en een uitermate boeiend tweede luik. Het eerste luik, en minst geslaagde, handelt over de juridische strijd die Maria Altmann aanbindt tegen de Oostenrijkse staat die het bewuste schilderij zien als een nationale kunstschat. Dat het door de Nazi’s werd gestolen en dat het dus eigenlijk onrechtmatig in hun handen terechtkwam, doet volgens hun niet ter zake. Waar we dus mee opgezadeld worden is een ouderwets aanvoelend rechtbankdrama met Ryan Reynolds als de jonge advocaat Randol Schönberg, kleinzoon van de beroemde Oostenrijkse componist Arnold Schönberg en zelf ook afkomstig uit een familie van oorlogsvluchtelingen.

Het boeiende en interessante gedeelte van deze film, richt zich op het heden en verleden van de weduwe Altmann. Een gedoseerde mengeling van beelden over dit pittige personage heden ten dagen en de pijnlijke herinneringen uit het verleden die getoond worden in ouderwets ogende sepia-kleurige flash-backs. Een contrastrijke schets over de nu getraumatiseerde Maria en de omstandigheden waarin ze leefden tijdens de bezetting. De vernederingen en de angst. Zelfs nadat ze na zovele jaren terug in Wenen terechtkomt, zie je aan Maria’s gezichtsuitdrukking dat dit verleden nog steeds zwaar op haar weegt.

Helen Mirren is een soort mengeling van P.L. Travers en Queen Elizabeth. Een zich volgens de etiquette gedragende dame uit de gegoede stand die bepaalde waarde en normen nog in ere houdt. Zo’n stijfburgerlijk omaatje die kampt met een trauma en op zoek is naar gerechtigheid. Vergelijkbaar met Miss Marple maar nog beschikkend over een oogstrelende goed geconserveerde schoonheid. Moeiteloos speelt Mirren de jonge Reynold van het scherm. Ondanks zijn immense belangrijkheid tijdens de complexe juridische procedure, verbleekt het personage naast de innemende, soms geestige en tragiek uitstralende persoon die Mirren vertolkt. Ondanks het feit dat ze nu en dan oubollig klinkende citaten naar voren brengt. Ze blijft een geloofwaardig en waardig personage.

God, je kan natuurlijk aanhalen dat het Oostenrijkse volk op een eenzijdige en karikaturale manier geportretteerd worden als een antisemitisch volkje dat met de Hitler-aanhangers heult. Zelf ben ik ervan overtuigd dat dit wel ongeveer met de waarheid strookt en dat dit eerder een instinctmatige overlevingstactiek was dan echt aanhanger te zijn van de toenmalige ideologie. Maar dat is een andere discussie. Misschien had de relatie tussen Maria Altmann en haar tante Adèle wat meer uitgediept mogen worden. Maar het acteerwerk van Mirren en de tragische beelden uit het verleden zorgen samen voor een weergaloze film vol tragiek en rechtvaardigheid.

3.5*

Goed gedaan. Niets meer en niets minder.

Goede film met alweer een puike Helen Mirren.
Het verhaal, waar gebeurt, is ook zeer interessant, al vind ik dat het verleden uit dat verhaal wat meer aandacht zou mogen gekregen hebben.
Maar het is dus wel een indrukwekkend verhaal, warm aanbevolen zelfs.

Mooie, interessante film met sterk acteerwerk van de gehele cast. Kan me goed voorstellen dat en museum geen afstand wil doen van zo'n waardevol schilderij. Echter is het niet van hun en hoort het schilderij gewoon bij de rechtmatige eigenaar, in dit geval Maria Altmann. De berichtgeving over deze zaak heb ik volledig gemist en ik was ook niet op de hoogte hoe het zou aflopen. Gelukkig met een happy end. Een 8

Indrukwekkend waargebeurd drama met een glansrol voor Helen Mirren.
Prachtig in beeld gebracht met de diverse flashbacks,

Goeie film over een Joodse vrouw in Amerika die een schilderij van haar familie probeert terug te krijgen uit Oostenrijk. Een waargebeurd, meeslepend en boeiend verhaal dat zich deels afspeelt tijdens de tweede wereldoorlog. Misschien wat braaf in de opzet (de flashbacks en het wat voorspelbare verloop), maar het kijkt wel gemakkelijk weg. Ook zeker vanwege een prima rol van Helen Mirren.

Een goede drama/historie/biopic film...
Prima verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende actrice Helen Mirren speelt goed, en ook een bekende
acteur Ryan Reynolds speelt ook goed...
Een waargebeurd verhaal...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Perfect achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...

Boeiende waargebeurde film. Vooral de flashbacks zijn mooi in beeld gebracht.

Goede en interessante film over jodenvervolging en nazzi-kunstroof tijdens WO II.
Een op waar gebeurde feiten gesteund verhaal dat goed wordt vertolkt, emoties inhoudt omwille van pijnlijke herinneringen van gebeurtenissen rond de annexatie van Oostenrijk aan Duitsland (de flashbacks zijn passend over de film verdeeld - misschien iets te lange ontsnappingsscène) en gelukkig soms ook een meer luchtige toon aanslaat.
Heel mooie en aangrijpende heden-verleden-mixture-scène naar het einde toe.

Uitstekende film, wat mij betreft, ook al sabelt de VPRO hem neer. Zag hem gisteren op tv in de herhaling, en was weer net zo onder de indruk als de eerste keer. Van Helen Mirren, die precies de goede touch heeft van een Amerikaanse met een Oostenrijks/Joods verleden. Maar wat deze film vooral zo sterk maakt is de perfecte manier waarop heden en verleden met elkaar vervlochten zijn. Vaak gaat dat met films over het verleden fout en wordt het een rommeltje. In deze film zijn die beelden van heden en verleden een hechte eenheid.

Wat ik ook sterk vond is dat de film niet een soort kruistocht is geworden tegen de Oostenrijkers en dat er voldoende nuances zijn ingebouwd. Mooie beelden van Wenen trouwens. En die beelden de 'Anschluss' vond ik indrukwekkend. Misschien is het wel handig als je iets van de geschiedenis en van de beeldende kunst afweet bij het kijken naar deze film, maar los daarvan is de film zeker afwisselend en bij vlagen ook echt spannend.

een prachtige film ,een dikke 10

Waarom geef je dan een 9?

Onderhoudend, maar niet erg verrassend.

Boeiend autobiografisch drama, dat nergens te zwaar wordt en in een prettig vaartje richting het einde gaat. Veel van dit soort films verzandt in een overdosis aan sentiment, maar dat wist deze film prima te ontwijken. Het is de gehele speelduur boeiend en Reynolds en (vooral) Mirren zetten een goede en overtuigende rol neer.

Wat me eigenlijk het meest tegen de borst stootte is het feit dat de Joodse overlevenden zelfs in deze moderne tijd nog moeten vechten voor hun eigendommen en dat daar nog steeds zoveel weerstand tegen bestaat. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor Oostenrijk. Ook in Nederland zijn we na de oorlog op een schandalige manier met onze Joodse landgenoten omgegaan....

Deze was onlangs op tv en dus ook maar eens meegepikt. Toch wel aangenaam verrast door deze film. De film was eigenlijk boeiend van begin tot einde. Het verhaal sprak me aan en de cast deed het ook prima en kwam wel overtuigend over. Verder was de speelduur goed, niet te lang en niet te kort. Toch wel een aanrader.

Woman in gold was onlangs op Canvas en film die te maken hebben met WOII hebben me steeds geboeid. Ik wist niet goed wat te verwachten. Tijdens de oorlog zouden de nazi's een (vandaag de dag) onschatbaar schilderij van de familie Altmann hebben ontvreemd. Later kwam het schilderij terecht in het Weense museum Belvedere. Een familielid echter (vertolking van Helen Mirren) eist het schilderij echter op.

Er werd veel aandacht besteed aan het juridische aspect van de zaak. De film is erg strak en kleurt binnen de lijntjes. Het plot is degelijk en de flashbacks gaven een welgekomen afwisseling. Helen Mirren deed me wat denken aan Emma Thompson uit Saving Mr. Banks (2013) , eveneens een stuurse eigenwijze vrouw die niet op haar mondje gevallen is. Bovendien leveren sommige dialogen humoristische situaties op.

Het feit dat de beweegreden van Maria Altmann al dan niet financieel is van aard doet eigenlijk niets ter zake. Wanneer bewezen geacht wordt dat zij (of haar familie) de rechtmatige eigenaar(s) is/zijn, dan behoort het hen/haar toe. Dat de Oostenrijkse overheid dwars lag, lijkt me ook niet meer dan normaal vanuit het standpunt van zelfbescherming. Geen topfilm, wel eens leuk om eens gezien te hebben.

prachtige film
over een zwarte bladzijde uit de geschiedenis
helen mirren is helemaal weer top wat een actrice !!!
gerechtigheid !!
laten we nooit wat er gebeurd is !!!

Oerdegelijk historisch drama annex rechtbankfilm over hoe de Oostenrijks-Amerikaanse jodin Maria Altmann (Helen Mirren) probeerde om via juridische weg een door de nazi's geroofd erfstuk, een schilderij van Gustav Klimt, terug te krijgen uit Oostenrijk. 'Woman in Gold' (2015) doet niet veel verkeerd - zeker de sfeervolle flashbacks naar het verleden ogen imposant - maar het is verder een film die keurig binnen de lijntjes kleurt en weinig verrassende wendingen kent. Zo voorspelbaar als Hollywood soms kan zijn: het conflict wordt keurig uitgekauwd voor de kijker en de sympathieke underdog-helden laten vooral hun in- en ingoede inborst klinken tegenover duidelijke antagonisten. Niet te ingewikkeld of te gelaagd, maar een bijzonder beladen stuk geschiedenis moet vooral bedekt worden met een suikerzoet vernislaagje van sentimentaliteit en voorspelbaarheid. Ik had ook vaak het idee dat ik naar een herhalingsoefening van 'Philomena' (2013) met Steve Coogan en Judi Dench zat te kijken, of een jongere man en een excentrieke vrouw op leeftijd die met elkaar speuren naar spoken uit het verre verleden. Maar de chemie die Coogan/Dench met elkaar hebben, hebben Helen Mirren en Ryan Reynolds ook niet echt. Waarom voelt de Duitse acteur Daniel Brühl eigenlijk altijd zo misplaatst in dit soort Amerikaanse films!?

Het verhaal mag dan gebaseerd zijn op ware gebeurtenissen, de film voelt desondanks onecht aan. Dat ligt vooral aan de doorzichtige wijze waarop de personages interacteren volgens Hollywoodregels. Teksten als "je bent een goed mens" en "heb ik eigenlijk al gezegd dat ik het zonder jou niet gekund had?" vliegen je van begin tot eind om de oren. Geen van de personages voelt echt aan, maar dat ligt minder aan het acteren dan aan het scenario. Vond de flash-backs (eerder flets backs) ook verre van overtuigend qua historisch gevoel en sfeer. Wel leuk natuurlijk om de veelzijdige Tatiana Maslany daarin een lekker mondje Duits mee te zien babbelen. De rechtbankscene aan het einde is ondermaats en clichématig, de strijkers waarmee de film afsluit obligaat. Nee, niet veel soeps deze Woman in gold.

Een redelijk simpel verhaal dat niet al te veel verrassingen biedt maar dat het vanwege het enorme historische belang toch verdient om verteld te worden. Effectieve structuur met verhaallijnen in heden en verleden die in de laatste scène op zeer ontroerende wijze samenkomen, en uitstekende vertolkingen van Mirren, Reynolds en Allan Corduner als Mirrens vader.

“It's hard to believe Hitler once applied to be an art student here.”
“I wish they'd have accepted him.”

Uitstekende film. Dat de Nazi's ook oog hadden voor kunst en allerlei andere waardevolle inboedel in de huizen waar Joden woonden is bekend, en in Woman in Gold zien we in flashbacks hoe het allemaal in zijn werk ging. En in de tegenwoordige tijd zien we Maria (Helen Mirren), die met behulp van een advocaat (Reynolds) probeert om een schilderij die aan haar familie toebehoort terug te krijgen van de Oostenrijkse autoriteiten. Dit is nog niet zo gemakkelijk.

Woman in Gold is vooral een drama, maar in de flashbacks is er ook genoeg ruimte voor een aantal spannende momenten. Vooral hoe de jonge Maria (Tatiana Maslany) uit de handen van de Nazi's probeert te blijven levert spannende scenes op. De rechtbankscènes op het laatst voelen dan ook als gerechtigdheid.

Zeer degelijk, maar hoe s-a-a-i zeg.
Interessant om één van de schandelijkste, zo niet dé schandelijkste (maar er zijn helaas concurrenten) episode uit de menselijke geschiedenis eens vanuit een andere hoek te belichten.
Waar ik met andere invalshoeken soms totv tranen toe geroerd wordt, laat het me hier allemaal angstvallig koud. De Oostenrijkers worden op die ene onderzoeksjournalist na alweer als onverbeterlijke nazi's weggezet…
Ongeïnspireerd over heel de lijn.

En grappig om de dit schilderij de 'Mona Lisa van Oostenrijk' te noemen. Die 'Mona Lisa' hangt immers ook al lang niet meer in Italië.