The Butler (2013)

De HD vond ik juist een stuk minder. 3,5 ster voor het beeld. Was wel scherp maar te donker door teveel gebruik te maken van onnodige filters.

"America has always turned a blind eye to what we done to our own. We look out to the world and judge. We hear about the concentration camps but these camps went on for two hundred years right here in America."

Deze film was me aangeraden en stond op Netflix dus heb ik hem gisteravond maar eens bekeken.

The Butler gaat over Cecil Gaines, die opgroeide op een katoenplantage in The South. Op jonge leeftijd werd zijn vader gedood en werd hij uit medelijden opgeleid tot 'huis-neger'. Cecil krijgt uiteindelijk de kans om te werken voor een chic hotel en krijgt dan ineens aangeboden om voor het Witte Huis te gaan werken. Als Butler maakt Cecil maar liefst 8 presidenten mee...

Forest Whitaker (Platoon) speelt een goede hoofdrol als de Butler. Verder zijn er nog een hoop andere bekende acteurs. Zo speelt Robin Williams Dwight D. Eisenhower, John Cusack Richard Nixon en spelen Alan Rickman en Jane Fonda Ronald en Nancy Reagan.

Hoewel ik meestal niet zo van de 'activisten-films' ( van die films met een heel duidelijk statement) ben, vond ik The Butler een erg goede film. Het zelfde thema werd in Driving Miss Daisy al eerder behandelt, maar dan wat minder zwaar, wat subtieler en op minder grote schaal.

Ik vind het maar een raar idee hoeveel ongelijkheid er zo kort geleden in de VS was. Het idee dat er in 2008 nog mensen leefden die de slavernij hebben meegemaakt - of in ieder geval werden uitgebuit op een plantage in de South - is gewoon onvoorstelbaar. Ik ben persoonlijk niet echt zo'n gelijkheids-vechter die overal drama van maakt, maar als mensen zo neerbuigend lopen te doen dat vind ik echt misselijk.

Toch vind ik dat het statement er net wat te dik oplicht. Het verhaal van de butler licht uiteindelijk teveel op de achtergrond en het is niet helemaal duidelijk wat de film nou precies wilt. Het einde vond ik wel weer erg sterk.

De film is goed opgenomen. Geen rare computertrucjes, gewoon straight-forward opname, wat de film een voor deze tijd bijna ongekende tijdloze uitstraling geeft. Ook het gebruik van klassieke muziek is erg mooi gedaan, de openingsscène bijvoorbeeld. Al met al een goede film.

Aanrader.

Van Daniels zag ik alleen 'The Paper Boy' nog maar - dat was best een fijne verrassing die film. 'Precious' komt eraan, maar eerst was deze 'Butler' aan de beurt. Wat ik had verwacht is aardig uitgekomen.

Een stuk vakwerk dit, goed gemaakt, maar met wel érg veel bekende namen (soms wat onnodig). Het verhaal sleept je redelijk mee, is bij vlagen indrukwekkend (het begin in het katoenveld bijv.) en het ziet er gewoon mooi en sfeervol uit. Het is niet niks, het zijn van zo'n butler. Het leven van Eugene is natuurlijk fantastisch om door Hollywood verfilmd te worden. Typisch Oscarmateriaal deze film.

Ik moet zeggen dat ik me prima vermaakt heb. Een degelijke verfilming van een indrukwekkend en bewogen leven. Weinig mis met deze prent. Whitaker en Winfrey zijn goed bezig. Makkelijke voldoende.

Zo'n typisch degelijke film, waarbij je weet wat je krijgt, je kan er weleens zin in hebben. En door deze film werd ik op mijn wenken bediend. Degelijk gemaakt, goed geacteerd, en met een onderwerp dat gewoon erg filmgeniek is, zeker vanuit deze invalshoek.

Voor de film komt het natuurlijk heel mooi uit dat Obama president geworden is, want dat geeft het echt een heel mooi en betekenisvol einde.

Verder ook echt zo'n film waarbij je even diep zucht aan het einde, en waar verder niet zoveel woorden aan vuil te maken zijn.

4*

prachtig epos over een stuk "zwarte" geschiedenis van de verenigde staten

met het levensverhaal verweven van de butler

prachtig vertolkt door de geweldige acteur forester whitaker

verschillende presidenten neergezet door o.a robin williams eisenhower en alan rickman ronald reagan,beide geweldige acteurs zijn al overleden.

prachtige film !!

Een misschien niet opzienbarende of vernieuwende maar wel sluwe en handige invalshoek, om de gedienstigheid van de butler in het centrum van de macht te contrasteren met het activisme van zijn zoon die vanaf de basis de samenleving probeert te veranderen. Mooi ook hoe enerzijds wordt gesteld dat elke "nobele neger" helpt om het beeld dat blanken van zwarten hebben positief bij te stellen, terwijl anderzijds de zoon uiteindelijk eveneens in de hogere regionen van de Amerikaanse politiek terecht komt – dat houdt de film toch genuanceerder en gelaagder dan je zou kunnen vrezen. Prachtige rollen van Whitaker en Winfrey, iets teveel bekende gezichten (begrijpelijke hulptroepen om de film commercieel te houden, maar die extreem kleine rolletjes van bijvoorbeeld Alex Pettyfer, Mariah Carey, Vanessa Redgrave en Jane Fonda leiden eigenlijk alleen maar af), een erg grappige scène wanneer Cecil voor de tweede maal om loonsverhoging komt vragen, en een ontroerend slot.

Allemaal bijna hoge waardering en hier op moviemeter voor deze film.

Vanavond maareens kijken ben benieuwd.

Echt zo'n film die ik niet hoef te zien.

Fijn.

Ondanks dat deze film is geïnspireerd door het leven van Eugene Allen, is het echt niet te beschrijven als een biografie. Veel aspecten zijn verdraaid of verzonnen om de film interessanter te maken. Zo heeft Eugene Allen maar één zoon gehad die in Vietnam heeft gediend, maar daar niet is overleden. De andere zoon die zich bij de verzetsgroep heeft aangesloten, is volledig verzonnen. Het is allemaal prima te verantwoorden, maar kan wel misleidend zijn.

Het verhaal van Cecil Gaines is daarmee een stuk sentimenteler dan dat van Eugene Allen. Ik vond de tegenstelling van enerzijds Cecile als 'huisneger' tegenover anderzijds zijn zoon als activist voor gelijke rechten van donkere mensen, erg mooi weergegeven. Daar ligt dan ook de focus op, in plaats van op het leven van een butler in het Witte Huis.

Whitaker is een uitstekende acteur om de rol van de butler te vertolken. Oprah Winfrey vond ik daarentegen maar vervelend, maar dat kan ook komen doordat ik haar in het algemeen een irritante vrouw vind.

Audiovisueel is het ook een pareltje. Voornamelijk de cinematografie is subliem.

4*

Klassiek opgebouwd drama rond een klassiek thema met klassieke acteerprestaties. Dat maakt er echter nog geen (moderne) klassieker van. Het outsiderperspectief van de butler op Amerika's civiele geschiedenis is origineel, maar de uitwerking en de moraal zijn dat niet. Puur cinematografisch spat de film evenmin van het scherm.

Whitaker & Winfrey spelen degelijk, Cusack was wellicht nog het meest op dreef. Alan Rickman lijkt overigens akelig hard op Reagan, hoewel hij zichtbaar moeite had om z'n Engelse accent te onderdrukken.

The Butler is een film die ik ooit eens goedkoop heb meegenomen, in tijd dat dat ik nog veel dvd's aan de lopende band aanschafte, maar om de een of andere reden in de vergetelheid geraakt is. Na het zien van 12 Years a Slave dacht ik dat deze film daar wel mooi op zou aansluiten en dit bleek inderdaad het geval.

Dit is, eigenlijk net als 12 Years a Slave, een film die veel baat heeft bij de sterke cast. De ster van de film is natuurlijk Forest Whitaker, die eigenlijk nergens een steekje laat vallen en zijn rol op meeslepende wijze weet te vertolken. Hij speelt geloofwaardig en aangenaam. Dat geldt overigens voor vrijwel alle gezinsleden van de familie Gaines: allen zijn interessant om te volgen. Of de sterrencast verder per se noodzakelijk was, kun je je natuurlijk afvragen; zeker aangezien het aandeel van het merendeel nogal klein is. Persoonlijk kon ik me er echter niet aan storen. Enkel Oprah Winfrey bleef ik de gehele film gewoon als Oprah Winfrey zien, maar acteurs als Robin Williams en Alan Rickman zie ik altijd graag voorbij komen en die deden het zeer verdienstelijk. Ik heb de presidenten niet allemaal stuk voor stuk dusdanig goed bestudeerd om te kunnen zien of de acteurs erin geslaagd zijn alle typische trekjes van die personen over te nemen, waarschijnlijk niet, maar het kwam allemaal vrij natuurlijk over.

Wat ik ook erg fijn vind, is dat het de film lukt om een dergelijke lange periode interessant te houden. Je krijgt in die 130 minuten best een hoop voor je kiezen, maar het blijft gemakkelijk boeiend en voelde ook niet te afgeraffeld aan; iets waar ik vooraf wel voor vreesde. Er werd eigenlijk precies lang genoeg bij ieder presidentschap stilgestaan. Dus The Butler is een must-see? Dat nou ook weer niet meteen. Ik kan me nu geen moment voor de geest halen waar ik zwaar van onder de indruk was. Desondanks ontstijgt de film moeiteloos het niveau van een standaard tv-drama.

Ik geloof graag dat het hier en daar best wat geromantiseerd is, maar dat mag de pret niet drukken. De film is erin geslaagd om mij te laten meeleven met de personages en mijn aandacht vast te houden. Het heeft me niet omver geblazen, maar fijn kijkvoer is dit zeker.

3,5*

heel goede film , prachtig acteerwerk van Forest Whitacker zeker één om nog eens terug te zien

“Everything you are and everything you have, is because of that butler.”

Mooie film met een fantastische acteerprestatie van Forest Whitaker. In The Butler zien we een butler die onder verschillende Amerikaanse presidenten heeft gewerkt, en veelvuldig te maken kreeg met racisme en geweld. Ik ben geen fan van biopics die het hele leven van iemand laten zien, maar hier werkte het wel. De eerste scene met de moord op de vader van Cecil maakte gelijk indruk. De scenes in het Witte Huis zijn ook interessant, en het acteerwerk is over de gehele linie sterk. De laatste scenes tussen Whitaker en Oprah Winfrey zijn melancholisch, en een goede afsluiter.

Interessant verhaal met sterke rollen van Whitaker en Winfrey. Die laatste was ook al zo goed in the color purple. Jammer dat ze niet in meer topfilms speelt. Boeiendste aan de film vond ik de relatie tussen vader en zoon, hun standpunten en de oorsprong daarvan.

Het duurde wel even voor ik in de film kwam. Begin van de film had wat soepeler gemogen. Verder had het script mijns inziens net iets teveel zijpaden. In plaats daarvan had er beter ruimte kunnen worden gemaakt om alle 8(!) presidenten te laten passeren, naar werkelijkheid.

Erg mooie film. Veel beter dan ik had verwacht. Ik vind het een aangrijpend (waargebeurd) verhaal. Het blijft mij verontwaardigen dat er zoveel problemen waren door verschil in huidskleur. Ik vind het acteerwerk erg goed. Forest Whitaker vind ik uitstekend gecast voor de hoofdrol. Ondanks de lange speelduur bleef het interessant. Ook het verhaal omtrent de zoon sprak mij aan. Het einde ontroerde mij, wat voor meer in de film geldt, maar ik vond het een erg emotioneel einde. Ja, deze kwam binnen. 4*

Eerste keer dat ik deze film zag, inmiddels alweer wat jaren terug, een behoorlijke tegenvaller. Ik vond de film destijds weinig spannend en het viel me ook tegen wat Gaines nu eigenlijk zag en beleefde in aanwezigheid van zoveel presidenten. Laat daar nu achteraf de kern liggen, op een gegeven moment ontzettend goed geduid door Dr. Martin Luther King, terwijl tegelijkertijd alle beslommeringen met presidenten en onrecht richting gekleurden gevolgd wordt. Iets waar ik nu veel meer oog voor heb en dus de film ook veel beter ervaar en waardeer.

De film opent met een beeld als zo vaak, de schrijnende toestanden op de katoenvelden, met eigenlijk meteen al een lesje van vader, een les die de rest van de film aanwezig blijft. Op bijzonder gelukkige wijze weet Gaines het zuiden te ontkomen, rolt in een prima aanstelling en weet zichzelf in de kijker te spelen bij de staf van het Witte Huis. Een plek waar hij veel bekende gezichten uit de Amerikaanse geschiedenis tegen zal komen, sommigen met grotere invloed dan anderen, sommigen ook met negatieve invloed. Toch blijven de presidenten behoorlijk op de achtergrond en wordt geprobeerd het grotere maatschappelijke probleem van die tijd te brengen. Of Eugene Allen, waar Gaines op gebasseerd is, echt een zoon had die dermate obstinaat was en zijn vader eigenlijk in verlegenheid bracht wegens de voorwaarde onpartijdig en politiek niet actief te zijn is me niet bekend.

Buiten het feit of het waar is van die zoon wordt daar toch wel een hele mooie contradictie gezocht tussen het oude denken dat er bij Cecil ingestampt is en de vrijgevochten geest die zijn zoon is. Daarnaast ziet Cecil natuurlijk eerste hand hoe presidenten zich wel degelijk druk maken om bepaalde zaken maar door landelijke weerstand weinig voor elkaar kunnen krijgen. De sympathie voor zijn werkgever is begrijpelijk, toch ziet zoon niets meer dan een slaafse kleurling. Een redenatie die ML King op mooie wijze aan diggelen schiet. Hoe verkeert je tegen dingen aan kunt zien. Toch lijkt Cecil ook langzaam wakker te worden met betrekking tot bepaalde scheve verhoudingen en zich hard te maken voor verandering en uiteindelijk kant te kiezen.

Whitaker zet met verve zijn rol neer net als Winfrey. Fraai en genomineerd voor een collectieve prijs is de gigantische cast met onder meer Cussack, Williams, Schreiber en Ruckman als presidenten. Sommigen overigens wat beter dan anderen, daarnaast Redgrave en een onherkenbare Mariah Carey, Kravitz, Gooding Jr en Terence Howard met kleine rolletjes. Vooral de kleine dingetjes zoals Nixon die zich al hangend druk maakt om een vlieg en LBJ die tierend op het toilet zit zijn herkenbaar en treffend. Daarnaast is de metamorfose van Whitaker zelf indrukwekkend om te zien.

The Butler draait als film niet eens zozeer om de de butler zelf die in het zenuwcentrum zelf werkt om het zo maar te zeggen, maar meer om de thematiek op de achtergrond. Subtiel wordt de cocon van rust en reinheid getoond waarin Gaines het getroffen heeft, maar tevens de problemen die vanaf de katoenvelden tot en met eind Vietnam oorlog de zwarte gemeenschap volgen. Tevens laat de film zien dat er meerdere wijzen zijn om te vechten tegen onrecht en vooroordelen, niet in de laatste plaats aan stereotypering te ontkomen. Iets dat Gaines wel degelijk doet. Met die wetenschap is The Butler een inhoudelijk ijzersterke film die en enorm grijs gebied toont. Een film die mij de tweede keer nu wel bekoort overigens.

Hoewel ik steeds geïntrigeerd naar Afro-Amerikaanse films uit de jaren 60-70 (en daarvoor) kijk heb ik steeds het gevoel dat ik ze ver voor me uitschuif. Een gevoel van plaatsvervangende schaamte overvalt me steeds bij het diepgewortelde geïnstitutionaliseerde racisme. Dit is hier niet anders al ligt de klemtoon van de film toch anders. Racisme en blanke neerbuigendheid komt zeker aan bod, kan ook bijna niet anders, maar ik was blij te zien dat de focus toch eerder bij Cecil Gaines en het gebeuren daarrond bleek te liggen ook al zijn de presidenten die de revue passeren eerder figuranten en decorvulling.

Prima rol overigens van Forest Whitaker die zelden of nooit ontgoocheld in zijn prestaties. Interessant was verder de blijvende onderdanige houding van vader Cecil en de meer rebellerende van zich afbijtende houding van zijn zoon Louis. Het contrast is groot is vormt een breuklijn tussen verschillende generaties door. De jonge generatie weet niet hoe het was destijds op de katoenvelden waarbij zwarten, (pseudo) slaven ook (nog), straffeloos vermoord of mishandeld konden worden.

Een geweldige cast ook, de één al wat meer geslaagd dan de andere, maar ook Winfrey deed het hier erg goed. Het acteerwerk was echter in zijn geheel wel sterk te noemen. Prima film in zijn geheel in een woelige periode waarin zwarte burgerbewegingen de Afro-Amerikaanse geschiedenis prominent enkele decennia vorm hebben gegeven.

Aardig.

The Butler is een beetje de film die ik had verwacht dat het zou zijn. Ik had er vanaf het moment van uitbrengen al van gehoord. Het is een film die als centrale kern de rassenpolitiek kent en daar blijft het dan ook voornamelijk omheen cirkelen. Het levert daarmee een voorspelbare maar nog altijd relevante film op.

De heftigste scenes zitten waarschijnlijk in het begin van de film, waar onder andere onderwerpen van slavernij worden belicht. De rest van de film is meer op dramatiek gericht en op Whitaker terwijl hij zijn nieuwe functie tot zich neemt. Dat levert problemen, bijzonderheden en andere gebeurtenissen op. Die blijven verschillen. Soms is het uiterst interessant, anderzijds gaat het ook weleens volledig langs me heen.

Het acteerwerk is redelijk al zal er niemand tussenzitten die ik ga onthouden. De film kent een redelijk zware speelduur en de toon zorgt er ook voor dat het geen makkelijke film is om even doorheen te komen, maar toch is het interessant en boeiend genoeg om niet in de vergetelheid te raken. De relevantie van de film vormt verder een dragende factor, en dat was nodig. Veilig geregisseerd, belangrijk ingericht.

Na een uur af gezet , niet zo mijn ding , of niet in de stemming...of beiden..

Een artikel dat Wil Haygood in 2008 schreef voor The Washington Post vormt de basis voor deze biografie van Cecil Gaines, een zware man die in de jaren 20 opgroeide op de katoenvelden van Thomas Westfall [Alex Pettyfer] die Cecils moeder [Mariah Carey] seksueel misbruikte en zijn vader [David Banner] doodschot toen die daar iets van durfde te zeggen. Annabeth Westfall [Vanessa Redgrave] maakt van Cecil een ‘house nigger’, later leert Maynard [Clarence Williams III] hem bedienen voor witte gasten in een chic hotel en via R.D. Warner [Jim Gleason] krijgt Cecil uiteindelijk een baan in Het Witte Huis waar zou dienen onder zes verschillende presidenten. Zijn dienstbaarheid staat in schril contrast met het politieke activisme van Cecils zoon Louis [David Oyelowo], die aan de frontlinie staat van de strijd voor de gelijke behandeling en rechten voor zwarte Amerikanen. Roept direct een vergelijking op met The Help en komt er maar bekaaid vanaf. Whitakers gemanierde spel helpt niet, maar het is vooral het gefragmenteerde scenario, dat een periode van 60 jaar bestrijkt, dat dit veroordeeld tot de middelmaat.