Sea of Love (1989)

Een belangrijke regel voor mystery-thrillers luidt dat de scriptschrijver wel eerlijk moet spelen met betrekking tot de identiteit van een moordenaar: het mag niet iemand zijn die in het hele verhaal niet voorkomt en pas in de laatste minuut verschijnt. Dus weet een enigszins geoefend kijker al snel dat de dader uit de verzameling personages moet komen en gaat hij hen één voor één af om te kijken wie de moordenaar zou kunnen zijn, en dat levert weer het probleem op dat zo'n thriller al gauw een voorspelbare dader kan krijgen (en dus niet meer echt spannend is).
        Wat ik nu zo leuk aan Sea of love vind is hoe dat probleem hier wordt omzeild zonder dat er vals wordt gespeeld. Gedurende het hele verhaal wordt er eigenlijk maar één verdachte aangeleverd (met uitzondering van die medewerker van de supermarkt, maar die wordt al zó snel afgevoerd dat ik hem nergens serieus als de moordenaar heb overwogen). Maar wanneer ik dan op het einde plotseling met de echte dader word geconfronteerd, denk ik twee dingen: (1) natúúrlijk, een jaloerse ex-echtgenoot die haar heeft gestalkt en zo al haar (mogelijke) "dates" heeft opgespoord en afgemaakt, dat is eigenlijk een heel logische villain ; en (2) o kijk, mooi dat dat ook nog eens een personage blijkt te zijn dat we al eerder zijn tegengekomen. Zo blijkt de schurk al de hele tijd aanwezig te zijn geweest (want Helen heeft haar ex-man een paar keer genoemd) en heb ik ook zijn gezicht al een paar keer gezien, maar pas op het einde besef ik dat de dader dus inderdaad tot de verzameling personages van deze film heeft behoord. Kortom, een zeer elegante oplossing waarbij ik niet het gevoel heb gekregen belazerd te zijn.
        Daarbij is het overigens goed dat ik deze film eerder dan Henry: portrait of a serial killer (1987) zag, want anders had ik bij het zien van Michael Rooker (halverwege de film) twee dingen gedacht: (1) hee, wat raar, wat doet zo'n redelijk bekende acteur in zo'n klein rolletje? die zal nog wel terugkomen, daar zal wel wat mee aan de hand zijn, en (2) Michael Rooker, die creep uit Henry? Tien tegen één dat dat de moordenaar is! (Van de IMDb-trivia-pagina voor deze film: "Actor Michael Rooker got cast in this movie based on his title role performance in Henry: portrait of a serial killer.")
        Sea of love is een uitstekende thriller met geweldige rollen van Al Pacino en een prachtig zwoele Ellen Barkin, en bevat bovendien een schat aan fraaie details, zoals de manier waarop Pacino in het begin de vader en de zoontje bij de massa-arrestatie wegstuurt, de spanningen tussen de personages van Pacino en Richard Jenkins, en de schrijnende scène met de vrouw in het restaurant die Pacino na al zijn "afspraakjes" vernietigend aankijkt (zoals blue_blood ook al schreef op 17 maart 2013). De voornaamste waarde van deze film is voor mij echter gelegen in het feit dat ik hem ervaar als één van de weinige films waarin de erotiek en de seks echt navoelbaar worden, in plaats van enkel de verfilmingen te zijn van de gebruikelijke liefdesscènes in het script zoals verstandelijk bedacht door een schrijver achter zijn bureau.

Ook voor mij een van de meest memorabele films van de jaren ’80 !

Echt zo'n (sexy) thriller die je tegenwoordig niet meer ziet: stoere mannen met een klein hartje, femme fatale, iedere scene wel een sigaret of glas alcohol en schijtlollige politieagenten. Heerlijk. De karakters zijn wat vergezocht, maar zijn erg vermakelijk. Daarnaast zitten er grappige dialogen in en vermakelijke scenes, zoals de datingscenes. Pacino is altijd goed en Goodman is de perfecte aanvulling. De opbouw naar de climax is spanning, al is de uiteindelijke climax niet helemaal geslaagd.

Prachtige film !

Goede cast met topacteurs Al Pacino en Ellen Barkin.

Al Pacino is weer fenomenaal.

Heel spannend opgebouwd.

Spanning tussen Pacino en Barkin is te voelen.

Ligt het aan mij of lijkt Ellen Barkin hier erg op Cameron Diaz.

Toch wel een goede (mystery) thriller. Pacino speelt weer zeer goed, de rest van de cast was ook goed. Film boeide ganse tijd en geeft een goeie opbouw naar de toch wel goede en voor mij verassende twist. Zitten wel een paar spannende scenes in, al had er misschien nog net iets meer spanning mogen inzitten vind ik. Muziek paste goed bij de film. Vooral dat jazzdeuntje deed me erg denken aan een mysterieuze detectivefilm heeft wel wat minpuntjes en is zeker niet 1 van de beste met Pacino maar een toch zeer vermakelijke film. Krijgt van mij een 7,5/10

Zo zie je maar hoe een gehaaide politiedetective overhelt naar een verliefde, naïeve tiener.
Het idee van het plaatsen van een advertentie om een dader te lokken was best knap en bood mogelijkheden om er een spannende, soort film noir van te maken, maar helaas het verhaaltje dat volgt is zo naïef als onze politieman, bevat nogal wat onwaarschijnlijkheden en brengt uiteindelijk geen duidelijke en logische oplossing voor het vooropgestelde doel..
Pacino redt natuurlijk veel maar buiten het cliché-niveau van detective, journalist of wat dan ook die verliefd wordt op zijn "prooi" geraakt de film niet.

What's she gonna do, shoot me? We're in a restaurant!

Een tijd lang zijn Al Pacino en Robert De Niro twee van mijn favoriete acteurs geweest, maar de voorliefde voor hun werk was in de loop der jaren wat gesleten. Een tijd geleden kwam ik echter wat klassiekers van De Niro tegen (Casino en Mean Streets) en dat beviel me toch wel erg goed. Ik besloot om ook Pacino eens terug te gaan herontdekken en dat begon met deze Sea of Love. Een film waarvan werd gezegd dat het Pacino terug uit zijn jaren '80 slump bracht en dat bovenal gewoon een degelijke film was.

Iets wat ik kan beamen. Nu ben ik altijd wel fan van dit soort broeierige New York films, dat is toch echt een stad die een film een smoel kan geven, en ook de soundtrack heeft een meer dan positieve invloed op het geheel. Qua plot is dit een film die weliswaar af en toe met haken en ogen aaneenhangt (dat subplotje rond de medewerker van het warenhuis wordt zonder pardon afgesloten, al is er wel een deleted scene die dit mooi afsluit) maar om de een of andere reden stoort dat eigenlijk niet. Misschien omdat dit juist zo'n geweldig totaalplaatje is? Geen idee, maar qua sfeer kan Sea of Love in ieder geval wel tellen. Ook aangenaam verrast dat de ontknoping op zich nog degelijk is. Gedurende heel de film wordt er gezinspeeld op de identiteit van de dader en toch kwam Terry toch nog als een verrassing. De confrontatie die daarop volgt is wat overdreven (Keller gooit Terry wel erg makkelijk uit het raam) maar ook dat kan de pret niet deren. De leukste scène zit nog onbedoeld aan het einde. Keller die zijn liefde aan Helen verklaart en pardoes wordt omver gelopen door een authentieke New Yorker. Neen, geen extra maar echt gewoon iemand die niet goed uit zijn doppen keek.

En wat doet Pacino? Die speelt gewoon verder zonder zelfs maar enige hapering te vertonen. Het teken van een acteur die echt geweldig goed in zijn rol zit en dat valt hier toch niet te ontkennen. Pacino transformeert naar een oude flik met de nodige persoonlijke issues en doet dat uitstekend. Ook de chemie met, de immer imposante, John Goodman is geweldig en de twee hebben een aantal uitstekende scènes samen. Na Pacino gaat echter de meeste focus uit naar Ellen Barkin die na Sea of Love prompt tot sekssymbool werd gebombardeerd. Niet geheel onterecht, maar Barkin is meer dan dat. Jammer eigenlijk dat ze nooit echt verder iets met haar carrière heeft kunnen doen, hier en daar nog wel eens een rolletje maar niets noemenswaardig.

Vreemd eigenlijk, op zich zitten hier best wel wat hekelpunten in als je erover nadenkt maar ik werd gisteravond zo in de film meegezogen dat het me niet kon deren. Pacino is weerom uitstekend, Barkin is sexy en uitdagend en Goodman zorgt nog regelmatig voor de komische noot. Let vooral ook nog op een beginnende Samuel L. Jackson als Black Guy aan het begin van de film.

4*

“It's called making people feel good about themselves so that they'll cooperate with you and help you to do your job. You should try it some time.”

Lekker ouderwets aandoende misdaadthriller met een goed plot en excellerende acteurs. Pacino en Goodman vormen een zeer vermakelijk team, en Barkin is uitstekend als verdachte vrouw waarvan je niet precies weet wat er zich allemaal afspeelt achter haar stoïcijnse façade. Ze is geen Sharon Stone, maar Barkin speelt wel een personage waar je wat makkelijker sympathie voor krijgt (zeker tegen het einde). Het grauwe en donkere New York vormt een perfecte setting, en het einde is verassend en zelfs feel good. Dat had ik zeker niet verwacht.

Wanneer komt deze weer eens op de buis? Vergeten klassieker.

Deze film had ik in de jaren '90 van de vorige eeuw al eens gezien, en was dus blij dat hij nog eens op de buis kwam.

Al Pacino in een glansrol, met naast hem Ellen Barkin.

Ik vind deze rol van Barkin de beste die ze ooit heeft gespeeld, en ze ziet er ook bijzonder sexy uit !!

Verder een prima scenario en een locatie die bijzonder goed past in een film als dit, namelijk New York.

Warm aanbevolen deze film die ik me ooit nog wel eens ga aankopen !!

Wat een heerlijke film is dit!

Het is geen topper van Al Pacino, maar hij kijkt wel lekker weg! Soms is het verhaal wat ongeloofwaardig, maar dit geeft een komisch effect en maakt de film wat luchtiger.

Het wisselt ook erg af. De ene keer zit je naar een drama/liefdesscene te kijken en een minuut later kan het zomaar weer spannend zijn.

4*

Al Pacino was de trigger om deze politiefilm te bekijken. Leuke film waarbij de politie op zoek gaat naar een passionele seriemoordenaar. Al Pacino steelt wederom de show en gedijt perfect in het politiemilieu. Hij vormt een uitstekend duo met John Goodman. Leuke spanningsboog ook in de film gehuld in een wasem van mysterie en onduidelijkheid.

De afspraakjes waren leuk en bij momenten grappig. Ik zat ook te wachten tot de aap uit de mouw kwam. De film eindigde echter met een leuke plottwist die ik niet direct zag aankomen. Prima scenario dat nergens verveelt, een leuke vamp, goede acteurs en een mooie setting van New York. Ook de song “Sea of love” past totaal binnen het plaatje van het detectiveverhaal. Eeg vermakelijk allemaal, leuk!

Ellen Barkin was een schatje en Al Pacino was top maar verder zag ik het toch niet, vond het einde hoewel lichtjes verrassend ook best bij de haren getrokken, de ontwikkeling over wie het gedaan heeft bedoel ik dan niet de paar melige minuten die er nog op volgen.

Heerlijke film met zeer goed acteerwerk van Al Pacino. Heb me uiterst vermaakt.

Sluit ik me bij aan inclusief score. Fijne jaren 80 vibe ook; alleen al die computers....

Verwacht geen degelijk politiewerk want de film wil maar één ding laten zien en dat is een spannende verhouding tussen een agent en een schoenenverkoopster die wellicht de beruchte (?) contact adv. moordenares is (of niet). Tijdens regenachtige nachten vol sax-muziek van die gast schuin tegenover staakt de politie het onderzoek. De pers krijgt géén hoogte van deze zaak vol intriges. De politiechef is spoorloos verdwenen. Dus Pacino en Barkin kunnen zich heerlijk uitleven als kitscherig stel vol spannende dampende sexy scenes over regenjassen (maar wat zit er onder?), paprika's (een gele?), body doubles . Helemaal zonder gedoe zoals speurwerk, of misschien meer moorden (dat wordt verklaard uiteindelijk), of andere intense zaken die de kijker afleiden. Het enige wat Pacino nog wél doet, tijdens zijn 'research', is controleren of Barkin een strafblad heeft. Hij kan ook niet veel, want telkens als hij iets vindt dat misschien niet helemaal in de haak is (zoals duistere sexadvertenties op je moeders koelkast(?)), verschijnt Barkin achter hem: Can you find it baby? Pacino: eeeeh nope, yes i mean...eeeeh Dit is het spannendst; is de vrouw met wie je het bed deelt nou een zwarte weduwe? Zoiets wil je niet uitzoeken maar het moet je overkomen!

Een soort van Red shoes diary-aflevering die net wat meer geld kost en wat langer duurt. Wel minder bloot overigens.

Pure matigheid.

En zelf daarin is de film erg matig. Zo'n typisch politie thrillertje met een zielloos twistje op het einde. Dat zie je dan eigenlijk al van best ver aankomen en dus is het vooral wachten tot het eindelijk zover is. Veel filmische pretenties zijn er verder toch niet.

De film leunt dan ook vooral op Pacino, in de hoop dat hij het allemaal beter maakt, maar die speelt gewoon weer z'n aloude rolletje, veelal op automatische piloot. De acteurs rondom hem doen hetzelfde, waardoor de film verder wegzakt.

Het oogt allemaal erg grijs, het plotje is saai en de muziek vreselijk. Doorheen de jaren '90 zouden er een hoop van dit soort thrillertjes gemaakt worden, de meesten bestemd voor de verhuur. Deze film past eigenlijk perfect in dat plaatje, al is hij dan net wat te vroeg geboren. Zelfs als filler stelt het niet veel voor.

1.5*

Ik vond het toch wel een vrij vermakelijke zit. Ik heb nog niet veel films van Pacino gezien en deze sloeg aardig goed aan. Ik ben nooit echt een grote fan van politie thrillers, of iets in die trant want ik vind die films vaak te eentonig. Ook 'Sea of Love' had hier wel wat neigingen naar en daardoor was het allemaal iets te snel voorspelbaar en zag je veel dialogen van ver al aankomen. Toch deed het acteerwerk van Pacino het goed, en heb ik de film makkelijk uitgezeten. Geen hoogstaande prent, leuk tijdverdrijf!

Ik verwachtte er niet veel van en dan wil het al eens meevallen. Het retrosfeertjes kreeg ik er gratis bij. Dat roodleren jack van Ellen Barkin. Pacino is best te genieten, al lijkt hij me hier al iets te oud voor sit soort rol, maar de show wordt gestolen door Goodman, die de film dat beetje je ne sais quoi geeft die het wel kan gebruiken. Ik vond de scènes in het restaurant waar ze de verdachten gingen oppikken sowieso de leukste. Geen hoogvlieger, maar toch beter dan de gemiddelde 'actiefilms' waarmee de commerciële zenders het scherm blijven teisteren.

Het verhaal gaat vlotjes, waardoor de spanning niet ten volste presteert. De focus ligt vooral op de verhouding tussen Al Pacino en Ellen Barkin. Plaats daar John Goodman bij en de twijfel omtrent het acteerwerk is volledig weg. Film uit 1989, maar zeker nog het bekijken waard...

Morgen, 1 oktober 2021, om 23u25 te zien op EEN.

Meh.

Sea of Love is een thriller waarbij ik me verbaas over de hoge score. Echter is een deel van deze verbazing terecht wat oneerlijk, want dit soort films zijn niet bepaald mijn ding. Waarom ik hem dan toch keek? De gids gaf hem 5 sterren, ik wist niet wat het was, en eenmaal ik eraan begin maak ik het ook af. Sea of Love was daarin niet anders.

Helaas stijgt deze film niet ver boven een redelijk gewone romantisch getinte thriller uit. Het originele element binnen deze film is wellicht dat de romantiek wat meer focus krijgt, waardoor de thriller wat meer naar de achtergrond wordt gedrukt. Misdaad zit er ook wel in, maar dat is meer het achterliggende thema en wat korte moordscenes tussendoor.

Acteerwerk is nog wel aardig te noemen maar ik vond de chemie tussen Pacino en Barkin matig uit de verf komen, vooral omdat Pacino eruit ziet alsof hij de vader kan zijn van Barkin. Als niet-fan van romantiek is de veelvuldige erotische spanning tussen de twee vooral remmend, en maakt daarnaast weinig indruk. De personages zijn eigenzinnig genoeg maar zitten daardoor eigenlijk juist op een gekke manier enig realisme in de weg.

Ik vond het ook jammer dat de film het mysterieuze aspect compleet verwaarloosd, waardoor de finalewending geen indruk meer maakt. Ik vond dat de kijker maar weinig mogelijkheden kreeg om met het verhaal mee te denken, waardoor de uitkomst toch wat willekeurig aanvoelt. Om je daarvoor door een hele berg aan romantiek en beperkte moordscenes heen te worstelen voelt wat oneerlijk aan. Dat is dan vooral mijn perceptie, als het wel je ding is, dan is het je ding.

Saaie thriller dus, die ik moeilijk genrewerk kan noemen, maar dat lijkt ook niet de intentie van de film te zijn. Wat nog begint als een boeiende misdaadthriller verzandt uiteindelijk in een redelijk lompe, romantische film, en daar kon ik me maar moeilijk doorheen worstelen. Die gids vertrouwde ik al niet, en Sea of Love is daar nog een verder bewijsje van.

Totaal onbekende film die ik toch maar eens geprobeerd heb en zeker niet tegen gevallen is. Sterker, Sea of Love maakt een behoorlijke indruk ook al had er voor mijn gevoel nog net iets meer ingezeten.

Een meer dan behoorlijk neo-noir beeld wordt neergezet met de haastige en niet zo veilige straten van Manhatten en detective Frank in bezit van een kwade dronk, privé in de steek gelaten en weinig anders dan zijn werk om in vast te bijten. De jacht op een seriemoordenaar vervolgt zich wel haast op komische wijze met advertenties en etentjes waar men eigenlijk weinig wijzer van wordt, Frank blijft slechts plakken aan de mysterieuze Helen met een hartstochtelijke aan/uit relatie tot gevolg. En dat terwijl ze het middelpunt van de zaak lijkt.

Pacino is weer des Pacino's, Goodman is toch ook altijd goed, het is echter de voor mij behoorlijk onbekende Ellen Barkin die de show steelt. Wat een wijf is dat zeg, nondeju! De sfeer is donker en uitstekend te noemen, net als sfeer verhogende soundtrack met fraaie sax. Kostelijk is de humor van de agenten tijdens het bedenken van de advertentie, nog leuker is het gestuntel van Goodman met het glas. Bijzonder is tevens de plaat delict in het begin waar reguliere agenten staan te roken en peuken uitdrukken in een asbak met mogelijk bewijs. Hoewel ik dan allang volgens het CSI formaat, heel vaak gezien vroeger, bepaald heb wie het nog kan zijn, en ik had het ook nog goed, houdt men de dader en motief toch tot op het laatste moment goed geheim.

Sea of Love is dan ook een uitstekende thriller te noemen met een fraaie sfeertje. Een van de weinige minpunten is voor mij toch dat de film op sommige momenten in montage en camerawerk gehaast aanvoelt, iets dat uiteraard niet hoeft. Als men iets meer de tijd genomen had, laten we zeggen dat de film 20 minuten langer geweest was, dan had dit de sfeer alleen maar ten goede gekomen en had de film nog beter geweest. Zo had men ook nog iets meer de tijd rondom de moorden kunnen nemen. Desalniettemin is Sea of Love een prima film te noemen.

Dit is een typische door de weekse thriller over een seriemoordenaar en enkele politie agenten die op zoek zijn naar hem in NY. Ik kende de film niet, desondanks Al Pacino er in speelt, (net als veel andere bekende acteurs...) .

Na afloop vd film begrijp ik wel waarom de film niet zo bekend is, de film is ok, maar niet meer dan dat... .

Ik geef het een krappe 6/10 imho.

Ik had al een tijd geen film met Al Pacino meer gezien en zijn meest bekende films heb ik ook al gezien, dus daarom deze film maar eens opgezet. Hoewel Basic Instinct na deze film is uitgebracht, moest ik daar toch wel al snel aan denken. En deze film is een stuk minder. Het begint nog wel best aardig, maar zakt gaandeweg steeds meer in. Uiteindelijk erg matig allemaal. Er wordt steeds meer op de (niet al te interessante of geloofwaardige) relatie tussen Frank en Helen gefocust en minder op de zoektocht naar de moordenaar. De chemie tussen Pacino en Barkin is er niet echt. Dat Helen de dader niet is, was mij wel redelijk snel duidelijk, en de uiteindelijke ontknoping komt vrijwel volledig uit de lucht vallen. Na de eigenlijke ontknoping gaat de film nog een minuut of tien te lang door.

Lekker filmpje, was wel tevreden met het einde. Meer dan prima acteerprestaties en de chemie was ten zeerste aanwezig.