La Vie Nouvelle (2002)

Elk mens wordt niet door dezelfde beelden/geluiden e,d, getriggerd
Ik weet van mijzelf dat ik meer samenhang, verhaal en mysterie verlang. Deze film bevat geen van allen. Als je deze beelden los van elkaar ziet, mis je niets van het geheel. Het blijven fragmenten. Om alleen daarvoor 2,5* ster te ontvangen is alsnog niet mis, gezien mijn smaak.

De film is in ieder geval al onvergelijkbaar veel beter dan Sombre, waarvoor hulde.

Maar verder dan wat waardering voor enkele losstaande scenes en wat random geëxperimenteer kom ik ook weer niet.
Vind het een nogal raar onderwerp om er zo'n arty film van te maken, geen idee wat je daar nou mee wil bereiken. Het trekt de ellende een beetje in een soort surrealistische nachtmerrie, alsof het allemaal al niet erg genoeg is .

Anyway, de film heeft dus zo z'n positieve kanten wat betreft scenes die in ieder geval erg origineel zijn op audiovisueel gebied, en dat is het dan wel.

Vind trouwens dat Grandieux wel regelmatig fijne muziek in z'n films stopt, alleen past die muziek vaak totaal niet bij de betreffende scenes, wat dan weer wat jammer is.

Ellende als nachtmerrie brengen lijkt me juist een passende vorm.

Sombre heb ik nog niet gezien, maar heb Un Lac wel klaarliggen. Ik vrees wel een beetje voor dezelfde eentonigheid als bij deze film. Films met audiovisuele pracht, maar geen verhaal of interactie hoeven wat mij betreft niet langer dan een uur te duren.

Toch werkte het perfect bij deze film terwijl dat voor mijn gevoel bij Sombre toch een deel de plank missloeg..

Als Lodge Kerrigan of Gaspar Noe, Eyes Wide Shut in Oost Europa hadden verfilmd zou het een klein beetje in de buurt van deze film komen. Grandrieux neemt de kijker alleen nog minder bij het handje en vertrekt vanuit de vanzelfsprekendheid dat de kijker al onderdeel is van deze verontrustende fantasie. En dat werkt omdat in de wereld die geschapen wordt, mensen maar een flard zien van wat er in het geheel gebeurt. nl. alleen hun begeerte, hun angst en hun catarsis. Emoties die je blind maken voor andere indrukken of rationaliteit.
De film portretteerd ellende en het afgedreven zijn van je oorspronkelijke verlangens zoals alleen het halfbewuste het waarneemt.
De hel van Grandrieux.

nice one, querelle!!

Viel me vies tegen, en ik ben dan ook niet zo enthousiast zoals velen hier. Hoge verwachtingen had ik van La Vie Nouvelle, en dat is helaas uitgelopen op een teleurstelling. Waar Sombre mij nog wel kon boeien, kon deze film van Grandieux dat totaal niet.

Het was een erg onaangename zit, en niet in positieve zin. Een erg saaie en vervelende film. Audio/visueel moest het erg goed zijn. Met de audio zat het wel goed, maar de film is erg lelijk geschoten. Dat out of focus gedoe stoorde me heel erg, en veel mooie shots buiten de zwart/wit scène heb ik niet gezien. Verhaal boeide me ook totaal niet. Nee niet het meesterwerk waar ik stiekem toch wel een beetje op gehoopt had.

Niet zo'n enorme impact als Sombre op me had, maar weer een heel bijzondere film. Ben het grotendeels met Querelle eens hier. La Vie Nouvelle wordt gedreven door instinctieve emotie en reactie, zonder dat dat ingepakt wordt in laagjes moraal, empathie, beschaving of het vermogen de gevolgen van daden te zien. En dan blijft er een bijna apocalyptische film over, niet omdat er er sprake is van een traditioneel einde van de wereld. Maar Grandieux is niet cynisch, want, hoewel hier minder duuidelijk dan bij Sombre, Grandieux' personages zijn niet willens en wetens slecht, ze zijn eerder verdwaald.

4.0*

Vaag.

Nu had ik me wel al voorbereid op een sombere film, maar dit sloeg alles. Het was allemaal erg kunstzinnig, vaag en, niet zo zeer experimenteel, maar wel nieuw-aan-voelend. Film moet het vooral hebben van het bizarre audiovisuele werk. Hoogtepuntje was de zwart-wit scène, dans scène en het shot waarin iedereen komt aanlopen (+ die geweldige close-ups). Ik zou het camera werk in een andere film niet zo waarderen, maar hier was het geplaatst en werkte het. Het verhaal ontging me eerlijk gezegd een beetje, situatie per situatie begreep ik nog wel, kon alleen het verband niet zo goed leggen.

Apart, grauw maar in zekere zin erg interessant om te kijken. 4 sterren

Een akelige film wel. De hangt de hele tijd een nare sfeer en doordat de filmstijl in veel scènes ronduit hypnotiserend is wordt het moeilijk om je aandacht ergens anders op te richten. De meest verontrustende film ooit vond ik het nog lang niet, daarvoor voelde ik me nooit echt verbonden genoeg met het geheel. Die hypnotiserende stijl was ook wel echt nodig om bij de les te blijven, want een iets subtielere aanpak had me waarschijnlijk op een complete afstand gehouden van deze vrij losstaande verzameling aan scènes vol mysoginie, seks, geweld en schreeuwende mensen. Ik kon wel ongeveer volgen waar de film over ging (en ja, er is een verhaal, niet geheel onvergelijkbaar met Blue Velvet), maar met dit soort hopeloosheid om hopeloosheid heb ik niet zoveel. Net als bij Irreversible vraag ik me enigzins af of er wel genoeg inhoud in het geheel zit om zo'n nare trip voor de kijker te rechtvaardigen.

Lang niet alles was geslaagd en sommige arthousetiks irriteerde me (met name enkele overgestileerde bewegingen of schijnbaar willekeurige shots van eveneens schijnbaar wilekeurig schreeuwende mensen, gefilmd van onder de kin). Niettemin blijf ik vrij positief dankzij enkele briljante momenten die onder de huid kruipen, zoals de vage openingsscène, de 'kapperscène', een soort dans tussen de hoer en haar pooier, de zwartwitscène waar ik stiekem geen zak van begreep en de tergende moord door de honden. Het einde vond ik dan weer niets. Een echte hit-and-miss-film, wellicht een 'acquired taste' in zijn totale vorm.
3*

Ik ervoer La Vie Nouvelle vooral als een conceptfilm bestaande uit losse scenes waar weinig verband uit op te maken is in plaats van een een geheel met een doeltreffend verloop. Wellicht is dat de insteek van geweest van Grandrieux maar deze werkwijze hield mij als kijker nogal op een (emotionele) afstand.

La Vie Nouvelle houdt de aandacht vooral vast vanwege de sterke sfeersetting door een onheilspellende soundtrack, bijzonder kleurgebruik, sterk camerawerk en een aantal indringende scenes. Desondands begon ongeveer op de helft van de speelduur de aandacht bij mij toch wel stevig te verslappen, met name doordat veel scenes op den duur nog maar weinig toevoegden aan de beleving en ook het trillen van de camera ging me op den duur storen. Aan de meeste gebeurtenissen binnen het warrige verhaal zijn naar mijn idee met de beste wil van de wereld geen touw vast te knopen (waar slaat een scene zoals die met die lift bijvoorbeeld op?), dus daar had ik zo'n gevoel bij van 'tsja, wat moet ik hier mee? Veel liever was ik volledig de bad trip ingetrokken door meer scenes in de stijl van de zeer sterke geïnverteerde zwart-wit scene..

Het typische kleurgebruik in combinatie met het stijlvolle camerawerk geeft La Vie Nouvelle een unieke sfeer. De ijskoude, grijsgrauwe wereld waar we in verzeild geraakt zijn wordt door de zonnestralen in de vroege morgen goudbruin opgelicht hetgeen een vreemde vorm van schoonheid in zich mee droeg. Dit droeg erg bij aan het surrealistische karakter van de nachtmerrie die we hier voorgeschoteld krijgen.

Als geheel kan ik hier dus niet heel erg enthousiast over zijn, maar memorabel is het door een aantal losse elementen toch zeker wel. Een puntje minder dan Sombre, op naar Un Lac.

What the fuck?

?

Oh, geen reactie op jouw recensie, Dwarrel (die dik in orde is) maar gewoon mijn eerste reactie op deze film

Volgensmij was dat een losstaande reactie op de film en niet op jouw bericht Dwarrel

Oke dan wat een opluchting

Overgestileerde Balkan gruwel. Soort tegenovergestelde van Taken. Wat gebeurt er als je je een hoertje mee naar huis wilt nemen? Antwoord: Fucked up dingen! Met als ondertitel: do'nt mess with Balkan Pimps. De film laat net als Srpski Film zien hoe naar de klote het is prostitutieleven op de Balkan is, maar doet dit op een hele eigen manier (geslaagd vormexperiment). Of het nou een nachtmerrie of een hallucinatie was.. ik ga voor beide. 4*

Klopt de plotbeschrijving hier trouwens wel? Ging volgens mij over een jongen die zijn vriendinnetje of whatever wou terughalen uit de prostitutie.

Audiovisueel zeker de moeite waard, mooie duistere shots en soundtrack, maar simpelweg te saai om er echt van te kunnen genieten; teveel langdradige shots en overbodig experimenteel geneuzel.

Een tour de force. Grandrieux is hier lekker radicaal bezig zeg, enorm obscure, ingekeerde, instinctieve cinema. Jammer genoeg kon ik er niet heel veel mee. Misschien/waarschijnlijk ben ik zelf de afgelopen jaren wat veranderd, aangezien ik steeds minder op heb met dit soort gitzwarte hermetische cinema. Af en toe redelijk in your face choquerend en soms cinematografisch erg bijzonder, maar ergens vond ik het ook gewoonweg saai en afstandelijk/formalistisch. Snel Sombre eens herzien, benieuwd of ik daar nu nog zo van ondersteboven ben (vrees het ergste..).

Opmerkelijke film.

Heel donker. Ik snap de vergelijkingen met Lynch maar er hing toch een apart sfeertje rond. Bij momenten was de film toch even mijn aandacht kwijt. De scene met de honden was dan wel weer hard en straf.

Goeie rauwe kunstzinnige film. Heb geboeid zitten kijken. De aparte stijl had alleen voor mij wel een keerzijde, namelijk dat het verhaal toch een beetje aan me voorbij ging. En dat vond ik wel erg jammer want na de film zat ik wel met een heleboel vragen. Maar misschien komt dat ook omdat bij de versie die ik heb gezien niet alles wat gezegd wordt is ondertiteld.

Zo, deze ook maar eens gezien. Ben denk ik toch met een beetje verkeerde verwachtingen de film ingegaan. Schockerend vond ik het niet, wel op momenten erg verontrustend en al bij al absoluut indrukwekkend.

Het eerste (ruime) uur van de film is behoorlijk traag. Soms een klein beetje té naar mijn mening, maar aan de andere kant droeg het ook bij aan de sfeerzetting in de film, die ontzettend kil en deprimerend is, onder andere door het vrijwel ontbreken van enige dialoog of uitleg. De locaties zijn al even kil. De binnen scenes, die zich afspelen in een uiterst donker interieur, voorzien van kleurgebruik en belichting die me vaak aan Irréversible deden denken, werden afgewisseld met de scenes buiten, in het dorre, sepia-achtige landschap, wat de desolate sfeer gedurende de hele film ook ten goede kwam.

Qua sfeer zat het dus er goed het eerste gedeelte, maar toch miste ik wel wat intensiteit. Soms werden scenes wel erg lang uitgerekt waardoor de aandacht een klein beetje wegzakte. Gelukkig wordt dat in het laatste pakweg halfuur helemaal goed gemaakt. Één grote nachtmerrie, en zoals al eerder gezegd is die zwart-wit scene echt afgrijselijk. Echt eentje waar m'n nekharen overeind van gingen staan.

Erg aparte ervaring, eentje die me nog wel lang bij zal blijven denk ik. Jammer dat het eerste gedeelte niet wat eerder eindigde, en het intense tweede gedeelte pas wat laat in werd gezet, maar voor de rest geweldig. 4,5*

De grauwe, duistere sfeer is goed neergezet. Ook de muziek vind ik erg vet en bijpassend. De dansscène vind ik (audiovisueel) het sterkst, maar als film geef ik er niet meer dan 2,0 sterren voor. Het is traag en er gebeurt gewoon te weinig.

Intens en bij vlagen hallucinant. De zangscène roept herinneringen op aan Blue Velvet en in onder meer het einde leek me Munch te resoneren. Het expliciete gehalte van La vie nouvelle valt me uiteindelijk gelukkig mee maar de inhoud bepaalt, naast de dwingende cameravoering, wel een groot gedeelte van de sfeer. Die wist me redelijk bij de kladden te vatten. Toch wel een ervaring dit.

Hypnotiserende kijkervaring van Grandieux. Erg intrigerend.

Hmm ja...

Sombre viel me jaren terug best wel tegen en misschien had ik, nadat ik deze film eindelijk via niethie kon zien er iets te veel van verwacht. Je kan dit opvatten als een hele lange zit (het was al tegen vieren 's ochtends en mijn ogen vielen dicht), maar je zou dit ook kunnen opvatten als een schilderij. Vele vage, rauwe en gure kleuren... enkele shots van zo'n toerist die verliefd raakt op een prostituee... en de duistere wereld van de mensenhandel. Met de sombere sfeer van de achterbuurten van Sofia op de achtergrond. Het was allemaal wel vrij wazig, maar misschien was dit ook de bedoeling van de regisseur.

Erg wazig, maar je zou de regisseur ergens moeten begrijpen.

3,0*

Adembenemende afdaling in een hel waarin geen machtsverhoudingen meer zijn, alleen totale dominantie en totale slavernij. Ach, je moet toch wat, op een zaterdagavond als er niks op televisie is.

Maar wat een zeldzaam sterke scènes bevat dit toch weer, en dit bevalt me bovendien nog wat beter dan Malgré la Nuit, waar hetzelfde van gezegd kan worden. Ik weet niet precies waar dat aan ligt. Misschien moet ik heel kinderachtig een bepaalde mate van logica in de handelingen, of gewoon in het ‘zijn’, van de karakters kunnen aanvoelen, en had ik dat bij laatstgenoemde film niet genoeg.

In ieder geval, het is ongelooflijk wat Grandrieux met zijn camera, belichting en geluidsband soms voor elkaar weet te krijgen. Een zeer beklemmende opening, associaties oproepend met de donkerste perioden uit de recente Europese geschiedenis, of ‘gewoon’ met de hopeloze tegenwoordige staat van samenleving aan de oostelijke rafelranden van Europa. Het peilloze verdriet en de doffe berusting op die verweerde gezichten... Moeders?

Een huiveringwekkende (om er maar weer eens een alles en nietszeggend bijvoeglijk naamwoord tegenaan te gooien) haarknipscène, maar de twee absolute ‘hoogte’punten vormen toch wel de danssequentie, en de ‘nachtkijker’ scène: een ware apocalyps, waarin krioelende wezens als het ware binnenste buiten worden gekeerd, teruggebracht tot een instinctieve, dierlijke kern. En de schitterend in beeld gebrachte schreeuw van Seymour op het einde van de film maakt duidelijk dat hier geen uitweg is.

Je zou dit een meesterwerk kunnen noemen, maar daar wil ik er dan niet te veel van zien. Volgende week toch maar die film met Doris Day.

Werkelijk een aantal fenomenale scènes - dit is een koortsdroom, en niets minder dan dat.
Toch staat de film voor mij nog in contrast met Sombre en Malgré la Nuit. Die films wisten mij ook als psychologisch drama's bij de strot te pakken, terwijl deze Grandieux dat effect niet had. Afstandelijk-en mens(nu ja, vooral vrouw)onvriendelijkheid maken dit tot een sfeertrip die je niet voor je plezier kijkt maar voor de ervaring, reflectie naderhand en constante vervreemding tíjdens.

Vraag me overigens af wat je als actrice moet bezielen om hier de hoofdrol in te willen spelen zeg. Mougaglis moet toch een paar dingen doen of doorstaan in de categorie Gainsbourg (of daartegenaan).

Heel claustrofobisch maar iets te weinig om volgen voor mij, de scene waarin ze het nummer brengt kwam wel hard binnen.