Fantastic Voyage (1966)

geweldige sf-classic , met goede special effects , voor die tijd , en ook goed geacteerd door de hele cast . verhaal was ook aan de goede kant , met ook een goed einde . de film had misshien wel iets langer gekunt , naar mijn mening .

Sommigen schieten wat door in het uitdelen van de punten.

Zo super top was hij nou ok weer niet.

Het verhaal was voorspelbaar maar wel boeiend.

En ik ben gek op dit soort SF-oudjes dus ik geef 3.5

Fantastic Voyage is misschien wel één van de meest bijzondere, creative en originele science fiction films ooit op aarde gemaakt. Nooit weer is er een film geweest die dit concept opnieuw zo heeft uitgewerkt. De nieuwste concurrent 'Innerspace' haalt het hier niet bij. Fantastic Voyage is een ware SF-klassieker! Waarom? Dat leg ik allemaal hieronder uit...

De film opent zeer rustig en de kijker krijgt de juiste verhouding tijd om in het verhaal te komen. De opbouw in het begin is zeer goed, alhoewel wat mooie muziek tijdens de opening credits geen overbodige luxe waren geweest. Desalniettemin, alles is prima uitgedacht en zeer goed uitgewerkt. Want wat de film vooral zo krachtig en boeiend maakt is de uitwerking. Fenomenaal!

Het middelgedeelte van de film wordt afgewisseld tussen informatie over het menselijk lichaam, spanning, actie, sabotage, lichtelijk geweld en vooral angst. Je kan van deze film het nodige zien en leren over het mensenlijk lichaam, als het centrale punt van het universum. Maar dan toch echt in een vermakelijke vorm die je steeds weet te boeien. Ook de spanning van het verklein proces en het na 60 minuten weer groot worden maakt de film extra sterk. Soms is het verhaal iets te voorspelbaar, maar verder zit de verhaallijn goed aan elkaar. Niet super doordacht, maar wel super uitgewerkt!

De climax van deze film is toch zeker wel het einde. De spanning wordt tot een redelijk hoog level opgevoerd. Desondanks de film op diverse punten voorspelbaar is, kan er bij het eind nog van alles gebeuren. En de ontknoping is toch best even schrikken, maar even later ook uitblazen en opvrolijken van geluk. Het is niet bepaald een happy ending, maar aan de andere kant toch ook weer deels wel. Opnieuw een mooie evenwicht voor een goed eind!

De acteerprestaties liegen er ook niet om in deze film en ook de acteurs die ervoor gekozen zijn liegen er niet om. Vooral Stephen Boyd, Edmond O'Brien, Donald Pleasence, Arthur Kennedy en Arthur O'Connell spelen heel goed in deze film. Hun personage weten ze heel goed tot leven te brengen. Toch vind ik de rol van Jean Del Val de knapste. Je zou maar als rol een patiënt moeten zijn die doodstil op een operatie tafel moet liggen. Aan menselijk echt lijkende poppen of computermodellen deden ze destijds nog niet. Raquel Welch doet het ook niet slecht en is een leuke toevoeging aan de film, maar meer functie heeft ze eigenlijk totaal niet.

Het decor van deze film is het CMDF (Combined Miniature Defense Forces) complex (waar mensen verkleind kunnen worden) en uiteraard het menselijk lichaam, maar dan wel super mooi nagemaakt. Uiteraard moet men wel rekening houden met het feit dat de film uit 1966 komt. Toch heeft men het decor en de kostuums er werkelijk zeer goed bij uitgekozen!

Qua beeldkwaliteit en geluidskwaliteit is deze film later op de DVD-release zeer goed gerenoveerd. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n scherpe en heldere film gezien uit 1966. Als het aan de beeldkwaliteit had gelegen, had het van mij een film uit 2005 geweest kunnen zijn.

De special effects zijn voor 1966 zeer geavanceerd en prachtig vormgegeven. Het was destijds de 'Avatar' uit de jaren '60. En niet eens zo gek, want nog steeds doen de special effects nog echt aan. Uiteraard kan je nu goed zien dat het allemaal oude techniek is, wat nu grotendeels achterhaald is. Vergeet daarbij natuurlijk niet dat de film nog voor het digitale tijdperk is gemaakt.

De muziek, die in deze film gecomponeerd is door Leonard Rosenman, is ook zeker een knap staaltje bouwkunst! In zijn soort dan. Helaas ben je al 1/3 van de film onderweg, voordat je de eerste muziek hoort en dat is jammer. Maar dat wordt dan weer ruimschoots bij het einde goedgemaakt. Bij de ontknoping is er dan ook echt uitbundige muziek! Maar niet alleen op het einde, maar ook tussendoor kan de muziek de spanning en het verhaal super mooi ondersteunen, zonder dat het de hoofdrol gaat spelen.

Uiteraard is een film geen echte film als het geen boodschap uitdraagt. Want wat is nou een film zonder boodschap? Wel, de boodschap van deze film is dat het menselijk lichaam uniek en ondoorgrondbaar is geschapen door onze Schepper. Dat lichaam kan niet zomaar ontstaan zijn door 'evolutie' of het domweg splitsen van cellen. "Hier is een Schepper aan het werk geweest die alles tot in de details heeft geschapen." Zonder van deze film een compleet evangelisatie programma te maken, weet de film toch bepaalde christelijke gedachtes over te brengen bij het publiek. Daarom zou ik deze film ook zeker aanraden aan andere Christenen. Ook omdat er in deze film niet echt gevloekt wordt. Het taalgebruik is netjes.

De speelduur van 100 minuten zijn zeker niet te lang voor deze film, maar veel langer had ook niet echt gehoeven. De ervaring die ik met deze film heb gehad was overweldigend. De eerste keer dat ik deze film heb gezien was in het Duits rond 1998. Maar sinds ik in 2005 de DVD in huis heb kijk keer steeds diverse keren per jaar naar deze echte science fiction klassieker. Een film die je zeker niet verveeld en toch zeker de moeite waard is. Nog bijna nooit heb ik zo'n goed uitgewerkte film gezien als deze.

Richard Fleischer krijgt van mij voor zijn meesterwerk 'Fantastic Voyage' dan ook zijn wel verdiende 5 sterren!

En nu maar hopen dat de remake van Fantastic Voyage door Paul Greengrass en James Cameron deze oude klassieker overtreft. Als de special effects daarvan net zo overweldigend (of nog beter) zijn als in de film Avatar beloofd die remake heel wat te worden. Echter houd ik mijn hart vast voor remakes. Vaak beloofd het een afgezaagd geheel te worden...

Leuk en goed verzonnen plot, ga deze is zien.

Dit is een erg sterk staaltje science-fiction. Fantastic Voyage weet heel goed een sfeer neer te zetten en heeft vrij weinig moeite met het opbouwen van spanning. Ik kan me weinig keren herrineren dat ik zo oprecht in spanning heb gezeten om wat er zou komen. Vooral leuk aan deze film is het gegeven van een reis door het menselijk lichaam. Ondanks dat we met een kleine wereld te maken hebben voelt het toch als een gaaf en groot avontuur aan. Zeer geslaagde film die de tand des tijds goed heeft doorstaan.

Charme. Voor de rest strompelt deze reis anno nu richting einde. Wat destijds als fantastisch zal zijn ervaren, ziet er nu eigenlijk niet meer uit. Zeker in het begin is het wennen. Het verkleiningsproces doet ongewild denken aan iets uit vroege Bond films. In het lichaam gaat het al niet veel beter. Je zou wensen dat ze het interieur van het bootje wat dichter zouden hebben gemaakt, zodat je niet steeds tegen die malle achtergrondjes aan zit te staren. Niet fair om de film daarop af te rekenen, maar je zit er ondertussen wel mee.

Ook het hele avontuur heeft wat stroeve elementen. Het bootje hobbelt plichtmatig van probleem naar probleem, de sabotage is in het begin al weggegeven en erg levendig wordt er niet geacteerd. Weinig flair in deze crew, met name Stephen Boyd valt op als stijve hark. Oké, m.u.v. Raquel Welch dan. Het wordt gaandeweg allemaal wel wat aantrekkelijker. Eenmaal in ´t oor aangekomen, worden de beste momenten (met een grappige draai aan de witte bloedcellen) er uitgeperst, maar samen met die charme is dat het vandaag de dag wel.

Als kind deze film wel eens gezien op het duitse ZDF.

Altijd gesynchroniseerd films op duitse zenders.

Nu gezien in de orginele taal.

Vond het vroeger een fantastische film.

Maar nu hapert de uitwerking nauurlijk behoorlijk.

Voor het jaar van oorsprong 1966 was de hele film zeer sensationeel zo lijkt me.

Ook in mijn herrinnering was dat zo.

Valt me zwaar om dit al te kritisch te beoordelen wat betreft de special effects.

Zou ook niet fair zijn 45 jaar later.

Feit is, voor iets dat je als kind geweldig hebt gevonden, blijft je altijd een zwak hebben.

Zo is dat ook met deze film.

En zeker boeiend om weer eens terug te zien na decennia.

Vond het maar een lelijk gedrocht van een film, de setting was niet om aan te zien, het verhaal was origineel maar slecht uitgewerkt en de acteurs waren een stelletje zoutzakken die zonder enige vorm van expressie alles met dezelfde emotie aanvaarden, namelijk neutraal en vlak.

Sfeerloze prut.

Weelderige Welch.

Dat deze filmklassieker door menig liefhebber van cultwerkjes niet te versmaden blijkt, moge helder zijn. Het verhaal an sich is voldoende hilarisch, maar de uitvoering ervan is werkelijk beneden alle peil. Zo wordt er regelmatig met de camera afgeweken naar de borstenpartij van de weelderige Welch. Geheel terecht overigens. Behalve een goede intro blijft er namelijk bar weinig van het verhaal over. De reis in het lichaam van de mens leverde toentertijd vooruitstrevende plaatjes op, al moet de echte kracht uit het onbedoeld komische SF-werkje heden ten dage vooral gezocht worden in de op de lachspieren werkende dialogen en ontwikkelingen.

Twee.

Herinner me deze film als geweldig toen ik hem in '66 in de biocoop had gezien. Nu, jaren later heb ik hem terug op DVD gezien en eerlijk gezegd is hij me een beetje tegen gevallen. Nu ja, meer dan 45 jaar later zijn we natuurlijk meer gewend qua special effects. Had Movciemeter inderijd bestaan of internet had ik hem een 5 gegeven, nu toch nog 3.5*

Uiterst origineel en met veel aandacht en oog voor detail in elkaar gezet. Een paar mooie beelden, (met name het verkleinen van de duikboot) en ook nog eens heel aardig gespeeld.

Bij alle commentaren hier –variërend van weemoedig glimlachen om zoveel jeugdsentiment via een pleidooi voor Intelligent Design tot het veroordelen van sfeerloze prut– moet het me toch van het hart dat ik één belangrijke invalshoek mis, namelijk hoezeer deze film kan enthousiasmeren, inspireren en stimuleren.

Ik zou me zelf bijvoorbeeld zó als vrijwilliger opgeven om bij Raquel Welch (althans Raquel Welch anno 1966) ingebracht te worden met mijn apparatuur – en dan puur uit oprechte wetenschappelijke interesse, dus ze hoeft niet eens enig fysiek malheur te hebben (liever niet zelfs). Mooi toch van mij?

Boeiend verhaal en deels de nieuwe manier van opereren in de toekomst. Alleen dat niet met mini mensen, maar met bestuurbare nanobots die naar bijvoorbeeld een bloedprop of kankercellen worden gestuurd om deze te vernietigen/genezen.

Erg interessant om een film te zien die zich afspeelt in het menselijk lichaam. Jammer dat er niet meer films zijn waarbij dit gebeurd...naar mijn mening erg interessant en met de huidige (film)technologie zou dit ook nog eens een stuk realistischer kunnen dan in Fantastic Voyage uit 1966.

Dat is meteen ook wel het manco van deze film, maar voor die tijd waarschijnlijk het hoogst haalbare. Het acteerwerk is ook niet super en er ontbreekt chemie tussen de personages, maar alleen al voor het onderwerp geef ik de helft van de punten! Interessant!!

Er zijn twee zich eveneens in het menselijk lichaam afspelende films die hierbij altijd worden genoemd, namelijk Innerspace en Osmosis Jones, maar geen van beide biedt eigenlijk het avontuurlijke gevoel van "de jonge wetenschapper op ontdekkingstocht" dat uit déze film spreekt. Normaal ben ik niet zo happig op remakes, integendeel zelfs, maar van Fantastic voyage zou je inderdaad een spectaculaire nieuwe versie kunnen maken.

Film met mooie special effects, leuk gemaakt voor die tijd, prima verhaal.

Dit was echt een spektakelfilm die goed in elkaar zat op allerlei gebied.

Goed verhaal en goed geacteerd in een prachtige omgeving. Zoals al eerder opgemerkt zou men hier een remake van moeten maken met de mogelijkheden van deze tijd kan je er een "kaskraker" mee neerzetten! Wie durft?

100 minuten die spannend en soms tenenkrommend van de spanning verlopen.

Onverwachts goede film met een leuk, interessant verhaal. Tuurlijk zijn sommige effecten sterk verouderd maar over het algemeen ziet het er allemaal best aardig uit. De film was bij vlagen best spannend en je voelde natuurlijk al vanaf het begin dat er iets gesaborteerd zou worden. Wat ik erg goed vond was de spanning die je voelde toen ze verkleind werden. Lijkt me erg bijzonder als je zoiets in het echt zou kunnen meemaken. Spannend en angstig te gelijk. Acteerwerk was verder prima. Leuke film, een 8

Prima SciFi, zoals eerder aangehaald vrijwel uniek in zijn soort.

Aan 1 ding stoorde ik me echter mateloos, maar dat is van alle films uit alle tijden: Grant wordt meegenomen naar een geheime locatie, zelfs via een geheime lift met auto en al. Maar beneden aangekomen werken er 1000 man in een gebouw dat waarschijnlijk door 5000 man gebouwd is. Zelfs relatief onbelangrijker personen, zoals personenvervoerders. Ergens is dus een parkeerplek of ingang waar elke dag 1000 man naar binnen gaan. Lekker geheim Maar goed, zoals gezegd is dat van alle films van alle tijden, mijn persoonlijke frustratie..

Verder een mooi in beeld gebrachte film, en oh ja: had iemand Raquel Welch al vernoemd?

Sci-fi voor kinderen. Althans, zo voelt het aan. Zo braafjes allemaal. Ik zoek vanavond helaas niet de beste films uit...

Nu had ik natuurlijk wel verwacht dat een film die bijna vijftig jaar oud is, ook aardig verouderd zou zijn, maar vadertje tijd is hard geweest. De eerste twintig minuten stellen sowieso helemaal niks voor. Een lange introductie waarin alles wel erg droog uitgelegd wordt. De verkleinscene viel me tegen. Daar had ik wel iets meer spektakel verwacht en krijg je een heel simpel cameratrucje voorgeschoteld en eenmaal in het lichaam blijven de verrassingen ook uit. Sommige dingen zijn wel leuk gevonden, maar al met al is het toch wel wat voorspelbaar en ziet de inwendige mens er toch vrij ongeïnspireerd uit. De druppel is toch wel Donald Pleasance die gaat muiten. Toen werd het erg flauw. De volgende keer zet ik die educatieve tekenfilmserie wel op waarvan ik de naam vergeten ben.

Even teruggekeken naar dit stukje jeugdsentiment. Ik vond het nog steeds boeiend. De beelden van wat er zich in het lichaam allemaal afspeelt waren goed te noemen, zeker voor die tijd. Het heeft dan ook geen zin om deze film te beoordelen naar huidige maatstaven. Dan kom je al snel niet verder dan 2 sterren. Maar als je de tijd waarin de film gemaakt werd in ogenschouw neemt, dan is dit toch echt wel een fraaie en originele film, met zelfs nu nog spannende stukken. Net geen 4 sterren, maar toch er dicht tegen aan.

Zeer aangename en leuke pulp-film over een soort Nano-techniek. In dit geval worden er mensen en zelfs een hele onderzeeër verkleint om een professor te redden. Deze heeft een bloedstolsel in zijn hersenen en die kan alleen eruit met die techniek. De film deed me wat denken aan het veel latere Honey, I Shrunk the Kids. (1989) met ook dezelfde charme. De film moet het vooral hebben van de aankleding. Heerlijke '60 jaren pastelkleurtje en de microscopische onderdelen van het menselijk lichaam die worden weergegeven met al dan niet verlichtte plastic buisjes, watten, doek enz. Verhaal technisch stelt het natuurlijk niet veel voor maar is wel voldoende om een redelijke spanning op te bouwen. Verder is er een redelijke cast met Donald Pleasence en Raquel Welch als de bekendste.

Vijftig jaar na datum nog steeds een verbazingwekkend stukje cinema. Akkoord: je zal enkele zaken door de vingers moeten zien, zoals het irritante traditionele rollenpatroon volgens hetwelk de personages zich tot elkaar verhouden, de nogal lome opbouw en de getelefoneerde manier waarop filosofische bespiegelingen worden geponeerd. Toch is deze prent ontzettend inventief. In de eerste plaats omwille van het verhaal (dankzij Asimov) en in de tweede plaats omwille van de manier hoe dat verhaal in beeld werd vertaald. De reis door het menselijk lichaam is fascinerend om te mee te beleven, zo intens dat je van een avontuur mag spreken. De opmerking dat outer space en inner space qua oneindigheid met elkaar te vergelijken zijn, komt hier heel goed tot uiting. Op weg naar het brein doen de wetenschappers enkele buitenissige landschappen aan waar de psychedelische kleuren en organische architectuur voor een tripbeleving zorgen. En soms wordt de film zowaar nog spannend. Met recht een klassieker!

Fantastic Voyage was op zich wel een charmante jaren '60 scifi, maar alles bij elkaar toch een lichte tegenvaller. Het is weer eens wat anders dan de ruimte; zoals een van de karakters op een gegeven moment opmerkt, ze gaan naar 'inner space', oftewel geminiaturiseerd het menselijk lichaam in. Dat is een leuk gegeven waar een verder vrij dertien-in-een-dozijn verhaaltje aan opgehangen wordt met een 'spannende' missie, onverwachte tegenslagen, een saboteur aan boord en een vrouwelijke expeditiedeelneemster van wie we voornamelijk haar decollete zien.

De medische expeditie brengt de crew op een zwerftocht, waarin we allerlei delen van het lichaam van binnen te zien krijgen met elk weer haar eigen uitdagingen. Maar uiteindelijk klinkt het toch leuker dan het werkelijk is. De verschillende lichaamssystemen en hun gevaren zijn best leuk gedaan en zijn zeker voer voor een fascinerende tocht door de mens, dat is waar. Maar het verhaal blijft toch wel erg standaard, met verder houterige acteurs die geforceerde teksten opdreunen, en soms charmante maar vaak ook erg knullige special effects. Best vermakelijke cult hoor en dit soort scifi heeft z'n charme, en ik neigde zo af en toe ook nog wel naar de 3.5*, maar daar verveelde het uiteindelijk toch te vaak wat te veel voor.

Films uit de jaren 70 vind ik meestal nog leuk om te zien (die zie ik ook nog regelmatig en vooral via Duitse televisiezenders), maar films uit de jaren 60 zijn me toch regelmatig te gedateerd of te oubollig en dat geldt ook voor "Fantastic Voyage", ondanks dat deze film destijds (voordat ik nog geboren moest worden) de "Oscars" won voor "Beste Visuele Effecten" en "Beste Production design".

Een Russische geleerde, te weten Jan Benes (Jean Del Val) met belangrijke informatie loopt over naar Amerika, maar door een aanslag raakt hij in coma en dreigt hij te sterven aan een bloedprop in de hersenen. Daarom geeft de regering toestemming voor een nieuw project, namelijk een tot microscopische afmetingen verkleinde atoomonderzeeër met vijf specialisten (vier mannen en één vrouw), wordt bij Benes geïnjecteerd in het lichaam, om de bloedprop te verwijderen met een laser. Maar er is een verrader / saboteur aan boord, die dit wilt verhinderen.

Destijds was dit natuurlijk een visueel magistrale Sciencefiction / Avontuur film, waarbij een spectaculaire reis met gevaren (zowel van het menselijke lichaam als ook van de verrader / saboteur aan boord) door een menselijk lichaam in beeld werd gebracht (o.a. het hart en de longen werden op een leuke manier in beeld gebracht en m.b.t. de longen werd ook aangegeven dat roken slecht is voor de gezondheid, terwijl roken destijds heel gewoon was en in deze film steekt ook gewoon een generaal een sigaar op tijdens het medisch experiment). Het nevenplot van de verrader / saboteur (het is ook niet moeilijk om te raden wie dit is) is overbodig en zonder hem zou deze film even spectaculair geweest zijn. Destijds was deze film natuurlijk ook boeiend en spannend (mede door de Koude Oorlog), maar daar is hedendaags geen sprake meer van en nu kwam deze film bij mij wat flauwtjes en voorspelbaar over.

De volledig blanke cast (zou hedendaags niet meer kunnen) in deze film is eigenlijk maar beperkt tot de vijf specialisten, die dus in het lichaam van Jan Benes gaan, en twee leidinggevende hoge officieren (een generaal en een kolonel) van het leger. De vrouw, te weten Cora (Raquel Welch), in het team van vijf specialisten, wordt inderdaad vooral gebruikt om haar decolleté (er valt overigens geen bloot te zien) te laten zien (met name als ze in één bepaalde scene haar uniform uittrekt), want buiten haar mooie uiterlijk (ze was in de jaren 60 een "seksbom") kwamen haar acteerprestaties er bekaaid vanaf. Buiten Raquel Welch deed de cast het best verdienstelijk en met name hoofdrolspeler Stephen Boyd (in de rol van Grant, die moet zorgen voor de veiligheid in de verkleinde atoomonderzeeër), die veel te jong is overleden.

Ondanks dat deze 100 minuten durende Sciencefiction / Avontuur film inmiddels behoorlijk gedateerd en oubollig (de reis door het menselijke lichaam kwam bij mij over als een hallucinerende trip) is, is dit zeker nog een vermakelijke film om naar te kijken en vooral het gedeelte waarbij men met de atoomonderzeeër microscopisch verkleind wordt en waarna men via een spuitin het lichaam wordt gebracht, is zeer leuk om naar te kijken en moet destijds bij veel bioscoopbezoekers waarschijnlijk een "wauw" op het gezicht hebben gebracht.

Vissen in die onuitputtelijk vijver van de filmgeschiedenis levert soms eens wat vergeten jeugdsentiment op. Fantastic Voyage, visueel indrukwekkend. Gezien als klein mannetje.

Deze blijft toch erg fijn, al wordt het natuurlijk pas echt spannend als ze het lichaam ingaan. En dat zit met lavalamp-blobs, kleurtjes, lichtjes en een hoop vitrage. Maar wat een briljant idee voor een film, in de jaren 80 ooit nog eens gedaan als Innerspace maar toen moest er humor bij. Donald Pleasence en Raquel Welch ... sixties dream movie stuff. FX zijn soms doorzichtig, maar wat een creativiteit, die scène met die lasers, onvergetelijk ... klassiek.