
Le Amiche (1955)
Italië
Drama / Romantiek
104 minuten
geregisseerd door Michelangelo Antonioni
met Eleonora Rossi-Drago, Gabriele Ferzetti en Franco Fabrizi
Clelia vertrekt vanuit het drukke Rome naar Turijn om er in een boetiek te werken. Ze woont er in een hotel en maakt snel nieuwe vrienden, maar wordt al snel meegetrokken in hun onplezierige levens. Ze krijgt een beroerde relatie met een assistent en haar nieuwe, beste vriendin, is zwaar depressief.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=2w--LzHTEqc
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.



Misschien had ik wat meer ruimte tussen de twee moeten laten. Ik had bij het lezen van het boek heel erg een 'Antonioni gevoel' eigenlijk, maar vond dat in de uiteindelijke film die hij er van gemaakt heeft toch iets minder.
Knappe dametjes, met weinig inhoud zorgen voor veel intrigerende scenes, waarvan de meeste helaas nooit echt bijzonder worden. Zelfde geldt voor de fotografie, soms erg mooi, maar meestal weinig bijzonder. Hoogtepunten waren het bezoek van Celia aan haar oude buurt en de lange scene op het strand. 3,5 sterren.
Het is een neorealistische film uit de jaren 50, zwart-wit, eerder van psychologische aard en misschien wellicht daardoor niet bepaald verkwikkend om volgen. Integendeel een eerder droefgeestige voorstelling van menselijke zwakheden met de onzekerheden, de willoosheid, het gebrek aan verantwoordelijkheid, de al dan niet gespeelde onverschilligheid en een zekere morele decadentie.
Een Antonioni, pur sang, zou ik zeggen. Voor de één welllicht oervervelend, voor de ander om van te genieten.
Vond de scène aan de zee, waarin de oppervlakkigheid en de menselijke pietluttigheid het best primeert, de meest genietbare.
Dat maakt het gelukkig allemaal niet minder. Het ziet er allemaal mooi uit en de cameravoering is bij vlagen zelfs weer erg mooi te nomen, waarbij vooral het Turijnse landschap er goed op staat. Het verhaal zelf is aan de soap-achtige kant. Vijf dames staan centraal en hebben allemaal nogal wat problemen, waar ze het continu over hebben. De dames behoren tot de rijkere klasse, maar hun leven lijkt nogal leeg te zijn heeft maar weinig diepgang.
Toch kijkt het wel lekker weg, want ondanks de soms wat zware thema’s blijft het enigszins luchtig en wordt het drama nooit te zwaar. Daarnaast zijn de acteerprestaties behoorlijk goed. Clelia vond ik daarnaast ook een erg fijn personage. Ze is duidelijk de sterkste vrouw, misschien ook wel omdat ze niet zo’n rijke basis heeft als de andere dames en iemand voor wie ik gedurende de film ook veel sympathie voelde.
Het enige dat misschien echt ontbreekt zijn memorabele scenes, waardoor dit ook nooit een echte topper wordt, maar desondanks is het een prettige wegkijker.
3,5*
Antonioni laat enige minachting blijken over rijkeluisvrouwen die niets omhanden hebben, zo wordt de tragische Rosetta voorgesteld als een verwende bakvis, om nog maar te zwijgen van haar vriendinnen, van wie alleen Nene sympathie opwekt- niet toevallig naast Clelia de enige die werkt. Mannen spelen in deze film de tweede viool, maar dat is in vrijwel elke Antonioni het geval (althans die ik gezien heb) hij lijkt in de eerste plaats een vrouwenregisseur.