Le Amiche (1955)

Wordt in maart uitgebracht door het NRC Handelsblad. Ik ben benieuwd!

Samen met de vroege Fellini-films één van de beste Italiaanse films van de jaren vijftig. Spijtig dat er zo weinig van Antonioni op DVD verkrijgbaar is.

Mooie beelden, bijna jammer dat het geen foto's zijn . De film gaat volgens mij over dat mensen niet werkelijk betrokken bij elkaar kunnen zijn. Ze verhouden zich wel tot elkaar maar lijken vooral diepere gevoelens voor elkaar te hebben dan ze daadwerkelijk hebben.

Rechttoe-rechtaan film van de maestro die de argeloze kijker verrast door hem voor te schotelen....wat hij in het begin al verwacht.De titel is uiteraard ironisch,de wijven in deze film kunnen elkaars bloed wel drinken.Een zekere misogynie kun je deze donkere zedenkomedie dan ook niet ontzeggen.

Geen briljante cinema, maar zeker wel een interessante film. Vooral de personages zonder moraal en besef zijn integrerend. Ook het ontbreken van een plot, de stuurloze verhaallijn én de universele thema's fascineren.

Ietsje te oppervlakkig voor een film over oppervlakkige mensen, het boek weet meer sympathie voor de karakters op te wekken en tegelijk ook de leegte veel aangrijpender te maken... of andersom, de film is iets te veel gericht op romantiek waardoor het lijkt op een platte soap, terwijl de thema's toch wel degelijk ook die van het boek zijn.
Misschien had ik wat meer ruimte tussen de twee moeten laten. Ik had bij het lezen van het boek heel erg een 'Antonioni gevoel' eigenlijk, maar vond dat in de uiteindelijke film die hij er van gemaakt heeft toch iets minder.

Interessante filmmaker die Antonioni. Nu een wat luchtigere film, maar met zware thema's. Grappig om te zien hoe Antonioni zich opwindt over de oppervlakkigheden van rijkeluis dametjes die niet veel zinvols te doen hebben. Toch voert ie uiteindelijk het belangrijke in het leven terug van oppervlakkige relaties naar de behoefte en drang van een ieder naar liefde. Voordehandliggend, maar misschien wel waar.

Knappe dametjes, met weinig inhoud zorgen voor veel intrigerende scenes, waarvan de meeste helaas nooit echt bijzonder worden. Zelfde geldt voor de fotografie, soms erg mooi, maar meestal weinig bijzonder. Hoogtepunten waren het bezoek van Celia aan haar oude buurt en de lange scene op het strand. 3,5 sterren.

Het eerste uur vond ik schitterend, met als hoogtepunt misschien de strandscène, maar nadien werd het soms wat langdradig. Voor mij een vroeg werk van een genie...

Eén van de weinige films waarin Antonioni niet instond voor scenario of script.
Het is een neorealistische film uit de jaren 50, zwart-wit, eerder van psychologische aard en misschien wellicht daardoor niet bepaald verkwikkend om volgen. Integendeel een eerder droefgeestige voorstelling van menselijke zwakheden met de onzekerheden, de willoosheid, het gebrek aan verantwoordelijkheid, de al dan niet gespeelde onverschilligheid en een zekere morele decadentie.
Een Antonioni, pur sang, zou ik zeggen. Voor de één welllicht oervervelend, voor de ander om van te genieten.
Vond de scène aan de zee, waarin de oppervlakkigheid en de menselijke pietluttigheid het best primeert, de meest genietbare.

Le Amiche is een vroegere film van Antonioni, die tevens wat toegankelijker is, dan veel van zijn latere werk.

Dat maakt het gelukkig allemaal niet minder. Het ziet er allemaal mooi uit en de cameravoering is bij vlagen zelfs weer erg mooi te nomen, waarbij vooral het Turijnse landschap er goed op staat. Het verhaal zelf is aan de soap-achtige kant. Vijf dames staan centraal en hebben allemaal nogal wat problemen, waar ze het continu over hebben. De dames behoren tot de rijkere klasse, maar hun leven lijkt nogal leeg te zijn heeft maar weinig diepgang.

Toch kijkt het wel lekker weg, want ondanks de soms wat zware thema’s blijft het enigszins luchtig en wordt het drama nooit te zwaar. Daarnaast zijn de acteerprestaties behoorlijk goed. Clelia vond ik daarnaast ook een erg fijn personage. Ze is duidelijk de sterkste vrouw, misschien ook wel omdat ze niet zo’n rijke basis heeft als de andere dames en iemand voor wie ik gedurende de film ook veel sympathie voelde.

Het enige dat misschien echt ontbreekt zijn memorabele scenes, waardoor dit ook nooit een echte topper wordt, maar desondanks is het een prettige wegkijker.

3,5*

Aardig, maar in tegenstelling tot latere films van Antonioni kent deze film te weinig hoogtepunten en is vooral de pacing niet op orde. De thema's zijn vertrouwd, sommige scènes zijn gewoon prachtige observaties en kabbelen dan lekker vooruit, maar te vaak ook wist de films me als geheel niet te boeien. Het soms wat theatrale acteerwerk van met name de vrouwen zorgde dat ik niet meeging in alle dramatiek en zo vrij afstandelijk (en dus ook zonder echte interesse) aan het kijken was. Dan zijn de losse delen wel prima geschoten, maar 100 minuten achtereen ook wat saai. 2,5*.

Le Amiche heeft wat minder diepgang dan zijn latere films, maar ook hier bewijst Antonioni zich weer als een goede observator van de menselijke psyche. Ik hou sowieso erg veel van dergelijke settings, een vriendengroep in Italië in de jaren 50, dan scoort een film al meteen punten. Het wordt ook allemaal erg sfeervol in beeld gebracht.

Antonioni laat enige minachting blijken over rijkeluisvrouwen die niets omhanden hebben, zo wordt de tragische Rosetta voorgesteld als een verwende bakvis, om nog maar te zwijgen van haar vriendinnen, van wie alleen Nene sympathie opwekt- niet toevallig naast Clelia de enige die werkt. Mannen spelen in deze film de tweede viool, maar dat is in vrijwel elke Antonioni het geval (althans die ik gezien heb) hij lijkt in de eerste plaats een vrouwenregisseur.

Bevat alle elementen van een soap, maar de onderkoelde filmstijl (met weinig muziek om emotionele accenten te leggen), de fraaie zwart-wit-fotografie (altijd goed verzorgd bij Antonioni), de vertolkingen van de acht hoofdpersonen en de karakteriseringen van hun personages, en de realistische (want dikwijls echte) lokaties en sets maken hier toch wat bijzonders van. De aanwezigheid van diverse stijlvolle vrouwen doet de impact ook geen kwaad, en Yvonne Furneaux is werkelijk een plaatje. De slotscène breekt mijn hart.
        Naast alle vrouwen wil ik toch ook twee van de drie mannelijke acteurs even in het zonnetje zetten, want ik heb genoten van die knokpartij tussen de onsympatico's uit mijn twee favoriete Italiaanse films, Gabriele Ferzetti uit L'avventura en Franco Fabrizi uit I vitelloni. (Hoewel in Le amiche natuurlijk de ergste onsympatico de onuitstaanbare Momina van Yvonne Furneaux is.)