La Ciociara (1960)

Naar de roman van Alberto Moravia.

Oscar voor Loren

De Sica lijkt hier iets meer afstand van zijn subject te nemen om een collectieve pijn te illustreren, zonder moeder en dochter (beiden erg goed gespeeld overigens) uit het oog te verliezen. Veel mooie scènes en naar het einde toe ontroerend. De scène waar Cesira en dochter worden aangerand vond ik op het eerste gezicht wat te ver gaan (het voelde als een politiek statement, terwijl de rest van de film behoorlijk neutraal blijft), maar de nasleep hiervan, en dan vooral de eindscène waren toch weer raak.

waarom niet op televisie domme omroepen

Gedegen televisiegids kopen henrygreenway, en dan een beetje bladeren.

Werd 24 September j.l. ( 1 u 05) uitgezonden door de ARD (Duitsland 1) en was de moeite van het opnemen waard.

Zeer sfeervolle drama/oorlogs film.

Loren is werkelijk geweldig en hier speelt ze het heel erg goed. Ik vond het een fascinerend/indrukwekkend drama. Schitterend mooie opnames van erg mooie gebieden. Prachtige film met een mooi einde. Een film die wel wat meer aandacht mag krijgen. Erg sterke film. 5,0.

Sophia Loren op haar best.

Le Marocchinate,een vergeten hoofdstuk uit de oorlog.En een film die helaas niet alleen op een verhaal van Moravia is gebaseerd,maar ook op ware feiten van het soort dat we in een propagandafilmpje als indigènes niet te zien krijgen.

Het eerste uur is vrij standaard neo-realistisch,zij het met een goede weergave van de angst en chaos in een oorlogssituatie.Het laatste half uur behoort tot de indringenste uit de filmgeschiedenis en leverde Loren volkomen terecht een oscar op.

Pakkend oorlogsdrama, zeer realistisch verfilmd. Dat kon je aan Vittorio de Sica wel toevertrouwen.

Volgens mij de beste rol van Sophia Loren ooit. Als zij in beeld is, valt heel de omgeving weg.

Dat is jammer want de Abruzzen ten oosten van Rome, waar de film voor een deel is opgenomen, zijn wondermooi.

Hoewel zeer dramatische onderwerpen worden aangesneden weet de film mij niet echt te raken.

Ziet er ook erg gedateerd uit (ook mijn mening), hoewel die toch uit 1960 komt.

Het kijken absoluut waard, al is het alleen vanwege een realistisch historisch inzicht van de Goumiers en hun bijdrage aan de overwinning van de Geallieerden...

Sophia Loren is wel innemend, dat mag gezegd worden.

Loren fantastich gewoon Belmondo speelde tweede viool wat hij ook niet onverdienstelijk deed.

Een wat mindere film van De Sica. In tegenstelling tot de meeste berichten hierboven was ik niet zo gecharmeerd van het acteren van Sophia Loren. Ik vond ze vooral naar het einde toe veel te histerisch. Overacting in het kwadraat, zo vond ik het. Het verhaal is op zich best wel interessant. Een pluspunt van de regisseur is dat hij beide strijdende partijen niet verdeeld in goed of slecht. De verkrachtingsscène door geallieerde soldaten was daar het duidelijke bewijs van. Waarom het perse Marokkanen moesten zijn, daar zet ik toch mijn vraagtekens bij. Ook Amerikanen maar vooral Russen maakten zich daar schuldig aan. Maar goed, oorlog is hel. In oorlog valt de moraal weg, dus het kan verkeren. En ja, die Marokkanen of Goumiers zullen ook wel geen lieverdjes geweest zijn. De Duitsers waren er dacht ik nogal bang voor.

3,0*

Een hard voorbeeld van het onmenselijke van de oorlog. Het is van alle volkeren en van alle tijden. Helaas.

De Sica schetst in deze wit-zwart film (verhoogt het trieste van het gebeuren) de onzekerheid en de wanhoop bij de verscheurde Italiaanse bevolking.

Neorealistisch werk dat als klassieker geldt en waarin Sophia Loren beslist een sterke rol neerzet.

Goed oorlogsdrama, wat in het 2de gedeelte steeds beter word:3,5

Een klassieker die me niet echt bekoren kan. We volgen Loren en haar dochter tijdens het einde van de oorlog in Italie - een onzekere tijd met veel gevaar. Toch wordt daar niet echt een dreigende sfeer aan me kenbaar, het gaat allemaal verrassend gemoedelijk - nouja, tot het einde dan. Neorealistisch misschien, maar niet over de hele speelduur boeiend. Loren vond ik op zich wel goed spelen, wel wat overacting misschien, maar echt storen deed dat niet.

Van de regisseur achter Ladri di Biciclette en Umberto D. Sophia Loren is schitterend in de hoofdrol en won er een Oscar voor. Haar personage deed wat denken aan Penélope Cruz. La Ciociara is een oorlogsfilm geworden waarbij stilaan duidelijk wordt dat de politieke visie minder belangrijk was dan het overleven en zien dat je eten en onderdak hebt. Hoe stap voor stap de oorlog in het dagelijks leven sluipt en welke gevolgen het heeft. Dat het meer is dan enkel neerschieten van de tegenstander. Hoe verder we zijn in het verhaal, hoe groter de impact van de gebeurtenissen.

Door 2 vrouwen te volgen zien we heel goed die andere kant. De mannen worden vooral opgeroepen, iets waar de vrouwen van gespaard leken te zijn. Nog meer zijn die bezig met andere zorgen. Al hangt alles natuurlijk samen.

De Sica vind ik zowat de beste Italiaanse regisseur ooit en een film van hem laat ik nooit links liggen. Met La Ciociara heb ik dan ook weer een prima avond erop zitten. Sophia Loren draagt de film op haar schouders... en rol waarin ze niet onopgemerkt blijft als karaktervolle vrouw.

La Ciociara is een oorlogsdrama die het leed van de kleine mens centraal zet, hier een weduwe met minderjarige dochter. De context is een wat minder gekende oorlogsmisdaad uit 1944, waarin Marokkaanse troepen na de slag van Monte Cassino erop los verkrachtten in de naburige dorpen. Een episode die gekend is als La Marrochinate.

De weduwe vlucht van het gebombardeerde Rome naar het plattelandsdorpje waar ze geboren is en waar ze veilig denkt te zijn. Ik dacht na afloop vooral aan de woorden van mijn oma zaliger : in een oorlog heb je alleen nog maar je ogen om te huilen.

Fraaie film van DeSica. Naast aan zijn vroegere neo-realistische films is dit eigenlijk meer verwant aan wat tijdgenoten als Rocco e i Suoi Fratelli van Visconti en Mamma Roma (net als deze is dat natuurlijk ook een moederfilm) van Pasolini.

Loren associeer ik deze jaren vooral met drukke Italiaanse komedies. Dat is niet helemaal terecht. Want ze speelde ook in Hollywoodfilms en bepaald niet alleen in komedies. Voor deze film die helemaal om haar en haar dochter draait kreeg ze een oscar voor beste actrice die dat jaar voor het eerst ooit naar een niet Engelstalige rol ging.

De film heeft een mooie pacing en neemt de tijd. De film laat je wennen aan de omgeving van Lorens geboortegrond, waar ze naar toe gaat om haar dochter tegen de zeer kwaadaardige wereld te beschermen. Daar krijgen we Belmondo in een fijne tegendraadse rol. Een intellectueel die met een bril met een been in het katholicisme van zijn jeugd staat en met de ander in het communisme en niet rookt (en dat is al helemaal tegendraads voor Belmondo). Het voelt ondanks alles relatief veilig, maar dat blijkt het niet te zijn. De wereld ontaard in chaos als de redding nabij lijkt. Loren kon haarzelf en haar dochter niet beschermen. En je weet dat ze zichzelf dat nooit zal vergeven. Er is iets fundamenteels kapot.

Loren speelt Italiaans. Subtiel is het niet, steengoed is het wel. Loren en haar filmdochter zijn fantastisch en DeSica laat de dochter ouder en jonger worden in haar uitstraling. Maar ook Belmondo speelt erg goed in deze aanrader.