Stardust Memories (1980)

Ik heb deze film nog niet gezien, maar ik heb er een stukje van gezien in de docu "Woody Allen: A Life in Film". Am I wrong of lijkt dit verhaal wel heel verdacht veel op Smultronstället? Het zou makkelijk kunnen natuurlijk aangezien Allen groot fan was van Bergman.

Nee, dit is meer een eerbetoon aan Fellini (8 1/2)

Knap gemaakte, maar iets te neurotische Allen, met een hoop verwijzingen naar 81/2. 3*

Sympathieke Woody Allen film.
De 8 1/2 knipoog is duidelijk. Erg mooi is de scene in het begin van de film in die treinwagon.
De film kent verbluffende visuals, met name in de scenes die letterlijk naar 8 1/2 verwijzen. Het plot is wat magertjes, maar de film pretendeert op dat gebied ook niet meer te zijn dan a weekend in the life of Woody Allen. De vele soorten opdringere fans zijn grappig.
Het laatste half uur zakt de film wat in, dat is jammer.
Ik vind het niet zo vreemd dat Allen dit als een van z'n favoriete films beschouwt, hij speelt in deze film met een aantal prachtige dames waarmee hij romantische verwikkelingen heeft...

Is deze DVD in Nederland te krijgen met ned. ondertitels?
Wie weet dat?

Het gemiddelde van 3.00 is voor mij onbegrijpbaar, wat is dit een bloedmooi stukje cinema, de film is grappig,ontroerend en behandelt de absolute filosofische waarheid existentialisme op een unieke wijze, waarschijnlijk Allen's beste film!!

Een dikke 4,5* voorlopig.

Dan plaats je geen stem, want de film met Bogart en Casablanca was Play It Again, Sam. Het lijkt me in ieder geval stug dat Allen dat in deze film zou herhalen.

#5 in mijn lijst van favoriete Woody Allen films (ik heb ze allemaal gezien). Zoals bekend werd hij voor deze film geinspireerd door Fellini, maar het is toch een typische Woody film. Samen met "Another Woman" (1988) de meest onderschatte film uit zijn carriere.

Werkelijk ongelooflijk. Allen flikt 't weer. Dit is de 17e film die ik van hem zag en de 14e die ik met een 4/5 of hoger waardeer. 14 stuks, daar komt geen enkele andere regisseur in de buurt volgens mij. Deze man kan echt weinig fout doen bij mij, zo lijkt het. En wat een grandioze film is ook dit weer zeg. Een ode aan Fellini's 8½ die het origineel bijna overtreft. Net zo chaotisch, even stuurloos en daarin even doeltreffend. De subtiele grapjes en verwijzingen vliegen je om de oren. Nu eens hilarisch en vol zelfspot (De alien die Sandy vertelt dat-ie z'n films wel leuk vindt, "especially your early funny ones"), dan weer diep ontroerend (De scène waarin Sandy aan de ontbijttafel minutenlang naar Dorrie kijkt terwijl ze de krant leest, prachtig ondersteund door Louis Armstrongs Stardust). Een film met ballen, een film met heel erg veel verbeeldingskracht, en een film die geen moment verveelt. Dit is nog eens cinema. Puur genieten!

Vinden jullie dit ook een mooiere poster?

http://cineast.kr/data/file/psd_caption/991892839_3325bc19_Stardust%2BMemories.jpg

Zo ja, iemand die handig is in het verwijderen van de vouwranden die nog zichtbaar zijn?

Opnieuw een uitstekende Allen, die echter net niet kan tippen aan zijn beste werk. Toch opnieuw mooi gedraaid door Allen's huisfilmer Gordon Willis en zoals gebruikelijk zit de film vol met kleine koddige grapjes. Helaas is het plot net niet altijd even consistent en zakt het op enkele momenten eventjes in.

Niet altijd even scherp bij vlagen weer een weergaloze Allen die heerlijk neurotisch kan zeuren over duiven met nazi vlaggen onder hun vleugels, om ze daarna met een brandblusser kapot proberen te spuiten omdat het 'ratten met vleugels' zijn.

Dik 3,5*

Afgelopen jaar heb ik Woody Allens jaren '70-films in chronologische volgorde bekeken en toevallig komt dat mooi uit met het zien van Stardust Memories. Ik dacht namelijk dat dit een hoog autobiografisch gehalte had: de beste man begon met (slapstick)komedies en eindigde de jaren '70 met serieuzere drama's. Allen ontkent overigens gek genoeg dat dit met hem te doen heeft, maar vindt het wel een van zijn beste films. Ikzelf vond het één van de zwakkere.
Wellicht komt dat doordat ik ook niet zo'n fan ben van de vage loszanderige Italiaanse films. Het had wel zijn aardige momenten desondanks, maar ik zou dit alleen aanraden aan de diehard-Woody-fans.

Toch minder komisch dan ik me meende te herinneren, hoewel ie me dan wel weer een pak meer kon ontroeren dan bij een eerste visie. Stardust Memories vind ik, visueel eveneens, dan ook een stuk poëtischer in vergelijking met het gros van de Woody Allens.

Begrijp me niet verkeerd, er passeren best een aantal grappige momenten de revue, maar ze zijn dunner gezaaid in vergelijking met bijvoorbeeld een Annie Hall.

Net daarom misschien iets minder dan ik had gedacht, maar niettemin één van de sterkhouders uit Allens oeuvre.

Weer een heerlijke mopperende Woody Allen zoals als ik hem het liefste zie.
Het begin van de film is echt leuk in elkaar gezet en je hebt het idee even naar een heel ander soort film te kijken, later in de film werden voor mij de echte beelden van de film en de beelden van de films van het personage van woody soms wat verwarrend, omdat ik niemand anders hier over hoor komt het denk ik omdat ik gewoon erg moe was onder het kijken.
Voor nu dus nog even 3,5 sterren, maar binnenkort kijk ik deze film nog een keer om hem in een wakkere toestand beter te kunnen volgen

Typische Allen die een beetje schommelt tussen zijn meesterwerken Annie Hall en Manhattan, maar nergens in de buurt van dag niveau komt. Toch weer een leuke komedie met Allen's gezeur en zijn levensvragen, een onnavolgbare structuur, talloze relaties en een aantal hele leuke en slimme scènes. Waar de zwart-wit beelden bij Manhattan melancholiek oproepte, het ophief naar een tragikomisch meesterwerk, werkt het hier niet zo goed. Ja hij zit weer met veel Woody Allen-problemen, maar ondanks zijn nihilistische trekjes en pessimistische opvattingen, blijft deze film een stuk luchtiger en zou kleur gepast zijn. Allen is af en toe weer erg scherp en grappig, maar Stardust Memories is helaas een niemendalletje geworden door zijn grote werken eromheen. Het blijft echter een prima Woody Allen film, en die scoren altijd redelijk hoog bij mij.

3,5*

Na 5 jaar herzien, en wat voor een herziening!
Stardust Memories is min of meer Woody Allen's eigen vrije bewerking van Fellini's 8½, met veel humor en Bergman invloeden.
Het verhaal mag dan vrij eenvoudig zijn, maar elke scène is een juweel.
De scenes zijn met zeer veel contrast gefilmd en doen bijna surrealistisch aan.
De werkelijkheid lijkt een lange droom die niet op houdt, waaraan niet te ontsnappen is en waar haast geen invloed op uit te oefenen is.
Bijzonder mooi gestileerd. Niet toevallig ook dankzij de cameraman die ook Annie Hall en met name Manhattan fraai in beeld bracht.
De openingsscene is prachtig. Woody Allen die in de trein zit met alleen maar bedroefde en gedeprimeerde mensen, ziet dat hij in de verkeerde trein zit. Hij wil naar de trein met lachende en plezier makende mensen. Deze scene is zwanger van de symboliek en meesterlijk in beeld gebracht.
Erg mooie rol van Charlotte Rampling; mysterieus en ongrijpbaar.
Films over mensen die aan zichzelf, aan hun relaties en het bestaan twijfelen zijn er veel - en Woody Allen heeft er patent op - maar deze is toch heel bijzonder.
De vorm en de inhoud zijn hier complementair. Luchtige scenes worden afgewisseld met scenes die filosofische diepgang hebben, zonder al te zwaar op de hand te worden.
Het einde is van grote schoonheid; Woody Allen die na afloop van het festival in de immense lege zaal zijn zonnebril ophaalt die hij vergeten was en nog een tijdje staart naar het witte filmdoek. Vervolgens loopt hij de zaal uit en doven langzaam de lichten.

Van 3/5 naar 4,5/5, precies wat mij overkwam toen ik 8 1/2 voor de tweede keer zag. Toeval?

Haha

Fellini ligt me gewoon wat minder, maar een herziening van 8½ ligt zeker in het verschiet.

As one great Hollywood producer said: 'Too much reality is not what the people want'

Nu net ook deze film voor de tweede keer gezien en wat een prachtig en diepgaand stukje cinema is dit toch. Prachtige beginscene waar hij bij al die saaie mensen op de trein zit en ziet dat er ook een andere trein gaat vertrekken met allemaal feestende en blije mensen, hij wil veel liever op de andere trein zitten. Maar dan nadien zou het toch niet veel uitgemaakt hebben want de twee treinen bereiken toch gewoon dezelfde eindbestemming: een vuilnisbelt Wat een zinvol leven!

Bij deze openingscene had ik weer helemaal zin in deze film! En die zin werd beloond, want alle scenes waren goed, de scenes met zijn gekke, depressieve en humeurige ex die eigenlijk zijn enige echte liefde is geweest, but she's just to crazy to handle waren top en ook de scenes met zijn opdringerige fans waren ook allemaal heel bizar en natuurlijk dus ook grappig op een bizarre manier. De vreemdste fan was dan toch wel die vrouw die plotseling in zijn bed lag , Heel de film door was het dus genieten voor mij.

Ik vond het niet echt een typische Allen film, de film bevatte veel andere humor dan normaal, meer zwarte humor. Het einde (voorafgegaan door een prachtige scene op een bijeenkomst waar alle mensen wachten op UFO's en waar ook Sandy Bates (Woody Allen) naar the meaning of life zoekt is ook fenomenaal, over deze zou ik al een hele recensie willen schrijven, maar dat ga ik nu niet doen ). Terug naar het einde dus: Het einde was ook egt geweldig als hij dan in de trein zit met isobel en hij zegt dat hij het einde van de film gaat veranderen en dat de trein wel naar een gelukkige plaats gaat gaan omdat de mensen elkaar liefhebben. Als kers op de taart kust hij dan hevig met isobel (voor een 'perfect' einde). Maar Isobel zegt wel dat het te sentimenteel is en niet realistisch. Zeer mooie scene. Prachtig ook hoe hij dan alleen overblijft in de cinema nadat zijn film is vertoond, een veelzeggend en mooi einde.
Deze film zat dus vol geweldige stukken, en hetgeen wat ik nooit zal vergeten en wat ik ook het meest hilarisch vond was toch wel: de vraag van de hollywood-producers om zijn filmeinde, de vuilnisbelt waar iedereen uiteindelijk betekenisloos terechtkomt, te veranderen in een 'jazz-heaven', omdat het publiek het grappiger zou vinden! Die scene van in die jazz-heaven was dan ook echt geweldig.

Deze films staat dus op de tweede plaats van mijn favoriete regisseur na Crimes and Misdemeanors (nr. 7 in mijn top 10) en ik zal hem nog vele malen bekijken.
Gewoonweg prachtige film.

Ik ben een echte Woody Allen fan en heb alles in mijn bezit en alles gezien.
Echter, deze film boeide me wat minder. ik kan daar geen verklaring voor geven, want ik ga af op mijn gevoel.
De film pakte me niet, terwijl tal van andere films van Woody Allen voor mij meer emotionele waarde hebben. (Annie Hall, Manhattan, Hannah and her sisters en de serieuze werken zoals September, Interiors).
Maar omdat films van Woody Allen altijd boven het gemiddelde uitsteken, waardeer ik deze met een 3.5*

Inderdaad Woody Allen's 8½ en dat pakt prima uit, al geef ik toe dat het casten van Italianen in veel kleine rolletjes net teveel van het goede was.

Het is wel een bijzondere film in zijn oeuvre. Kappeuter legt eigenlijk al goed uit waarom. Het zit er voor een deel in dat het meer gestileerd is dan gewoonlijk, als een zwart-wit cartoon. Maar ik vond de toon ook wat duisterder, wanhopiger bijna. Meer nog dan pak 'm beet Crimes and Misdemeanors. Ja, er zit veel humor in, maar die is vaak zwartgallig of op zijn minst sarcastisch. Kappeuter noemt het een droom, ik meer een nachtmerrie van een erg neurotisch iemand. Over een artiest die kwaad is op de wereld en iets zoekt om van te houden. "Sympathiek" is niet het woord dat ik hier voor zou gebruiken, maar het is wel een hele boeiende, grappige, creatieve en zelfs aangrijpende film. De openingsscène is één van de beste uit Allens oeuvre.
Prima film, al heb ik het gevoel dat een herziening nog wel meer zou kunnen opleveren. En het zijn nu al vier sterren!

Woody Allens metafilm pakt bijzonder succesvol uit. De manier waarop hij met mensen, maar vooral met zichzelf omgaat, hoe hij zijn bestaan als regisseur in vraag stelt. Dit alles gebeurt vaak op een chaotische manier - een scène waarin het ene personage na het andere in beeld verschijnt - maar dat maakt het zo boeiend om naar te kijken. Levensvragen & liefdesperikelen, da's vintage Allen; hier doet hij er nog een schepje bovenop door ook het medium te beschouwen. Het einde is, om de een of andere reden, ontroerend mooi.
Goede films zijn zeldzaam.

Vreemd dat deze zo'n laag gemiddelde heeft. De 'filmstukken' zijn me soms net iets te melig, maar deze was anders hard op weg op m'n favoriete Allenfilm te worden. Allen speelt heel erg met het filmmedium. Een film over een filmmaker vermengt met stukken van de film van de filmmaker. Het geeft een bijzonder effect.

Sorry, weer een 4 sterren film van Woody Allen.

“As one great Hollywood producer said: ‘Too much reality is not what the people want”
(een mooie quote die timmienoelie eerder ook al gebruikte)

Woody Allen verfilmde zijn artistiek existentiële problemen als filmmaker. Zoals Otto e mezzo (1963) vooer Fellini, Alex in Wonderland (1970) voor Mazursky, La nuit américaine (1973) voor Truffaut, All That Jazz (1979) voor Fosse en later Sogni d’oro (1981) voor Moretti, is Stardust Memories een zelf-refererend portret van het leven van een 'auteur' en die zijn morele en creatieve worstelingen. Kwesties als geld, beroemdheid, vrouwen en kritisch appreciatie achervolgen hem voortdurend. Hij speelt alter ego Sandy Bates, een misbegrepen regisseur met een identiteitscrisis.

Meer informatie over de film en een top 25 aan vergeten New Hollywood klassiekers:
New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition

Woody Allen zijn ode aan Fellini is een genietbare film geworden en lijkt ook een soort van autobiografie te zijn.

Stardust Memories is erg chaotisch, maar tevens lekker sfeervol en oogt in alles erg Italiaans. De keuze voor zwart-wit is erg goed, omdat het alles iets nostalgisch geeft en dat probeert Allen ook op andere manieren uit te dragen. Allen speelt zelf weer eens zijn vertrouwde hoofdrol. De praatzieke neuroot, die met de nodige humor alles van de nodige schwung wil voorzien, wat hem ook grotendeels lukt.

De regie is goed en sommige shots zijn zelfs heel erg mooi. Het begin en einde is ronduit sterk, maar daar tussenin zitten er soms ook momenten dat het iets te flauw is of gewoon net wat minder leuk. Toch weet Allen er wel iets bijzonders van te maken en laat hij ook hier zien dat hij in een paar jaar tijd is veranderd in een veelzijdig regisseur, die veel meer kan dan slapstick komedies maken, zoals hij in het begin van zijn carrière deed. Overigens waren sommige daarvan ook erg leuk.

3,5*

Ook bij een herziening blijft dit met vlagen best een chaotische film van Woody, de knipogen die hij maakt aan Fellini zijn voor mij helaas niet bekend omdat ik zijn werk nog niet ken.
Het personage en de serieuze sfeer die Woody hier neerzet kon ik erg van genieten, en er zijn weer genoeg goede dialogen en leuke vondsten te vinden.
De openingsscène is bijvoorbeeld erg sterk!
De film is over het algemeen serieuzer maar hier en daar verraste Woody mij toch weer met een paar erg komische scenes. Een leuke film zonder meer maar de reden waarom ik hier als een Woody Allen fan geen 4 sterren aan kwijt kan is omdat de film tegen het einde aan toch wel wat verwarrend begint te worden en zoals ik eerder al aangaf chaotisch.

1 ding mag duidelijk zijn, het personage wat Woody Allen hier neerzet is zoals ik Woody Allen het liefst zie.

3,5 blijven ook na herziening 3,5.

To you, I'm an atheist; to God, I'm the loyal opposition

Ik heb wat een haat/liefde verhouding met 8½ van Fellini. Het was mijn eerste film van de regisseur en eerlijk gezegd? Ik kon er niet enorm veel mee. Ik twijfel al jaren om die eens in de herziening te gooien, maar dat is nog steeds niet gelukt. Vooral vanwege het feit dat ik me nu probeer te concentreren op nieuwe films en een aantal jaar geleden was er daar opeens Nine, een soort van remake van 8½ en dat kon ik wel enorm waarderen. Afgaande op het plot leek deze Stardust Memories wat in die lijn verder te gaan dus mijn interesse was gewekt.

Alleen is dit uiteindelijk uitgedraaid op één van de mindere films van Woody Allen. De neurotische regisseur blijft na al die jaren volhouden dat dit geen autobiografisch werk is, maar ik kan me niet voorstellen dat er geen elementen van zijn leven tussen de scènes zijn geslopen. Het probleem aan Stardust Memories is echter dat het een nogal fragmentarische film is die nooit echt een mooi geheel wordt. Een aantal leuke ideeën (de openingsscène, inclusief het debuut van Sharon Stone die in de passerende trein een kus in de richting van Allen werpt, en die continue interventies van fans die op eender welk moment een handtekening willen vond ik erg leuk), maar naar het einde zakt het allemaal nogal in. Wat op zich toch vreemd is voor een film van nog geen anderhalf uur.

Een film waar Woody Allen de ietwat autobiografische toer opgaat? Dat kan praktisch niet zonder de regisseur zelf in de hoofdrol. Allen is weer zijn neurotische zelve en dat blijft leuk om te zien. Hij heeft zoals gewoonlijk weer last van de nodige romantische escapades en haalt daar een hoop schoon vrouwvolk voor de camera. Charlotte Rampling is fabelachtig mooi als Dorrie, de ongrijpbare liefde, Jessica Harper is goed als Daisy, de liefde die niet goed voor hem was, en Marie-Christine Barrault is degelijk als Isobel, de liefde die wel goed voor hem was. Verder de gebruikelijke Allen bijrollen zoals bijvoorbeeld Daniel Stern in een kleine bijrol/cameo.

Nee, ik kon hier niet zo veel mee. Naar het schijnt heeft Allen dit is één van zijn favoriete films genoemd, maar dat deed hij ook met onder andere Match Point en The Purple Rose of Cairo en laat ik dat nu ook net de zwakste films uit zijn oeuvre vinden. Blijft een degelijke regisseur, maar in zijn grote oeuvre zit toch eens af en toe een misstap.

2.5*

Goeie film over een filmmaker die geen komedies meer wil maken, dit tegen de zin in van zijn publiek. Het geheel is meer dan de som der delen gaat hier niet op. Het zijn de afzonderlijke scenes die grappig en spits zijn en de grote vragen des levens behandelen. Maar de film als geheel werkt wat minder goed (wellicht door de vertelwijze). Als je niet bekend bent met de films van Woody Allen, kun je deze beter links laten liggen.

Deze film kun je hekelen of gewoon nemen zoals hij komt. Wat mij betreft rechtvaardigt de korte speelduur de bijna krankzinnig fragmentarische aard van de film. Hallucinaties, mozaïekvertellingen, lucide dromen, verschillende liefdes, verschillende tijden; het loopt allemaal kriskras door elkaar dat het een aard heeft, waardoor de aard van de film soms moeilijk te ontdekken valt. En dat kun je voor lief nemen of niet. Roger Ebert, waar ik het normaliter zo grondig mee eens ben, mist 'some organizing force'. Ik denk dat Allen in een film die meer een opeenstapeling van sketches en hersenscheten, grotendeels briljante weliswaar, er mee weg mag komen, puur vanwege het hoge gehalte aan cinematografische vaardigheid, komische vondsten en scherpe dialogen.

Dit is een hommage aan Fellini, en de vorige keer dat Allen een onvervalste hommage maakte - Interiors naar het voorbeeld van Bergman - pakte dat ook al goed uit. We zien de invloeden glashelder, maar doordat er af en toe een Alleneske grol aan toegevoegd wordt, is het geen plagiaat. Niet in de laatste plaats omdat Allen een gratuite wisecrack over de hommage in de film zelf debiteert.

Wordt nog regelmatig vertoond op AMC en gelet op de vele lovende commentaren hierboven ga ik hem nog eens bekijken.

Een tweede visie van een film van Woody Allen doet u altijd nog wat meer ontdekken aan gevat-grappige gezegden, replieken, formuleringen, dialogen, oneliners, én, al is het misschien niet de allerbeste Allen-film, de stempel van de man staat vet afgedrukt.
Satire, fantasie en symboliek eisen ook hun plaats op en van deze laatste is de openingsscène op de "slecht gekozen" trein een schitterend voorbeeld en wat voor mij altijd een absoluut pluspunt is, zijn de jazzy-evergreens als knappe soundtrack.
Een dwarrelende film met vele voorbeelden hoe Allen primaire gevoelens uitdrukt in verrassend-absurde scènes. Ge moet als kijker aandachtig blijven om er de volle pot uit te halen.
Een jonge Charlotte Rampling, - recentelijk nog in de belangstelling met "Hannah" - reeds met haar gekende afstandelijke look. Men noemde haar trouwens "The look" en er is een lange scène naar het einde toe waarin ze dat waarmaakt.
De fans van onze cineast zijn fantastisch karikaturaal weergegeven. Ook al een sterk punt in de film.