Stardust Memories (1980)

Wordt nog regelmatig vertoond op AMC en gelet op de vele lovende commentaren hierboven ga ik hem nog eens bekijken.

Een tweede visie van een film van Woody Allen doet u altijd nog wat meer ontdekken aan gevat-grappige gezegden, replieken, formuleringen, dialogen, oneliners, én, al is het misschien niet de allerbeste Allen-film, de stempel van de man staat vet afgedrukt.

Satire, fantasie en symboliek eisen ook hun plaats op en van deze laatste is de openingsscène op de "slecht gekozen" trein een schitterend voorbeeld en wat voor mij altijd een absoluut pluspunt is, zijn de jazzy-evergreens als knappe soundtrack.

Een dwarrelende film met vele voorbeelden hoe Allen primaire gevoelens uitdrukt in verrassend-absurde scènes. Ge moet als kijker aandachtig blijven om er de volle pot uit te halen.

Een jonge Charlotte Rampling, - recentelijk nog in de belangstelling met "Hannah" - reeds met haar gekende afstandelijke look. Men noemde haar trouwens "The look" en er is een lange scène naar het einde toe waarin ze dat waarmaakt.

De fans van onze cineast zijn fantastisch karikaturaal weergegeven. Ook al een sterk punt in de film.

Nieuwsgierig gemaakt door de vele hoge beoordelingen keek ik deze film. En ja hoor.... Adembenemend mooi. Lekker langzaam. Net een kostbaar fotoalbum met bewegende beelden. Ik vraag me alleen af hoe deze film in kleur zou zijn geweest. Charlotte Rampling was weer eens betoverend als enigszins koel personage. Zo jong als dit keer zag ik haar nog niet eerder. Ik zag een aantal malen "8½" van Fellini genoemd worden. Die moet ik nu dus ergens op de kop zien te tikken, want ik ben daar erg benieuwd naar.

Mopperend en minder scherp dan de andere Allen films die ik gezien heb.