The idea of my life as a fairytale is itself a fairytale
Als Grace Kelly liefhebber was ik wel benieuwd geraakt naar deze biopic. Het was sowieso wel mooi meegenomen dat Nicole Kidman, toch ook wel één van mijn meer favoriete actrices, de hoofdrol op zich nam, maar ook het idee om een periode uit het leven van Kelly te verfilmen (lijkt de laatste jaren wel een trend te zijn met onder andere My Week with Marilyn) kon me wel bekoren. De film werd echter genadeloos neergesabeld en daarmee verdween toch ook wel wat mijn interesse, althans tot de film eens op een zondagochtend op televisie werd uitgezonden.
Moet wel zeggen dat toen de eerste casting geruchten boven kwamen drijven, ik niet echt gelukkig was met de keuzes die ze hadden gemaakt. Kidman, op zichzelf staand een goede actrice maar toch ook geen Grace Kelly, en Tim Roth als Rainier? Leek me toch net niet meteen de verpersoonlijking van de actrice en de prins te zijn. Ik ben dan ook aangenaam verrast door Kidman die een zekere natuurlijke gratie (niet als woordspeling bedoeld) in haar rol weet te leggen. Roth doet er langer over om zich echt in zijn rol vast te bijten, maar geraakt er uiteindelijk toch ook nog wel mee weg. Frank Langella is op het randje (ik blijf er toch steeds de verminkte Arlington Steward uit The Box in zien en dan oogt dit wat vreemd) en sommige bijrollen (Roger Ashton-Griffiths als Hitchcock) zijn om van te huilen. Om toch met een positieve noot te eindigen, Paz Vega is trouwens wel een uitstekende Maria Callas.
Wie een waarachtig beeld van Grace Kelly wilt krijgen, kan hier maar beter weg van blijven. De film is gebaseerd op historische feiten en dat betekent dan meestal dat er met de werkelijkheid wordt geknoeid om een mooi geheel te maken. Zo heeft Prinses Antoinette effectief een poging gedaan om de troon naar haar toe te trekken, maar dat gebeurde reeds in 1950 terwijl Grace en Rainier elkaar pas in 1955 zouden leren kennen. Zo'n soort verandering hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn, maar dit is verder een wat flauwe mix geworden die nooit ergens weet te beklijven. Vooral nogal klef met vlagen en dat einde met de speech van Kelly had een dieptepunt kunnen worden, maar verbazingwekkend genoeg weet Kidman er toch nog enige flair in te brengen.
Op zich wel blij dat ik dit uiteindelijk toch nog eens een kans heb gegeven, de vernietigende reviews zijn toch net iets te slecht, maar een echt goede biopic is dit inderdaad ook niet geworden. Kidman en Roth maken er nog het beste van en slagen daar wonderwel nog in maar verder is dit een film die je vrij snel vergeten bent.
3*