On the Beach (1959)

De toekomst is in deze film dus 1964 !

Het boek van Neville Shute (enorme bestseller) speelde in op het algemene koude-oorlog-gevoel, en de angst voor het gebruik van kernwapens.

Film maakte heel wat los, destijds, maar is waarschijnlijk definitief verouderd.

Klinkt wel leuk om eens te zien hoe de wereld er uit had kunnen zien in de ogen van de overlevenden van de 2e wereldoorlog.

Alles wat ik ervan had verwacht bleek waar te zijn. Fantastische film! 4.5*

Mooie, maar ook interessante film uit 1959: een rampen film zonder spectaculaire beelden: de straling vernietigt langszaam levens......eigenlijk reageren de mensen in de film behoorlijk beheerst.....je zou meer echte uitspattingen verwachten: het bleef beperkt tot drankmisbruik, (wat bij ons anno 2007 gewone routine lijkt te zijn geworden), een druk bezochte vis stekje en iets fanatiekere autorace......Toch zijn de relaties tussen de hoofdpersonages meeslepend....voor mij is de dialoog tussen vrijgezel "Astair" en getrouwde "Perkins" tijdens de onderzeese tocht een hoogtepunt....zo zou het tussen die 2 mannen kunnen zijn...Maar ook man-eater "Gardner" en degeleke "Peck" is geloofwaardig. Het is opvallend dat de grote namen: Peck, Perkins, Astair en Ava echte persoonlijkheden waren die werkelijk konden acteren...en niet alleen maar een "Big Name" waren.

Het boek jaren geleden gelezen...vond het, logisch, een naargeestig verhaal....de film bekeek ik nu wat afstandelijker, je raakt toch wat afgestompt....terwijl de gevaren nog steeds aanwezig zijn! Paranoïde gekken genoeg hélaas...... De film/boek was toch als waarschuwing bedoeld. Het had in 1961 weinig gescheeld: toen was het gevaarlijke diepte punt van de koude oorlog levensecht en..... dodelijk dreigend......bijna profetisch film/boek dus.... 4*

Dit is een echte aanrader....goed geacteerd, pakkend verhaal en mooie filmmuziek.

De hele film is van begin tot eind melancholisch van ondertoon en is in wezen alleen verouderd op het gebied van de techniek en mode.

De film is nog steeds actueel, het leven is kostbaar en mensen maken er een puinhoop van ! maar : there,s still time zoals de slogan in de film laat zien.

Enige jaren terug is er nog een televisie remake van gemaakt, die op zich ook zeker niet slecht was, maar toch...dit origineel is beter.

Interessante film. Mooi thema. Bij vlagen erg mooie dialogen zoals in de hierboven al genoemde scene tussen Astaire en Perkins. Een vaak (vooral de mannen) opvallend ingetogen spelende sterrencast. Het verhaal gaat uit van een eigenlijk nogal beschaafde reactie op wat er komen gaat. Mensen gaan pas op forel vissen als het seizoen geopend is, de treinen rijden nog gewoon door totdat het eind bijna gekomen is. Iedereen blijft beschaafd. Daar wringt de schoen een beetje, ik geloof dat niet helemaal, ook in 1964 niet misschien heb ik een minder hoge pet op van de mensheid dan Kramer en vooral Shute, maar ik denk dat een einde als in deze film veel chaotischer en veel dramatischer zal verlopen.

Kramer haalt in deze film nooit de perfectie van Judgment at Nuremberg, hoewel er een paar prachtscenes in zitten. Maar een mooie, bij vlagen intrieste film is het wel. Vooral Pecks terloopse verwijzingen naar zijn familie alsof ze nog leven in het begin van de film gaan door merg en been

3.5*

Een film die mij bij de eerste visie (heel lang geleden) ontgoochelde omdat er te weinig actie in zat. Maar nu nog eens herbekeken en mijn opinie is drastisch veranderd.

"On the Beach" werd bij zijn bioscooprelease tegelijk in 18 hoofdsteden uitgezonden, waaronder Tokio en Moskou. Zonder zich schuldig te maken aan een morele vingerwijzing of soap-melodrama, en zonder het land te vernoemen dat met de nucleaire oorlog was gestart, wilde de prent een beeld geven over de mensheid en zijn gedoemd lot ten gevolge van een atoomramp. En daarin is Stanley Kramer mijns inziens echt in geslaagd. In mijn ogen is de film niet gedateerd. De beelden van de levenloze spooksteden, die vroeger rijk bevolkt waren, zijn hallucinant.

Minstens *3,5*.

In mijn ogen geen overtuigende film. De romance tussen Peck en Gardner werkt niet, en is daardoor niet geloofwaardig. De film bestaat uit teveel liflafjes van dit en dat. Zoals de autorace van Astaire. Die is nutteloos, want het karakter van Astaires personage blijft vrij vlak. Kramer focust zich teveel op de grote lijnen en de personages blijven oppervlakkig. Het einde is in mijn optiek te gelaten. De beelden van de uitgestorven steden zijn indrukwekkend, maar daar redt deze film zich niet mee

Ik vond deze film een vrij lange zit, die door het acteren van grote namen nog net te doen was. Natuurlijk is het een film van 50 jaar geleden, maar toch vond ik zo'n wereldomvattend gegeven als een kernoorlog onvoldoende uitgewerkt, eigenlijk een gemiste kans toen. Misschien komt het doordat ze zich aan Shutes verhaal hebben moeten/willen houden. (Zal ik toch eens lezen). Volgens de speelfilmencyclopedie is deze film een meesterwerk, volgens mij niet. Net aan 3 punten.

Mooie film, wel aan de lange kant, 90 min. was mooier geweest. Mijn eerste Gregory Peck en ik wil beslist meer van hem zien en van Ava Gardner ook trouwens. Goed verhaal en goed geacteerd, mooie zwart-wit beelden (vooral van VS in die tijd maar ook van de mensen zelf (Fred Astair in zijn race-auto is erg leuk) alleen was het geen race maar een afval-race ha ha. Het wrange aan de film dat het geen SiFi meer is in deze tijd, het is maar al te goed denkbaar dat zoiets eens gebeurd (dat van die pillen vond ik wel een goed idee).

Mooi geregisseerd ook.

Indrukwekkende en uitstekend geregiseerde en geacteerde film die het uitsterven van de gehele wereldbevolking door de gevolgen van een atoombom angstwekkend dichtbij brengt. Peck en Gardner op hun best.

Uitstekende en inzichtelijke film waarin de mensheid bijna totaal is vernietigd vanwege een nucleaire oorlog. Het wordt redelijk kleinschalig gehouden waarbij de onderlinge relaties tussen de personages bijna de boventoon vormen. Een aantal aangrijpende scenes en een sterk eindshot die destijds ongetwijfeld als waarschuwing diende.

Heel interessante rampenfilm met een andere benadering dan dat ik tot nu toe gezien heb. Geen spanning, sensatie of paniek. Geen spectaculaire rampenscènes maar meer een soort van berusting. Hoe gaat men er mee om dat het einde van de wereld daar is en er echt niets meer tegen te doen is. Het naderende lot werd met een grote waardigheid gedragen.

Je wordt getracteerd op een heleboel mooie scènes en shots. Het werk met licht en schaduw vond ik ook heel mooi gedaan. De speelduur vond ik eerlijk gezegd wel veel te lang.

Een film waar vooral het knappe camerawerk opvalt. Er zaten een paar hele mooie shots tussen.

Misschien een verhaal waarbij ik op iets meer actie had gehoopt, iets meer wanhoop dat zich uitte in bijvoorbeeld geweld, of agressie, zoals je immers zou verwachten.

On the Beach behandelt het beleven van het einde der tijden per persoon, en laat zien op wat voor manieren men daar mee om kan gaan. Dit gebeurt vaak toch wat ingetogen, zo blijkt.

Voor die tijd een origineel en interessant uitgewerkt.

Voor nu misschien iets gedateerd, maar nog altijd leuk om naar te kijken.

On the Beach is een diepzinnigere apocalypse-film dan ik had gedacht. Of beter gezegd gehoopt, want vooraf had ik op meer lollige jaren '50-SF gerekend. Maar ja, met een cast bestaande uit o.a. Gregory Peck, Fred Astaire en Ava Gardner pakte dat toch anders uit. De film speelt zich af in Australië, het noordelijke halfrond is namelijk compleet uitgeroeid door een kernoorlog. Peck is een kapitein van een Amerikaanse onderzeeër en meert dus aan bij de Aussies. Aldaar ontstaat er een romance tussen hem en Gardner. Nog meer romantische dramatische verwikkelingen worden neergezet. Na een tijdje vond ik het dan een nogal lam gebeuren.

Af en toe toch worden wel serieuze issues aangekaart en door de apocalypse-setting waarin de film zich afspeelt nog enigzins interessant. Maar met alleen lege straten van San Francisco (Peck vaart er met zijn onderzeeër naar toe) en andere desolate beelden overtuig je de hedendaagse kijker niet meer. Spijtig, maar een magere voldoende zit er nog wel in voor deze film.

In de tijde van de Koude Oorlog leefde de schrik voor een atoomboom en een nucleaire oorlog zo fel dat het idee voor een film over dergelijke wereldramp in de zeer nabije toekomst niet zo verwonderlijk was.

Een lichte SF-film, dus, die helaas toch al te veel verwatert in sentimentaliteit en romantiek en op meerdere punten absurd overkomt. Where was the panic, dear mister Stanley Kramer ?

Als waarschuwer op het gevaar voor dergelijke nucleaire ramp, wel verdienstelijk.

Aardig.

Iets al te sentimentele verfilming van het gelijknamige boek. Dat maakte dan ook wat meer indruk dan deze degelijke verfilming. Perkins Gardner en Astaire op hun best tegenover een wat duffe Peck. Die heb ik in al wat betere rollen gezien. Gave autorace ook waar iedereen, zo lijkt het, zichzelf om zeep rijdt.

Verder niet al te opzienbarende en voortkabbelende film waarbij het sentiment de heftigheid van de thematiek een beetje de das om doet. Wil graag een waarschuwend vinger ophouden voor een nucleaire ramp maar komt nu wat gedateerd over.
3*en

Veel te langdradig en oninteressant.

Sinds donderdag woedt in Europa de ergste oorlog sinds WOII. Niet iets om vrolijk van te worden. Want de gevolgen kunnen we nooit inschatten. De ietwat vergeten film ‘On the beach’ drukt onze neus nog eens zeer nadrukkelijk op de feiten. Oorlog - hier een atoomoorlog - is steeds een bedreiging voor de mensheid. Deze film gaat een stap verder. Het verhaal begint waar een oorlog eindigt. Al het leven is vernietigd behalve het contingent Australie. Maar de radio activiteit nadert. Somber, pessimistisch en consequent. Striemende zwart wit fotografie van de Italiaan Giuseppe Rotunna (deed o.a. ook sommige Fellini films) met veel voorgrond en achtergrond kaders als een gelijkgestemd visueel palet met de inhoud. Zoals hierboven vermeld gaat het vooral over relaties tussen mensen, een microscopisch universum dat laat zien hoe mensen in die situatie reageren. Geen actie, geen thriller of spanning maar een drama. Er is niet veel verhaal (een plotje dat een duikboot op verkenning wordt gestuurd om een signaal aan de westkust van Amerika te onderzoeken). De focus ligt op personages en hun emoties. Een gezin, een man die zijn gezin verloor, een bon vivant, een wetenschapper … deze personages zijn in crisis met hun hoop, hun geloof, hun instinct om te overleven. Kramer schetst zeer grof een universum dat de gevolgen draagt van een atoomoorlog. Olie is schaars dus iedereen beweegt zich met fiets of elektrisch trein. Wat die zijlijn van een autorace niet direkt geloofwaardig maakt, natuurlijk. Er is geen paniek, geen bacchanalen maar het leven gaat voort … tot het stopt. Mensen leven dus min of meer door op dezelfde manier. Enkel de psychologie van dit verder leven, interesseert Kramer. Er is radeloosheid, ongeloof, naïef optimisme, ontkenning. Er is een klein beetje plaats voor nihilisme (want de meeste personages en mensen in het algemeen zien nog steeds het nut van hun dagelijkse activiteiten) door die academicus die in een gedistingeerde pub als enig doel heeft de voorraad port uit te drinken want het zou zonde zijn om zo'n kwaliteit verloren te laten gaan (het feit dat de voorraad niet eerder werd verdeeld, noemt hij 'slechte planning"). Het laatste kwartier is echt wel intens. Wat te doen als alle hoop is weggeveegd, ams het einde letterlijk voour uw neus staat ? . Jammer dat de nadrukkelijke score de dramatiek een beetje remt en af en toe botst de film door een ongeloofwaardige achtergrond te bieden (inderdaad die scene van de forelvangst, het feit dat geen enkel operatie wordt ondernomen om te ontsnappen maar ja waar moet men naar toe?). Maar er zijn schitterende scenes (de man die al zwemmend naar de kust van het uitgestorven San Francisco zwemt om zich van te verzekeren dat zijn familie niet heeft overleefd en daarmee zijn eigen doodsvonnis tekent bv). Keren we even terug naar onze nieuwe realiteit. In de film wordt ook besproken hoe het zo ver kon komen. "Het idee dat men vrede kon handhaven, kon opleggen' zegt er iemand. En ander stipt aan 'niemand die dacht dat het ooit zo ver zou komen, een escalatie door paniek'. Het zijn zinnen die ik deze week vrij vaak heb gehoord in actua programma's van experts en politici. De film eindigt met de zin : there is still time, brother. Leer uit de fouten en kijk naar het verleden. Maar sinds donderdag is er al weer een stukje optimisme weggesmolten.

Een film waarvan het einde me wel wist te raken , wanneer Peck aan land komt met zijn onderzeeer word hij opgevangen door de nog steeds prachtig ogende Avan gardner , ze valt voor hem en de 2 krijgen een affaire .

ondertussen heeft perkins een vrouw die emotioneel niet helemaal stabiel is en kind .

en dan is er nog fred astaire in een bijrol 2.

de karakters krijgen allemaal flink wat screentijd maar de main focus ligt toch op de personages van Peck en Gardner , zij voelt zich tot hem aangetrokken maar hij kan zijn verloren gezin niet zomaar vergeten .

Heel veel drama met op de achtergrond het atoomoorlog verhaal maar dat is min of meer een zijplot van het hoofdthema .

het einde is behoorlijk depri maar dat heeft zo op zijn manier ook wel weer zijn charme

Iets te lang drama/Sf film die zich vooral focust op de menselijke relaties ipv actie.

Het zijn vooral de vertolkingen van Peck, Gardner en Astaire die de film boeiend houden.