Deux Fois Cinquante Ans de Cinéma Français (1995)
Alternatieve titels: 2 x 50 Ans de Cinéma Français | 2 x 50 Years of French Cinema | Twice Fifty Years of French Cinema
Zwitserland / Verenigd Koninkrijk / Frankrijk
Documentaire
51 minuten
geregisseerd door Jean-Luc Godard en Anne-Marie Miéville
met Jean-Luc Godard, Michel Piccoli en Patrick Gillieron
Documentaire waarin Godard en Miéville stilstaan bij het waarom van de viering van het eeuwfeest van de cinema. Wat wordt er eigenlijk gevierd? Feitelijk niet de fantastische mogelijkheden van het medium zelf, maar de eerste keer dat mensen geld betaalden voor het bezoeken van een voorstelling. De video bevat vele aforistische teksten en fragmenten uit historische films, maar de kern wordt gevormd door een gesprek van Godard met Michel Piccoli als voorzitter van de Franse eeuwfeestcommissie. Godard bestookt hem met listige en lastige vragen die Piccoli lang niet altijd bevredigend kan beantwoorden. Langzaam maar zeker begint ook Piccoli zelf te twijfelen aan de vanzelfsprekendheden van het lustrum. Het gesprek vond plaats in een Zwitsers hotel waarvan ook het personeel een rol in de video kreeg toebedeeld.
Dat is uiterst bevreemdend, omdat koekel me leert dat deze film in 1995 draaide op het festival in 010, waaruit volgt dat hier veel mensen rondlopen die hem hebben gezien.
Enfin, JLG maakte de film iov het BFI, en verdomde het om 100 jaar cinema te celebreren. Dit levert de antipode op van de Varda film met Piccoli, misschien dat deze intellectueel-elitaire poging de pundits meer kan behagen dan gene. Gogardianen gaan er met hun aandoenlijke naiviteit zonder meer vanuit dat Piccoli volslagen wordt overrompeld door de stekelige vragen van de grote goeroe die trouwens uitgedost is als clown( let op de wijde broek !) en die de schijnbaar onnozele speelt, maar het verhaal gaat dat Piccoli een gekende acteur is en wie weet is het allemaal geensceneerd...
Hoe dan ook, Piccoli komt er niet best af in een colloquium dat de gekende gogard thematiek over exploitatie, Hollywood, en de dood door geld van de cinema aansnijdt.
Na deze beproeving gaat Piccoli uithuilen op zijn kamertje, waar hij uiteraard ontdekt dat het Grote Genie volkomen gelijk had: de jeugd van tegenwoordig - in de hoedanigheid van het hotelpersoneel onder wie een bonne met een lekkere reet- kent alleen nog maar Arnold Schwarzenèkkèr en Madonná, Marcel Dalio of Dita Parlo kennen deze patjepeeers niet en dat is natuurlijk meteen een onomstotelijk bewijs voor de stellingen van de Grootmeester...
Dit alles wordt gelardeerd met de gebruikelijke typografie en collages uit de geschiedenis van de Franse cinema, eerst slechts de klassieken en in de laatse 5 minuten beelden van gogards NV buddies onder wie Rohmer, Rivette en TrufFAUT.
Op de achtergrond horen wij gekende klassieken va oa Saint-Saens, Fauré, Ravel en Debussy.