Wonderland (1999)

Vreselijk irritante film met een vreselijk irritante soundtrack.

Ik heb deze film vannacht gekeken en werd er best wel door geraakt. Misschien kwam het omdat ik het geluid op de koptelefoon had gezet, omdat ik bang was anders in slaap te vallen. Nu beleefde ik het allemaal wat intenser.

De film komt wat moeilijk op gang (alsof het een televisie-soap betreft), maar na een tijdje zit je er helemaal in. Wanneer het Grote Leed (9-jarig zoontje van gescheiden ouders dat bij slechte moeder inwoont, wordt in de steek gelaten door zijn vader, loopt vervolgens weg en wordt uiteindelijk berooft van zijn rugzak en walkman/man die emotioneel in de knoop zit, ontslag neemt van zijn werk en wegvlucht van zijn hoogzwangere vrouw en vervolgens een ongeluk krijgt/vrouw die wat begint te voelen voor een man, die meteen na haar alweer met een andere vrouw in bed ligt/, dat voor mij aanvangt met de tranen van Nadia, losbarst, is de film niet makkelijk verteerbaar meer te noemen en wordt een stortbak vol droef- en treurnis over je uitgestort. Aan het einde komt het dan wel weer een beetje goed, maar echt blij word je niet van Wonderland. Wel een erg mooie film: het heeft me nieuwsgierig gemaakt naar het oudere werk van Michael Winterbottom.

Ik vond de soundtrack het sterkste punt van de film. Het voegt zeer veel sfeer toe in combinatie met die versnelde beelden. Mooie kleurrijke stadsbeelden ook. Het verhaal was ook wel boeiend. Mooie slice of life, lekker snel tempo en op de juiste momenten afgewisseld naar een ander personage. Het acteerwerk is ook prima. Weinig op aan te merken eigenlijk.

4,5 sterren

Wonderland is geen referentie naar de gemoedstoestand van menig personage in deze film, maar naar een bekende naam.

Een uiterst kille film die gelukkig niet verzandt in een en al ellende. Nadia `s relaas deed het meeste met mij. Op zoek naar die ene soulmate in die krioelende, levendige stad, waar je jezelf zo nu en dan nog wel eens aardig alleen zou kunnen voelen. Na talloze mislukte pogingen om iemand aan de haak te slaan krijg je toch wel te doen met Nadia die echter van geen opgeven weet: vallen, opstaan en weer doorgaan luidt haar motto.

De wat oppervlakkige contacten met de hoogzwangere en later door haar vriend verlaten zus Molly, waar Nadia smakelijk om kan lachen, verraden dat het geen film is waar de zussen sentimenteel bij elkaar lopen kleffen of waar de zussen elkaar na zo`n incident gelijk naar het leven staan. Gewoon wat leedvermaak that `s all! Iedereen leidt zijn eigen leven, zonder zich gelijk verstoten van zijn familie te voelen.

Daarnaast ook enkele vreemde momenten zo nu en dan tussendoor. Wanneer die, ik meen, Pakistani iets uitschreeuwt in de trant van: You can `t beat me, i `m stronger than a lion. Sloeg nergens op, maar grappig was het wel. Winterbottom wilde er getuige de daaropvolgende scene waar de oude man liefdevol wordt binnengehaald door een buitenlandse vrouw ook nooit mee zeggen: De buitenlanders in de arbeidsbuurten van Londen vormen een probleem. Zat totaal geen politiek motief achter.

Redelijke muziek, prachtige sfeervolle en kleurrijke beelden van Londen bij nacht en een verhaal dat je toch wel bij de keel grijpt, zo echt als de personages hier overkomen. Ze zijn gewoon getransformeerd naar ' mensen ' Na kleine teleurstellingen als ' 9 Songs ' en vooral ' The Road to Guantanamo ' mag deze film voorlopig naast ' In This World ' als beste Winterbottom prijken. 4*

jammer dat horrorist nooit hier op was terug gekomen maar zo te zien is hij sinds 2002 gestopt met stemmen, enz'

inderdaad een sterk score van Michael Nyman - ook de film is een aanrader - jammer dat het redelijk onbekend is gebleven in NL

trouwens, die soundtrack is door veel mensen ook gezien als een van de beste van Nyman!

http://www.amazon.co.uk/Wonderland-Michael-Nyman/dp/B00002DEBI

Degelijk filmpje weer van Winterbottom, over drie zussen die zich allen een weg proberen te vinden in het bruisende Londen. Veelal fragmentarisch, waar Winterbottom wel vaker een handje van heeft, maar wel mooie plaatjes, goed acteerwerk en een leuke samenhang. Ook die knorrige ouders van de zussen en die ene teruggetrokken Afro weten hier een mooie aanwezigheid te vormen. De uitzichtloosheid en het mislukken van de plannen voor een beter leven wordt hier mooi weergeven.

Wel zo'n typische jaren 90 UK-film waarbij de soundtrack ook op moet vallen, alleen weet deze in de categorie nog wel op een laag pitje te blijven. Desalniettemin een vermakelijk tussendoortje.

3,5*