Cloud Atlas (2012)

Zes verhalen die in een andere tijd en andere wereld afspelen. Heel lang ben je als kijker bezig om te onderzoeken wat de verbanden tussen de verhalen zijn. Uiteindelijk blijken een aantal vage wijsheden de verbanden te verantwoorden. Vaagheden als dat iedereen met elkaar verbonden is. En dat je daden, goed of slecht, die je nu pleegt invloed hebben op de toekomst. En daar heb je dan bijna drie uur naar moeten kijken. Dat is behoorlijk frustrerend om er achter te komen dat je al die tijd naar gebakken lucht heb zitten kijken. Al is het dan wel mooi gebakken lucht. Het is duidelijk dat ook deze film weer eens belachelijk veel geld heeft gekost. Voor dat geld kunnen ook tien goede films gemaakt worden. Want, om dan ook maar eens een wijsheid te ventileren, geld is geen garantie dat je daar een goede film mee maakt.

Nou ja, het gaat natuurlijk over reïncarnatie. Dat kun je vaag vinden, maar 'wijsheden' vind ik de lading niet dekken.

Pareltje van een film, geweldige montage die mede daardoor de 172 min doen aanvoelen als waren het 2 uur.

De eerste keer dat ik de film zag begreep ik al niet wat sommige anderen zo moeilijk vinden aan de film, waarom ze de verhaallijnen niet kunnen volgen en daarom afhaken. Ik vond het een prachtige opeenvolging van mooie beelden, ondersteund door een fantastische soundtrack. En ik hou van films waarin de onderlinge verbondenheid van alles en iedereen getoond word. Bij Cloud Atlas is het zo mooi dat al die lotslijnen van de hoofdpersonen met elkaar verbonden zijn. 6 op zichzelf al mooie verhalen die samen een mooi groot verhaal vormen. Een film die nooit gaat vervelen, die ik makkelijk nog vaker kan kijken en waar ik steeds weer van kan genieten.

"....en om die reden geef ik Cloud Atlas nét geen afgeronde 10. Voor de rest is dit een ware zegetocht van het regisseursteam. Want hoe geweldig The Matrix ook is; in een ideale wereld zouden de Wachowski's - Tywker ken ik minder goed en laat ik even buiten beschouwing - een onschendbare status hebben verworven met hun magnus opus Cloud Atlas. Het lef, de visie, het geduld, de eigenzinnigheid en de onuitputtelijke fantasie waarmee ze het boek hebben ontleed en weer vanaf de grond hebben opgebouwd is uniek.

Meesterwerk."

Zwolle84, wat heb jij je hele stuk GOED geschreven!

Ik heb het boek nooit gelezen, wel de film al meerdere keren gezien en dankzij jouw recensie zijn er wederom wat puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Chapeau!

En verder... wat mij betreft is dit een Must See.

Dank voor het compliment, Nathalie7

goed.

Niet mijn ding. Het spelletje 'spot de acteurs in een andere setting en met lagen make-up' wordt al snel vermoeiend en leidt af van het verhaal. Daarnaast wordt er af en toe wat filosofische voice-over gebruikt, die te lastig te volgen is als het beeld gewoon doorgaat. En ja, opoffering en the evil that men do, och, dat is ook allemaal niet echt nieuw.

Tom Twykwer vond ik al een regisseur die meer vorm dan inhoud is (Der Krieger und die Kaiserin, Lola Rennt), maar aangepast naar Hollywood blijft er niet veel meer over.

Zoals gezegd, niet mijn ding.

2,5 ster

Bij dit soort films zou je een emotionele snaar moeten raken>? Of een soort van visuele genoegdoening met verhaallijnen die elkaar botsen? Wat een lachwekkende aanknopingspunten, ROFL. Geen één verhaal die echt interessant was. Deze film deed me he-le-maal niets. Wat een verspilling van mijn tijd. Geen enkele band met de acteurs ook. Een soort van new age sprookje, een hele slechte sprookje, met een zweverige ondertoon die kant nog wal slaat. Typisch geval van interessantdoenerij. Nee, gewoon nee.

hahhahah mij ex heeft hem gezien en zei dat de film hopeloos slecht is.De film werkte bij haar op haar lachspieren.. Hij is ook op Netflix.Maar ik begin er niet aan.....Ik ga af op mijn ex....lol ( en wat commentaren hier)

Damn, hier had ik echt meer van verwacht. Om eerlijk te zijn kon ik de film heel moeilijk vatten met die zes door elkaar lopende verhalen. Zes verhalen met elk hun eigen stijl, personages, inhoud en opbouw, maar toch blijkbaar met elkaar verbonden. Ik zag het niet. Het kwam wat rommelig over. Heel wat bekende acteurs en actrices passeerden de revue. Het leek me wel een leuk spelletje ze overal te herkennen. Voor Hanks krijg je het minst punten omdat wat schmink hem niet deert. De steeds terugkomende acteurs maakten het voor mij verwarrend waardoor ik mezelf verloor in het verhaal.

Ruim 2,5 uur, dicht aanleunend met de 3 uur. Het was een lange zit voor me. Hier en daar wat genoten van de mooie beelden zowel in heden, verleden als toekomst. Toch lijkt het me dat deze film een herziening waard is, al was het maar om na te gaan waarom vele anderen dit wel een goede film vinden. Ik laat het echter voorlopig eventjes aan me voorbij gaan...

“We cross and re-cross our old paths like figure-skaters.”

Ambitieus. Ik was wel blij dat ik me van te voren wat heb ingelezen, want het is een understatement om te zeggen dat Cloud Atlas geen gemakkelijke film is. Het klinkt als een cliché, maar Cloud Atlas is een film die je gewoon moet ondergaan en waar je tijdens het kijken maar beter niet te veel over moet nadenken. Dat bederft de filmpret, en achteraf kun je altijd nog proberen om de film helemaal te ontleden.

Het ziet er allemaal schitterend uit, en de make-up afdeling verdient sowieso alle credits. Net zoals de acteurs, die verschillende personages moeiteloos weten te spelen. Minpunt is wel dat niet alle verhaallijnen even sterk zijn, en de verhaallijn met Hanks en Berry in de toekomst, en die met het Zuid-Koreaanse meisje (Doona Bae), zijn duidelijk het sterkst.

Leuk!

Van de matrix-zusjes Wachowski. Dit duo en daarbij Tykwer ook nog leveren een uiterst vermakelijk en visueel mooi project hier op het doek af. Vooral de cast viel positief op, de acteurs spelen vaak meerdere rollen en dat doen ze allemaal stuk voor stuk keurig.

Vooral visueel valt de film behoorlijk op. Alles is keurig gefilmd en zelfs de meest oninteressante verhalen zijn uitermate boeiend verfilmd. Groot compliment naar de Wachowski zusjes, voor het verfilmen van een 172 minuten lange Sci-fi die uitermate boeiend blijft. De verhalen zijn meestal ook vrij origineel gebracht.

Je bent zo door te film heen. Dat is een groot compliment, ik heb me erg vermaakt. De film behoort ook onder andere tot mijn favorieten en zou ik zo opnieuw kunnen kijken. Briljant is het nergens, maar wel zeer vermakelijk!

Cloud Atlas is een pareltje van een film. Het heden, verleden en de toekomst gaan door elkaar heen en op de één of andere manier schijnen we allemaal met elkaar verbonden te zijn. Geniaal, boeiend, vermakelijk en hilarisch. De cast van de film kunnen zich helemaal uitleven in de verschillende rollen die ze spelen en dat is een geweldig staaltje acteren. O.a. Tom Hanks, Halle Berry, Jim Broadbent en Hugo Weaving zetten hun beste beentje voor in Cloud Atlas en is een genot om te zien.

Bijzondere film. Meestal ben ik niet zo van het geswitch tussen verhalen en al helemaal niet van meerdere lagen met tijd en toekomst. Doch vond ik het een bijzonder fascinerende en boeiende film.

Het blijft gissen naar wat er nu precies bedoeld wordt met het verhaal, haar vele personages en verhaallijnen. Het gaat ontegenzeggelijk over 'goed doen', toch zijn de meeste karakters ook vrij vechters, mensen die voor zichzelf opkomen en zoeken naar de waarheid, maar ik denk zelf dat het ook iets met reïncarnatie te maken heeft. Wat in ieder geval zeker is, dat ze elkaar allemaal op een of andere manier beïnvloeden in ontwikkeling en keuzes.

Tragiek, verdriet, liefde, opoffering, spijt, verlossing, het komt allemaal voorbij en als kijker is het leuk om iedere keer de terugkerende acteurs te ontdekken. Hanks is bijzonder geestig als de tokkiehork van een schrijver, en Weaving natuurlijk weer op zijn best als nurse ratchet. Geniale make-up in die zin.

Mooi film, prima vermaak, voornamelijk voor mensen die niet van simpel houden en wellicht wat anders over dingen denken.

tikkie lang en soms wat traag maar o wat mooi in elkaar gezet met prima vertolkingen.

Heb deze film voor ‘t eerst gezien in 2012. Nu op tv opnieuw bekeken. Moet zeggen dat ik mij niets herinnerde. Maar dan ook echt niets. Geen enkele scène gaf mij een déja-vu. Dat wil dus wel iets zeggen. Is dus een zeer complexe film. Bestaat uit zes verhalen die allen ergens wel een verband hebben met elkaar. Nu, eerlijk gezegd zag ik die verbanden niet echt. Heb op Wikipedia na de film alles nog eens moeten herlezen om de linken te kunnen leggen. En zelfs op Wikipedia zijn die verbanden niet echt duidelíjk. Is dus niet echt een gemakkelijke film als je de essentie van de regisseur wil vatten. Maar los hiervan staat wel een prachtig film die bijna drie uur duurt, maar voorbij is voor je het beseft. Grafisch is alles mooi en wat ik ook leuk vind, is dat in iedere verhaallijn dezelfde acteurs terugkomen, maar soms zodanig gesminkt dat ze onherkenbaar zijn. Ook dit heb ik achteraf nog eens goed moeten analyseren op het internet. Geen echte SF, maar eerder een uitgebreid fantasyverhaal met in af en toe wel enkele SF scenes. Film is voor mij geen topper, want dan zou ik hem wel nog herinneren na de eerste keer. Maar is omwille van zijn originele opzet en complexiteit voor mij wel een 4 * waard. Dus gezien in 2013 en nu in 2019. Dus volgende keer weer na 6 jaar in 2025? Gezien ik inhoud toch zal vergeten...

Na 5 minuten was ik helemaal opgeslorpt door de film. En de drie uur vlogen voorbij. Mooie soundtrack ook. Een geweldig epos

Dit gaat echt over niks ... en dat bijna 3 uur lang, pfffff.

Geen touw aan vast te knopen.

Ik denk toch dat de Wachowski sisters hier een beetje te ver zijn doorgeschoten. Maak dan een soort mini serie of zo. Het door elkaar vertellen van 6 verhalen, of hoeveel waren het er, is te chaotisch en niet fijn om naar te kijken. Zo is er altijd wel een verhaal wat je beter ligt dan een ander en je ontkomt er niet aan om alles te bekijken. Leuk geprobeerd maar helaas.

Ik zag nog niet alles van de Wachowski's, maar als 'voetnoot' bij de duidelijk herkenbare thematische en ideologische lijnen (waarover je zo een heel boek kunt schrijven, misschien toch maar eens iets met The Matrix doen) vind ik het fascinerend dat ze zichzelf ook zo kunnen tegenspreken. In Cloud Atlas wordt dat laatste bijna lachwekkend (in de categorie óók lachwekkend of zelfs meelijwekkend: Tom Hanks). Wie de film bekijkt, ontdekt al snel dat de meeste acteurs in dubbelrollen op verschillende tijdlijnen verschijnen. Nu, één van hen, Bae Doo-Na, is in haar rol als Sonmi-451 (deze 451) eigenlijk het orakel van de film, zo maken de even lompe als lyrische voice-overs duidelijk. Eén van haar quotes luidt als volgt:

Ondertussen blijft een stichtelijke Hugo Weaving maar bazelen over de natuurlijke orde der dingen, en als een personage dat doet.... weet je dat de schrijvers er iets mee willen. De conventies van de Wachowski's zijn stokpaardjes: seks en gender, religie en politieke onderdrukking (de nieuwe wereld in het oude Korea is hier een soort WALL·E-esk anti-paradijs). Het probleem is dat de ideologie van de zusters een 'revolutie' of een verwerping van waarden helemaal niet legitimeert, omdat hun eigen opvatting van moraal (álle grenzen wachten erop overschreden te worden) zo'n vastigheid niet toelaat. Met andere woorden: door via de plotlijnen stelling in te nemen rond morele thema's als slavernij en seksualiteit, doen de zusters aan zelfkritiek. Als moraal een conventie is, is er geen draagvlak voor de stelling ''maar oppressie is slecht''. Zo'n uitspraak is niet onbegrijpelijk, maar wel hol en arbitrair.

Overigens trekt dit artikel de thema's van de film uitgebreid uit elkaar en wordt een vergelijkbare kritiek op de Wachowski's fijnzinnig verwoordt.

Raar dat hier heel veel op de Wachowski's wordt toegeschreven terwijl het natuurlijk gewoon een boekverfilming betreft. Probleem is dat het verhaal veel te summier is samengepropt binnen een film van 2,5 uur terwijl er genoeg materiaal in zit voor een mini-serie.

Wauw! Wat een schitterende film!

En wat een goede grime! Tijdens de aftiteling laten ze zien wie welke rol heeft gespeeld, sommige had ik niet eens herkend.

Echt heel knap gedaan.

Tja.

Het boek leek me door zijn Russische poppen-structuur (elk verhaal is onderdeel van het volgende) onverfilmbaar. Maar Tom Tykwer had al eens bewezen een onverfilmbaar geachte roman (Het parfum) tot een meesterwerk te laten ontpoppen, dus misschien kon het wel.

De opbouw van het boek is hier vervangen door een mozaïekstructuur als in Magnolia of Short Cuts, met het verschil dat elk stukje van de mozaïek zich op een radicaal verschillend moment in de tijd afspeelt. Dat komt best verwarrend over, zeker in het begin. Is er iemand die het boek niet gelezen heeft en vanaf seconde één mee was met deze film?

Door deze voortdurend heen-en-weer schipperende aanpak komt geen enkel verhaal echt tot zijn recht. De acteurs doen hun uiterste best (behalve Jim Sturgess dan, die loopt er maar bij voor spek en bonen), maar de verhaallijnen zijn te beperkt om te beklijven. Uit het boek herinner ik me een fascinerende inkijk in de cultuur van de eilandbewoners die Ewing bezoekt, de strijd van Luisa tegen nepnieuws en voor erkenning bij het rioolblaadje waar ze om den brode voor schrijft... Die kleurrijke details zijn hier verdwenen, alles trekt zo in vogelvlucht voorbij, personages worden te weinig uitgediept. Enkel Frobisher blijft echt bij met zijn angsten en dromen.

Een euvel van het boek is dan weer niet verholpen: de verschillende verhaallijnen zijn te willekeurig. Het idee van verbinding en wedergeboorte is goed gevonden, maar achteraf bekeken lijkt het eerder alsof de schrijver zes ideeën voor novellen had en die maar bij elkaar geharkt heeft met een overkoepelend idee. Waarom net dit personage op dat moment op die plaats? Waarom is de negentiende-eeuwse avonturenroman van Ewing nu net verbonden met de pulpige thriller van Luisa Rey, de flauwe slapstick van Timothy Cavendish en de Matrix-imitatie van Sonmi? Die vraag blijft onbeantwoord.

Pluspunten voor de ambitie dus, om een dergelijk gigantesk project aan te pakken en om elke acteur te laten reïncarneren in uiteenlopende rollen. (Zie je wat voor plezier Tom Hanks erin beleeft om eens een smeerlappige kwakzalver en een eerzuchtige bajesklant te spelen?) En het Cloud Atlas Sextet, het levenswerk van Frobisher, is op fantastische wijze tot leven gewekt van de pagina tot een heerlijk muziekstuk. Maar wat de film te weinig biedt is verdieping, fascinatie, leven.

Lange maar prachtige film, vond ook de soundtrack bijzonder mooi.

Nu op tv,maar ik kom er niet door heen...ligt aan mij...Het is boeiend als groeiend gras.

Het is inderdaad een lange zit, maar wel een mooi door de tijd geweefde vertelling. Met een fantastische rol van Tom Hanks!

Volgens Hegel is het enige wat we leren van de geschiedenis dat we niets leren van de geschiedenis: zo ook laten de zes verhalen van de film mijns inziens zien dat de geschiedenis zich telkens herhaalt waarbij de een de ander onderdrukt – de sterkere zelfs de zwakkere opeet – en de onderdrukte vecht voor zijn vrijheid waarbij ook Hegels dialectiek wordt gebruikt (de meester wordt afhankelijk van de slaaf en omgekeerd wordt de slaaf vrij). Het leven wil zichzelf transcenderen door elke begrenzing te overstijgen, niet alleen door de ander op te eten maar vooral door te rebelleren tegen deze ‘natuurlijke orde’ en te verlangen naar gelijkheid en vrijheid, welke transcendentie – waaronder ook uitdrukkelijk het verwerven van zelfbewustzijn als de droom van kunstmatige intelligentie – de film koppelt aan het holistische idee dat alles met alles is verbonden: niemand leeft voor of door zichzelf maar is met de ander – en met het verleden en de toekomst – verbonden waarbij de liefde zelfs de dood overstijgt.

Net als The Matrix waar de film wel wat op lijkt en in wezen ook Hegels filosofie zelf is het bovenal opnieuw het verhaal van Jezus: ook al lijkt de rebellie tegen de natuurlijke orde nooit te slagen omdat de boze wereldse machten te sterk zijn (en sterven de rebellen als martelaren zoals Jezus deed), het is evengoed van belang de waarheid te openbaren (Jezus als het Woord en de Waarheid – bij Hegel komen de waarheid en de vrijheid voort uit zelfbewustzijn – dat naar de wereld komt) waarna er mensen in zullen geloven en het zaadje voor verandering is geplant.

Toch is het (filosofische of christelijke) idee van de film niet erg sterk of overtuigend uitgewerkt en niet haar sterkste kant: de epische film weet bovenal 172 minuten te boeien met vermakelijke scenes waarbij de spanning en de actie er goed in wordt gehouden zodat het nooit saai wordt, al wordt de film nergens echt goed en is het voortdurend in hoog tempo heen en weer gaan tussen de verhalen om de parallellie te demonstreren – welke parallellie nog eens wordt onderstreept doordat telkens dezelfde acteurs opduiken – wel wat vermoeiend.

Als ik mijn goede smaak even parkeer, dan kan ik nog wel lachen om een paar humoristische scenes. Vooral de schrijver die de arrogante recensent over het balkon gooit, is eigenlijk een giller.

Maar gaande weg begint de quasifilosofische kletspraat zodanig te irriteren dat ik er niet meer dan twee sterretjes uit kan persen; een voor de goede acteerprestaties en een voor de mooie special effects. De rest was drie keer niks.

Cloud Atlas pakt de zaken nogal ambitieus aan, maar schiet wat mij betreft daarin te ver door. Van de zes verhalen vond ik die van de Koreanen en de componist best leuk, maar Tom Hanks vond ik er bijvoorbeeld vrij verloren bij lopen. Visueel is er voldoende te beleven en ik werd als kijker flink uitgedaagd. Toch was dit concept uiteindelijk overkill.

Film met 6 verschillende verhaallijnen, ik vond het allemaal maar matig. Niet echt mijn ding.

Ik kan me nog herinneren, dat ik bij de eerste keer, dat ik deze film zag (jaren geleden), ietwat moeite had om het geheel goed door te hebben. Nu ik het voor de tweede keer heb gezien, vind ik het echt fantastisch!

Ineens begreep ik de essentie, ...wow, geweldig!