The Imposter (2012)

Schitterend verhaal dit. Als docu kijkt het iets te veel als een film, maar dat maakt het juist ook wel weer enorm boeiend om te volgen. 3.5*

Het is net alsof je naar een docu kijkt op National Geographic, interviews met de betrokkenen afgewisseld met reconstructies, maar dan zonder irritante reclames ertussen. De stijl van Locked Up Abroad zeg maar. Dat is dus niet zo bijzonder.

Desondanks is het wel een boeiend en ongelofelijk verhaal. De meedogenloze bedrieger en de white trash familie die wellicht ook iets te verbergen heeft of misschien gewoon echt dom en goedgelovig zijn? Geen idee, maar docu was de moeite waard om te zien.

Ben benieuwd wanneer van dit waargebeurde verhaal een Hollywood filmpje gemaakt gaat worden.

Layton zal wel in zijn handen hebben gewreven toen hij Frédéric Bourdin voor de camera kreeg en hij zijn verhaal begon af te steken. Wat een figuur. Hij zit er natuurlijk in om te zwetsen. Hunkerend naar ouderlijke liefde, want nooit gekend. Ja, dat zal het zijn. Hij weet het leuk te vertellen, zoals die grijns wanneer hij over een gele bus begint. Het ís ook grappig.

Maar goed, in de kern schijnt het te kloppen en met de interviews biedt dat Layton de gelegenheid om met feit, fictie en de bereidheid om iets te geloven te spelen. Het zaakje stinkt aan alle kanten en met nog een wending mag je het een docu thriller noemen. Het verhaal is eigenlijk zo ongelofelijk bezopen dat je met verbazing zit te kijken. En blijft kijken.

En dat naar een beetje archiefmateriaal, aangevuld met reconstructies waar in ieder geval een poging wordt gedaan om het ietwat sfeervol te maken. En dus die vraaggesprekjes waar je mond van openvalt. De rare reacties van de familie, maar ook de FBI truffel. Oei. Dan is zo'n privé detective zo gek nog niet. Een bizar bedrog, ik heb me er kostelijk mee vermaakt.

The Chameleon (2010)

Ah! Bestaat dus al. Denk dat ik niets mis als ik de verfilming oversla...

Wat een verhaal zeg... Dat deze personen op zo'n manier bij elkaar komen, en dat je zover kunt komen met liegen en bedriegen, te bizar bijna. Aan de ene kant bewonderenswaardig hoe geslepen de Fransman het flikt, aan de andere kant een enorm narcistische lul die geen moment denkt aan de consequenties en aan de gevoelens van anderen. Opmerkelijk figuur, wat vooral bleek uit de beelden van hem in de gevangenis.

Het hele gedoe wordt geduldig uiteen gezet zonder dat het vervelend is, integendeel. Opmerkelijk trouwens dat schijnbaar het verlangen om je kind weer terug te zien je blind maakt voor de werkelijkheid (lees: met zoveel uiterlijke verschillen na zo'n relatief korte tijd na de verdwijning, en geen moment twijfelen dat het iemand anders kan zijn).. Of is er toch iets anders aan de hand? Mooi hoe dat allemaal behandeld wordt, zat met verbazing te kijken en mee te speculeren.

Onderhoudende docu is boeiend (en ongemakkelijk) met name dankzij de hoofdfiguur, de leugenaar Frédéric Bourdin, en de naïeve familie van de verdwenen Nicholas. Bourdin vertelt het verhaal alsof het een schelmenavontuur is, zonder enige schaamte- integendeel hij geniet van de aandacht.

De familie werkt opmerkelijk genoeg ook mee aan de film over deze niet bepaald aangename gebeurtenis waarbij ze ook niet ontzien worden. Er wordt nog even gesuggereerd dat ze wellicht wat met de verdwijning van Nicholas te maken hadden (dubieuze rol van oudere broer? Moeder?) waarop de plaatselijke detective nog even met een schep in de weer gaat om de tuin om te ploegen, maar dat bleek een schijnbeweging. Onnodig deze sensatiezucht, het verhaal was al bizar genoeg.

Dat er maar één persoon was die de moeite nam te zoeken naar fysieke verschillen tussen Nicholas en Bourdin is trouwens erg opmerkelijk, zeker omdat het niet eens iemand in functie was- iedereen met ogen en oren zou toch moeten concluderen dat deze persoon niet dezelfde was als het verdwenen jongetje. maar kennelijk gaan andere mechanismen werken in dit soort zaken.

vond het allemaal rommelig gefilmd.

De helft van de cast was wel echt, en de andere helft was een cast met figuranten?

Ik kon moeilijk peilen wat nou wel echt was en wat niet, de foto's, de telefoongesprekken, welke video opnames ??

Het was allemaal begin jaren 90, dat bleek ook wel, want zulke stomme fouten en verdachten alleen op kantoor laten snachts om te bellen zou echt niet meer kunnen.

Ik wist nou niet wat en wie nou wel echt waren, en wat fictie was, het leek op een gegeven moment wel een fictieve docu. ik vond het daardoor extra ongeloofwaardig.

Precies datgene wat de makers voor ogen hadden. Dat kan je dan misschien niet aanstaan, maar Layton lijkt wel in zijn opzet te zijn geslaagd.

Haha, die Frederic Bourdin.. wat een vent. Ergens had ik toch wel een soort dubieuze bewondering voor hem. De wijze waarop hij laconiek zijn verhaal doet, intrigerend is het zeker. Evenals zijn extravagante gedrag in de gevangenis.

Het relaas waarover de film handelt is inderdaad ronduit miraculeus. Kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat er wat zaken extra aangedikt of verdraaid werden. Al schijnt het verhaal in grote lijnen dus wel conform de waarheid te zijn. Bizar.

Blijft de ganse speelduur boeien, al kelderde het niveau in het laatste kwartier enigszins. Het gespeculeer rond Nicholas' dood droeg weinig bij aan de essentie, en wordt ook maar wat magertjes uitgewerkt. Toch een zeer boeiend docuding. 3*.

Wat een zit was deze documentaire. Wat een verhaal. Elke tien minuten komt er wel weer een moment voorbij waarvan mijn mond open viel. Grote meerwaarde natuurlijk dat The Imposter zelf zoveel aan het woord komt, omdat de dingen die hij zegt zo verbazingwekkend zijn. Zijn kant van het verhaal komt goed aan bod en dit is super interessant. Deels omdat zijn kant van het verhaal zo bizar klinkt en het gewoon interessant is om hier een kijkje in te kunnen nemen. En deels omdat je natuurlijk geen flauw idee hebt wat er nu oprecht is aan zijn woorden. Die gast blijft gewoon verbazen tot de laatste minuut.

Aan de andere kant heb je de familie van Nicholas waarvan je ook constant verbaast waarom ze er zo makkelijk in meegaan. Tegelijkertijd kan ik ergens nog wel geloven dat ze gewoon zo graag wilden dat hij het was, dat ze dit gewoon geloofden. Maar toch bizar. Het laatste kwartier waarin zij worden verdacht als daders van de moord op Nicholas wordt minder boeiend gebracht, maar het is alsnog een interessante vraag die gesteld wordt.

*4

In één woord: fantastisch mooi!

Een documentaire die even fascinerend is in zijn vorm als het hoofdpersonage zelf.

Dit vond ik echt een zeer interessant verhaal en een heel spannend gemaakte documentaire. Echt gedaan als een thriller qua opbouw en montage, zo heb ik er nog niet veel gezien.

Jammer alleen dat voor mijn gevoel de focus en het zwaartepunt wat verkeerd liggen. Of in ieder geval de documentaire niet lang genoeg doorging naar mijn zin. Het wordt namelijk pas echt interessant als men erachter komt dat Nicholas niet echt Nicholas is. Alles ervoor vond ik eigenlijk te lang uitgesponnen, omdat ik dat meer zag als een opstapje naar wat eigenlijk veel interessanter is; wat die familie nou eigenlijk had gedaan en denkende was om hem zomaar als Nicholas te accepteren, en wat die imposter zelf nou eigenlijk was voor persoon. Het zijn eigenlijk twee heel interessante verhalen die bij elkaar komen, die beide niet genoeg aandacht krijgen, want dan is de documentaire alweer afgelopen.

Eigenlijk een gemiste kans dat de film niet nog een half uur doorging over die Bourdin zelf, al verdient dat figuur een hele documentaire op zichzelf, net als die rare familie en hun gedrag met het accepteren van hem in hun familie.

Maar goed, los daarvan toch prima gemaakt en van begin tot eind zeer boeiend, en dat heb ik niet vaak bij films.

4*

Een goed gemaakte documentaire die het behoorlijk spannend weet te houden, terwijl het gegeven an sich al verbazingwekkend is.

Dat Bourdin dankzij zijn manipulatie en dwalingen in het systeem de instanties om de tuin weet te leiden , is al fascinerend, maar niet het sterkste aan deze documentaire. Er zijn immers verhalen over meesteroplichters en identiteitsfraudeurs die nog veel verder gaan. Denk bijvoorbeeld aan Frank Abagnale, bekend van 'Catch Me If You Can'.

Waar dit verhaal echt een bizarre wending neemt is dat de familie zo goedgelovig en in denial is over hun verloren gewaande Nicolas, dat ze deze oplichter zonder blikken of blozen in hun familie opnemen.

Jammer genoeg spendeert de docu veel tijd aan hoe Bourdin in de familie terechtkwam, maar staat het minder stil bij hoe de familie zichzelf zo voor de gek kon houden.

Want even de keyboarddetective uithangend: ik denk dat Jason (Nicolas' drugsverslaafde broer) hem inderdaad heeft vermoord en dat de simpele, zwakbegaafde moeder het niet wist of het niet wilde weten; misschien had ze wel vermoedens maar is ze in denial en heeft ze elke herinnering eraan geblokkeerd. Dat ze aangeeft dat ze liever niet veel nadenkt in het leven, spreekt ook boekdelen. Ignorance is bliss.

Nicolas' zus is waarschijnlijk zo boos op zichzelf, op instanties en Bourdin dat ze weigert om haar familie als schuldige aan te wijzen in de verdwijning van Nicolas.

Hoe dan ook, een totaal verknipte white trash familie, iets waar de documentaire nog gerust een half uur langer over door had mogen gaan. Want dat is voer voor psychologen en nog vele malen fascinerender dan Bourdin zelf.