Gaaf.
Italiaanse films zijn naar mijn ervaring vaak erg braaf en intellectueel in elkaar gezet, maar A.C.A.B. geeft daar een andere draai aan. De titel is afgeleid van een welbekende slogan, en blijkbaar wil het daardoor hip lijken. Of toch een statement zetten?
We volgen drie oudere politieveteranen die, naast hun zware werk als riotcop, kampen met hun privésituaties; van scheidingen, tot ruzie's tot zelfdestructie. Tijdens hun werk staan ze vaak met de gummistok klaar om wat tuig en schorem een paar goede tikken te geven. Vaak zou je de term police brutality hier wel boven tafel kunnen halen. Alles komt voorbij: voetbalhooligangs, vluchtelingen, skinheads, zigeuners, bedelaars... Nergens deinzen ze voor terug. Volgens mij is dit de nadruk op het feit dat "alle agenten klootzakken (of kontgaten) zijn". Dan moeten ze ook nog een groentje tot zich opnemen; Cobra... zelf een neo-nazi, die tussen wal en schip ligt met zijn fascistenclub en het politiekorps.
En hoe brutaal en vaak buiten de wet deze heren te werk gaan, ze komen overal mee weg. Dat stukje waarbij
een van die agenten wordt vrijgesproken; waarna hij vervolgens met zijn collega's "Police on my Back" gaat zingen is de uitschieter.

En ja, vaak nemen de heren hun privéproblemen mee naar hun werk... wat ook regelmatig de manier van optreden bepaald.
Verder ook indrukwekkende beelden van de groezelige plekken in Rome. Nee, niet de toeristische trekpleisters. Het einde vond ik nou, in tegenstelling met een post van hierboven, wel subtiel.
Prima debuut en inderdaad bijna een docu.
4,0*