Extremely Loud & Incredibly Close (2011)

Een echte tearjerker!

Je moet je erbij neerleggen dat sommige elf-jarigen misschien zo betweterig praten (hoewel ik die kinderen nooit tegenkom), dan is het een prachtig verhaal. Het boek schijnt beter te zijn, maar de film geeft toch een heel indringend beeld van hoe het moet zijn geweest om iemand te verliezen in die ramp van 9/11. Dit persoonlijke verhaal zegt veel meer dan al die rampenfilms over 9/11. Ik vond hem wel een beetje te lang. Je kunt je afvragen of de scenes met de opa wel nodig waren.

Ik was zelf niet zo gek van het boek, dus die handicap had ik niet. Ik vond het 'clevernessgehalte' hier bij momenten net zo irritant als in het boek. Tussendoor wel enkele echt gevoelige raakpunten en het verhaal van levens die verwoest worden door een wel heel wreed noodlot, komt wel aan. Alleen al de telefoontjes waar de vader nog in leven is, maar al weet dat hij niet meer aan de dood kan ontsnappen… dat is echt wel slikken.

Max von Sydow zet zonder één woord te zeggen wel een fantastische prestatie neer. Maar het eind waar de moeder al die tijd op de hoogte bleek te zijn… dat leek me bijna een politiek correcte disclaimer. En heel ongeloofwaardig. Goed, zonder fantastisch te zijn evenwel.

Aangrijpende film over een jongen die zijn vader heeft verloren bij de aanslagen op 9/11.

Het ganse verhaal draait hem om de jongen en de verwerking van de dramatische feiten.

Vond de film wel wat saai, het boek zou beter zijn, maar vermits ik dat nooit heb gelezen kan ik er moeilijk iets over kwijt.

De film kon me dus maar matig boeien, maar heeft wel een boodschap...

Aan eenieder om dat zelf te ontdekken wat voor boodschap...

Als er nu één iets is dat me in deze film énorm wist te verbazen, was het de rake acteerprestatie van Thomas Horn. Inhoudelijk tonen veel negatieve reacties aan hoe weinig over asperger en dergelijke eigenlijk écht geweten is bij velen, laat staan hoe ze hiermee moeten omgaan. En dat laatste kan je dan wel moeilijk iemand verwijten, neemt niet weg dat die "Wat een irritant kind, zeg! Zo'n slechte acteur."-reacties werkelijk nergens op slaan. Hij speelde die rol inderdaad perfect. Ik heb zelden zo'n geloofwaardig kindacteur gezien.

Ik heb een petekindje van zes, die overigens perfect normaal is (lees : perfect doordeweeks aanvaardbaar voor de massa), maar soms wel opvallend volwassen zaken zegt en vaak verrassend clever uit de hoek komt, ook op komisch vlak. Met een logica waar ik U tegen zeg, zeker wanneer ik die vergelijk met haar leeftijdsgenoten. Zo'n kind zou dan een "rotkind" zijn als ik hier zo eens door de pagina's scan. Kan het nog lager?

Ik hoop dat Thomas Horn alsnog opgepikt zal worden in andere mooie projecten. Want dit was verdomd veelbelovend.

Aardige film met soms echt hele goede en sentimentele momenten. Eerst dacht ik "pfff, halen ze er nu alweer 9/11 bij", maar bij deze film werkt het ontzettend sterk. De telefoontjes van de vader zijn huiveringwekkend.

Goeie film waarin een jongen op zoek gaat naar het slot van een sleutel die hij heeft gevonden in een vaas van zijn overleden vader. Een mooi verhaal dat zich afspeelt na 9/11 en een emotionele zoektocht oplevert (niet geheel zonder sentiment). Een aantal aangrijpende momenten (zoals de scene met Jeffrey Wright). De jonge Thomas Horn weet de film niet in zijn eentje te dragen, maar de rest van de cast doet het uitstekend. Met gemak 3.5 sterren.

De film was op tv en ik had hem nog niet gezien dus een avondje tv kijken( niet mijn favoriet met al die reclame!!) Vanaf het begin pakt de film je. Vaak zijn films over 9/11, of van die zoetsappige tranentrekkers, of van die stoere taal films. Nee, dan is dit toch een stuk beter gedaan. Een prima drama met uitstekende (brave) acteurs. Vakkundig gemaakt, dus het was me het avondje waard!

Een bestorming van het sentiment. De film deed me niets en de vele goede meningen erover verbazen me wel een beetje. Het verhaal is enorm geforceerd en puilt uit van (vals) sentiment. "9/11" was kennelijk niet emotioneel genoeg, want het jongetje moest een aandoening hebben (wat zeg ik, aandoeningen, want hij moet zichzelf ook zonodig verwonden), moet zijn opa vinden (die óók een aandoening heeft), een held zijn (uiteraard), en zijn opa moet natuurlijk een aangrijpend WO-II verleden hebben (wat is nou een sentimentele film over 9/11 zonder een WO-II drama erbij te halen?). Hoeveel verhalen die op het sentiment werken kun je wel niet in een film forceren? Het zijn er zoveel dat ze me koud lieten, het ene was niet voorbij of het volgende was alweer in opkomst. Dat het jongetje, aandoening of niet, op de zenuwen werkt helpt ook niet.

Qua verhaal valt het jammer genoeg ook enorm in herhaling (de 6th borough, het antwoordapparaat...). De (overigens volstrekt ongeloofwaardige) zoektocht van het jongetje deed me erg aan Hugo (2011) denken, een hele andere maar wat mij betreft veel interessantere film dan deze tearjerker. Extremely Fake & Incredibly Annoying, ik kon hier niets mee. 1,5*

Nee, niks voor mij, sentimenteel gedoe.

1,5 meer kan ik deze emo-troep niet geven

Toen ik vijftien was, las ik Extremely Loud and Incredibly Close van Jonathan Safran Foer. En dat had een extreme en ongelooflijke impact op mij. Ik werd volledig meegezogen in de eigenzinnige wereld van Oskar en zijn geheimzinnige avontuur. Dat ik toen verhalen schreef die wel héél sterk op dat boek lijken, spreekt... euh... boekdelen. Voor een verfilming was ik dus een beetje bang, net omdat het boek me zo nauw aan het hart ligt. De mysterieuze, speelse, avontuurlijke, associatieve, experimentele stijl van het boek leende zich mijns inziens tot een dromerige knutselwerkje à la Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, of tot een verwonderd kindperspectief zoals in E.T. Maar in geen geval tot een standaard-standaard-standaard-Hollywoodaanpak.

En laat dat nou net de manier zijn die Stephen Daldry heeft uitgekozen om deze film vorm te geven. En dat is niet de enige fout die hij maakt. Tom Hanks voelt zich duidelijk goed in zijn sas als de vader en zorgt met zijn vertolking voor mooie momenten, maar het jongetje is com-pleet miscast als Oskar. Dit is gewoon het knapste-kereltje-van-de-klas, zo'n kind dat àlles heeft, en niet het immer nieuwsgierige, tussen volwassenen opgegroeide, waarschijnlijk hoogbegaafde en autistische kind uit het verhaal. Nergens krijg je het gevoel dat hij écht terugdeinst voor menselijk contact en een zwaar drama te verwerken heeft gekregen. Zijn zoektocht naar het slot waar de sleutel van zijn vader op past, komt helemaal niet uit de verf. Nergens word je meegesleept in zijn zoektocht, en ook de Blacks die hij ontmoet blijven volledig eendimensionaal. En dan slingert er nog af en toe een kartonnen afbeelding van Sandra Bullock door het beeld die totaal niks toevoegt. Ga je schamen, Stephen Daldry! Je hebt zo'n fantastisch bronmateriaal in handen gekregen en dan maak je daar zo'n ongeïnspireerde, geforceerde, ongeloofwaardige, afstandelijke, oersaaie boel van!

Nu voor de tweede keer bekeken en ik vind het bijzonder dat ik zo weinig kon herinneren van de film. Ik herinner me de speurtocht van een jongetje in New York, n.a.v. 9/11. Maar verder ook niet veel meer. En dat terwijl het nog steeds een erg indrukwekkende film is om te zien die erg mooi wordt geacteerd en een mooi verhaal met vele verhaallijntjes. Een film die ik dus zeker nog veel vaker kan gaan zien.

Kan er wel inkomen dat het verhaal in boekvorm veel beter tot zijn recht komt. Misschien heb ik het gemist maar waarom had hij continue die tamboerijn bij zich? Ik neem aan om zichzelf te kalmeren? En waarom kon die oude man nou niet praten of wilde die niet praten? Verder is het verhaal goed maar had misschien gewoon een bijdehand mannetje kunnen wezen voor de film en laat het een autistisch mannetje zijn in het boek.

Deze verfilming van de gelijknamige bestseller van Jonathan Safran Foer, over een hoogbegaafd jongetje die zijn vader verliest op "9/11", heeft een niet helemaal bevredigende verfilming gekregen, want boek en film zijn twee verschillende media en elk heeft zijn eigen regels.

In dit verhaal draait het om de 9-jarige Oskar Schell (Thomas Horn), die zijn vader Thomas Schell (Tom Hanks) verloor tijdens de aanslag op de Twin Towers op 11 september 2001. Zijn grootouders wisten te ontkomen aan het bombardement op Dresden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na de dood van zijn vader vindt hij in een vaas een sleutel in een envelop met het opschrift "Black". Ervan uitgaande dat zijn vader hem een boodschap wilde nalaten, gaat hij in New York op zoek naar het slot waar de sleutel oppast.

Regisseur Stephen Daldry (bekend van de Drama / Romantiek film "The Reader (2008)") maakt er door zijn visuele stijl en muziekkeuze (dramatische muziek, die nooit ophoudt) een te realistisch drama van, dat niet overeenkomt met het verloop van het verhaal. Wat een film over een nationaal trauma moest zijn, is een aardig goed geacteerd (o.a. Tom Hanks, Sandra Bullock en de "Oscar" genomineerde Max von Sydow) drama geworden, waarbij de sprankelende humor van het boek is ingeruild voor moddervet sentiment en waarbij elke emotie wordt benoemd.

Al met al slaat deze "Oscar" genomineerde verfilming de plank finaal mis.

Mja, een film maken over 9/11 kan ofwel goed meevallen, denk maar aan Reign over me met Adam Sandler, maar kan eveneens verzanden in goede bedoelingen zonder echt aan te slaan. Het uitgangspunt triggert nochtans wanneer de negenjarige Oskar een sleutel vindt, maar niet wert waarop hij past. Hij ziet er een opdracht in van zijn vader die op 9/11 vast zat in één van de twee Twin Towers.

Mooie rol van Thomas Horn die het uitstekend doet en de film draagt. Voor films die draaien rond een personage met autisme ben ik steeds wat op mijn hoede, maar in deze rol kon ik me best vinden. Al ging men af en toe op vlak van het sentimentele over het randje. Niet echt geloofwaardig dat Oskar ineens wél over zijn mensenvrees heen was. Autisme gaat veel verder dan dat en gaat voorbij de schuwheid...

Mede hiervoor kon ik me nooit echt vinden in het overgoten 9/11-verhaal. Goed gedaan van Horn en een goed basisconcept, maar het greep me nooit bij de keel. Daarom ook een nipte voldoende.

Een film die zeker zijn momenten heeft, eigenlijk alles dat over 9/11 zelf gaat, maar ook veel scènes heeft die de film wat tot stilstand brengen waardoor ik een beetje mijn aandacht verloor. Die hele zoektocht had voor mij iets teveel weg van een kinderfilm-avontuur en vond ik eigenlijk niet altijd even interessant.

Kan me voorstellen dat in het boek alle elementen (de opa (is me niet 100% duidelijk hoe dat zit, maar kan aan mij liggen), de sleutel, hoe het eindigt, Oscars persoonlijkheid en angsten, alle slimmigheden en de zoektocht) erg mooi in elkaar vallen, maar zo in de film vond ik het wat rommelig uitgewerkt en slechts met bepaalde scènes werken en ontroeren, en niet helemaal als geheel.

Wel prima geacteerd door de jonge Thomas Horn, New York als decor is leuk en de score is best mooi. Ook het 9/11-sausje geeft het natuurlijk een extra lading en tragiek mee.

3,25*

Wat een prachtige en aangrijpende film!

Op een rustige en sfeervolle manier verteld.

Zelden zo'n goede film gezien.

überhaupt interessant om eens in te lezen wat Asperger inhoudt, en je kan al vrij snel anders tegen de film aan kijken.

Aardige film over een 'ontdekkingsreis' die het vooral moet hebben van zijn einde, maar tijdens het middenstuk kampt met tempo en de noodzaak in te kunnen leven in een kind. Iets waar ik altijd al moeite mee heb gehad.

Een bijzonder uitgangspunt is het wel, het verlies en de tragedie van 9/11 door de ogen van een jongetje met Asperger. Een knul die overduidelijk aan zijn vader hangt en op erg goede wijze door zijn vader geprikkeld wordt te leven en zich te ontwikkelen ondanks zijn handicap, zover dat een handicap is. Thomas zet alles op alles de laatste 'expeditie' af te ronden ten einde zijn eigen ontwikkeling te onderstrepen en wellicht dat er nog de nodige kinderlijke naïviteit speelt dat alles 'goed' komt, wellicht een mirakel gebeurt met het oplossen van het laatste raadsel.

Eenmaal ingelezen wat de symptomen van Asperger zijn moet gezegd worden dat de jonge acteur dit wel erg goed en overtuigend neerzet. Gebrek aan empathie, moeite met uiten van emotie, de bijna deftige manier van praten, sociale angsten en de bijna dwangmatige interesse voor hobby's of kennis van dingen. Veel lijkt te draaien om Oskars eigen egocentrisch en empathieloos gedrag, iets waar hij natuurlijk weinig aan kan doen, en zijn tocht langs de Black's en hun emoties en zoektocht wellicht naar acceptatie van verlies en ontwikkeling zonder vader. De team-up met de oude baas is leuk en het vinden van de bestemming van de sleutel een deceptie.

Ondanks veel ingrediënten heeft de film ontzettende moeite mij te boeien in het midden gedeelte waar Oskar door de stad dwaalt en mensen bezoekt. Het is een gedeelte waar ik me erg moeilijk in kan leven. Het is na anderhalf dat ik opveer en de film me iets doet en zich in mijn optiek de echte boodschap ontvouwt, namelijk dat Oskar zijn vader heeft verloren maar zijn moeder heeft gevonden. De man die Bullock maar blijft knuffelen, over het algemeen alle mensen die Bullock ontvangen en instemmen met de komst van Oskar, onderstreept wat mij betreft het doorzettingsvermogen en goede in de mens en haalt opnieuw aan wat een ontzettende tragedie 9/11 wel niet was. Op boeiende wijze blijkt moeders ondanks eigen verdriet en verwerkingsproces meer met zoonlief bezig te zijn dan hij durfde vermoeden. Ondanks dat de sleutel zelf een deceptie is blijkt de zoektocht toch heel veel opgeleverd te hebben.

ELIC weet door zijn sterke einde nog een redelijke indruk te maken maar kan het mindere middenstuk helaas niet verbloemen. Eindoordeel is dan ook een aardige film voor een keer maar dat is het dan ook...

Yak, wat een vreselijk vervelende film is dit geworden. Een jongetje rouwt over zijn vader, gestorven bij de aanslagen van 9/11. Ik snap welke richting deze film nam, met het thema rouwverwerking, maar het was niet om aan te gluren. Het jochie acteert nog ergens wel goed, maar zijn rol is zo tergend irritant dat de hele film ermee werd verpest. Wat een vervelend bijdehand, krijsend en wijsneuzerig blaag. De stukken dat hij zijn moeder uitfoetert of vervelend tegen opa doet, ik kreeg de neiging om de film vooruit te spoelen. Maar niet gedaan. Daarnaast weet de film zeker niet die dikke twee uur te boeien. Na een redelijk begin blijft er steeds minder over en de vele pogingen van de film om er extra emotie en sentiment in te gooien werkten behoorlijk op mijn zenuwen. Ik was blij toen de film afgelopen was.

1,5*

Nooit nooit nooit meer dit soort films!

Ik heb de film na een half uur uitgezet. Wat is dit saai en onrealistisch. Ik ben sowieso met een verkeerde verwachting gaan kijken: ik had niet door dat het een film was die ging over rouwverwerking na 9/11. Na een half uur vond ik het genoeg. Ik zet niet snel een film uit, maar ik had er dit keer bar weinig vertrouwen in dat het wat zou worden. Heb na een half uur de reviews op Moviemeter gekeken en op basis daarvan besloten om maar een andere film op te zetten. Ik geeft toch 1,5 ster omdat het geen prul is: het jongetje acteert prima en er wordt een duidelijk sfeer neergezet. Het is gewoon niet mijn ding. Misschien dat de film na het eerste half uur beter wordt.

Thomas Schell [Tom Hanks] komt om het leven bij de aanslag op de Twin Towers in 2001. Deze verfilming van het gelijknamige boek van Jonathan Safran Foer richt zich op de negenjarige zoon [Oskar], die erg intelligent is, maar nauwelijks over inlevend vermogen beschikt. Hij verliest zichzelf volledig in de laatste speurtocht die zijn vader voor hem uitzette. Zijn aanwijzingen: een sleutel en een meneer of mevrouw Black. Hij houdt zijn speurtocht geheim voor zijn rouwende moeder [Sandra Bullock], maar vindt een nieuwe vriend in de bejaarde man [Max von Sydow] die een kamer huurt bij Thomas’ oma [Zoe Caldwell]. Viola Davis, Jeffrey Wright en John Goodman hebben kleine rolletjes in een rouwverwerkingsdrama dat ondanks goed acteerwerk onvoldoende werkt vanwege de weinig sympathieke hoofdpersoon. Het sentimentele slotakkoord zal niet bij iedereen landen zoals het is bedoeld.