Driving Miss Daisy (1989)

Een rustige brave Amerikaanse Hollywoodfilm volgens het boekje. Goed geacteerd, maar meer ook niet. Ik weet niet goed welke weg de film op wil. Een statement maken over zwarte werknemers? Over mensen die ouder worden? Of geen statement en gewoon een feelgoodfilm van een vrouw en haar chauffeur? Geen idee... Het klikt ook niet helemaal moet ik zeggen en de film kabbelt maar wat voort. Aan de haarkleur kon ik wat zien dat de mensen ook ouder werden. En daar is alles mee gezegd. Het is allemaal nogal braaf. Nergens sfeervol en de link met de Oscars mis ik ook wel wat. Als geheel is het best leuk om volgen, maar ik ben verre van overdonderd. Laat staan dat ik er een klassieker in zou zien.

Rustig en heel mooie film over een een toch wel moeilijke vriendschap! Er word wel heel goed geacteerd maar de film zelf is op een rustig tempo, de muziek is wel prachtig en past perfect bij de film! ? een dikke 7,5/10

Nogal matige film met karikaturale personages. Het chagrijnige oude vrouwtje en de immer vriendelijke chauffeur. Het maakt weinig indruk en mist overtuiging. Ook het plot komt nooit echt tot leven en zeker in het tweede gedeelte van de film zitten enkele zeer forse en onverwachte tijdsprongen. Los van het voorgaande kijkt het best aardig weg, maar een hoogvlieger is dit toch zeker niet.

Een erg sterke film.
Het interessantste vond ik het verouderingsproces, en dat is erg goed in beeld gebracht. Het acteerwerk vond ik van een hoog niveau. Het was allemaal wel wat zoetsappig. Maar dat is beter dan dat er halverwege de film een probleempje komt, dat opgelost wordt, zodat alles daarna weer koek en ei is.

Puur genieten! Dit is een van mijn all time favourites. Ik weet niet hoe vaak ik deze film al heb gezien, maar elke keer weer is het smullen. Vooral van Jessica Tandy, die in de nadagen van haar glansrijke carrière met haar sublieme rol in deze film destijds terecht alle prijzen in de wacht sleepte, die er maar te winnen vielen.

Een prachtige film met een onopgesmukt verhaal en indrukwekkend acteerwerk, niet alleen van Tandy, maar ook van Morgan Freeman en Dan Aykroyd. En niet te vergeten: die schitterende, ontroerende slotscène. Dat is er werkelijk een om in te lijsten.

Voor dat alles mijn complimenten ook voor regisseur Bruce Beresford. De Australiër heeft veel mooie films gemaakt, vaak over gevoelige (soms controversiële) onderwerpen. Dit is naar mijn bescheiden mening met voorsprong zijn beste. Chapeau!

Ik heb begrepen dat in de onlangs onderscheiden "Green Book" de rollen min of meer zijn omgedraaid. Ik ben reuze benieuwd.

Brave suikerzoete film die dan toch net genoeg angel bevat door eventjes door te gaan op het rassenthema in de USA van de jaren '50 en '60. Mooie score van Hans Zimmer en ook mooi gestileerd; de hoeden van Dan Ayrkroyd passen steeds perfect bij de pakken die hij draagt. Op zich goeie acteerprestaties van Morgan Freeman en Jessica Tandy. Die laatste komt wel de hele film over als een ouwe zeur, maar dat zal wel de bedoeling zijn. Het meest pakkende vond ik dan toch de eindscene. Missie van de film is daarmee waarschijnlijk volbracht. Toch vond ik het allemaal wat weinig diepgang hebben. De scenes met Martin Luther King werden er bijvoorbeeld eventjes bijgesleurd, maar al even snel weer over boord gekieperd. Het lijkt erop dat men het er soms te dik wilde opleggen.

Misschien wel een perfecte oscarwinnaar binnen het politiek correcte Hollywood van die tijd (en andere tijden). Ik kan me wel voorstellen dat mannen als Spike Lee hier maar niets aan vinden.

Driving miss Daisy is geen slechte film. Een beetje braaf misschien, maar zeker van genoten. De film doet me inderdaad wat denken aan Green Book (2018) of zelfs aan Saving Mr. Banks (2013). Net als in Saving Mr. Banks krijg je te maken met een oude koppige volhardende en directe oudere dame die zich staande wenst te houden in de samenleving. Het fijne is hierbij dat dit gebeurt met een humoristische ondertoon zodat het kille karakter toch de nodige sympathie opwekt. Ook hier dus met miss Daisy dat heel mooi werkt vertolkt door Jessica Tandy die hier op gepaste wijze is voor gelauwerd. Ook Dan Aykroyd deed het meer dan prima, net als Morgan Freeman.

Hier en daar komen de raciale thema's aan bod, vrijwel op een luchtige toon zonder zwaar door te wegen op de film. Dat Martin Luther King er werd bijgehaald, had op zich weinig toegevoegde waarde. Interessant ook om de evolutie te zien in de relatie tussen miss Daisy en Hoke. Bij momenten een zoete afgelijnde film zonder risico's. De immer vriendelijke en betrouwbare Hoke die het nooit op zijn heupen kreeg van de eveneens immer zeurende tot botte miss Daisy. Maar aangenaam om te volgen was het wel.

Mooie locaties en sfeerzetting ook in de tijd. Goede ondersteuning van de sfeer met de muziek van Zimmer. En bovenal sterke acteerprestaties. Vier Oscars lijkt me net iets van het goede teveel, maar wie Green book OK vond, zal zich hier ook wel bij vermaken.

Best een charmante film al is het niet erg bijzonder, kabbelt door, kijkt prima weg maar eerlijk gezegd, morgen weer vergeten.

Zo bijzonder is de film niet. Kijkt wel lekker maar gebeurd weinig.

3*

Redelijke film die toch ook een beetje teleurstelt ondanks alle prijzen. Grootste manco waarschijnlijk toch het gebrek aan richting. Wat is de bedoeling van deze film en wat is het genre?

Het begin is op zich prima, de stuurse oude dame die niet open staat voor hulp nog de sluipende ouderdom erkend, en de overvriendelijk Hoke die zijn uiterste best doet. Vermakelijk zijn de eerste 'botsingen' en ritjes, en de wijze waarop de twee al kibbelend naar elkaar toe groeien en een zoon die de eerste fase houden en keren heeft in goede banen te leiden, vooral rond de vermeende diefstal.

Na een half uurtje begin het gekibbel een herhaling van zetten te worden en blijft voor mij de grote eyeopener of clou uit. Waar wil men nu precies naar toe? Botsing der culturen? Typerend donkere knecht versus oude degelijkheid met een lichte plantage-eigenaar inslag? Enig bevooroordeeldheid kan het oude mens niet ontzegt worden. En dat wensen, klachten noch fysieke ongemakken van een donker iemand van minder belang zijn ook niet. Gaat het om de maatschappelijke onrust, strijd en veranderingen van die tijd? Erg braaf is de film dan wel en is er weinig gruwel op dat vlak te zien. Uiteindelijk zal het gaan om de wijze waarop ze naar elkaar toe groeien en vrienden worden. Maar om nu te zeggen dat je beide personages kent op het einde van de film of bijzonder meeleeft...nou, nee. Het is allemaal net wat te gezapig. En hoeveel Tandy aardig acteert neigen beide karakters mij net wat teveel naar een karikatuur met hun maniertjes.

Driving Miss Daisy is uiteindelijk vooral feel good te noemen, maar niet een hele goede of met een treffende boodschap. In dat geval zijn Green Book en vooral The Butler vele malen beter als film, beeld en maatschappelijke kritische boodschap. Om te eindigen met het begin van de comment, dat ik de schare prijzen niet echt begrijp en het onbegrijpelijk vind dat Born on the Fourth of July niet de 'beste film' dat jaar pakte.

Het is wel vaker even doorbijten met die Oscarwinnaars, en ook deze met frisse tegenzin opgepakt. Ik vreesde vooraf een draak a la The Blind Side of The Help maar het valt uiteindelijk mee. Driving Miss Daisy heeft wel een soortgelijke boodschap maar is eerder wat naïef dan tenenkrommend. Ik kan me niet voorstellen dat Freeman met trots terugkijkt op deze film, al acteert hij niet slecht. Blijft wel gewoon een matige prent naar mijn mening, behoorlijk taai ook, met vreemde sprongen in de tijd waardoor met name Aykroyd er steeds merkwaardiger uit ging zien. Een film die waarschijnlijk in de vergetelheid was geraakt was die Oscar niet uitgereikt. Het beste wat ik er over kan zeggen is dat er weer een Oscarwinnaar kan worden afgestreept.

Ik ben niet zo in de videotheek opgegroeid als sommige generatiegenoten op de site, maar ik weet nog wel dat dit een omstreden oscarwinnaar was. Vanaf het moment dat de film won al. En nu ik de film al die jaren later gezien heb begrijp ik het eigenlijk nog niet. Tandy voor beste actrice oke. Ze speelt een prima rol en bij de Academy zijn ze dol op oudere acteurs die nog één keer vlammen (ik noem een Anthony Hopkins). Freeman stelde me teleur en speelde een typetje. De film is verder sentimenteel en vrij kleurloos en ontleent zijn hele bite aan Tandy die het evenwicht zoekt tussen de mooie en lelijke kanten van haar karakter. Verder gaat deze film over een periode van 25 jaar maar is daar ietwat vaag in. Maar ik heb nu officieel wel meer dan tweederde van de beste film winnaars gezien. Ik sta nu op 63 van de 94.

De band tussen een oude zuiderse dame en een zwarte dienstknecht overbrugt raciale vooroordelen.
Miss Daisy komt uit een tijd waar het volkomen normaal was dat blanken bediend werden door zwarten. Mooi voorbeeld daarvan is Idella, die zielig en eenzaam sterft in het kleine keukentje van Miss Daisy waar ze een deel van haar bestaan doorbracht met eten maken.

Met Hoke loopt het anders : zijn spontane en warmhartig voorkomen leidt ertoe dat ze haar vooroordelen laat varen en hem beschouwt als evenwaardig, weliswaar over een heel lange periode waarin de "civil rights movement" verandering begon te brengen.

Het bittere aan de film is dat Hoke eigenlijk gewoon doet wat hij hoort te doen om te overleven. Naarmate ze verouderen groeien ze naar elkaar toe omdat ze elkaar nodig hebben maar of de band van Hoke ten aanzien van Daisy onderliggend zo sentimenteel en affectief is, betwijfel ik ten zeerste.

Jessica Tandy liep met een Oscar weg voor haar rol, én met een wereldrecord, want ze is de oudste actrice ooit die met het beeldje naar huis ging. Ook Freeman is genieten met zijn wat onderdanige rol van dienstknecht. Helemaal niet slecht maar Green Book vond ik beter.

Sympathieke film waaruit blijkt dat die Freeman toch echt een fijne vent blijft. Maar het blijft helaas wel op een bepaalde hoogde.

Miss Daisy is een wat argwanende mottige oude vrouw die rijk geboren is, maar daar niet mee te koop wilt lopen.
Ze woont in een groot huis, die wordt afgestoft door een kleurling. Haar zoon komt geregeld langs en alles wordt voor haar gedaan. Tot op een dag dat blijkt dat ze niet meer zelf auto mag gaan rijden en daarbij hele stukken moet gaan lopen om haar rituele boodschappen te gaan doen.

Dan komt Hoke ten tonele. De man die haar hulp aanbied. Al wordt dat moeilijk in ontvangst genomen door Daisy's karakter. Maar na wat woordenwisselingen wordt Woke toch nog haar vaste chauffeur en bouwen de twee een sterke band met elkaar op.

Allemaal heel mooi verzonnen, maar helaas weet Driving Miss Daisy toch iets te veel voort te kabbelen. Toen de film eindelijk een beetje op een roadmovie begon te lijken sterkte dat mijn aandacht aan... maar helaas blijft dat maar beperkt. Hierdoor weet de film mij niet echt te raken en heeft het echt zijn pogingen laten liggen.

En dat is zonde. Het acteerwerk is goed en ook de hele levensloop tot de uiteindelijke dementie van Miss Daisy is sterk gevonden. Er had alleen wat meer kruiden bij gemogen. Misschien door het speelduur toch te verlengen, want twee decennia in anderhalf uur is ook niet overtuigend.

3,0*

Aardige film en vooral de eerste helft erg leuk. Daarna kakt de boel voor mij behoorlijk in. Jammer. Hier had meer in gezeten.

Een erg bekende titel, maar de film had ik nog nooit gezien. Wel wat hooggespannen verwachtingen bij, dus viel het een beetje tegen toen ik er uiteindelijk aan toe kwam, want het bleek toch wel een erg stereotype Hollywoodfilm te zijn. Karikaturaal zelfs, dat woord is echt niet overdreven. Van Jessica Tandy en Morgan Freeman hoop je dan toch op iets meer - al hebben ze ook allebei wel zat films gemaakt die ietwat aangeven dat de hypotheek betaald moest worden. Je weet dat ze beter kunnen, daarom stelt het teleur.

Een echt slechte film is het dan ook weer niet, zo erg is het beslist niet. Prettig kijkvoer voor tussendoor. Maar wel enorm teleurstellend, omdat het met weinig moeite zo, zo veel meer had kunnen zijn.