Beyond the Black Rainbow (2010)

Deze ga ik nog eens herzien, en nog eens een kans geven binnen afzienbare tijd.

Verhoogd van 1* naar 2* maar toch opnieuw teleurgesteld. Mijn eerste oordeel leek dan toch wel juist te zijn. Het is niet dat deze film echt slecht is, maar er is toch geen duidelijk plot aanwezig of te weinig plotontwikkeling aanwezig om het aangenaam te houden, al is het audiovisueel natuurlijk een hele trip. Misschien dat het binnen x aantal jaar wel nog iets voor mij wordt, maar nu niet echt. Het probleem is dat je er ook twee uur voor moet vrijmaken, en er ook twee uur voor in de stemming moet zijn. Ik wil deze film graag leuk vinden, maar ik heb gewoon toch wat meer plotontwikkeling nodig. Een film mag traag gebracht worden, maar er moet wel iets meer gebeuren, of ik moet meer beweegredenen kennen, en achtergronden zoals in Like Me of in The Neon Demon bijvoorbeeld wel het geval is. Jammer. Ik denk wel dat ik een spanningsboog nodig heb, al is het maar een minieme spanningsboog maar nieuwsgierigheid naar wat er komen gaat. Dat heb ik hier niet, en dan wordt een film al heel erg snel erg lang.

Audiovisueel wel gaaf, maar dan had ik liever een film van 70 minuten gezien in plaats van 110 minuten bijvoorbeeld. Na 50 minuten had ik het een beetje gehad, en kwam er ook een nieuw personage tevoorschijn en verloor ik de draad een beetje, en was ik niet echt meer geïnteresseerd in wat er gebeurde. De laatste twintig minuten zorgt wel voor wat anders, dus als dat na die 50 minuten kwam, had ik het wellicht wel goed gevonden... . Maar goed, misschien dan met kijkbeurt drie binnen x aantal jaren. Ik zie dat het bij McSavah en leatherhead ook niet van de eerste keer prijs was. Misschien heb ik ook wel iets meer filmervaring nodig (meer Cronenbergs en giallo zien vooraleer ik deze in de herkijk leg).

Los daarvan, als er één film is die in de buurt van mijn dromen komt, is het wel deze. David Lynch niet bepaald, en al zeker niet Nolan's Inception. Maar dit is wel een goede benadering van een paar dromen die ik al heb gehad, alleen duren ze dan geen 110 minuten (al duren dromen wel langer in herinnering dan dat ze echt zijn), en zal deze film audiovisueel wel iets meer spektakel geven. Zeker naar het einde toe (met het ontsnappen en misschien wel de stijlbreuk in de laatste 20 minuten die je in dromen ook hebt).

Zware ontgoocheling !

Ja, de sfeer , de sound, de belichting en decors zijn hier de grote pluspunten.

Maar wat kunnen we van het verhaal zeggen ? Eigenlijk weinig of niks. Het leuke mysterieuze begin en middenstuk leidt uiteindelijk tot helemaal niks. En die laatste 20 minuten zijn gezien het concept een totale misser. Belachelijke personages, flauwe kills en een tegenstrijdige fletse locatie passeren dan. Dat de film tergend langzaam zich ontvouwt, is niet echt een probleem. Maar het moet nog iets zijn. Helaas een 4/10

Ontzettend mooi geschoten en met een hele goede sound over de gehele film. Helaas narratief iets te karig en te traag om echt een topper te zijn.

Wel een regisseur om in de gaten te houden.

Na de succesvolle herzieningen van The VVitch: A New-England Folktale (2015) en Under the Skin (2013) was het de beurt aan Beyond the Black Rainbow mede als aanloop naar de nieuwe film van Panos Cosmatos, Mandy (2018), die op dezelfde dag in een select aantal bioscopen is uitgebracht.

Ook deze keer is de herziening mij een stuk beter bevallen dan de eerste kijkbeurt waarna ik de film een score van 2.5* had toebedeeld. Destijds vond ik de film ondanks de audiovisuele bravoure veel te traag en zoals velen met mij had ik problemen met het einde. Die kritiekpunten blijven in principe valide na deze tweede kijkbeurt, maar ik dit keer veel beter kunnen genieten van de esthetiek en de pulserende soundtrack waarmee een briljante sfeer gecreëerd wordt. Ook het (beperkte) verhaal was een stuk beter te volgen dit keer en die extra houvast kwam de kijkbeleving ten goede. Helaas stevent deze bezwerende hallucinante trip die Cosmatos aflevert uiteindelijk af op een behoorlijke anticlimax. Niet alleen vanwege de stijlbreuk die plaatsvindt, maar ook de resolutie van het plot laat te wensen over. Toch verhoog ik hem naar 4*, aangezien ik de unieke audiovisuele beleving die deze film biedt niet snel meer zal vergeten.

Klopt. Nou ja, de films van Kubrick zijn ook traag maar hij is een meesterlijke verteller en dat maakt het grote verschil.

Na het meesterlijke Mandy was het de hoogste tijd om deze opnieuw tegen het licht te houden. En wat een fijne herziening werd dat. Cosmatos heeft een onmiskenbare eigen stijl zoals dat maar zeer weinige gegeven is. Een hypnotiserende visie die mij de eerste kijkbeurt niet greep, maar ditmaal volledig inpakte. Wat een bijzonder talent en wat een heerlijke audiovisuele trip. Een unieke kijkervaring die ik enorm kan waarderen.

5*

Mooi dat aardig wat mensen hier deze film in de herkansing gooien. Die vermeende stijlbreuk in het laatste gedeelte is overigens wel echt schijn, zo bleek bij herziening.

In interview geeft hij aan dat beide films (beyond en Mandy) gebaseerd zijn op erg persoonlijke verhalen. Niet letterlijk maar wel het gevoel.

Precies mijn voornaamste argument om het geen volle 5* te geven. Wel leuk dat in Mandy deze stijl meer en succesvol uitgebouwd is. Zelfs de autoscene blijkt hier zijn bron te hebben, leuk!
Dat niet alle aspecten/objecten in het verhaal even helder uit de verf komen is nog niet zo erg; wat mysterie mag we best blijven.

Verder weer erg onder de indruk, net als bij Mandy. Duidelijk dat hier de fantasie nog wat minder beteugeld was, maar de visuele uitbundigheid ook ietwat. Ik ben van het visual design hier bijna nog meer onder de indruk dan bij zijn recente werk, met de flashback als langduriger hoogtepunt en ook zeker wat kortere beelden.

Erg onder de indruk van de stijl van Cosmatos. Ik hoop dat bij zijn verdere weg het visuele niet té beheerst gaat worden ten koste/gunste van meer of coherente verhaal. Laat deze man maar futuristisch schilderen op scherm.

Na het overweldigende Mandy , en ik ben niet de enigste wat dat betreft, erg benieuwd wat deze Panos Cosmatos nog meer had gedaan .

En ik voel me een soort film cultuur barbaar, want ik heb het echt geprobeerd , maar afgezien van het feit dat het visueel een pareltje is , vond ik dit net iets te vaag , en nietszeggend .

De bijna hypnotiserende beelden met bijhorende muziek , ik ben tien jaar geleden gestopt met het roken van wiet , en ik zal toen vast geweldig hebben gevonden .

Dit was niet mijn cup of tea.

Genoten van mandy. maar hier laat ik het even bij betreft meneer Cosmatos.

Bijzondere film, maar ook lastig. Weinig plot en het gaat soms tergend langzaam. Wat veel goed maakt zijn de beelden en de muziek. Veel mooie kleuren, futuristische designs en veel overlays, terwijl de muziek erg sfeervol ambient-achtig is. Het vult elkaar erg goed aan en zorgt voor een onheilsspellende sfeer.

Ondanks het langzame tempo weten de personages wel te boeien. Wat voor onderzoek vindt er in de kliniek plaats. Wie is de jonge vrouw en hoe komt ze daar terecht? Wat zijn de onderlinge verhoudingen? En welke krachten hebben de karakters. Er wordt mondjesmaat antwoord op gegeven en aan het einde blijven we nog wel met vragen zitten, maar dat maakt mij niet veel uit. Het proces van een film vind ik vaak interessanter dan de conclusie.

Niet dat die conclusie er helemaal niet toe doet en zoals anderen al opmerken, het einde valt inderdaad tegen. Vanwege de stijlbreuk, maar vooral vanwege de complete anticlimax in het plot. Maar zoals gezegd is het overgrote gedeelte van de film wel interessant, zelfs behoorlijk uniek, al vereist het lage tempo dat je er uitgeslapen aan moet beginnen (wat ik eerlijk gezegd niet helemaal was). 4*.

Echt helemaal mijn ding niet dit. Ik hou ook wel van visuele troeven in een film, maar te weinig plot zoals hier steekt me persoonlijk dan wel tegen. Het visuele is gelukkig nog zo goed, zodat ik hier geen ultiem lage score moet geven. Meer kan ik niet over de film zeggen, wel dat het geen evidente film is, tenzij je van dit genre houdt. Niet voor mij dus...

Het zal wel aan mij liggen, maar hier heb ik dus weer niet veel van gesnapt. Niet mijn ding. Beetje gore was nog wel leuk maar dit soort langdradige films trek ik moeilijk.

Goed.

Cosmatos is zeker een interessant regisseur en het lijkt er niet op dat deze ooit zal overgaan naar Hollywood-films. Zijn stijl is erg interessant, maar het is volstrekt logisch dat de algemene popcornkijker dit nooit zal kunnen trekken.

Maar ook ik had weleens moeite om mijn aandacht erbij te houden. Mede omdat Cosmatos een soort rare obsessie heeft om zijn film zo traag mogelijk te maken. Iedereen lijkt ook in slowmotion te praten en zo vertelt de film in 110 minuten een verhaaltje van 45 minuten.

Visueel zoals verwacht vaak enorm indrukwekkend. En blijkbaar met een relatief klein budget. Ik merk het niet echt in deze film. Cosmatos speelt heerlijk met de kleuren en gebruikt een zeer intrigerende soundtrack. Visueel kan je er dus lekker van genieten.

Maar de visuele stijl werkt alleen niet voor 110 minuten. Het is gewoon te lang, en daardoor verslapt de aandacht toch wel regelmatig. Ik wil dit graag heel erg goed vinden, maar ik kan mijn stem echt niet hoger zetten dan 3,5*. Tarkovsky had bij mij hetzelfde effect. Intrigerende film, maar de scenes gaan te lang en te traag door.

Acteerwerk is goed. Rogers en Bourne spelen goed. Er is weinig dialoog en het meeste dialoog dat er wel is is super traag. Het heeft wel een bepaalde meerwaarde, maar niet 110 minuten lang. Desondanks een waar visueel feest met een paar geniale momenten. Voor de rest kan ik het niet hoger geven dan 3,5*.

Film die mij meer deed denken aan mistige jeugdherinneringen. Er is nauwelijks een verhaal te bespeuren. Zoals ik de film ervaarde was er niet veel meer dan een legio aan scènes en stukken die hommages lijken uit sciencefiction-films van de jaren '70 / '80. (bv. The Fury, Scanners, 2001, Soylent Green en THX 1138) De score is een mix van synthesizers en prog-rock, eveneens als die SF-films uit die tijd. De regisseur lijkt zich volledig bezig te houden met het uiterlijk en de details, maar lijkt daarbij het enige cruciale element te zijn vergeten; een samenhangend plot. Er is bijvoorbeeld een 2001- achtige reis door een psychedelische ruimte die enkele minuten duurt, op zich mooi, maar je krijgt nooit het minste idee hoe het aansluit op iets anders in de film. Als zodanig voelt het nu meer als beeldende kunst, waar de populaire elementen van een vorig tijdperk worden genomen door de regisseur en worden gescheiden en ontdaan van elke context. Wat overblijf is een film die er best goed uitziet, met zijn psychedelische belichting en onberispelijk toekomstbeeld maar die buiten zijn look zelf, ten dienste staat van zo goed als niets.

Deze film lang genegeerd, onterecht, want wat een fantastische film zeg.
Het was voor mij een uitstekend neergezette hommage aan bepaalde oude sciencefiction/horror films. Visueel top en de sound gewoon super, een continue fijne naargeestige en ongemakkelijke kille sfeer, met daarbij nog een perfecte engerd van een dokter, vaag gepraat en ook die traaaagheid... misschien ietsje tè want ook wel fijn was om meer van het rare verhaal te kunnen volgen.. Maargoed, de tijd vloog voorbij eigenlijk. Het klopte gewoon, op het ietswat vreemde einde na dan..?

Hoe dan ook, het duurde even maar het pakte me om niet meer los te laten. Een bijzondere kijkervaring, met een stijltje die Cosmatos perfect weet te upgraden.

Mandy was vorig jaar een fijne over-the-top ervaring, met name visueel erg sterk maar ook erg vermakelijk met een Nicolas Cage die goed losging. Ik was dus toch wel benieuwd wat Panos Cosmatos eerder had gemaakt. Maar helaas, deze Beyond the Black Rainbow kan ik weinig mee. Om maar even positief te beginnen, ook hier ziet het er weer fantastisch uit - fraaie shots, veel vervreemdende kleurenfilters en ook een onheilspellende, psychedelische sfeer die daardoor gecreeerd wordt. Maar toch was hier bijna geen doorkomen aan, er is iets van een verhaal (zie de korte omschrijving), maar heel veel meer kon ik er niet van bakken. Het is vooral een plotloos meanderend gebeuren, was mijn indruk, en dat je dan af en toe fraaie beelden te zien krijgt is leuk maar uiteindelijk niet voldoende om de aandacht er bij te houden. Misschien ben ik op een lome bijna tropische avond ook net niet scherp genoeg en had ik het beter kunnen hebben op een ochtend met een paar bakken koffie. Maar voorlopig kon dit me niet bekoren.

Weer een film die al lang klaar lag. Panos Cosmatos' sci-fi horror debuut uit 2010, dat hij kennelijk primair met de royalties van zijn vaders film Tombstone (1993) wist te financieren. Diezelfde vader maakte ooit Rambo: First Blood, en waar je bij Brandon Cronenberg nog wel kunt zien waar hij de mosterd haalde, hadden de films hier bijna niet meer van zijn vaders werk kunnen verschillen. Beyond the Black Bainbow is traag, en arty as fuck. Lekker polariserend filmpje ook, met heel hoog waarderingen van enkele prominente users, en óók een flinke stapel erg lage.

Cosmatos bekommert zich meer om de audiovisuele ervaring dan het plot van de film, en ik kan me goed voorstellen dat dat mensen tegenstaat. Maar alleen thuis en met een goede koptelefoon op, was dit wel een hypnotiserende ervaring. Toch een behoorlijk andere film dan wat ik me van Mandy (2018). Ik ga die ambient synth score nog wel eens opzoeken op Spotify en Tidal. Niet verkeerd. Net als Eva Bourne trouwens. Lief snoetje.

Al met al, een gedurfd debuut.

4*

Wat was me dit een trage, maar heerlijk binnenkomende psychedelische en hypnotiserende trip op audiovisueel vlak, wat ook primair staat bij deze film tov het verhaal. Kan m'n dit zeker wel plaatsen in de categorie kosmische scifi/horror. Ik kan zulke arty stuff wel waarderen, soms ontzettend, maar zoals bij 'Mandy' had ik dat gevoel helemaal niet, allé, kdenk dak die echt nog eens opnieuw moet kijken. Dit is zeker eerder voor een meer niche publiek. Maar best verrast door de nog mooie score hier.

Oei, niet geheel wat ik ervan had verwacht. Bijzonder trage film met lange shots. Fel kleurgebruik met rode, groene, blauwe tinten. Visueel erg mooi allemaal. Maar ik had moeite om geboeid te blijven kijken. Inhoudelijk erg oppervlakkig of vaag. Ik kon er weinig van maken buiten het experimentele feit dat een meisje wordt vastgehouden.

Het voelt wat verheven aan, kunstig ook, en op zich is dat een pluspunt. Cosmetisch heeft zijn naam niet gestolen, maar voor mij was het te ver zoeken waar hij nou exact naartoe wou. Audiovisueel erg fijn allemaal, maar dat redt het geheel niet voor mij.