La Piel Que Habito (2011)

De film La Piel Que Habito is een bijzondere film van Almodovar geworden waarbij enige aanvaarding en openheid van de kijker vereist wordt. Huidtransplantaties en wetenschappelijk chirurgisch onderzoek staan centraal, maar wat men bereikt in de film is heden slechts een utopie. Het is niet interessant om stil te staan bij het feit of de film realistisch is of niet, wél is het des te boeiender zich te verdiepen in het plot en hoe het zich ontplooit. Alleen al de plotontwikkeling die traag verloopt, laagje per laagje wordt onthuld is meesterlijk. Almodovar zorgt voor een opbouwende mysterieuze spanning. Alles valt uiteindelijk in zijn plooi en qua genre balanceert het tussen een arthouse en een mainstream thriller.

Wie is de mysterieuze bloedmooie vrouw die opgesloten leeft in de prachtige villa? Wat zijn de drijfveren van Ledgard? Welke rol speelt het verleden? De kijker moet geduld oefenen om het verhaal te ontwarren, maar nodeloos gecompliceerd maakt hij het niet. Verrassend, dat zeker, misschien ook wel wat vergezocht, maar zeker niet oninteressant. Ik heb steeds het gevoel gehad tijdens de film dat Almodovar zeer goed wist waarmee hij bezig was en waar hij naartoe wou (iets wat niet altijd makkelijk is voor sommige regisseurs). Cinematografisch top zoals we gewend zijn, mooie krachtige beelden en een uitstekende Anaya en Banderas.

De subplot van El Tigre was overbodig, maar de film zet je ook aan het denken hoe ver ethische biologie mag gaan. Het lichaam en bij uitbreiding het gezicht bepaalt de identiteit van een individu. Wanneer wordt welke grens overschreden? Mooi!

Wat een slaapverwekkende vertoning was me dit, er zat echt gene schwung in. Vreemd met momenten, ja dat zeker, maar niet op een boeiende manier.

Bizarre ontknoping die de film boven de middelmaat doet uitstijgen want voor de rest vond ik hem niet zo heel byzonder .

De bruid van Frankenstein

Wanneer je op zoek bent naar een bizarre film met een fucked-up verhaal, dan ben je bij deze Spaanse productie aan het juiste adres. Het kan even duren voor je als kijker alle plotlijnen helemaal ontward hebt. Het verhaal is gemakkelijk te volgen, maar het is soms goed opletten geblazen omdat je gemakkelijk bepaalde details kan missen die relevant zijn om de beweegredenen van het personage van Antonio Banderas te kunnen begrijpen. Wat je vervolgens ook van de ontknoping vindt; al dan niet vergezocht of onrealistisch, dit staat volledig los van het feit dat dit een origineel werkje is.

Hoe langer ik erover na begon te denken hoe meer ik de originaliteit kan waarderen. Het verhaal is volstrekt onvoorspelbaar, bevat veel spanning en mysterie, en heeft daarnaast veel diepgang, terwijl het vrij gemakkelijk te volgen blijft. Los van de pluspunten stoorde de ver gezochtheid en het feit dat het verhaal soms wel erg onrealistisch was, mij wel, maar het zijn irritatiepunten die ik voor lief neem wanneer ik naar het totaalplaatje kijk.

4,0*