La Piel Que Habito (2011)

Goeie film waarin een plastische chirurg een nieuwe huid ontwikkeld voor patiënten met brandwonden. Een mysterieus en beetje vreemd verhaal, waarbij de richting lange tijd onduidelijk is. Dit houdt het wel intrigerend, maar tegelijkertijd wordt het hierdoor wat langdradig. Stijlvol in beeld gebracht, maar hier en daar iets te kunstzinnig naar mijn smaak.

Ligt eraan welke definitie van "horror" je hanteert. Onvrijwillig wakker worden in een ander lichaam lijkt mij juist een vrij ultieme vorm van horror. En de vorm van de film ook, dat klinische nonchalante. Dat komt bij mij harder aan dan een vuige bodyhorror in de traditionele zin van het woord.

Overigens wel een lastige film om te beoordelen, vind ik. Pas vanaf de grote twist wist hij me (zeer) te boeien, maar voor dat moment deed hij me weinig en vond ik hem zelfs hier en daar wat saai. Binnenkort nog maar eens kijken, nu ik het plot ken.

Eerste Almodóvar, meteen een schot in de roos.

Ik kan dit best als een horrorfilm zien. Alleen is het er eentje die pas na een fors uur laat blijken dat het er één is. Door de desbetreffende twist krijgt het drama wat eraan voorafging zo'n wrang effect over zich heen dat een 'horror' aanduiding zeker niet vergezocht is. Al zal de typische horrorfan zijn verwachtingen moeten temperen, voor zei die een spannende, enge of gore film hopen te treffen zal het namelijk op een ontgoocheling uitdraaien.

Maar ik vond hem uitermate sterk. Menig azijnpisser zal wel weer 't één en 't ander te kermen hebben over de ongeloofwaardigheid; daar kun je de klok zowat op gelijk zetten. Ik heb me er totaal niet aan gestoord, deed er ook niet zoveel toe naar mijn beleving. Eerste uur is vermakelijk genoeg, zo hier en daar wordt er visueel moois op het scherm getoverd, en vanaf de morbide twist wordt het alleen maar beter en beter. Penibel welhaast. Met tevens een waardig einde, ook niet geheel onbelangrijk.

Wel een paar kleine minpuntjes: Almodóvar had met betrekking tot bepaalde scenes toch net wat meer buiten het boekje mogen kleuren wat mij betreft. Niet dat er per se op de shockfactor gemikt dient te worden, maar af en toe wat minder 'less is more' had het ziekelijke concept nog wat beter tot z'n recht laten komen denk ik. Verder wist Banderas me niet helemaal omver te blazen, dat in tegenstelling tot de voortreffelijke Anaya. Dat vrouwtje zie ik overigens in zowat elke Spaanse film verschijnen die ik de laatste tijd kijk, al ben ik daar allesbehalve ontevreden mee.

Getwijfeld tussen een ruime 3,5* en 4,0*, uiteindelijk geeft het wrange gevoel waarmee Almodóvar je achterlaat toch de doorslag, en overheerst het enkele kleine smetjes ruimschoots. Kleine 4,0*.

Een film waar ik een dag later nog van de indruk was.
Dus goed.

Je kijkt er naar en denkt, hm, waar gaat dit over??Halverwege de film wordt het hoe en waarom knap via sprongen terug en vooruit in de tijd steeds duidelijker. Het mysterie ontrafelt zich tegen het einde van de film en ik was flabbergasted.
Frankenstein en de moderne wetenschap.
En in zekere zin een film met absolute horrorelementen.. vooral voor mannen!
Prima geacteerd door de cast. Ondanks de enige ongeloofwaardigheid geloofde ik het.

Een absolute Spaanse topper weer wat mij betreft.

Ondanks de sterke regie van Pedro Almodóvar bekruipt mij het gevoel dat hier meer uitgehaald had kunnen worden. 'La Piel Que Habito' doet heel veel goed. De sfeer, het intrigerende plot, het fijne tempo en de acteurs. Het zit allemaal meer dan prima. Toch is de film me niet onder de huid gaan zitten.

En daar had dit toch net een filmpje voor geweest. Het lijkt net of Almodóvar bepaalde zaken nét niet over de streep trekt en dat-ie naar het einde toe toch echt een paar kleine misstapjes begaat waardoor deze prent niet meer dan een goede film kan zijn. Ik zit op het einde echt met het vertrouwen dat Banderas ineens zo makkelijk heeft in z'n inmiddels vrouwelijke projectje. Dat kan er nooit voor de volle 100% zijn en daar stoorde ik me dus een beetje aan. Tja, en dat kost 'm z'n leven. Eigen schuld dan hoor. Verhaaltechnisch schort er gewoon het één en ander aan deze film en dat leg ik niet naast me neer.

Een beetje gemengde gevoelens, waar Almodóvar erg controversieel lijkt te willen zijn, maar daar niet helemaal in slaagt. Het verhaal(tje) is ook het enige manco bij vlagen. Verder is dit genieten geblazen. Prachtige vormgeving, sfeer en een originele insteek met interessante scenes. Best aardig filmpje toch.

Ik sluit me helemaal aan bij mijn voorganger *3.0

Ik leerde Almodóvar kennen in 1990 (Atame!) en het is dan ook niet zo heel gek dat het enthousiasme voor weer een nieuwe Almodóvar-film 25 jaar later iets was afgezwakt. De voorganger was aardig, maar ook niet meer dan dat, vandaar dat deze relatief lang op de plank bleef liggen.
Eerste half uur zitten we dan ook op bekend terrein, maar dan komt er een man in een tijgerpak in beeld en vanaf dat moment gaan alle remmen los en nee dit hadden we allemaal niet zien aankomen!!! En dan houdt de regisseur zowel qua spanning en drama alles in de hand als ware hij Douglas Sirk himself.
Om te beoordelen of dit het voorlopige meesterwerk is van Almodóvar zou ik La Mala Educación weer even terug moeten zien, de andere kandidaat.

Heb je behalve die drie nog andere films van Almodovar gezien, wendyvortex? ik vond La piel que habito namelijk een van de minste van Almodovar. Geef mij maar Volver, of Todo sobre mi madre, of Hable con ella, of Los Abrazos rotos, of zo...
Ik denk dat het vooral Banderas was die me tegenstak. Misschien te verholywoodiaanst...

In totaal 9 films van hem gezien: Matador (4*), Atame! (3*), Tacones Lejanos (4*), All About My Mother (4*), Hable con Ella (4*), La Mala Educación (5*), Volver (4*), Los Abrazos Rotos (3*), La Piel Que Habito (5*)

Prachtige film. Hoe slaagt Almodovar er weer in om een bizar verhaal heel natuurlijk over te laten komen. Er zijn een paar vraagjes, maar ik zou een zeurpiet zijn als ik daar op door zou gaan. Wel vond ik het zwaartepunt toch wel in het begin van de film liggen. Eens alles op zijn poten gevallen is en je ongeveer weet wie wat is, wordt het ietsje minder. Om op het einde nog eens sterk uit te halen…
Strak verhaal met net genoeg Almodovargekkigheid (die 2 mannen die de kleuren van hun vrouw/moeder komen verkopen!!! haha) om alles in perfecte balans te houden.
En als notoire homofiel heeft Pedro toch alweer topvrouwen gecast! Bravo.

Heel bizarre en gekke film die ik heel goed vond, krachtig met goeie acteer prestaties. Een film die een apart onderwerp heeft en waar Almodóvar toch een straffe film van kan maken! Een paar keer met een mond vol tanden gezeten ? enorm genoten van deze film! Een dikke 8/10.

Een buitenbeentje van Almodóvar. Waar het gewoonlijk komisch of frivool aan toe gaat, is dit eerder een donker verhaal. En toch zien we de stijl van de regisseur er in terug. Ik las hier al ergens 'gotische wraakfilm' en dat is misschien geen slechte term. Almodóvar bouwt de film mooi op en kan je als kijker absoluut naar het scherm trekken. De film kent ook wel wat symboliek, maar het is niet aan mij omdat te beginnen uitleggen. De titel zegt al genoeg en verder moet je als kijker het onderhuidse (what's in a word) er zelf uithalen.

Sterke vertolkingen ook. In de films van Almodóvar lijkt het allemaal steeds luchtig en vanzelfsprekend, maar hij weet zijn acteurs perfect te sturen. En zoals gezegd ook z'n stempel te drukken, zelfs als het geen voor de handliggende film is.

"Komisch of frivool"? Zo zou ik films als La Mala Educación, Todo sobre mi madre, of Hable con ella, Los Abrazos rotos, enz. toch niet noemen, Film Pegasus...

Het zijn geen komedies, maar toch een pak luchtiger dan deze. En voor alle duidelijkheid zijn de films die je noemt absoluut niet slecht. In tegendeel!

Zijn films uit het begin van zijn carriére kun je zeker onder komisch scharen, maar ik ben meer te spreken over zijn meer recente (drama)films, zoals de films die Thomas aanhaalt. M.u.v. Los Amantes Pasajeros (2013) waar komisch & frivool zeker als omschrijving toepasselijk is. Volgend jaar komt hij trouwens met Silencio (Silence), een drama waar vrouwen centraal staan.

Ook hier zit humor in ( de zielepoten die de kleren van hun moeder/vrouw komen verkopen), maar het is een smaakmaker, geen doel op zich. Blijkbaar weet iedereen deze meer gedoseerde aanpak wel meer te smaken…

Deze reactie begrijp ik niet, Stefan. Bedoel je dat in de andere films van Almodovar de humor wel een doel op zich is? En waarop baseer je je als je zegt dat "iedereen" deze "gedoseerde aanpak" wel meer weet te smaken??

Ik ben geen kenner maar vanop grote afstand meen ik wel dat de Almodovar van een meer kluchtige aanpak geëvolueerd is naar wat 'rijper' of toch 'serieuzer' werk (zo lees ik dat dan in reviews, ik baseer me dus puur op mijn persoonlijke indruk). Toch zeker vanaf 'Todo sobre mi madre', film waarmee hij wist door te breken bij een breder publiek. Daarmee bedoel ik niet dat die later films per definitie beter zijn. En jawel, toegegeven, humor is nooit een 'doel op zich' geweest. Meer geschreeuw, exuberant kleurgebruik, en dat soort dingen…

Provocerend, schreeuwerig, exuberant, expressionistisch..., allemaal oké, maar "kluchtig" zou ik Almodovar toch niet noemen, stefan dias, behalve in Los Amantes Pasajeros , zoals arno74 opmerkte, maar dat is één van zijn laatste films! Ook die zogenaamde evolutie naar "rijper" en "serieuzer" werk durf ik dus in vraag te stellen, hoewel de wilde jonge jaren van maatschappijcontestatie natuurlijk wel tot bedaren zijn gekomen. Maar mijn vraag is dan net of die 'professionalisering' zijn laatste films (meer bepaald La piel que habito) niet meer heeft geschaad dan gebaat...

Half puntje erbij bij herziening.

Er is toch meer om over na te denken, en je over te verbazen en verontrusten dan ik aanvankelijk dacht. Almodovars hand is duidelijk te herkennen, maar toch is het een totaal andere film dan het andere werk dat ik tot nu toe van hem gezien heb. Dat zou een kritiekpunt kunnen zijn, maar ik vond het verfrissend. En oeioeioei wat is die Elena Anaya toch een pretty.

Na een traag begin waar het me moeite kostte mijn aandacht vast te houden werd ik uiteindelijk tóch gepakt door de film: onlogisch of niet, ik werd vrolijk van de plottwist en de sfeer die steeds benauwder en broeieriger werd. Prachtige muziek ook. Graag meer van dit soort Almodovars!

4,0*

Wat een goede film! Een uniek verhaal, goed geacteerd en erg mooi in elkaar gezet. Hoe langer ik keek, hoe interessanter het werd en hoe meer ik erin kwam. 4*

Tweede Almodóvar, tweede snoozefest.

Net als La Mala Educación is La Piel Que Habito gedurfd, gestileerd, creatief en complex. Maar het kon me wederom niet echt in z'n greep krijgen. Daarvoor blijven de personages te kil en afstandelijk. Bovendien ligt het tempo behoorlijk laag; er had makkelijk een kwartier afgekund. Halverwege de film had ik moeite om wakker te blijven.

Uiteindelijk waardeer ik de film om de mooie setting en het ingenieuze plot, daarmee haalt het net voldoende. Jammer dat het niet wat meer kon vermaken. 3***

Niets anders dan een dubbele wraakfilm. De doorgewinterde horror liefhebber zal niets nieuws gezien hebben, behalve dan de afwezigheid van veel geweld en bloed. De filmhuisfilmfan zal het wel als vernieuwend en grensverleggend ervaren. Oke, het is mooi gefilmd allemaal maar een beetje meer snelheid had er in gekund.

Dr. Robert heeft het voorkomen van een verstandsmens. Daaronder gaat echter een gevoelsmens schuil met een obsessie. Via de flashbacks worden zijn drijfveren geleidelijk aan duidelijk. Zijn laboratorium is een moderne versie van de burcht van Frankenstein, klinisch grijs en wit, met hier en daar een heldere tint blauw of rood. Hij is de beeldhouwer Pygmalion die z'n Galatea tot leven wil brengen. Ze is zijn object, hij is haar voyeur. Zoals het bonsaiboompje waar hij in z'n vrije tijd aan werkt, wil hij haar manipuleren. Hij wil Schepper spelen, maar volgens de wetten van het verhaal moet deze hoogmoed bestraft worden. Onvermijdelijk zal z'n schepsel tegen hem in opstand komen.

Vera zit opgesloten in een kamer; Vicente zit opgesloten in Vera's lichaam. Het is platonisch dualisme: het lichaam als omhulsel van de ziel. Hij/zij lijkt op de kunstwerken in het gebouw. Als een Venusfiguur van Titiaan ligt ze op haar rode bed gedrapeerd. Venus werd geboren uit de geslachtsdelen van Uranus. Vera belichaamt het ideaal van vrouwelijke schoonheid. Haar tegendeel Zeke staat voor primitieve mannelijkheid en dierlijke agressie. Marilia is het meest evenwichtige personage, maar uit haar genen zijn wel twee geesteszieke zonen voortgekomen.

Er zitten ernstige onderwerpen in, zoals de vraag of transgenese bij de mens verboden moet blijven en of dergelijke experimenten in het geheim al niet gebeuren. De vervagende grens tussen mannelijk een vrouwelijk is een terugkerend thema bij Almodóvar, net als afwijkend seksueel gedrag en iemand vastbinden aan een meubel. Er zit ook humor in, zoals wanneer dr. Robert een beetje aftershave aankondigt, wat dan morfine blijkt.

Antonio Banderas speelt z'n rol terughoudend, niet als de stereotiepe krankzinnige wetenschapper maar als een koele manipulator. Elena Anaya is bijzonder lenig en ziet er jonger uit dan zesendertig. Door hun gelijkaardige manier van bewegen wordt het aannemelijk dat zij en de tengere Jan Cornet hetzelfde personage spelen voor en na de transformatie. Het is een oude mythe over hybris, obsessie, gevangenschap, identiteit, geduld en opstand. De vioolarpeggio's van Alberto Iglesias voegen er een klassieke waardigheid aan toe.

ik bedoelde chloroform i.p.v. morfine.

Pedro Almodovar is een groot talent die al tal van erg mooie en bijzondere films heeft gemaakt. Ook deze film is mooi en bijzonder, maar de regisseur is nou wel wat te ver doorgeslagen. Het valt natuurlijk ook niet mee om jezelf iedere keer weer te moeten overtreffen. En je ziet de kwaliteit van de film en hoe alles is opgenomen er nog steeds in terug. Het horror verhaal van deze film echter is volstrekt ongeloofwaardig en daarmee kan deze film voor mij onmogelijk een voldoende worden. Ook al is het een film van Pedro Almodovar.

La Piel Que Habito

Geweldige film van Almodóvar. La Piel Que Habito heeft zulke gruwelijke momenten (vooral buiten beeld), dat de film soms aanvoelt als een nachtmerrie. Maar dan wel een stijlvolle en sfeervolle nachtmerrie. De regie, de sets, de cinematografie, het acteerwerk etc. Alles bij elkaar zorgt het voor een bijna hallucinerende kijkervaring.

Elena Anaya is een prachtige actrice en weet je aandacht wel vast te houden, en hetzelfde geldt voor Banderas, Paredes en de andere acteurs in bijrollen. Het eerste gedeelte is het sterkst, en de laatste 20 minuten is vooral ter afronding van het verhaal. Een onvermijdelijk einde, want hoogmoed, wraakzucht en verdriet is een giftige en gedoemde cocktail.

Een film die op papier wel heel goed klinkt, maar uiteindelijk toch niet zo spectaculair of schokkend als ik had gehoopt. Het is wel verrassend wat nu juist de waarheid is achter die mooie dame al was me dat wel duidelijk van het moment dat Vincente op de operatietafel lag, dacht ik al, ja hij gaat er een vrouwtje van maken. Toen dat bleek te kloppen was het natuurlijk niet moeilijk te raden hoe het verhaal verder ging lopen. Uiteindelijk komen deel 1 heden en deel 2 de flashback mooi samen aan het eind. Het is een ongebruikelijke rol van Banderas en eerlijk gezegd vind ik het niet bij hem passen. Het was me toch allemaal wat te braaf. Geef mij maar Les yeux sans Visage, veel rauwer en een sinistere sfeer die ik in La Piel toch grotendeels mis.

Doordat iemand deze film had genomineerd voor de horror-KO, de film dan ook gekeken. Afgezien van verwijzingen naar films als 'Frankenstein' en 'Les Yeux Sans Visage', is dit echter verre van een horrorfilm. Maar daar was het de regisseur volgens mij ook niet om te doen, even zeer dat hij ook niet uit was op een shock-element of schokkende climax. Relaties en overleven ondanks een verschrikking waren meer de thema's Opgenomen op een erg afstandelijkheid manier. De film is verder stijlvol zeg maar gerust; hypergestileerd, wat het geheel een wat kitscherig aangezicht geeft, de camera zelf beweegt nauwelijks. Echter lukt het de film toch om aardig spannend te zijn en de slimme opbouw van het verhaal houdt de spanning ook redelijk vast. Daarnaast zijn er sterke vertolkingen van de cast. Antonio Banderas keerde met deze film weer terug naar de Europese film voordat hij een bekende naam werd in Hollywood. En zet hier subtiel een meer tragische dan angstaanjagende boeman neer. Maar het is de beeldschone Elena Anaya die de rol van Vera speelt, een jonge vrouw die geneest van een ingrijpende huidoperatie, die een ware lust voor het oog is. Niet slecht om eens te kijken maar ik miste toch een wat schokkender element. Nu kabbelde het de gehele film maar een beetje door tot aan het einde.

De film La Piel Que Habito is een bijzondere film van Almodovar geworden waarbij enige aanvaarding en openheid van de kijker vereist wordt. Huidtransplantaties en wetenschappelijk chirurgisch onderzoek staan centraal, maar wat men bereikt in de film is heden slechts een utopie. Het is niet interessant om stil te staan bij het feit of de film realistisch is of niet, wél is het des te boeiender zich te verdiepen in het plot en hoe het zich ontplooit. Alleen al de plotontwikkeling die traag verloopt, laagje per laagje wordt onthuld is meesterlijk. Almodovar zorgt voor een opbouwende mysterieuze spanning. Alles valt uiteindelijk in zijn plooi en qua genre balanceert het tussen een arthouse en een mainstream thriller.

Wie is de mysterieuze bloedmooie vrouw die opgesloten leeft in de prachtige villa? Wat zijn de drijfveren van Ledgard? Welke rol speelt het verleden? De kijker moet geduld oefenen om het verhaal te ontwarren, maar nodeloos gecompliceerd maakt hij het niet. Verrassend, dat zeker, misschien ook wel wat vergezocht, maar zeker niet oninteressant. Ik heb steeds het gevoel gehad tijdens de film dat Almodovar zeer goed wist waarmee hij bezig was en waar hij naartoe wou (iets wat niet altijd makkelijk is voor sommige regisseurs). Cinematografisch top zoals we gewend zijn, mooie krachtige beelden en een uitstekende Anaya en Banderas.

De subplot van El Tigre was overbodig, maar de film zet je ook aan het denken hoe ver ethische biologie mag gaan. Het lichaam en bij uitbreiding het gezicht bepaalt de identiteit van een individu. Wanneer wordt welke grens overschreden? Mooi!

Wat een slaapverwekkende vertoning was me dit, er zat echt gene schwung in. Vreemd met momenten, ja dat zeker, maar niet op een boeiende manier.

Bizarre ontknoping die de film boven de middelmaat doet uitstijgen want voor de rest vond ik hem niet zo heel byzonder .