Night of the Demon (1957)

Krijg nog kippevel als ik er aan denk.

Klassieker die me eigenlijk nogal tegenviel.

Deze ga ik absoluut opnemen. Als horrorliefhebber wil ik deze klassieker binnen het genre gezien hebben, zeker als ik het hoge cijfer op IMDB zie.
Het plot komt me trouwens heel bekend voor. Toevallig lees ik momenteel een boek met een plot dat er verdacht veel op lijkt.
Leuke filmposter trouwens. Tegelijk erg mooi en erg knullig.

Sfeervolle en zeer vakkundig gemaakte horrorfilm. Het licht en donker, de schaduwen, het camerawerk en de montage, stuk voor stuk gewoon goed. De muziek is ook dik in orde, die dialogen zijn goed en de acteerprestaties zijn op zijn minst redelijk. Vooral Dr. Karswell is goed neergezet door Niall MacGinnis (goed gecast ook), en de hoofdpersonage Dr. Holden is charismatisch en wordt prima gespeeld door Dana Andrews.
Het verhaal is interessant en de verhaalopbouw is prima, en werkt goed toe naar een aardig einde. De film bevat een paar goede schrikmomenten maar is wel erg gedateerd wat betreft de special-effects. Om de scenes met de Demoon en de inbreek-scene met de kat, vooral die laatste scene, lag ik gewoon in een deuk.
Maar de knullige special-effects is het enige minpunt wat ik zou kunnen noemen aan de film. Verder is het gewoon een degelijke en zeer vermakelijke horrorklassieker. Hij is niet echt eng te noemen voor hedendaagse begrippen, maar in 1957 moet het een echt enge film zijn geweest.
3.5*

Dit is het genre film die zoals rode wijn met de jaren beter wordt.
Toen ik hem de eerste keer zag - in 1972 op TV - was ik ontgoocheld. Maar ik heb hem ondertussen al een paar keer opnieuw bekeken en die oubollige zwart-wit prent kreeg me toch steeds meer in zijn greep.
Als je oog hebt voor het script en de vertolkingen en het zwakke punt van een paar gedateerde special effects achterwege laat is dit echt een klassieker. De versie "Night of the Demon" is aanzienlijk korter. Gelukkig bevat de Regio1 DVD release beide versies (en ondertitels)
http://www.axelmusic.com/productDetails/043396078604

Bij veel goede oude horrorklassiekers blijft het ´sfeervolle´ en ´stijlvolle´ aspect na verloop van tijd in tact, maar het ´horror´ element gaat - wellicht begrijpelijk - verloren. Niet zo met Night of the Demon. Ook anno 2008 is dit nog een bijzonder effectieve nagelbijter die in het beste rijtje thuis hoort. 4*

vrijdag 10 april, 3:20 uur op TV (BBC2)

Wat een tijd om deze film uit te zenden. In de U.K. mag het dan nog een uur vroeger zijn, maar dit is wel bizar! Ik ga deze film hoe dan ook kijken, want de laatste keer dat ik deze film zag was ik diep onder de indruk. Zo maken ze ze tegenwoordig niet meer. Het monster had voor velen niet in beeld hoeven komen, maar was toch behoorlijk effectief.

Ik wil hem dolgraag zien maar weet niet of ik het volhoud om zolang op te bliven. En om nou al om 21.00 naar bed te gaan en er om 3.20 weer uit te komen is het ook niet. Dilemma

Had ik de Dvd van In the Mouth of Madness opgezet, en ben ik deze nog vergeten te kijken ook! Volgende keer beter...

De sfeer is duidelijk Tourneur, maar het is niet eens de schuld van de Columbia Studio (naar verluidt maakte Columbia extra scenes met een 'monster' voor de schokeffecten) dat ik de film toch maar gemiddeld vond.. Met name de erg houterige acteerprestaties van oa Dana Andrews (toch al geen favoriet acteur van me) en ook in de bijrollen (bijv. de boerenfamilie) maakten het een stijf Engels drama dat de vergelijking met Tourneurs zwoele Amerikaanse Leopard films wat mij betreft niet kan doorstaan. Wel enkele fraaie scenes, waaronder eentje in het bos, dat een huiveringwekkende tocht wordt.

Kenneth Branagh speelt met het idee om een remake te maken van "Night of the Demon".

IMDB

Klasse-klassieker.

Dit oude griezelwerkje omtrent zwarte magie kent een stijlvolle visuele vormgeving en genoeg sfeer. Het is knap hoe de film de tand des tijds zo goed heeft doorstaan, want ondanks de gedateerde SFX blijft de film spannend. Met dank aan MacGinnis.

Zeer goed.

Kan mij helemaal aansluiten bij mijn voorganger. Dit is een klassieker die de tand des tijds heeft doorstaan. Alles klopt aan deze film. Spanning, scenario, acteerwerk het was allemaal super. Ik heb de hele film op het randje van de bank gezeten en dat gebeurt niet meer zo vaak.

Must see

Sfeervolle klassieke horrorfilm die volop die oude filmsfeer uitademt, wat garant staat voor een gezellig relaxed filmavondje. De special effects zijn inderdaad wat minder (maar werken wel) en het einde is een beetje jammer, maar voorts is het allemaal best leuk uitgewerkt met her en der zelfs een behoorlijk griezelig moment (de eerste keer dat de Demon opduikt en de professor nadert, de mysterieuze hand die constant achter Holden opduikt wanneer hij Karswell's huis binnendringt,...).
Dankzij Tourneur ademt de film ook sfeer uit dankzij enkele heerlijke zwart-witbeelden (bv. het eerste shot van de auto die richting Karswell's huis rijdt).
Ouderwets griezelen, en daarom een kleine 3,5*


3,5*

Een film die begint als een horror maar veranderd in een (Psychologische) Thriller. Met veel plezier naar gekeken en het einde was best spannend. Dit schreeuwt om een remake.

Normaal gesproken hanteer ik niet zo snel termen als 'cliché', 'gedateerd' of 'achterhaald', iets wat typische klassieker-bashers graag op dit forum doen. Maar bij deze jaren '50 horrorfilm schoten die woorden me regelmatig door het hoofd. Een beetje horrorkenner ziet dat de lijst films die schatplichtig zijn aan Night of the Demon behoorlijk lang is. Het meest recente voorbeeld is Drag me to Hell van Sam Raimi, dat zowat het hele plot geleend heeft. Maar om die reden ga ik aan een film geen hoge punten toekennen. Ik wil bij een horror enige spanning voelen en die was totaal afwezig.

Want wat wil je ook met zo'n verhaal. Werkelijk een ratjetoe aan horrorclichés komt voorbij: een duivelse professor, een seance, hypnose, bijgelovige dorpelingen en uiteraard de almachtige demon. Op zich best leuk, maar de eindeloze dialogen over al die occulte onderwerpen doen wat mij betreft flink afbreuk aan de sfeer. De personages zijn al even karikaturaal: de hoofdpersoon is overdreven sceptisch, zijn vriendin juist vreselijk bijgelovig. Om nog maar te zwijgen over die Indiër of de moeder van de duivelse professor. Over de achterhaalde effecten zal ik maar niet beginnen, dat weet je van te voren.

Daarom kom ik tot een voor mij zeldzame conclusie: deze film had beter gekund, ook in die tijd. De zwart-wit cinematografie is namelijk helemaal niet verkeerd en hier en daar zijn best mooie shots te zien. Helaas doen het eindeloze occulte geleuter en de suffe typetjes de film de das om. Ik beschouw Night of the Demon dan ook vooral als historisch horrordocument uit de jaren '50; interessant om een keer gezien te hebben, maar meer ook niet. 3***

Leslie Halliwell (1929-1989) was een Engelse filmcriticus die mij dankzij zijn speelfilmgidsen (Halliwell's Filmgoer's Companion en Halliwell's Film Guide) en zijn enthousiaste boeken over twee filmgenres (The dead that walk en Double take and fade away) heeft geleerd hoe ik "oude" films moet kijken en vooral hoe die te waarderen. Achterin één van zijn boeken heeft hij een lijstje van zijn 100 favoriete films opgenomen, en uiteraard is het een erezaak voor mij om die honderd films allemaal te zien. Eén van die honderd (en overigens ook de op twee na recentste, hetgeen al iets zegt over zijn smaak) is Night of the demon.

Eind jaren 80 zag ik deze film voor het eerst. Het kan niet later zijn geweest, want in 1989 verhuisde ik uit het huis waarin ik deze film zag, en het kan ook niet eerder zijn geweest, want ik herinner me nog dat ik rechtop ging zitten toen ik de kreet van het medium Mr Meek (Reginald Beckwith) "It's in the trees! It's coming!" uit het titelnummer van Kate Bush's album Hounds of love uit 1985 herkende.

Maar wat was dat een teleurstelling: ik ging er toch een beetje van uit dat dit een ècht enge film zou zijn, met schrikeffecten en spookachtige verschijningen die me nog ècht angst zouden aanjagen – hetgeen helaas niet echt meer haalbaar is voor films van een dergelijke ouderdom, zoals me later duidelijk is geworden. (Nóg later werd me duidelijk dat er op die regel toch wel degelijk een paar uitzonderingen zijn, zoals bijvoorbeeld The haunting van Robert Wise uit 1963, maar dit terzijde.)

Ruim twintig jaar later was deze opnieuw op televisie, en omdat mijn smaak sindsdien toch wel behoorlijk veranderd is (en de invloed van Halliwell eigenlijk alleen maar groter is geworden) besloot ik de film een tweede kans te geven. Nu echter begreep ik dat dit het soort film was waarbij ik de plot (en de schrikmomenten) als ondergeschikt aan de sfeer, de setting, de "mood" moet beschouwen.

Essentieel voor het creëren van die sfeer zijn de fraaie zwart-wit-opnames. Let alleen al op dat begin, met de nog altijd imponerende mysterieuze Stonehenge-rotsblokken tegen die door de zwart-wit-fotografie zo onbegrijpelijk witte lucht, gevolgd door het sfeervolle middernachtelijke bos met de door de koplampen van de auto spookachtig-wit verlichte takken en stammen, contrasterend met de weelderig en warm ingerichte woonkamer waar Dr Karswell en zijn moeder zitten te kaarten… Zo brengt elk decor zijn eigen sfeer in: Holdens hotelkamer is eenvoudig maar ook warm en uitnodigend (zeker in contrast met de nachtelijke stad die we door de ramen zien), het British Museum is statig en uitnodigend, het Engelse platteland is warm en koesterend, en de romantische dinerzaal van Joanna wordt na verloop van tijd spookachtig of misschien door dat flakkerende haardvuur wel romantisch èn spookachtig tegelijkertijd. (Overigens vraag ik me af hoe Joanna zich haar stulpje kan veroorloven op het salaris van een “kindergarten teacher”. Of zat haar oom er warmpjes bij en heeft hij haar af en toe wat geld toegestopt?)

Dan weer het platteland, nu niet dat van het weelderige Lufford Hall maar een woestenij met de ongastvrije boerderij van de Hobarts, en daarna de sobere huiskamer van de rijtjeswoning waar de séance wordt gehouden… En dan de fraaie tocht van Holden door het bos – op de heenweg naar Lufford Hall nog gewoon een nachtelijke verzameling bomen, op de terugweg naar de auto een ontoegankelijke massa kreupelhout, struikgewas en laaghangende takken. Na het koude politiebureau vol ongeloof weer de vriendelijke hotelkamer met een lekker ontbijt in de ochtendzon… de schokkende zelfmoord van Rand Hobart in het klinische vergaderzaaltje… en tenslotte het briljante kat-en-muis-spel in de trein, met Karswell die begint als kat maar eindigt als muis, culminerend in het inzoomen op zijn gezicht wanneer hij zich realiseert dat Holden er in geslaagd is om het stuk perkament met de vloek aan hem terug te geven. Fantastische rol van Niall MacGinnis, met zijn uiterlijk (baardje, hoog voorhoofd, verveelde minzaamheid, prachtige stem) waar je al bijna de horentjes uit ziet groeien – hij slaagt erin om zelfs met een rode neus en een clownsgezicht nog eng te zijn, zelfs nog enger doordat hij dus kennelijk zelfs zonder enig uiterlijk vertoon nog indruk kan maken.

Maar centraal staat hier toch Dana Andrews. Halliwell signaleert zeer juist dat hij op middelbare leeftijd (hij is hier 48 jaar) enigszins harde en onbeweeglijke gelaatstrekken heeft gekregen, maar als sceptische wetenschapper c.q. ongelovige Thomas is hij hier toch zeer effectief. Naast hem glanst Peggy Cummins als de uiterlijk iet of wat hooghartige Joanna Harrington; of ze kan acteren weet ik niet, maar adembenemend mooi is ze zéker (met een vage echo van Tippi Hedren).

Al deze elementen –de beelden, het aantrekken of juist afstoten van de al dan niet "warme" lokaties, de vertolkingen van de akteurs, het beperkte en effectieve gebruik van muziek (en van het thema van de demon en het bijbehorende "roestig-piepende" geluid)– dragen bij aan de impact van een film die ik meer onderga als een beklemmende sfeerschets dan als een volbloed (maar inmiddels qua gruwel achterhaalde) horrorfilm. En tegenover die kwaliteiten kan ik de evidente minpunten gemakkelijk door de vingers zien: het feit dat de Indiase professor Kumar wordt gespeeld door een zeer Engelse akteur (maar zelfs bijna dertig jaar liet David Lean Alec Guinness nog iets gelijksoortigs doen in A passage to India), het pseudo-schilderachtig-rustieke Engels van de Hobarts (“Sit you.” – “We know what it were!” – “What be it to us what they want?”) en later van het medium ("Bonnie weather we're havin'!"), de slechte achtergrondprojectie als Andrews en Cummins na de afgebroken séance door de nachtelijke straten van Londen rijden (en wat moet die auto slingeren als je ziet hoe Cummins steeds maar aan het stuur zit te draaien!), en natuurlijk de demon bij de dood van Professor Harrington – niet erg overtuigend, zeker niet in close-up (maar ingevoegd op last van de studio, en voor het niet erg verwende bioscooppubliek van 1957 vermoedelijk nog behoorlijk eng).

Lees ik teveel in deze film? Mogelijk. De staat van dienst van de regisseur (onder meer drie klassieke horrorfilms voor Val Lewton [1942-3] en de ultieme film noir Out of the past [1947]) geeft echter aan dat het geen toeval zou zijn als deze film nog altijd indruk maakt.
 

Dat is inderdaad een hele irritante. Ze hadden het beter bij de vage tekening en de vurige voetstappen kunnen houden, de rest aan de fantasie van de kijker overlatend. Daarmee was de film (nog) een slag stijlvoller geweest.


Voor de rest een fraai uitgevoerde Engelse klassieker op dit punt, met de daarbij behorende schrikmomenten.


En alsjeblieft geen remake.

Een puik stukje horror. Mijn verwachtingen waren niet al te hooggespannen, maar het begon al sterk met de terugrit van de professor en de verschijning van de demon in het bos. Jammer van de close-up van de demon, dat en de andere matige special effects doen toch aan beetje aan de film af. Maar goed, uiteindelijk is dit gewoon een hele sfeervolle film waar ik, ondanks dat er sec gezien niet zo heel veel gebeurde, met alle plezier en in spanning naar gekeken heb. Her en der wel wat kleine minpuntjes, zoals bovengenoemde special effects en de af en toe wat karikaturale personages, maar deze Night of the Demon is zeker de moeite waard.

Toch ook de andere Tourneur-klassiekers maar eens uit de kast halen binnenkort.

Nou deze film heeft wel enkele leuke scènes maar helaas zijn dat niet de scènes met de demons. Ik denk dat het vooral de maken heeft met het Holden karakter, wat een suf personage was me dat zeg. Ik was eigenlijk ontgoocheld dat op het einde Holden bleef leven en Karlswell stierf. Nu goed de seance en hypnosescène vond ik wel erg goed gedaan, maar het verhaal op zich vond ik niet echt om naar huis te schrijven.

Sfeervol jaren '50 filmpje, leuk geacteerd, deed enigszins denken aan een stripboek als Kuifje: de zeven kristallen bollen. Kijkt op grond daarvan lekker weg maar heeft m.i. de tand des tijds niet doorstaan; enerzijds vanwege de gedateerde (zwaar understatement) special effects; anderzijds omdat het allemaal net wat te serieus is en, afgezet tegen een luchtiger en daardoor veel tijdlozere Hitchcock, aan zeggingskracht heeft ingeboet.
3*

Zeer vakkundig geregisseerde horrorfilm. Jammer dat producent Hal E Chester zich te veel met het creatieve proces heeft bemoeid. Het was nl. nooit de intentie van de regisseur (Jacques Tourneur) om het monster te laten zien, hij wilde meer aan de suggestie overlaten. Desalniettemin een ware klassieker met een hoop memorabele scenes en shots.

Na herziening kan ik mijn eigen vraag beantwoorden : de Amerikaanse Joanne zat in hetzelfde vliegtuig als de Amerikaanse Holden, want ze gaat op bezoek bij haar Engelse oom, en aan het begin van haar etentje met Holden zegt ze dat ze voorlopig nog even bij kaarslicht moeten eten totdat er weer elektriciteit is. Kortom, ze verblijven op dat moment niet in "haar stulpje" maar in het huis van haar oom, die zich wel een dergelijk huis kan veroorloven met zijn salaris als professor. Of beter gezegd kón veroorloven, want hij is dus vlak bij zijn huis tegen een elektriciteitsmast gereden en vervolgens geëlektrocuteerd.

Ondanks de bezwaren van regisseur Tourneur, schrijver Charles Bennett en hoofdrolspeler Dana Andrews voegde producer Chester toch een letterlijk monster toe aan de film. Na het zien van de film, denk ik dat een suggestief monster een betere keus was geweest. De keuze voor sensatie neemt dan wel niet veel plaats en tijd in, maar verschijnt wel op cruciale momenten en daarom heeft die keuze een absoluut gevolg voor de sfeer in de film die zonder die spectaculaire sfx waarschijnlijk een meer continue duistere indruk had gemaakt. Het letterlijke monster leidt gewoon wat af.
Desondanks kent de film (los van de sfx) gelukkig heel veel onheilspellende sfeer. Veel daarvan ontstaat dankzij mooie shots en scènes die het zwart-wit aspect goed benutten. Een achtervolging in een bos, een woningbraak en een séance springen er uit en ademen dankzij het spel met schaduw en licht een verrukkelijke sinistere sfeer. Prachtscènes zijn het. Heerlijk suggestief. En dan blijkt maar weer eens dat opzichtige sfx soms overbodig zijn en voor verkeerde afleiding zorgen.
Door het weinige gebruik van sfx moeten verhaal, dialoog en acteerkunsten op peil zijn. Wat mij betreft waren ze dat ook. Wel is er een klein irritatiepuntje betreffende de acteurs. Zij overdrijven hun gebaartjes nogal. Misschien is de reden dat acteurs in die jaren theatrale gebaren moesten maken omdat het publiek anders bepaalde details zou ontgaan. Opvallend is het wel.
Het verhaal is spannend. Een mysterie rondom een gekke sekteleider wordt op een meeslepende manier verteld. Hier en daar een tikkeltje onlogisch, maar wel steeds met redelijke vaart. Vooral de snelheid waarmee het verhaal verglijdt viel me mee. Zelfs de vele dialogen voelden niet saai of vertragend aan.
Prachtige score ook. Heerlijk bombastische aanzetten bij de spannende scènes en spannende uitsmijters.
Fijne film. Smaakt naar meer uit deze periode.

Mee eens. Het is denk ik al een kleine 30 jaar geleden, dat ik deze klassieker op de duitse tv heb gezien. Uiteraard is hij in de loop der jaren, net als vele en vele andere films in mijn collectie gekomen. Vanmiddag was ik zoekende in mijn filmdatabase op de laptop en passeerde deze titel, Night of the Demon uit 1957. Heb hem gelijk uit de kast gehaald en heb hem vanavond na lange tijd weer gekeken. heeft inderdaad niets in kracht verloren en blijft creepy. Heb 90 minuten heerlijk genoten. Heerlijk die oude films en klassiekers. Heb er gelukkig heel, heel veel van in mijn collectie. Dus ik kan wel even vooruit.Hij blijft die 4.0 houden.

It's in the trees! It's coming!
In ieder geval nog één klassiek meesterwerkje herkijken in de oktobermaand. Overall al fantastisch met cynische Dana Andrews, die naar de UK gaat om te bewijzen dat al dat bovennatuurlijke gedoe allemaal onzin is en het daardoor aan de stok krijgt met Dr. Karswell die hem voorspelt dat Andrews binnen drie dagen om 22:00 precies zal sterven. Climax katapulteert de film naar de meesterwerk-status.
Dana Andrews said Prunes gave him the runes
And passing them used lots of skills

(moest ik wel even opzoeken hoor, te lang geleden gezien, toen had ik denk ik zelfs nog niet eens van The night of the demon gehóórd)

Als de film het had moeten hebben van de knullig uitgevallen papier-maché-demon dan was deze film nu een gedateerde curiositeit geweest. Dat monster werkt namelijk tegen de film en is demystificerend. Het was de wens van de Amerikaanse producent om deze demon te tonen. Gelukkig bezat regisseur Jacques Tourneur, bijgestaan door schrijver Charles Bennett genoeg talent om hier toch een zeer geslaagde film van te maken.

Scenarist Charles Bennett schreef in de jaren dertig en veertig, zeven films voor Hitchcock. Het is dan ook niet vreemd dat sommige scenes aan hem doen denken. Zo zouden de scenes van de excentrieke Karswell en zijn moeder of die prachtige trein-scène waarin Karswell wanhopig probeert te voorkomen dat Holden hem het dodelijke stukje papier teruggeeft en daarmee met de vloek opzadelt, niet misstaan in een thriller van Hitchcock.

Toch zijn er ook genoeg eigen scenes die erg mooi zijn. Wat te denken van; de plots opstekende storm, een seance, de kat als een beschermer die maatje groter bleek te zijn, een hypnose, het plot bezit dus voldoende escalerende gebeurtenissen om de vaart er goed in te houden. En aangevuld doordat het prachtig in beeld is gebracht, zoals het mistige onheilspellende donkere bos.

Het maakt de film tot een bonafide klassieker, al had ik misschien toch liever de suggestie van het monster gezien.