Interiors (1978)

Woody Allen zijn ode aan Ingmar Bergman. 'Interiors' is tot nu toe de beste film die ik van Allen zag. Fascinerend en klasse geacteerd. Die moeder lijkt rechtstreeks uit een Bergman film te zijn gelopen. Boeiend personage. Eigenlijk zijn alle personages dat wel. De drie zussen, maar ook vader en de twee mannen, plus de nieuwe vrouw. De film kent een sobere, neerslachtige sfeer die op een positieve manier bijdraagt aan dit onheilspellende familiedrama. Wat een ellende. Maar wel sterk gebrachte ellende. De verkrachtingsscene en de zelfmoord zijn hoogtepunten in deze prent. Dikke voldoende.

Woody Allen: Six Films 1971-1978 Blu-ray Box Set

In deze atypische Allen beperkt hij zich niet alleen tot luchtige analyses die makkelijk te verhappen (niet pejoratief bedoeld, ook die films mogen er dikwijls wezen) zijn, maar daadwerkelijk enkele scenes te creëren die beklijven en doordreunen. Cinematografisch uitnemend, zelden heb ik een kleurenfilm met zo weinig kleurtinten mogen aanschouwen. Nergens is er een blakend licht te bekennen, naar gelang het thema van de film.

De introscene met de vader die gekant naar het raam een monoloog afsteekt en de eindtirade van de dochter met haar ware gevoelens jegens haar moeder, zijn de twee meest in het oog springende fragmenten. Absent zijn de jazzy deuntjes en de kolderieke aforismen, en dat komt deze film ten goede. Wellicht is er minder kijkgemak, want echt lekker wegkwijnen zoals doorgaans bij Woody zit er niet in, maar deze Allen verdient het om te worden gezien, al is het maar om kennis te nemen van een extra, onvermoede dimensie van zijn talent die hij hier te berde brengt.

Interiors is een mooie film van regisseur Woody Allen, over een man die na een lang huwelijk zijn vrouw wil verlaten. Hun drie volwassen dochters, die het slecht met elkaar kunnen vinden, komen hierdoor dichter bij elkaar.

De film is best zwaar en doet me af en toe denken aan het werk van Ingmar Bergman. Maar dat kan als een compliment worden opgevat. 3,5*

Will you please not breathe so hard?

Interiors was één van de laatste - of misschien zelfs de laatste, ik zou het eigenlijk eens moeten nagaan - films die ik nog moest zien uit mijn The Woody Allen Collection boxset waar 20 van zijn films in zitten. Een meer dan degelijke boxset (en bovendien erg voordelig qua prijs) met een hele resem ouder werk van Allen. De jaren '90 en alles erna worden vreemd genoeg wel compleet overgeslagen maar dat is niet erg aangezien in het vroegere gedeelte van Allen's carrière nog genoeg vermaak zit. Ook deze Interiors mag er absoluut zijn.

Al is het wel een veel zwaarmoedigere film geworden dan ik in eerste instantie had verwacht. Ik probeer in de mate van het mogelijke altijd zo weinig mogelijk over een film te weten en had dus ook niet de link gelegd dat dit zijn eerste echt volbloed drama was. En dat moet je niet met een korreltje zou nemen, want er is echt geen greintje humor in Interiors te ontdekken. Een zware en zwarte film dus en daardoor eens iets anders wat je van Allen verwacht maar het gaat hem erg goed af. De link met Ingmar Bergman is inderdaad snel (en terecht) gelegd maar toch voelt dit nog altijd wel aan als zo'n typische Allen film. Die scène aan tafel waar heel de familie een toneelstuk ontleed en de nieuwe vrouw van de vader even doodleuk vertelt dat het voor haar gewoon belangrijk is dat iets haar raakt of niet raakt en daarbij uit. Een leuke commentaar op het kapot analyseren van iets. Toch werkt ook niet alles altijd even goed.

Zo is heel de zwangerschap van Joey er maar wat met de haren bijgetrokken en is dat een plotlijntje dat eigenlijk verder bijzonder weinig nut heeft, tenzij het echt gewoon bedoeld was om aan te duiden dat ze echt niet weet wat ze met haar leven moet. De invulling dor Mary Beth Hurt is echter wel de moeite en eigenlijk kan dat voor de hele cast gezegd worden. Interiors is één van de vele samenwerkingen tussen Allen en Diane Keaton (ze hebben in totaal 8x samengewerkt als ik me niet vergis) en zij is een uitstekende Renata. Kristin Griffith moet het met de kleinste rol van de zussen doen, maar overtuigt wel over de gehele lijn. De grote klepper is echter toch vooral Geraldine Page die de rol van schoonmoeder/moeder op zich neemt. Een personage dat onder je huid kruipt, en niet altijd in de goede zin van het woord, maar Page brengt het tot een goed einde.

Ik ben me de laatste tijd meer en meer in Jazz aan het interesseren en dit was de eerste Woody Allen waarbij ik dacht "nu ga ik is goed opletten welke muziek hij speelt". Ironisch genoeg maakt hij hier amper gebruik van een soundtrack, alleen even tijdens het feestje, dus daar bleef ik wat op mijn honger zitten. Het geeft echter wel een perfecte vibe aan heel de film. Dat einde zindert in ieder geval nog erg lang door..

4*

Woody Allen's eerste echte drama is een sober, in sfeervol zwart-wit geschoten ode aan het werk van Ingmar Bergman. De personages en verhaallijnen graven niet erg diep en het geheel wil dan ook niet echt heel boeiend worden, maar onderhoudend en bij vlagen mooi geobserveerd is de film zeer zeker. En zoals bij de meeste films van Allen het geval is oogt en voelt alles absoluut niet gedateerd.

Mooie film, al vond ik hem ondanks het overdaad aan drama toch wat afstandelijk blijven. En ik moest bij die nieuwe relatie van de vader constant aan de Zangeres Zonder Naam denken

Een groep mensen die allemaal met hetzelfde probleem zitten: ze zijn bijzonder egocentrisch, en slagen er geen moment in om de situatie door de ogen van (een) andere(n) te bekijken.

Daardoor konden de zware dialogen - die door die enggeestigheid eigenlijk monologen zijn - me nauwelijks boeien. Een harde zit, ook nog eens verpakt in donkere kleuren.

2,5*, dat is vooral voor de acteurs, en dan vind ik mezelf best wel vrijgevig.

Zojuist gezien maar was gewoon in kleur? Of zijn er meerdere versies in omloop?

Je hebt gelijk zo te zien! Ik denk dat ik de film zo sober en kil vond dat ik het gevoel had naar een zwart/ wit film te kijken, hahaha.