Il Vangelo secondo Matteo (1964)

Wat denk je zelf?

Ik kan me de betreffende passage niet zo goed herinneren. Maar ik kon je conclusie, dat Pasolini op zijn manier recht doet aan het verhaal, niet goed afleiden uit je voorbeeld van Jozef.

Nee, ik beweer dat Pasolini met zijn volledig letterlijke weergave - en méér niet - recht doet aan het evangelie in die zin, dat dat evangelie op zichzelf net zo (on)begrijpelijk is.

Dat evangelie is, op zichzelf genomen, uit de historische context (het jodendom met zijn heilsverwachting, en de interpretatie van de christenen daarvan), waarzonder Jozefs (of welke andere figuur in dat evangelie dan ook) 'beweegredenen' tamelijk duister blijven.

In de laatste alinea van mijn oorspronkelijke bericht erken ik eigenlijk dat mijn daaraan voorafgaande kanttekeningen subjectief zijn; want formeel gezien geeft Pasolini het verhaal letterlijk weer (behalve dan de aanwezigheid van de moeder bij de kruisiging; dat komt, zoals gezegd, bij Mattheus niet voor).

Ik begrijp wat je bedoelt. Ik denk dan ook dat Pasolini uiteindelijk niet meer beoogde dan een zo realistisch mogelijke letterlijke weergave, met al de daaruit voortvloeiende vraagtekens vandien.

Ik vond deze verfilming eigenlijk een beetje anders dan de standaard Jezus films. Je kunt ook wel zien dat de regisseur communist was omdat er voor mij een bepaalde liefheid ontbreekt, en de algehele sfeer te streng is. Tenminste dat gevoel heb ik.

Vergis je niet. Lees het evangelie volgens Mattheüs in de Bijbel maar: hier is Jezus bij vlagen ook behoorlijk streng.

Misschien is "sec" een beter woord dan "streng" voor het Mattheüseveangelie: het is wat het is, zonder doekjes errond, en met al de daaruit voor ons voortvloeiende vraagtekens van dien, en dat heeft Pasolini misschien juist willen weergeven...

Ik vond het net de kracht dat de film gemaakt werd door een niet-gelovige regisseur. Het geeft een heel ander beeld op een religieus verhaal. En tegelijkertijd blijft het een indrukwekkende verfilming.

Misschien nog wel belangrijker: gemaakt door een niet Hollywood-regisseur. Geen onnodige glamour, sentiment, etc.

Een kale, uitgebeende registratie meer - wat de impact ten goede komt hier, lijkt me.

Inderdaad, maar wel met alle vraagtekens van dien. Uitgebeend blijft er eigenlijk niet veel over, behalve pure mooie beelden, die je zelf moet invullen. Of niet...

Moet eerlijk zeggen dat ik best wel uitkeek naar deze film - Bijbelverhalen an sich vind ik meestal wel interessant en na de commentaren hier had ik echt verwacht een zeer sterke (Jezus) film te gaan zien.

Echter bleek deze film een grote deceptie. Het begint nog goed, de film ziet er goed uit op visueel vlak en ik ben klaar om me te laten meeslepen. Helaas gebeurt dat geen enkel moment. Misschien ligt het aan de stijl, misschien kan ik de film na een 2e keer daarom bijvoorbeeld wél waarderen. Maar voor nu vond ik het echt veel te saai, afstandelijk en oninteressant. Preek hier, spreuk daar, maar totaal geen impact.

Ik zie dit verhaal gewoon anders voor me qua sfeer, acteerprestaties, gebeurtenissen, emotionele lading.. eigenlijk wil ik gewoon een heel ander totaalplaatje zien. Misschien bij een andere Jezus-film. Hopelijk.

Mooie beelden en een originele en treffende soundtrack zijn de beste punten van deze Jezusverfilming. Jezus als angry young man die in felle monologen en parabellen hypocrisie aan de kaak stelt is goed gevonden- het past meer dan de hippie-achtige Jezus die je soms ziet. Hij is soms onuitstaanbaar in zijn eigen gelijk en dwingende toon, maar goed, hij maakt het dan in elk geval wel waar. De apostelen zijn niet meer dan passieve toehoorders, de meesten hebben niet eens tekst. Maar dat zal wel zo geschreven zijn.

Mooie beelden zoals gezegd, in een behoorlijk Nieuw-Testamentisch decor (dat Zuid-Italië blijkt te zijn). Pasolini maakt gebruik van veel close-ups, af en toe met een zoekende camera, en de film kent genoeg mooie shots in prachtig zwart-wit die je zo kan inlijsten. En dat vergezeld door prachtige muziek, van Afrikaans tot Mozart tot blues, maken het toch wel een bijzondere film. Toch vond ik het af en toe wat saai, het middenstuk met name, vandaar een gemiddelde score..

Laat ik meteen [voor de drama-themachallenge] maar eens met zware kost beginnen: Il Vangelo Secondo Matteo van Pasolini. En het was inderdaad een taaie zit, al is de film zeker de moeite waard. Zoals de naam al zegt, is het een verfilming van het leven van Jezus volgens het evangelie van Mattheus, en zodoende is het een film die qua verhaal welbekend is. Pasolini maakt er een behoorlijk fraai gefilmde Jezus-biografie van; het is weliswaar in het zuiden van Italie opgenomen, maar het ziet er overtuigend uit (al heeft Pasolini er schijnbaar vele opzettelijke anachronismen in verwerkt). Maar Il Vangelo Secondo Matteo is ook een vrij rauwe, grimmige, no-nonsense Bijbelverfilming. Niet grimmig qua expliciet geweld (het is geen Passion of the Christ), maar wel vol met vurige tirades van een Jezus die boos, inspirerend en intens is. Niet de knuffelbare, vergevingsgezinde, passief overkomende Jezus zoals hij meestal getoond wordt.

Maar toch, ondanks dat het er strak en streng uitzag, en de ongepolijste, rauwige sfeer me wel beviel, vond ik het toch best wel saai worden, zo her en der. Misschien werd het toch een beetje te, tja, minimalistisch en zonder franjes op momenten. Maar goed, op andere momenten was het juist weer genieten van een uitstekend gefilmd werkje, met een verhaal waarin genoeg overtuigende scenes te vinden zijn. Al schieten andere er weer in noodtempo voorbij. Hoe dan ook, uiteindelijk zeker een geslaagde kijkbeurt. 3.5*

Pasolini was marxist, homo en schrijver van provocerende literatuur. Niet bepaald de regisseur die als eerste in aanmerking lijkt te komen om het leven van Jezus te verfilmen. Toch is dit de beste Bijbel-film ooit. Pasolini volgt de tekst van Matheus naar de letter en benadrukt vooral de gewoonheid van de Messias. De film is dan ook oprecht meeslepend en mist de totale belachelijkheid van 'The Greatest Story Ever Told' van George Stevens die een jaar later verscheen. Het aantal ti-ta-tovenaar-scenes blijft bij Pasolini tot een minimum beperkt: een stukje over het water lopen en weinig brood en vis wordt heel veel brood en vis. De politieke impact van Jezus in het door de Romeinen bezette Palestina krijgt daardoor meer aandacht.

Ik vind de eerste drie evangeliën geen grote literatuur (Johannes overigens wel). Net als de hele Bijbel wel zeer rijk vanwege de vele verhalen en wijsheden, maar geen goed boek. Zo'n moment dat Christus de vissers ziet en gebiedt hen te volgen en dat ze dat gelijk doen - het leest als een lange samenvatting zonder bezieling. Mattheüs is daar geen uitzondering op.

Deze film is een zeer getrouwe verfilming. Ik verwachtte dan ook geen diepgravend meesterwerk, maar Passolini haalt er wel alles uit. Behoorlijke fotografie met vooral veel close-ups en medium close-ups waardoor het medium film toch een toegevoegde waarde heeft en dit werk stilistisch toch wat anders is dan gebruikelijk. De locaties in Zuid-Italië doen geloofwaardig aan al zal zwart-wit daarin meespelen. Ook de muziek is erg mooi met een ietwat trage versie van Wir setzen uns mit Tränen nieder die goed past bij deze sobere versie. Wel vond ik zowel dat nummer als het Erbarme dich net iets te vaak voorkomen en het werd wat eentonig zo. Maar als geheel best nog wel een doorleefde film die stukken beter is dan het bronmateriaal. 3,5*.

Jezus lijkt wel irritant veel op Ryan Reynolds!

Veel van Pasolini's films vind ik toch wat boertig plat, maar ook deze film laat toch wel de mans grote talent zien. Zeer ingetogen verteld en met een goed bijpassende score. Door de weinige opsmuk komt de boodschap eigenlijk extra goed over en vandaar dat deze film toch ook in de christelijke kringen wel goed viel. Daarnaast maakt dit de film ook best te pruimen voor andersgelovigen en atheïsten.

Eigenlijk een vreemde opmerking, want iedereen zou dit mogen verfilmen, maar ik neem aan dat je dit bedoeld in de trant van 'als er een opdracht uit het Vaticaan zou komen'.

Eigenlijk zit er in Jesus' woorden in het Evangelie van Mattheüs een behoorlijke lading boodschappen die marxisten ook zullen aanspreken, waaronder:

Wederom zeg Ik u, het is gemakkelijker, dat een kameel gaat door het oog van een naald dan dat een rijke het Koninkrijk Gods binnengaat.

Jammer dat de meeste christenen die boodschap op een of andere manier nooit willen lezen en toepassen. Het zal dus wel aardig leeg zijn in dat Koninkrijk Gods.

"lijkt te komen"

Ik vond het acteerwerk toch wel erg matig. En van een echt lijdensweg was geen sprake. Ook is het overduidelijk dat de film in Italië is geschoten en niet in Israël.

Inmiddels meer dan vijftig jaar oud , maar deze klassieker van Pasolini wordt met de jaren alleen maar legendarischer . Ken helaas maar heel erg weinig films die met de jaren tijdlozer worden . Uniek onaantastbaar meesterwerk !

Il vangelo secondo Matteo (1964) heeft meerdere kippenvelscènes , zoals deze scène : YouTube !

Sometimes I feel like a motherless child

Sometimes I feel like a motherless child

Sometimes I feel like a motherless child

A long way from home,

a long way from home

Sometimes I feel like I'm almost done

Sometimes I feel like I'm almost done

Sometimes I feel like I'm almost done

And a long, long way from home,

a long way from home

True believer

True believer

A long, long way from home

A long, long way from home

Omdat ik recent Mother! van Darren Aranofski heb gezien moest ik ineens aan deze klassieker van Pasolini denken. Onvergelijkbare films natuurlijk, maar beiden zeer intens. Lang geleden dat ik deze film gezien heb, maar in mijn herinnering is het een meesterwerkje.

Gezien het bijna kerst is heb ik deze "kerstfilm" aangezet. Het werd The Greatest Story Ever Told, of deze. Ik ben blij dat ik voor deze ben gegaan.

Wat met name opvalt is de prachtige fotografie en de mijmerende realistische benadering. Dat laatste vond ik prettig want ik heb niets met het hele verheven hosanna optreden van religie. Hoewel ik Jezus ook hier toch een tikkeltje irritant vind.

Ik ben momenteel ook Paul Verhoeven's boek over Jezus aan het lezen, en hij beschrijft een aantal parallellen met Ché Guevara. De rauwe marxistische benadering van Pasollini (die zelf ook fervent marxist was) sprong me daarom extra in het oog. Hij toont toch wel een interessante gelijkenis tussen het socialisme en het christendom, die me nooit eerder op is gevallen.

Al met al een mooie film. 4*

Kerknet.be plaatst deze film op plaats 3 in hun overzicht van bezielde films en noemt het de beste film over Christus ooit gemaakt.

Met interesse heb ik de discussies hier over de film gelezen.

Na het lezen van het Oude Testament en het bekijken van heel wat films met verhalen uit het Oude Testament, ben ik begonnen met het lezen van het Nieuwe Testament. De bedoeling is om daarna een reeks films erover te bekijken en deze staat hoog op de verlanglijst.

Bij het lezen van het evangelie volgens Matteüs stel ik vast bij momenten wat te schrikken. Ik had op school geleerd dat het Oude Testament nogal hard is (oog om oog, tand om tand) en het Nieuwe Testament veel zachter is. Daarom moet ik enkele uitspraken van Jezus even laten bezinnen. Hij heeft het zo vaak over de hel en over hoe moeilijk het is om Gods Rijk binnen te mogen. Eigenlijk kan zo goed als niemand aan de verwachtingen voldoen, is het hoogste voor de mens zo goed als onbereikbaar en gaan we dus met zo goed als allen naar de hel. Dat vind ik behoorlijk eng. Wie probeert een goed mens te zijn, schiet gewoon enorm te kort. Het offer aan het kruis redt de mens van de hel. Dat is de Blijde Boodschap: door Jezus' offer zijn we gered van de hel. Alleen weet ik niet of dat voor allen geldt. Worden alle zonden vergeven? Is dat ook zo voor een moslim? Ik ben te beperkt om het allemaal te begrijpen. Wie kan helpen, graag.

Het is duidelijk dat enige hulp of duiding op deze site niet mag verwacht worden. Tot daar. Ik heb desondanks geen zin om dan maar mee te discussiëren over de laatste Spiderman of andere commerciële onzin.

Je vragen waren vooral godsdienstig van aard en niet zozeer over de film zelf. Ik begrijp uit je bericht dat je de film nog niet had (hebt?) gezien. Voor een religieuze discussie is MovieMeter inderdaad niet het aangewezen platform.

Ik weet dat deze site niet de plaats is voor een religieus gesprek, maar ik betreur het wel dat de meeste mensen zich geen vragen stellen, niet op zoek gaan naar iets meer en zich bezighouden met inhoudsloze films.

Wat is inhoudsloos... misschien zijn het mensen die het leven verder vreselijk zwaar valt (iedereen stelt zich vragen, ook al geeft misschien niet iedereen dat altijd toe) en wat vermaak vinden in een Spiderman film is dan prima toch? Of misschien kunnen ze zich identificeren met een 'gewone jongeman' als Peter Parker en escape vinden wanneer deze verandert in een superheld. Wie zal het zeggen. Ik zou niet zomaar iets betreuren als je het fijne er niet van weet.

Amen en on-topic maar weer?

Of je vraagt op Soortgelijke Films of er meer mensen zijn die deze film waarderen en of ze verdere spirituele films kunnen aanbevelen?

Puur filosofisch lijkt me dit wel hout snijden. Veel godsdienstigen doen goed, maar is dit werkelijk onvoorwaardelijk vanuit hun hart of stiekem toch om in de hemel o.i.d te komen? Zelf zit ik overigens later denk ik liever in de hel dan bij sommige kwezels in de hemel, mochten zij het uiteindelijk toch bij het rechte eind hebben....

Volgens mij schiet zo iemand nooit tekort. Het proberen is al lovenswaardig genoeg.

Leuk dat er toch wat leven in de zaak komt.

@Zap: je hebt gelijk hoor. Ieder heeft wel zijn redenen om het een of ander te bekijken. Toch heb ik de indruk dat de meeste mensen zonder zingeving willen leven. Bij mijn collega's moet je in elk geval niet over zo'n onderwerp spreken. Geloof is precies een taboe geworden, absoluut niet hip.

@Baggerman: het klinkt stoer om te zeggen dat je liever naar de hel dan naar de hemel zou gaan, maar als de hel echt bestaat/zou bestaan, denk ik dat je je mening vlug zou herzien.

Dit is heel wat anders dan het Jezusverhaal van Bloody Mel. Pasolini slaagt erin het evangelie van Mattheüs op een erg adequate manier te vertellen. Sober en met alle relevante informatie. Mattheüs legde meer dan de andere evangelisten de klemtoon op de Joodse historie, wetten en tradities om het verhaal van Jezus te vertellen. Interessant hoe Pasolini vaak teruggrijpt naar de werkelijke bijbelcitaten als Jezus aan het woord is. Dat kan voor sommigen misschien nogal stroef overkomen. Ik vond de Jezusfiguur bij momenten erg streng en hoogdravend tekeer gaan, verwijtend bij momenten, maar het maakte wel indruk.

Voor mij toch één van de betere Pasolini's. Daar zal het onderwerp niet vreemd aan zijn. De film wordt overigens mooi ondersteund door een prima soundtrack. Geweldig mooi gefilmd ook. De locatie uit Zuid-Italië doet denken dat je inderdaad in Israël/Palestina bent. Veel sterke emotionele close-ups ook.

De film is misschien niet op elk moment even vlot, maar dat lijkt me net ook de kracht van de film te zijn om zo de gebeurtenissen of de quotes beter te laten insijpelen.