Brownian Movement (2010)

Strontvervelende film. Moeilijk en kunstzinnig doen om het moeilijk en kunstzinnig doen.

Leopold lijkt haar best te doen om met de film killer en afstandelijker te worden. Bij Illes Flottantes en Guernsey werkte het uitstekend, Wolfsbergen was al wat heftiger. En in The Brownian Movement slaat Leopold de plank behoorlijk mis. Jammer.

Brownian Movement leidt de dans bij nominaties

Zojuist zijn de nominaties voor de Gouden Kalveren bekendgemaakt. Brownian Movement van Nanouk Leopold is in zes categorieën genomineerd, waaronder beste film, en mag zich daarmee de winnaar van de nominatieronde noemen. De Bende van Oss, Black Butterflies en Rabat blijven niet ver achter.

Ja, omdat economisch gewin een maat is voor de waarde die het publiek ergens aan hecht. Je hebt het over het belang van 'goede films' t.o.v. populaire films, maar 'goed' is een volstrekt subjectief gegeven.

Overigens hoeft een film niet 'heel erg populair' te zijn, maar er moet wel een voldoende grote doelgroep die gezamenlijk de kosten van het maken van de film eruit kan halen. Zo niet, dan is het niets anders dan een hobby van kunstenaars (niets mis mee, maar niet van mijn geld).

Kortom: Afschaffen van ELKE subsidie, zodat alles wat er gemaakt wordt een afspeigeling is van wat het publiek (in al zijn verscheidenheid) ervoor over heeft.

Tot slot: Mocht het echt zo zijn dat er op deze manier geen Nederlandse films gemaakt kunnen worden (waar ik niet vanuit ga), dan zeg ik: Jammer dan. Zo hoog is de kwaliteit van al die gesubsidieerde films nu ook weer niet.

Juist, het laatste hoofdstuk is het meest krachtige. Ten eerste moet je weten dat de film onverdeelt is in drie hoofdstukken. De eerste twee hoofdstukken zien we door de ogen van de vrouw en het laatste hoofdstuk zien we door de ogen van de man.

Dat kan je vooral zien in de beeldtaal. Extreem afstandelijke / objectieve camerawerk, gestileerde belichting (witte beelden), lege decors, strakke kadering (verticale en horizontale lijnen), slow-motion beelden van de 'seksuele escapes' en de ambient muziek die tot vier keer toe terugkomt in de eerste twee hoofdstukken.

Het laatste hoofdstuk heeft daarentegen een aantal subjectieve shots die verklappen dat de man het 'geaccepteerd' heeft. Wat geaccepteerd heeft? Nou de twee buitenechtelijke kinderen. De kinderen zijn namelijk niet van de man. Hoe kom je dat te weten?

Allereerst het shot in de tuin waar de 'nanny' en de twee baby's aan het picknicken zijn en de man vraagt waar zijn vrouw is [blabla]. Een opvallend detail is dat de man niets geeft om de twee baby's. Je ziet duidelijk afschuw in zijn ogen.

1. Vervolgens volgt hij haar een tijdje waarna hij haar op een gegevenmoment ziet zitten in het gebouw. Eerst het subjectieve shot dat 'wij' naar haar kijken en vervolgens een objectief shot dat hij huilt.

2. Even later de betekenisvolle scene met moeder en zoon aan de piano. Maar het gaat om een cruisiale scene daarna waar de vader met de twee baby's aan het spelen is.

3. En de laatste bevestiging van zijn acceptatie is het moment dat ze in de 'woestijn' aan het rijden zijn en we eerst een shot zien van buiten de auto met links in de hoek de (zij)spiegel van de auto. Dat shot heeft uiteindelijk een symbolische betekenis van bespiegelende / zelfreflecterende aard.

Maakt juist het feit dat die 2 kinderen niet van hem zijn het laatste hoofdstuk krachtig? Daar draait het volgens mij niet om, ik had het overigens inderdaad niet opgemerkt. Het feit dat ze nog samen zijn zegt mij al genoeg, dat hij de situatie accepteert blijkt al daaruit. Het niet herkennen van enkele details doet daar niets van af.

Ik zit toch te veel met het waarom in mijn hoofd om deze film echt te waarderen.

Nadenken gedurende de scenes, zelf 'invullen' van de gedachten en gevoelens van de betrokken personages. Ik vind daarom al deze film geslaagd. Ik vind de discussie over wel of geen subsidie wel grappig, maar zonder subsidie kunnen dit soort films maar moeilijk van de grond komen en sommige 'kunst' heeft nou eenmaal een deeltje van onze gezamelijke budget nodig...

Dat men dat nodig heeft zou zo kunnen zijn, maar om dat dan te maken voor die enkele (lees tegen de 100 aan) personen is een beetje overbodig.

Een soort kunstfilm over verlangen met weinig dialoog maar met de nodige pretenties, die voor een groot gedeelte bestaat uit opnames van het gezicht van de hoofrolspeelster. Als kijker wordt het geduld behoorlijk op de proef gesteld. Het is alsof de regisseur via de merkwaardige, exentrieke, vreemde hoofdrolspeelster, de kijker zichzelf wil laten ontdekken. Bij mij is dat niet gelukt.

Een studie naar de leegheid.

Je kan er natuurlijk alles in lezen. Maar zoals ik het denk te kunnen samenvatten is de vraag die deze film wil stellen zoiets als: Welke elementen kan je uit een relatie verwijderen. En welke elementen je uit een film kunt verwijderen is kennelijk de invulling van die vraag. Het was misschien beter geweest als dat experiment een stapje verder gevoerd was, dan was het publiek niet verveeld met dit zoveelste mislukte stuk overpretentie van Nanouk Leopold. Dat deze onzin gesubsidieerd wordt is wat mij betreft echt van de gekken.

Een zeer zwijgzame en emotieloze film waar je eerst de handleiding moet gelezen hebben om het te snappen en dan nog kon die mij emotioneel niet bekoren. Toch weer typisch dat die dan weer in de smaak valt bij de jury.

Leopold is mi de beste regisseur van NL. Om trots op te zijn. Ze wordt nationaal en internationaal gewaardeerd. Hoezo weggegooid geld??

Via betere marketing meer mensen naar arthouse films te trekken is een goede en schone zaak.

Het is niet erg dat sommige mensen deze film niet apprecieren maar probeer niet je eigen kameleon- niveau als maatstaf der dingen door te drukken. Ik wil het omgekeerde overigens ook niet doen. Dat soort snobisme kan me ook gestolen worden.

Door het gedrag van de hoofdpersoon wordt je denk- en verwachtingspatroon ontregeld. De één vindt dat vervelend en haakt af, de ander (zoals ik), raakt gefascineerd. Het werkt als een spiegel, een reflectie op je eigen houding en vooroordelen. En waarin is dat dan geankerd. De diverse verwijzingen naar kunstenaars en kunststromingen is leuk voor degene die daar enige 'feel' mee heeft.. Dat heeft dus ook met de gebruikte beeldtaal te maken.

En hoewel dat voor mij dus een bonus is, het is de essentie niet. De kern ligt voor mij in het mens zijn en dat je dat kunt aanvoelen/herkennen als je daar voor open wilt staan.

Die kwetsbaarheid van een ogenschijnlijk merkwaardig persoon.

Alles van waarde is weerloos.

Ontroering. Dat roept deze film bij mij op. En dat in deze tijd. Is toch heel wat, dunkt mij.

groetjes Simone

Er is een discrepantie tussen de waardering van het publiek en de critici/vakgenoten(ook binnen deze groep kan dat verschillen). Dat komt voort uit verschillende waarderegimes van waaruit geredeneerd wordt denk ik. Er kan gedacht worden vanuit uiteenlopende principes als: vernieuwing, traditie, marktwaarde etc. De vraag is hoe er geredeneerd moet worden vanuit het kunstbeleid, oftewel het algemeen belang.

Ook zijn er verschillen tussen opeenvolgende regeringen over de positie van het kunstbeleid. In het huidige beleid wordt kunst toch vooral vertaald in economische termen lijkt het. Daarnaast wordt de hele kunstpraktijk behoorlijk gemarginaliseerd als 'linke hobby' etc.

Maffe film over een min of meer nymfoname vrouw die het niet met jan en allemaal doet maar selectief te werk gaat. Hoe ze de selectie maakt is best eigenaardig en vreemd maar aangezien ze in een ziekenhuis/kliniek werkt kan ze natuurlijk wel kiezen uit een ruim assortiment . De rol van nymfomane vrouw wordt best goed gespeeld door Sandra Hüller en ook wel gedurfd want ze gaat zeer regelmatig uit de kleren (flinke vacht trouwens ). Het verhaal stelt eigenlijk niet zoveel voor maar weet wel te boeien en de uitvoering is ook best aardig. De film moet het vooral hebben van de beelden want echt veel gepraat wordt er niet. De beelden zagen er trouwens best aardig uit en dat geldt ook voor het lichaam van Sandra Hüller.

Goede analyse van de opbouw van de film, daar ben ik het mee eens.

De conclusies, of interpretaties, die je eraan verbindt had ik zelf niet bedacht:


Met name dit gedeelte:Hij krijgt te horen dat zijn vrouw iedere ochtend het huis verlaat zonder dat hij dat weet. Ik verklaar zijn gedrag, de blik in zijn ogen, daarom eerder als ingegeven door angst dat zijn vrouw weer vreemd gaat.

Ook dit gedeelte kan evengoed mijn als jouw interpretatie ondersteunen: Ik denk namelijk: hij komt erachter dat ze niet vreemd gaat, hij berouwt zijn eigen gebrek aan vertrouwen in zijn vrouw en in hun relatie.

Dit gedeelte past beter bij jouw interpretatie dan bij die van mij. Maar het kan evengoed in de film zitten om de nadruk op huiselijkheid en harmonie te leggen. Zoiets zegt Leopold zelf ook over het derde gedeelte van de film in het interview op de DVD.

Dit kan evenzeer weer beide interpretaties steunen. Het is niet duidelijk waarop gereflecteerd wordt, ook is het niet helemaal duidelijk of er nu iets is opgelost of niet. Zelf denk ik dat de ze samen weer vertouwen hebben in de waarde van hun relatie, ondanks de onmogelijkheid om elkaar volledig te begrijpen.

een wangedrocht van een klinische film , zeker geen tijd aan verspillen.

er wordt niet slecht geacteerd omdat er niet geacteerd wordt.

hoe bestaat het dat mensen deze uitgezien hebben???

het is stilstaande bagger uit een kapotte riool.

Traag.

Erg langzame cinema die me totaal niet wist te boeien. Ik begrijp dat dit een stijl op zich is en dat er genoeg mensen zijn die dit kunnen waarderen maar ik heb toch liever wat meer. Ik ben ook nog niet zo bekend met dit soort films, maar ik weet dat ik een paar, vooral poëzie films heb gezien die me toch wat meer zijn bevallen dan dit.

De gebeurtenissen lieten me een beetje koud en ook kon ik me niet echt helemaal in leven in Charlotte en/of Max, terwijl me dat wel de bedoeling leek na al die shots waar we haar zien staren of wanneer het koppel zwijgt. Ik keek erna maar kon eigenlijk totaal geen emoties van deze gezichten aflezen waardoor het een nogal inhoudsloos bestaan kreeg.

Cast vond ik het ook niet super doen, het voelt niet echt, wat juist in dit soort films moet. Wanneer ze dan eindelijk praten voelt het een klein beetje theatraal (bv. met die monologen) terwijl ik juist liever een bijpassend realistisch gesprek had willen zien.

Tel hier bij op dat de film totaal niet interessant is gefilmd, in alle opzichten afstandelijk en met een veel te vrolijke kleur door huppelt en je hebt mij echt totaal niet te pakken. Het was dat de film in drie (logische) delen was opgebouwd waardoor je als kijker nog even lucht krijgt en wat hoop durft te opbouwen. Maar helaas blijft hoop bij hoop, want veel verder dan dit komt het niet.

Ik durf dit geen slechte film te noemen en iedereen moet maar kijken wat hij of zij ervan vind. Alleen ik kan hier niks mee en als iets drie uur voor mij duurt, het niet boeit op elk opzicht (en dat zelfs een beetje irriteert) dan heb je hem bij mij te pakken:

0,5 ster

In mijn ogen had ik deze film ook kunnen zien aan de hand van een reeks foto's. Vreselijk die langzame shots en die nietszeggende emoties. Geen film oms'avonds voor het slapen gaan te kijken want je bent zo weg...

Geen spanning en een verhaallijn die te vaag is om te volgen.

1,5 * voor Dragan Bakema, het enige in deze film wat mij kon bekoren

wat een schijt film was dit zeg mijn vriendin wou deze film zien, ik dacht gezellig meekijken maar dat had ik beter niet kunnen doen. Nee mensen kijk deze film alsjeblieft niet er wordt ook niet in gepraat.

Een definitief afscheid van de romantische liefde

Het is eigenlijk een ronduit belachelijk, verouderd idee om te denken dat twee mensen uit vrije wil zouden kunnen kiezen voor elkaars volledig authentieke identiteit. Dit is problematisch om een aantal redenen:

- Al sinds Darwin en Freud is het idee van de vrije wil geproblematiseerd. Een mens wordt mede gedetermineerd door biologische en psychologische gegevens. Een mens is een aanzienlijk deel van zijn leven, en dat is moeilijk te accepteren, vooral irrationeel bezig. Later kwamen hier nog sociologische duidingen bij en tegenwoordig is het idee vooral in de cognitiewetenschap een hot item.

- Er bestaat helemaal geen vaste identiteit, geen authentiek zelf. Er zijn alleen verhalen die we onszelf vertellen, welke we toetsen aan de verhalen die anderen over ons vertellen. Op deze manier proberen we toch samenhang aan te brengen in ons onvoorspelbare, chaotische gedrag. We spelen verschillende rollen in verschillende contexten, omdat we het niet kunnen laten. In relaties zijn we voortdurend bezig met het projecteren van allerlei ficties op elkaar.

- De moderne tijd kenmerkt zich door utiliteitsdenken. De natuur en alle andere mensen zijn we steeds meer gaan zien als middelen om doelen te bereiken. Onder invloed van de mathematisering van de wetenschap, de economie, de levensinrichting, het onderwijs, het lichaam etc., zijn we gaan denken dat we de wereld om ons heen kunnen maken. Ook menselijke relaties en gedrag zijn we in dit utiliteitskader gaan plaatsen. We worden geregeerd door een verregaande dwang tot conformisme in dit opzicht. De democratie en het neoliberale economische bestel zijn de eigentijdse totemistische waarheden, de contemporaine mythes.

Wat betekent dit nou precies voor het idee van liefde? Ga Brownian Movement maar kijken. Veel plezier.

Ik had ooit al eens gelezen over de drang om met minder mooie mensen sex te hebben. Het is de eerste film die ik zie die dit thema aanraakt. De film vond ik best geslaagd al had ik liever meer over de drang geleerd. Wel goede acteerprestaties

Fraaie filmposter trouwens (past perfect bij het verhaal), was me nog niet eens opgevallen.

Nee, hier kan ik niets mee. Van die typische art-house waar men stil is en moeilijk doet om het stil zijn en moeilijk doen. Maar vooral faalt de film om te vertellen wat het wil vertellen, dat komt in het derde deel waar de film eigenlijk nergens meer hen gaat het meest naar boven, maar ook door Bakema die dan centraal staat maar meer dan stil kijken niets kan. De film is daarnaast ook te afstandelijk en koud om mee te kunnen leven, maar gewoon dat je soms tijdenlang zit te kijken naar mensen die alleen maar stil zijn terwijl daar geen reden voor is en dat een hele film lang, dat irriteert vooral. Voor een sterke Hüller die zich daar met dat woordloze acteren nog wel redt en een bepaalde serene rust nog 1,5*.