Hilary and Jackie (1998)

Iedere Engelsman kent de echte Jackie : Jacqueline du Pré. Ze was een topcelliste, een persoonlijkheid met veel temperament en een vreemde motoriek - als je haar eén keer hebt zien spelen dan vergeet je haar niet. Ze werd vooral bekend met het (volgens Engelsen) mooiste celloconcert dat er ooit geschreven is : dat van de Engelsman Elgar. Nog steeds in iedere platenzaak te krijgen, overal ter wereld.

Publiekslieveling Jackie trouwde met een ander wonderkind : pianist/dirigent Daniel Bairenbaum (Argentijns/russisch/joods - kortom erg on-Engels). Dat ging natuurlijk niet zo goed. Allebei zwierven ze over de hele wereld alle grote concertzalen af, en dus zagen ze elkaar nooit.

Heel dramatisch was dat Jackie plotseling een ernstige spierziekte kreeg (vraag me niet wat precies). Van zoiets word je pas echt legendarisch. Ze werd onhandelbaar, deed steeds vreemdere dingen en stierf jong.

Fans gingen haar verafgoden. Heel tragisch allemaal.

Haar zusje Hilary schreef een biografie over

haar. Hoe betrouwbaar ? Dat is de vraag.

Julie Andrews speelde al een op Du Pré gebaseerde film (celliste is veranderd in violiste) die ik behoorlijk weerzinwekkend vind - maar sommige mensen zitten er overgelukkig bij te janken. 'Duet for One'.

Zo zie je maar : sommige thema's zijn zo dramatisch... die zouden misschien verboden moeten worden.

Multiple Sclerose, als ik het me goed herinner.

Dat dacht ik ook, maar er zijn allerlei soorten en vormen, met verschillende symptomen. Julie Andrews houdt het op MS in die film.

En wat is janken bij een zeer aangrijpend verhaal weerzinwekkend en fout he, Hugohei?

Als ik toch jank, dan liever bij een goeie dan bij een zwaar aangezette effectbejagfilm, Menni. Tegen het janken zélf heb ik geen enkel bezwaar (is een hobby van me).

Evenals lachen. Ik ben net een mens, wat dat betreft.

En dan Trois Couleurs Bleu nog niet gezien , Hugohei ?

Jij noemt het effectbejag, ik noem het oprechte emotie. Grappig dat dat ALTIJD samen gaat met respectievelijk een film slecht en goed vinden. Wat ik vooral wilde zeggen: doe vooral niet al te veel uitspraken over andere filmkijkers in je recensies, da's bot en te makkelijk. Verder niks dan respect voor je mening hoor. Je weet niet wat je mist .

.. en verder wil ik er eigenlijk helemaal niet dieper op ingaan, want de conclusie is toch altijd weer dat het op smaak neerkomt en dat die te respecteren dient. Wat ik wél maar weer 's wil uiten is de 'if you don't have anything nice to say..'-insteek, waar ik over het algemeen helemaal voor ben als het om kunstkritiek gaat. En nee, ook dat licht ik verder niet al te uitgebreid toe, is allemaal tijdsverspilling als er zoveel moois te beleven valt.

Wacht even. Ik vind dit een belangrijk onderwerp. Maar over welke film hebben we het nu ? Ik vind Hilary & Jackie niet een goeie film, maar ook geen heel erg slechte. Duet for One [ik heb het ook als toneelstuk gezien, in Nederland, met Josée Ruiter] vond ik als film behoorlijk onoprecht en (dus) weerzinwekkend. Naar mijn vaste overtuiging is er op een botte manier naar de emoties van de kijkers gehengeld - ik zou nog kunnen zeggen: over de rug van de slachtoffers, maar laat ik het niet te erg maken.

Effectbejag en oprechte emotie zijn twee dingen. Effectbejag zit 'm bij de makers - emoties bij de kijkers. Ook bij een film vol effectbejag kunnen de emoties nog best oprecht zijn. Was het maar waar dat alleen oprechte films oprechte emoties veroorzaakten.

Het is ook een belangrijk onderwerp, een zeer belangrijk onderwerp. Waarbij ik net iets té vaak tegen muren ben aan gelopen, dus ik heb er (tenminste op dit moment) even totaal geen zin meer in. Niks ten nadele van jou, je komt over als iemand met oprechte intenties (al zijn sommige van je zinnetjes echt wel effectbejag hoor, net als bij mij ). Ik heb meer zin om nog 's Driller Killer te kijken nu.

Ik citeer even de VARAgids :

"Ze maakte betoverende muziek, de Britse celliste Jacqueline du Pré. Als je er naar luistert is het alsof in elke noot de voorbode van haar tragiek schuilt - de ziekte multiple sclerose die haar midden jaren 70 trof..."

Dit is nou precies de valse huilerige toon waar ik zo'n pesthekel aan heb.

Ene Clementine van Wijngaarden beweert dat je aan iedere noot die JdP speelde al kon HOREN dat ze doodziek zou worden.

Wat een domme en valse pathetiek. Lees de zin nog eens hardop. In elke noot, notabene !

Mag ik dit een schoolvoorbeeld van effectbejag noemen ?

Ja.

Da's nou precies de vara, een valse huilerige pesttoon.......en dan ook nog een de bestbeluisterde dj ontslaan vanwege zn leeftijd.

dat zou niet passen bij de doelgroep.

ook al zn valse huilerige pesttoon.

lol

Goed opgezette film, die bij mij oprechte emoties oproept. Perfect geacteerd, en de film komt helemaal goed over door het perfecte evenwicht tussen verhaal en muziek. Geen van beiden krijgt de overhand maar vullen elkaar aan. Erg sterk. 4,5*

Ik heb deze film maar half zitten kijken omdat ik eigenlijk helemaal niet in de stemming was voor een film, maar op de momenten dát ik keek verraste die me nogal, hoewel het veels te 'esthetisch' gefilmd was.
Misschien keek ik op precies de goeie momenten, dat is natuurlijk mogelijk. Maar de film was volstrekt niet klef of op de emotie. Het ging voor mij over gedrag, over mensen van je vervreemden door je eigen gedrag en daar heel eenzaam van worden. En dan door de situatie (topmusicus zijn, dus veel reizen, ziek worden) daar nog veel eenzamer van worden.
Perfect gespeeld door Watson, die het grote talent heeft wonderlijke karakters te spelen die toch heel dichtbij blijven (ik vind haar echt geweldig in wat ik tot nu toe van haar gezien heb en het is niet voor niets dat Punch-Drunk Love bij mij op 1 staat).
Het gevoel dat ik er bij kreeg, deed me nog het meest denken aan het commentaar dat Starbright Boy gaf bij Die Blechtrommel. Beetje rare zin, maar zo was het toch.
Ik moet trouwens eerlijk zeggen dat ik ook niet keek omdat het begin van de film met van die huppelende meisjes in de duinen me nogal tegenstond. En de film ging natuurlijk over die band van die meisjes. En dat heeft inderdaad iets sentimenteels. Maar kleine meisjes kúnnen ook heel sentimenteel zijn. En onzeker, omdat je in een relatie nu eenmaal nooit weet hoe het precies voelt voor de ander. Ben ik voor die ander net zo speciaal als zij voor mij is?

Erg aangrijpende film.

Ik vond 'm nergens klef of niet oprecht, terwijl ik me daar best vaak aan stoor bij veel films.

Vooral Hilary vond ik goed spelen en kon me goed verplaatsen in haar rol.

4 sterren; gewoon een oprechte tranentrekker punt.

Best aardige film. Hilary and Jackie vermaakt voortdurend en verveelt geen seconde. De fraaie muziek en het sterke acteerwerk van Watson zijn nog twee forse pluspunten. Nadeel is dan weer dat ik de film nogal bombastisch vond. Een beetje in de emotie maar vooral in het camerawerk. Het is zo druk gefilmd, met teveel camerabewegingen, verschillende stijlen en trucs af en toe. Het kwam op mij een beetje gekunsteld over. Maar uiteindelijk is het toch vooral het goede gevoel dat overheerst. 3*

Walgelijke film, deze 'Hilary and Jackie', die het maar kan halen door goedkope wreedheden, zo bewijst het einde. Druk camerawerk en uiterst bombastisch, het zijn eRCee's terechte opmerkingen. Daarenboven beschouwt Anand Tucker de muziek zelf als bijzaak (> hoeveel minuten van Elgars concerto hebben we nu werkelijk gehoord?), wat voor mij onaanvaardbaar is in dit soort films. En hoogstaande acteerprestaties? Vergeet het maar: Watson (achter de cello) hitbangt eerder dan dat ze meevoelt met de muziek, zoals de echte Jacquéline du Pré deed (cfr. YouTube)...
De grootste fout van de film is dat er verteld wordt vanuit Jackie's oogpunt, terwijl de visie van Hilary (de tragiek) veel interessanter was geweest. Wat we nu te zien krijgen is een zenuwslopende aaneenschakeling van scènes waarin JdP bewijst wat voor een slecht karakter ze eigenlijk heeft, en juist de tegenpool (het slachtoffer van dit alles) wordt oppervlakkig gehouden in deze film.
Tel daarbij de weerzinwekkende spasmen (neemt ze dan geen spierverdovers?) uit het laatste kwartier op, en je hebt één van de meest weerzinwekkende films uit de nineties.
1,5*

In het begin vond ik de karakters niet goed uitgediept en het verhaal een beetje saai maar na verloop van tijd werd de film steeds beter en werden de karakers wat dieper zodat je je wat meer kon inleven.

Aan het einde vond ik de film zelfs aangrijpend en de laatste scene is echt prachtig.

De acteerprestaties zijn goed evenals de regie en het camerawerk.

Het is trouwens erg jammer dat in Nederland de verkrachte 4:3 versie verkocht wordt waardoor bijna de helft van het beeld foetsie is.

Filmpje voor even ertussen door maar over het algemeen echt geen hoogvlieger, Acteerwerk is wel aardig, Verhaal gaat wel maar op de een of andere manier is dit een Film die waar ik nou eenmaal helemaal niet ''fan'' van ben.

Ik heb zeer van deze mooie film genoten, en dat komt heus niet alleen door het goede verhaal, maar ook door de mooie klassieke muziek.

Hij lag al een tijd lang hier (gekocht door mijn ouders), dus toch maar eens bekeken. Ik had hem ooit al eens op TV gezien, maar kan me er bijna niks van herinneren. Over het algemeen vond ik het een mooie dramafilm. Ik had nog nooit van de verhalen van Hilary en Jaqueline gehoord. Maar ik moet zeggen dat het toch wel een boeiend verhaal was. En dat was de film ook. Geen moment verveeld. Er waren wel enkele dingen wat minder, zoals al voor mij verteld, het wat 'drukke' camerawerk. Gelukkig maken ook de acteerprestaties veel goed. Emily Watson kende ik nog van het prachtige Punch-Drunk Love. Ook hier zette zij weer een mooie rol neer. Maar ook Rachel Griffiths was goed bezig. En natuurlijk de muziek.. Het genre is nou niet bepaald mijn ding maar desondanks vond ik het toch erg mooi. Al met al een geslaagde, waargebeurde dramafilm.

3,5*

Prachtige film met twee zeer overtuigende actrices in de hoofdrol; Watson eist natuurlijk de meeste aandacht op, eerst met haar extraverte ongeremdheid en later met haar spel in de rolstoel (dat laatste zal wel geen spoiler zijn als ik zie hoe beroemd haar personage was, hoewel ik haar zelf niet kende en dus ook niets wist over haar MS), maar Griffiths laat zich niet ondersneeuwen. Zeer ontroerend slot. Bizar detail van de IMDb-trivia-pagina: "The film has never been released in France to avoid any litigation from the real-life Daniel Barenboim."

Indrukwekkende tour de force van Emily Watson! Ook Rachel Griffiths weet te overtuigen in deze prachtige film over de gezusters du Pre. Het Elgar cello concert maakt het plaatje compleet. Aanrader.

Bah wat een nare film.

Het tragische verhaal van Jacqueline du Pré is genoegzaam bekend - of dan toch het publieke deel daarvan. Wat heeft de makers van deze film toch bewogen om haar verhaal vanuit een onaangename en niets toevoegende view van haar zus van te maken, waarmee Jacqueline postuum een paar lelijke trappen na krijgt. Ja, ik heb het verweer van Hilary daarop gelezen, maar dat overtuigt me nergens dat deze boodschap er een is die een doel dient of zelfs maar in de buurt komt van de echte Jacqueline du Pré. En wellicht belangrijker dan mijn mening, Daniel Barenboim zijn "Couldn't they have waited until I was dead?" spreekt boekdelen.

Net zo akelig vind ik de vertolking van Watson - die begint al op een enorme afstand omdat ze in de verte niet lijkt op Du Pré. Maar ook in haar manieren, gezichtsuitdrukkingen en al, het klopt gewoon allemaal echt niet - en er is toch zat beeldmateriaal van Du Pré te vinden. Ze hadden beter Lori Singer kunnen vragen, die wist tenminste nog hoe je een cello vasthoudt. Ongetwijfeld had die wél naar dat beeldmateriaal gekeken voor haar rol in Fame.

Een half puntje boven het minimum, maar dat is alleen voor de muziek en voor de rollen van Frain en Dance. En de film gaat regelrecht de kliko in. Bah.