
Hana to Arisu (2004)
Alternatieve titels: Hana and Alice | Hana & Alice
Japan
Drama / Romantiek
135 minuten
geregisseerd door Shunji Iwai
met Anne Suzuki, Yû Aoi en Tomohiro Kaku
Hana (Anne Suzuki) en Alice (Yû Aoi) zijn jeugdvriendinnen. Alice is een losbandige en vooral vrijzinnige dame. En Hana moet ten gevolge daarvan voortdurend de scherven oprapen. Maar Alice brengt haar ook goede dingen, zoals haar eerste grote liefde. Alice heeft zoals zij zelf zegt haar liefde op het eerste gezicht gezien, een high school leerling, en neemt de tegenstribbelende Hana op sleeptouw. Alice stelt haar zelfs voor om de vriend van haar vlam, Miyamoto (Tomohiro Kaku), als een kandidaat te zien voor haar zelf. En hoewel ze aanvankelijk helemaal geen interesse in hem heeft begint ze toch gevoelens voor hem te krijgen. Gevangen tussen liefde en vriendschap begint de relatie tussen Hana en Alice langzaam te veranderen op weg naar volwassenheid.
Een correctie kun je ook indienen via de link ¨corrigeren¨ boven de filmposter.
Zoals ik al zei; het is een leuk filmpje, maar je moet wel kunnen sympatiseren met de meisjes. Je moet je wel in hun wereldje kunnen inleven. En daar had ik geen moeite mee, hoewel het verhaaltje toch echt niet zo veel voorstelde. Toch bleef ook deze film, net zoals "The Taste of Tea" een tijdje door mijn hoofd spoken. Japanse films hebben soms iets magisch wat niet zo makkelijk onder woorden te brengen is.
De muziek vond ik zeer mooi en heel sfeervol. Paste uitstekend in deze film. Hoewel het elke keer zo'n beetje het zelfde deuntje was,verveelde het mij geen minuut. Het dansje wat Hana - of was het Alice? - uitvoerde aan het eind van de film vond ik zeer sensueel en gracieus.
Waardering; was eerst 3,5* maar toch verhoogd naar 4,0*
Dat hier nog geen Hollywoodremake van is verbaast me wel. Ik ziet er niet op te wachten, integendeel, maar het plotidee leent zich prima voor een bloedcommerciele meisjesfilm met het idool van het moment (Miley Cyrus zou dat nu moeten zijn als ik bij ben

Die 135 minuten zijn een beetje aan de lange kant en de film voelt een beetje als een wolkje, erg mooi, maar snel weer weg. Maar zoiets als die dansscene tegen het einde is echt wel een genot en zo komt er genoeg moois voorbij in die negen kwartier.
Dik 3.5*
de film voelt een beetje als een wolkje, erg mooi, maar snel weer weg.
Eigenlijk wel voor het hele oeuvre van Iwai Shunji. Al is niet alles even snel weg (gelukkig maar). Kijk uit naar iets nieuws!
3,5 sterren
Er wordt leuk gemonteerd, maar over de mindere, fletse (digitale?) beeldkwaliteit ben ik minder te spreken. Bij Picnic vond ik deze stijl wel geslaagd, maar bij een trage, contemplatieve film als deze houd ik meer van wat strakkere beelden met in het oog springende kleuren. De muziek vond ik redelijk, vaak rustig en opwekkend, maar iets teveel aanwezig. Verder kent de film nog wat humoristische stukjes (het suffe vriendje, de onvolwassen moeder van Alice, de komiek uit het groepje van Hana en de spontane dans tijdens de auditie aan het eind) die de vaart er wat inhouden.
Jammer dat het thema niet echt werkte voor mij. Desalniettemin blijf ik wel geïnteresseerd in ander werk van Iwai. All About Lily Chou Chou staat in ieder geval nog in planning.
Ik zag ook iets anders.. en dat was de hoofdlijn van het verhaal, die ik niks aan vond. Miyamoto is hier feitelijk de oorzaak van, want ik vond de scènes met hem nogal identiteitsloos, geen uitstraling hebbend. Ook werd het mij soms wat te gezapig of cliché. Verder vond ik de muziek nogal matig, soms best mooi, maar vooral erg eentonig.
3*
Al met al zou ik zeggen dat de rolverdeling juist omgekeerd had moeten zijn teneinde de personages meer geloofwaardigheid te geven. De meisjes zoals ze nu in het verhaal staan boeten in aan karakter op die manier.
Maar de film liet me, enige dagen nadien zelfs nog, met een goed gevoel achter. Dat is wat voor mij telt in een film.
Wat het sterke punt van deze film is, zijn de beelden. Ik vond de lichtval in veel scènes werkelijk schitterend. Het absolute hoogtepunt was voor mij het fotograferen van de ballerina's in het donker. Verder nog een aantal mooie scènes, zoals de dansscène op het einde en de scène met vader. Wat jammer is dat niet alles even boeiend was, waardoor de speelduur uiteindelijk de film ging tegenwerken. 3,5* met mogelijkheden op een halfje meer bij herziening, al vrees ik dat die er niet snel zal komen.
Een heerlijk licht en speels sfeertje, vintage Iwai en eigenlijk nooit meer geëvenaard door hem. Al komt dat ook omdat hij hierna geen langspeelfilms meer gemaakt heeft (het is nog altijd wachten op Vampire).
Knap en vooral erg natuurlijk geacteerd, mooi in beeld gebracht en voorzien van een passende soundtrack. Dit alles komt tesamen in de geniale einddans van Arisu, een scene van uitzonderlijke schoonheid.
De film duurt uiteindelijk redelijk lang maar ik merk er eigenlijk niks van terug tijdens het kijken zelf. Lief en naief filmpje dat een lekker rustgevend gevoel achterlaat.
4.5* en een uitgebreide review
Veel mooie scenes en beelden. Verhaal zelf stelt niet veel voor. Alles staat in dienst van de emotionele boodschap.

Ik zie tien prachtige eerste minuten, ik zie een schitterende dansscène en ik zie een erg mooie vriendschap.
Ik zag ook iets anders.. en dat was de hoofdlijn van het verhaal, die ik niks aan vond. Miyamoto is hier feitelijk de oorzaak van, want ik vond de scènes met hem nogal identiteitsloos, geen uitstraling hebbend. Ook werd het mij soms wat te gezapig of cliché. Verder vond ik de muziek nogal matig, soms best mooi, maar vooral erg eentonig.
3*
Maar past het identiteitsloze juist niet perfect bij zijn 'medische' status?
Vond het een erg fijne dromerige romantische film.
Dikke 4*
Bijna alles aan de film staat me tegen; vervelende zelfs irritante personages, idiote scenes en verhaallijnen en eigenlijk lelijk geschoten en matig geacteerd. En de muziek was ook al niks.
Als ik de commentaren hier lees lijk ik wel een compleet andere film gezien te hebben.
Enige leuke waren de typisch Japanse stadsleven inkijkjes.
( ... ) Bijna alles aan de film staat me tegen; vervelende zelfs irritante personages, idiote scenes en verhaallijnen en eigenlijk lelijk geschoten en matig geacteerd. En de muziek was ook al niks.
Als ik de commentaren hier lees lijk ik wel een compleet andere film gezien te hebben.
Enige leuke waren de typisch Japanse stadsleven inkijkjes.
Ik ben het in grote lijnen wel eens met kos. Het verhaal over twee hartsvriendinnen en hun liefdesobject met vermeend geheugenverlies is goed beschouwd saai in het kwadraat. Met uitzondering van Yû Aoi haalt het acteerwerk amper het niveau van het middelbare schooltoneel, dat ik onlangs met mijn kleinkinderen mocht aanschouwen. Vooral Tomohiro Kaku is hemeltergend bezig door als een soort haperende grammofoon totaal emotieloos voortdurend dezelfde vraag te stellen. Zo zitten pubers volgens mij niet elkaar; ook niet in Japan. Mijn veters schoten ook uit mijn schoenen bij de schmierende grimassen van Hana vlak voor haar laatste optreden voor een zaal, die volkomen terecht was leeggelopen. Neem daarnaast de af en toe irritant dominante pianomuziek en er blijft weinig genietbaars over. Een uitzondering wil ik maken voor de mooie balletscène van Alice. Die schroeft mijn waardering nog een klein beetje op. Ik heb van Iwai veel mooiere films gezien (Love Letter, April Story).

De cast deed het prima en de film zag er mooi uit. Ook de muziek is het vermelden waard.
Mocht de film wat korter geweest zijn, ging 'k hem en hogere score gegeven hebben, maar nu zijn het 3,5*.
Voor geïnteresseerden, lees hier meer over de origine van Hana & Alice
KitKat breaks $12M film series in Japan | News - AdAge
Hana to Arisu is een sterke en stijlvolle coming of age film. Soms erg druk en rommelig, maar de oprechte en persoonlijke momenten maken indruk. Het wat theatrale acteren hoort bij de Aziatische cinema, maar de twee actrices (Suzuki en Aoi) zijn sterk en zorgen voor een aantal mooie momenten. Vooral in het laatste gedeelte zitten twee krachtige scènes (de dansscene is een pareltje). De opbouw daarnaartoe is soms wat rommelig, maar vermakelijk en intrigerend is het zeker.