Hana to Arisu (2004)

Aangepast.

Een correctie kun je ook indienen via de link ¨corrigeren¨ boven de filmposter.

Een leuk filmpje over twee leuke meisjes dat helaas wel wat aan de lange kant was. Halverwege de film gisteren verslapte mijn aandacht zo - ik was moe - dat ik de film die avond maar niet verder afkeek. Vandaag ben ik weer verder gegaan en heb de film vervolgens helemaal afgekeken. De onderbreking wil uiteraard niet zeggen dat ik de film niet goed vond. Integendeel.
Zoals ik al zei; het is een leuk filmpje, maar je moet wel kunnen sympatiseren met de meisjes. Je moet je wel in hun wereldje kunnen inleven. En daar had ik geen moeite mee, hoewel het verhaaltje toch echt niet zo veel voorstelde. Toch bleef ook deze film, net zoals "The Taste of Tea" een tijdje door mijn hoofd spoken. Japanse films hebben soms iets magisch wat niet zo makkelijk onder woorden te brengen is.
De muziek vond ik zeer mooi en heel sfeervol. Paste uitstekend in deze film. Hoewel het elke keer zo'n beetje het zelfde deuntje was,verveelde het mij geen minuut. Het dansje wat Hana - of was het Alice? - uitvoerde aan het eind van de film vond ik zeer sensueel en gracieus.

Waardering; was eerst 3,5* maar toch verhoogd naar 4,0*

Tamelijk weinig stemmen voor een film die zeker voor een recente Japanse film erg makkelijk op DVD te vinden is.

Dat hier nog geen Hollywoodremake van is verbaast me wel. Ik ziet er niet op te wachten, integendeel, maar het plotidee leent zich prima voor een bloedcommerciele meisjesfilm met het idool van het moment (Miley Cyrus zou dat nu moeten zijn als ik bij ben ). Dat zou een erg plotgerichte film van 85 minuten worden. Dit is dat gelukkig niet: dit is een sfeerfilm van 135 minuten. Het plot is niet erg belangrijk. Het is vooral een naïeve, onschuldige en lieve film. Een film met mooie muziek, een soort geidealiseerde puberwereld.


Die 135 minuten zijn een beetje aan de lange kant en de film voelt een beetje als een wolkje, erg mooi, maar snel weer weg. Maar zoiets als die dansscene tegen het einde is echt wel een genot en zo komt er genoeg moois voorbij in die negen kwartier.

Dik 3.5*

Een fraaie (en rake) typering voor deze film inderdaad.

Eigenlijk wel voor het hele oeuvre van Iwai Shunji. Al is niet alles even snel weg (gelukkig maar). Kijk uit naar iets nieuws!

Een heel aardig filmpje met een bijzonder aangenaam dromerig sfeertje. Verder leuk en overtuigend spel van de twee meiden in de hoofdrol en genoeg grappige en- ontroerende momenten. Vond de film met zijn 135 minuten alleen net iets te lang duren voor een soortgelijk verhaaltje.

3,5 sterren

Een groot nadeel waar ik bij films als deze vaak tegenaan loop is de zoetsappigheid die van het beeldscherm afdruipt. Hana & Alice is een typische meisjesfilm over het opgroeien, het eerste vriendje, modellenobsessies, etc. Ietwat uitgekauwde onderwerpen als je het mij vraagt. Gelukkig hebben we hier niet te maken met een Japanse Hillary Duff of Olsen Twins kopie. Hana & Alice is best een volwassen film en weet een leuk mijmerend sfeertje neer te zetten, dat misschien niet voor iedereen weggelegd is. Toch kon ik me niet voldoende identificeren/sympathiseren met de twee hoofdpersonages. Helaas, want de meer dan twee uur durende film wordt dan toch een redelijk lange zit.

Er wordt leuk gemonteerd, maar over de mindere, fletse (digitale?) beeldkwaliteit ben ik minder te spreken. Bij Picnic vond ik deze stijl wel geslaagd, maar bij een trage, contemplatieve film als deze houd ik meer van wat strakkere beelden met in het oog springende kleuren. De muziek vond ik redelijk, vaak rustig en opwekkend, maar iets teveel aanwezig. Verder kent de film nog wat humoristische stukjes (het suffe vriendje, de onvolwassen moeder van Alice, de komiek uit het groepje van Hana en de spontane dans tijdens de auditie aan het eind) die de vaart er wat inhouden.

Jammer dat het thema niet echt werkte voor mij. Desalniettemin blijf ik wel geïnteresseerd in ander werk van Iwai. All About Lily Chou Chou staat in ieder geval nog in planning.

Aardige film (vandaag gekocht voor slechts 2,99 bij mediamarkt!), maar toch echt niet veel meer dan dat. Mooie, vaak dromerige sfeer in een net wat te lange zit. Gebrek aan charisma van de jongen maakte de obsessie van Hana wat weinig invoelbaar. Film meandert lekker door, met een behoorlijk aantal mooi geschoten scenes, maar het geheel betoverde mij voor dit moment net niet genoeg voor een echt hoge waardering.

Ik zie tien prachtige eerste minuten, ik zie een schitterende dansscène en ik zie een erg mooie vriendschap.

Ik zag ook iets anders.. en dat was de hoofdlijn van het verhaal, die ik niks aan vond. Miyamoto is hier feitelijk de oorzaak van, want ik vond de scènes met hem nogal identiteitsloos, geen uitstraling hebbend. Ook werd het mij soms wat te gezapig of cliché. Verder vond ik de muziek nogal matig, soms best mooi, maar vooral erg eentonig.

3*

De film verbeeldt volgens mij de geleidelijke dreiging tot verwatering van de relatie tussen de 2 giegelige hartsvriendinnen in diens tot-wasdom-komen, met als spil, c.q. slachtoffer, daarin de wat contrasterende bedachtzame saaie jongen. De film speelt niet zo zeer in op de verliefdheid op de jongen maar eerder de band tussen de twee meiden. spitsvondig was de zeewierpudding De film zou met ballet muziek van Erik Satie veel beter tot zijn recht gekomen zijn.
Al met al zou ik zeggen dat de rolverdeling juist omgekeerd had moeten zijn teneinde de personages meer geloofwaardigheid te geven. De meisjes zoals ze nu in het verhaal staan boeten in aan karakter op die manier.
Maar de film liet me, enige dagen nadien zelfs nog, met een goed gevoel achter. Dat is wat voor mij telt in een film.

Aardige film met veel potentieel wat er toch niet helemaal uitkomt. Dat ligt grotendeels aan de muziek, die weliswaar niet volkomen kut is, maar me wel ging irriteren. Ik vind het meer passen bij een kinderfilm waarin niet gesproken wordt. Verder vond ik in het begin de montage niet zo sterk, werd soms op rare momenten geknipt.

Wat het sterke punt van deze film is, zijn de beelden. Ik vond de lichtval in veel scènes werkelijk schitterend. Het absolute hoogtepunt was voor mij het fotograferen van de ballerina's in het donker. Verder nog een aantal mooie scènes, zoals de dansscène op het einde en de scène met vader. Wat jammer is dat niet alles even boeiend was, waardoor de speelduur uiteindelijk de film ging tegenwerken. 3,5* met mogelijkheden op een halfje meer bij herziening, al vrees ik dat die er niet snel zal komen.

Knappe film, maar soms wat te lang....

Blijft genieten.

Een heerlijk licht en speels sfeertje, vintage Iwai en eigenlijk nooit meer geëvenaard door hem. Al komt dat ook omdat hij hierna geen langspeelfilms meer gemaakt heeft (het is nog altijd wachten op Vampire).

Knap en vooral erg natuurlijk geacteerd, mooi in beeld gebracht en voorzien van een passende soundtrack. Dit alles komt tesamen in de geniale einddans van Arisu, een scene van uitzonderlijke schoonheid.

De film duurt uiteindelijk redelijk lang maar ik merk er eigenlijk niks van terug tijdens het kijken zelf. Lief en naief filmpje dat een lekker rustgevend gevoel achterlaat.

4.5* en een uitgebreide review

Film waarbij je goed kunt ontspannen.
Veel mooie scenes en beelden. Verhaal zelf stelt niet veel voor. Alles staat in dienst van de emotionele boodschap.

Maar past het identiteitsloze juist niet perfect bij zijn 'medische' status?

Vond het een erg fijne dromerige romantische film.

Dikke 4*

Schattig

Ugh. Niet bepaald een goed begin van mn Japansefilmkijkperiode.

Bijna alles aan de film staat me tegen; vervelende zelfs irritante personages, idiote scenes en verhaallijnen en eigenlijk lelijk geschoten en matig geacteerd. En de muziek was ook al niks.
Als ik de commentaren hier lees lijk ik wel een compleet andere film gezien te hebben.
Enige leuke waren de typisch Japanse stadsleven inkijkjes.

Je kan ook nog steeds naar Seoul gaan

Haha nee. Genoeg leuks gezien uit Japan.

Ik ben het in grote lijnen wel eens met kos. Het verhaal over twee hartsvriendinnen en hun liefdesobject met vermeend geheugenverlies is goed beschouwd saai in het kwadraat. Met uitzondering van Yû Aoi haalt het acteerwerk amper het niveau van het middelbare schooltoneel, dat ik onlangs met mijn kleinkinderen mocht aanschouwen. Vooral Tomohiro Kaku is hemeltergend bezig door als een soort haperende grammofoon totaal emotieloos voortdurend dezelfde vraag te stellen. Zo zitten pubers volgens mij niet elkaar; ook niet in Japan. Mijn veters schoten ook uit mijn schoenen bij de schmierende grimassen van Hana vlak voor haar laatste optreden voor een zaal, die volkomen terecht was leeggelopen. Neem daarnaast de af en toe irritant dominante pianomuziek en er blijft weinig genietbaars over. Een uitzondering wil ik maken voor de mooie balletscène van Alice. Die schroeft mijn waardering nog een klein beetje op. Ik heb van Iwai veel mooiere films gezien (Love Letter, April Story).

Ik zag recent op Camera Japan de anime-versie van Hana & Alice. Daar vond ik het ook een behoorlijk vervelend verhaal - met een hoop loze drukte (naast de geslaagde, losse omgevingsschets). Ik twijfel met deze recente reacties aan mijn eigen cijfer van de live action versie. (zag ook veel goede Iwai's, maar ook een paar mindere). Misschien is Hana & Alice niet zo onweerstaanbaar alledaags en innemend als ik mij herinner.

Een tijdje geleden zelf herzien en zou me niet al te veel zorgen maken Mochizuki. Er ligt af en toe een wat aangedikt laagje overheen, maar daaronder is het Iwai op z'n best.

Deze eens bekeken en vond hem niet mis, maar een beetje te lang. Halfweg vond ik de film toch wat minder interessant, maar het begin en einde waren wel sterk.
De cast deed het prima en de film zag er mooi uit. Ook de muziek is het vermelden waard.
Mocht de film wat korter geweest zijn, ging 'k hem en hogere score gegeven hebben, maar nu zijn het 3,5*.

Zeer aardige Iwai weer. De derde die ik van hem zie en toch wel de minste, maar dat vooral vanwege zijn puike andere werk. Andere gebruikers hier geven als kritiek dat de film te lang en ongefocust is. Het is wel belangrijk om te weten dat Hana & Alice van origine een serie korte films was. De films zijn gemaakt voor de 50ste verjaardag van KitKat in Japan en werden als een webserie uitgebracht. Door de populariteit van de serie is er besloten om een bioscoop versie te maken, waarin vier afleveringen worden samengebracht. Zo is het bijvoorbeeld opvallend dat er een aantal opvallende grote acteurs in de film zitten met hele kleine rolletjes. Die zijn er later aan toegevoegd, waarschijnlijk om mensen warm te laten lopen om naar de bioscoop te gaan. Dit komt het werk volgens mij (ik zeg volgens mij, want ik heb de webserie niet gezien) niet ten goede. Ook ik vond het een lange zit en de focus werd gedurende de film verlegd van Hana naar Alice, wat ik nogal verwarrend vond. De mooie balletscene maakte veel goed, maar kwam op een moment dat ik er eigenlijk al een beetje klaar mee was.

Voor geïnteresseerden, lees hier meer over de origine van Hana & Alice
KitKat breaks $12M film series in Japan | News - AdAge