The Doors: When You're Strange (2009)

Maar zeg nou heel eerlijk, vind je dat deze docu zich daardoor echt onderscheidt van andere docu's? Als dat de enige speepunt van deze docu is, dan slaan ze de plank toch wel erg mis. Maar zoals met de meeste onderwerpen, ongeacht welke onderwerp, is het natuurlijk altijd zo dat de eerste die je ziet meestal ook de beste is, alles daarna meestal niet meer dan een aanvulling in het beste geval. Dat ook geheel ongeacht welke eerder gemaakt is.

Maar in het geheel vond ik deze docu weinig toevoegen aan de vele 'weetjes' die al algemeen bekend waren, ook al had je nog nooit een Doors docu gezien...

Onderscheiden op zich niet maar het is wel een leuke extra natuurlijk. Moet ook eerlijk bekennen dat het alweer bijna 3 jaar geleden is wanneer ik deze docu nog heb gezien dus kan niet meer in detail gaan maar ik heb mijn mening indertijd hier vrij uitvoerig (gebeurt me wel meer wanneer ik lyrisch ben) heb uitgeschreven.

Geen slechte film over een fantastische band The Doors.

Maar onderscheiden dit deze docu zich niet echt, daar volg ik Thorak en Richard_Voorhees.

3*

Ook leuk dat het tijdsbeeld van die jaren uitgebreid aan bod komt. Ik heb dat allemaal niet meegemaakt, dus dat vindt ik wel een verrijking!

Prachtige documentaire.

Jim Morrison was de personificatie van seks, drugs & rock-'n-roll. De zanger van de band "The Doors", die verder bestond uit toetsenist Ray Manzarek, gitarist Robby Krieger en drummer John Densmore, was een genie met een handleiding. Zijn donkere gedichten en onvoorspelbare gedrag maakten van de band een mysterieuze verschijning.

Regisseur Tom DiCillo weet vaagheid, drama en dikke bluesrock goed te vertalen in deze Documentaire / Muziek film. Johnny Depp is de Wikipedia-achtige verteller van de geschiedenis van één van de origineelste bands (zonder een bassist) ooit. Over de "The Doors" is ook een goede Biografie / Muziek film gemaakt, te weten "The Doors (1991)", en waarin Val Kilmer de rol van Jim Morrison speelt. De zanger die ik Jim Morrison nog het best vindt benaderen is Ian Astbury, die bekend is van de rockband "The Cult".

Origineel materiaal en een goede muziekmix maken deze Documentaire / Muziek film een must voor fans en muziekliefhebbers. Ik schaar me dan tot de laatste categorie.

The music can't help but reflecting things that are happening around you

Een zeer boeiende documentaire/film van Tom DiCillo en met de stem van Johnny Depp erbij (past er echt perfect bij)...

Je vindt dit interessant of je heb er helemaal niks mee, ik persoonlijk heb echt genoten van deze documentaire. The Doors blijft tot op vandaag een interessante band/groep met tijdloze muziek...

Toch een verschil met de Oliver Stone film, dit geeft alvast een beter beeld van de groep. En vooral Jim Morrison natuurlijk. Een documentaire is meestal maar zo goed als de interesse in het onderwerp. Maar ook het materiaal en de presentatie natuurlijk. En dat is best wel goed. Geen urenlange interviews met bandleden die proberen zich te herinneren wat er 40 jaar geleden gebeurd is. Wel een mooie compilatie van videobeelden die samen een geheel vormen. Niet evident als je met een verzameling aan materiaal zit, gemaakt door tal van (vooral) amateurfilmers. De rustige stem van Johnny Depp neemt je mee als verteller, maar lijkt ondergeschikt aan de beelden. Op de juiste momenten ook algemene beelden van de actualiteit eind jaren '60. Het kadert de feiten wat. Het is een boeiende documentaire van een band die uiteindelijk niet zo lang bestaan heeft. We zullen nooit de echte Jim Morrison kennen, maar dit komt dicht in de buurt.

Goed docu! Alleen jammer van die inspiratieloze stem van Johnny Depp die de boel aan elkaar lult.

Verrassend goede documentaire met van het begin tot het einde tojkvol relevante informatie.

Interessante docu, maar niet erg evenwichtig. Misleidende titel. Ging het over the Doors of over Jim Morrison?

Natuurlijk was Morrison het gezicht en werden ze -mede- groot door hun frontman, maar de muziek mag voor een belangrijk gedeelte ook op naam van de andere drie worden geschreven. Met name Krieger en Manzarek hadden belangrijke bijdragen en zonder dat was de band nooit zo groot geworden. Dat aspect blijft onderbelicht. Sterker: de docu stopt bij het overlijden van Morrison, terwijl de band "gewoon" bleef bestaan en zelfs nog twee albums op nam (zonder veel succes overigens). "Jim Morrison, When You're Strange" was dan ook een betere titel geweest.

I am the Lizard King. I can do anything.

Fabelachtige en fascineerde docu over The Doors, met Morrison uiteraard als leidend middelpunt. Hoewel ik achteraf in mijn jeugd muziek van deze band op cassette had, of zelf opgenomen, zei de band en historie mij bitter weinig tot ik een zeven á acht jaar terug de boxset, het gehele oeuvre, eens leende, luisterde en niet veel later de boxset zelf op mijn verjaardag ontving. Toch wilde het allemaal nog niet zo doordringen, tot ik een jaar of vier terug deze docu zag waarop ik toch meer geïnteresseerd raakte en eigenlijk Riders on the storm herontdekte. Mede door de herkijk van Apocalypse Now eerder dit jaar, waarin een hit van The Doors centraal staat, ondekte ik ook meer dat nummer maar werd vooral het The Doors vuur nog meer aangewakkerd. En to top it all, daar was de docu weer...

In een bloedgang wordt het ontstaan van de band gebracht zonder echt de diepte in te gaan. Morrison reeds hyper en inteligent, samen met kameraden, beginnende muzikanten die op hun geheel eigen wijze qua talent en muzikaliteit bij elkaar passen en een bizar geheel vormen. Voeg daarbij het eerste optreden in de Whiskey A Go Go en de teerling is geworpen. Toch is het Jim Morrison die de aandacht trekt. Raadselachtig, verlegen, intelligent, talentvol onvoorspelbaar, toch ook charismatisch...maar vooral een enigma. Werkelijk een fascinerende verschijning en persoonlijkheid. Te zeggen dat Jim alleen draaide om sex, drugs en rock en roll doet het karakter en zijn achtergrond ernstig te kort. Fascinerend is te zien hoe hij omgaat met de fans om zich heen, zo relaxed, hij laat zich aanraken, hij laat met zijn haar spelen, het doet hem niets. Hij lijkt de stroom van de mensen te volgen en te gedijen op hun energie. Het is de groei van iets angstaanjagends, iets oncontroleerbaars. Iets dat Jim ook lijkt te beseffen.

Een kentering volgt die spanningen in de band te weeg brengt. Een slechte reputatie is wat The Doors en Jim wacht binnen het conservatieve Amerika. Morrison verscheurt door...ja wat eigenlijk? Zijn de dubbelgelaagde en 'moody' nummers een 'selffulfilling prophecy'? Kan hij niet omgaan met de roem of is het twijfel aan zichzelf en zijn stem? Het is een raadsel waar we geen antwoord op krijgen en dat het enigma en de mythe rond Morrison brandstof geeft. De weelde en verlegen frontman uit het begin heeft plaats gemaakt voor incident rijke optredens, alcohol en drugsmisbruik, en een nachtmerrie achtige sfeer. De 'gereinigde waarneming' waar de bandnaam opslaat is Jim in ieder geval ontglipt.

Jim Morrison blijft een raadsel, samen met zijn al even raadselachtige band en maar goed ook. Een gevoel van melancholiek overvalt me deels tijdens de docu naar ook een gevoel van magnitude. Man man...wat moet dit wat geweest zijn in die tijd. Het maakt deze documentaire tot een uitermate boeiend geheel en net als de vorige keer krijg ik spontaan zin de boxset uit de kast te pakken. Eerst The End en Riders on the storm maar weer even luisteren.

Sfeervolle documentaire, die inhoudelijk wat tegenvalt. Wat ik juist interessant vind aan The Doors - de muzikaliteit - komt alleen oppervlakkig aan bod. Want alles draait weer eens om Jim Morrison, die natuurlijk wel interessant is maar ook wat vermoeiend. Ik had wel iets meer willen weten van de andere bandleden en hun inbreng.

Overigens ben ik niet meer zo onder de indruk van die stukjes waar nummers van de band worden afgespeeld onder begeleiding van die typische jaren '60-beelden (Martin Luther King, Kennedy's). Dat begint nogal een rockdocu-cliché te worden.