The Doors: When You're Strange (2009)

Documentaire was leuk om te zien maar brengt niets nieuws aan het licht. Behalve dat al hier genoemde naamgrapje. Best mooi om die authentieke beelden te zien maar de film The Doors geeft wat mij betreft een duidelijker beeld van Jim Morrison en The Doors zelf. Als documentaire schiet dit te kort. Geen vlees en geen vis.

Erg intressante docu dat zich van A to Z richt op de levensduur van The Doors. Boordevol mooi archiefmateriaal waardoor er een mooie sfeer van die tijd wordt neergezet. Toch blijft alles een beetje aan de oppervlakte en lijkt het meer een samenvatting van een roemruchtig periode dan een diepgaande analyse.

Voice-over van Johnny Depp is prima maar hij heeft verder voor de echte fan niet zo heel veel meer te vertellen. Toch mooi voor het tijdsbeeld en je kunt er niet omheen dat met bandleden met zulke verschillende muzikale achtergronden, The Doors een vrij unieke band was. Ze hebben wel degelijk de muziekindustrie even een flinke schop onder de reet gegeven.

3.5 *en

De beelden zijn het kijken van deze docu het al waard. Morrison is het middelpunt, wat natuurlijk ook genoeg gespreksstof is voor dik 90 minuten. Helaas vallen de rest van de bandleden daardoor een beetje buiten de boot. Al met al een prima docu, die voor de leken onder ons nog het interessantst zal zijn.

Grappig, na het kijken van deze docu trek je gelijk weer alle albums uit de kast om te luisteren

3,5*

Mr. Mojo Risin'

Toen ik de film gisteravond zag vroeg ik me af hoelang ik eigenlijk al een Doors fan ben. Het is begonnen bij het nummer Riders on the Storm en toen eens angstvallig de volledige LA Woman cd gedownload. Ik wist toen niet wat me overkwam, dit haalde nergens het niveau van Riders of the Storm en ik classificeerde de band als een one-hit wonder. Ik spreek hier over toch wel over een paar jaar geleden maar toen mijn broer niet lang daarna met een artikel over het feit dat Amerikaanse soldaten in de Golfoorlog naar Riders on the Storm luisterden, vroeg ik me toch weer af of ik iets miste. Toen maar de eerste cd eens geprobeerd en vanaf de eerste tonen van 'Break on Through to the Other Side' was ik verkocht. Hier moest ik meer van horen.

In de loop der jaren heb ik ook veel over The Doors verslonden. Uren documentaires, honderden bladzijden tekst en natuurlijk de genialiteit van hun muziek zelf. Vanaf het moment dat ik de opgepoetste van An American Pastoral zag wist ik dat ik dit sowieso moest zien. Een documentaire die de goedkeuring van de andere bandleden had, die onbekende beelden bevatte en die ook nog eens in de cinema kwam, het zou geweldig worden! Jammer genoeg is er van heel dat cinema gebeuren niets in huis gekomen (de docu is nooit bij ons in de zalen geraakt) dus heb ik een dikke week geleden de dvd maar gekocht. Gisteren met veel verwachting opgezet en compleet weggeblazen. Als Doors fan zit hier voor mij niets nieuws tussen (zo kende ik bijvoorbeeld het Mr. Mojo Risin' anagram al van voor de film) maar de beelden blijven goud waard. Morrison die voor het eerst zijn bekende poëzie aan The End toevoegt, de concertbeelden, ... Gewoonweg geweldig. Ook de beelden van An American Pastoral zien er werkelijk geweldig uit. Ik heb zelf de film in een behoorlijk slechte versie gezien (was wel de beste die op het net is te vinden) maar om de beelden in hoge kwaliteit te zien gaf me echt kippenvel. Vind het alleen een nogal rare keuze om de beelden wat te vervormen. Zo zit er in de originele American Pastoral zeker en vast geen scène waarin Morrison naar zijn eigen dood luistert maar gelukkig zijn er zo maar een aantal scènes aangepast. Al had het waarschijnlijk beter geweest mochten ze de beelden gewoon hebben opgeknapt zonder er verder iets aan aan te passen.

De documentaire concentreert zich vooral op Morrison. Met reden want hij was wel het boegbeeld van de groep (zonder hem waren The Doors op zich niet zo erg veel waard, luister maar eens naar de twee platen die ze hebben gemaakt na zijn dood). Morrison was geniaal, is geniaal en zal altijd geniaal blijven en in dat opzicht schetst DiCillo wel een getrouw beeld van de zanger want zowel de goede kanten als de slechte kanten van Morrison komen aan het bod. Het is alleen jammer dat de documentaire zo kort is en op een aantal zaken minder dieper ingaat dan dat ik had gehoopt. Zo wordt heel de relatie van Jim en Pam amper uit de doeken gedaan en is de speelduur eigenlijk te weinig om echt een compleet beeld van Morrison en de band te krijgen. Nu krijg je veel informatie over Morrison te verwerken maar de andere bandleden hadden zeker en vast even veel voor de band betekend als Jim zelf. Langs de andere kant krijg je anders een erg lange documentaire die waarschijnlijk alleen maar gesmaakt zou worden door de die-hard fans zoals ikzelf. DiCillo levert dus wel goed werk want volgens mij kunnen mensen nu wel de klik krijgen om eens naar meer van de groep te luisteren en dat kan ik alleen maar toejuichen.

When You're Strange (genoemd naar één van de geniaalste platen van de band) kent maar één acteur eigenlijk en dat is Johnny Depp. Eigenlijk is hij de gewone narrator maar eerlijk gezegd past zijn stem wel uitstekend bij de sfeer van de film. Depp is blijkbaar zelf een hevige fan van de groep en hij lijkt dan ook echt gevoel in zijn stem te leggen, of ik verbeelde me het natuurlijk omdat ik zelf een hevige fan ben. Voor de rest wordt er alleen maar met archiefbeelden gewerkt en het is fantastisch. Geen nodeloze interviews met mensen die nooit iets met de groep hebben te maken (wordt een beetje gefrustreerd van de vele auteurs die denken dat ze Morrison hebben doorgrond) maar gewoon de naakte waarheid. Het zorgt voor soms heerlijke beelden met fantastische live nummers. Ook leuk dat er wel wat dieper op het Miami incident wordt ingegaan en dat Morrison nog altijd wel wordt verdedigt. De documentaire doorloopt netjes alle albums en we krijgen vaak dan ook studiobeelden en dergelijke te zien. Een deftige opbouw die netjes wordt aangevuld met authentieke beelden, zo hoort het!

Ik denk dat ik altijd wel een fan van The Doors zal zijn. Morrison blijft een erg intrigerend figuur die met een paar vrienden historische muziek heeft gemaakt. De band heeft 6 geniale cd's gemaakt (ook The Soft Parade hoort hier bij!) en de invloed die ze hebben gehad valt niet te beschrijven. Maar When You're Strange is vooral een beeld van de teloorgang van een geniale poëet die jammer genoeg zich niet heeft kunnen vrijmaken van de drank en de drugs, al blijf ik er bij dat hij uiteindelijk wel op het goede pad was aan het geraken. De documentaire zelf is soms iets te oppervlakkig en het bewerken van de beelden van An American Pastoral zijn soms niet geslaagd door de toevoegingen die niet in het origineel zaten. Toch is When You're Strange een aanrader voor iedereen die meer van deze groep wilt weten. Terwijl ik de laatste regels schrijf aan dit bericht galmt door de koptelefoon de tonen van Albinoni's Adagio in G Minor, een mooier einde kun je niet hebben.

This is the end, beautiful friend

4.5*

Uitstekende documentaire over de geschiedenis van The Doors, dat tevens een mooi tijdsdocument is. Veel interessant archiefmateriaal, waarbij veel -zelden eerder vertoonde- backstage beelden. Deze beelden verschaffen een wat beter inzicht in de mystieke persoon Jim Morrison. De voice-over van Johnny Depp is nogal monotoom, maar zeker niet storend. Film had best wat langer mogen duren, zodat sommige gebeurtenissen nog beter belicht zouden zijn.

Gave film, net zo goed als "The Doors". En ik kreeg er nog een shirt bij ook.

Zoals gewoonlijk heb ik weer gefascineerd zitten kijken naar de frontman van The Doors: Morrison. Wat heeft die man toch een uitstraling. Ik kan er nu niet precies de vinger op leggen wat voor een uitstraling de man geeft, soms is hij gewoonweg irritant te noemen en vaak labiel. Wat heeft deze man bewogen om de dingen te doen die hij deed? Ook deze documentaire geeft daar geen antwoord op, misschien dat het me daarom blijft fascineren. Goede docu over een enorme gave groep! 4 *

Interessante muziekdocumentaire die je weer in de hippietijd doet belanden waarbij de archiefbeelden het meest tot de verbeelding spreken. De film van Morrison als omlijsting doet dan slechts afbreuk.

Morrisson blijft intrigeren. Geweldige docu met mooie unieke beelden en de geweldige muziek van The Doors. Absoluut een aanrader!

Meningen over deze film hebben te maken met zeer subjectieve redenen. Ben je een groot bewonderaar van de Doors, dan zal het vast een geweldige film zijn. Ik heb niet zo zeer iets met of tegen de Doors, dus ik ga geheel af op de film zelf. Ik vond het een beetje een te pretentievolle quasi spannende documentaire. Qua inhoud betreft heb ik ook amper iets bijgeleerd van de band. Nou hoeft dat niet per se, omdat de montage goed in elkaar kan steken. Maar ook dat was niet het geval. Nee, sorry, goede muziek, maar hier had ik nou echt niets mee.

*2

Prachtige docu over, naar mening, één van de beste bands allertijden, echt van genoten.

Prima documentaire, volop fascinerend archiefmateriaal en passend droog ingesproken door Johnny Depp. Verfrissend om nu eens geen parade van pratende hoofden te zien. Het materiaal bewandelt grotendeels inmiddels platgetreden paden- de meeste zaken kwamen mij als niet-Doorsfan toch vrij bekend voor- maar het geheel is onderhoudend genoeg en het geschetste tijdsbeeld blijft interessant.

Geweldige docu! Echt precies hoe je een tijdsimpressie behoort te laten zien. Ik voelde me totaal hippie!

Natuurlijk is het makkelijk om over deze band uit deze bewogen jaren te maken, maar deze maker heeft echt iets sfeervols toegevoegd. Dikke 4.5!

Even anderhalf genieten van een prima docu van een net zo'n fantastische band.

Alles klopt aan de film. Weinig nieuws onder de zon, maar daarvoor is Morrison natuurlijk te lang dood.

4 sterren.

Bowie om maar iemand te noemen heeft de jaren 70 toch ook wel wat gegeven.

Echt slap werd het in de nintees. Ook nu is er geen RNR meer, enige die ik kan bedenken is Pete Dorethy, die overigens zwaar ondergewaardeerd wordt door menigeen.

RNR gaat voor jou altijd gekoppeld met sex, drugs en drank ofzo?

Er is nog zat RNR!

Degelijke documentaire met geweldige beelden van Jim.En niet vergeten dat Ray Manzarek en Robbie Krieger nog altijd geweldige concerten geven met een andere zanger , oa binnenkort in Tilburg op Blues Peer : allen daarheen!

Zojuist een optreden van The Doors (Ray Manzarek en Robby Krieger) bijgewoond in Tilburg. Uiteraard een unieke concert-ervaring, maar zonder het ongeleide projectiel Jim Morrison kon ik me niet aan het gevoel onttrekken dat ik naar een coverband van zichzelf zat te kijken. Ook al leek de stem van de zanger als twee druppels water op die van Jim.

Helaas...niet zoals gezegd de ultieme Doors-docu...weinig nieuwe feiten behalve dan het Mr Mojo Rising (een anagram van Jim Morrison).

Tsja zowiso al een lastige band die Doors.

Soort van toegankelijkere variant op The Velvet Underground met 2 tamelijk briljante albums (The Doors & L.A. Woman) en dan nog eentje waar ik een persoonlijke zwak voor heb (Waiting for the Sun...al was het maar vanwege Not to Touch the Earth en Five to One)...in mijn persoonlijke muziekdraai-praktijk vaak gereduceerd tot die Greatest Hits met Jim Morrison in z'n blote bast.

Wel een naturlijke rebel natuurlijk die Jim M. en ging net als Jimi en Janis net op tijd dood om niet te vervallen in een karikatuur van zichzelf (hallo Mick!).

De docu zelf: altijd aardig die beelden van eind jaren zestig en begin jaren zeventig, maar de hele film is wat kritiekloos: The Soft Parade moet toch wel zo'n beetje het slechtste album zijn ooit gemaakt door een band in hun prime-moment!

Niet beter of slechter dan alles wat we al eerder zagen op Doors-gebied.

Kritiekloos is het woord, dank je. Ik zag een klein stukje waarin werd beweerd dat er nog nóóit iemand als Jim geweest is, met argumenten als enorm intelligent en nog iets, apart of zo. Daarbij haak ik dan al af.

Alles van hem wordt als geweldig gepresenteerd. En what about Einstein etc? Plaats het dan wel in een perspectief. Nee, dit doet mij aan afgoderij denken en daar ben ik allergisch voor.

Niet verder gekeken. Ik probeer die met Val Kilmer vandaag.

Elk mens is uniek, dus de bewering dat er nooit iemand als Jim is geweest is weinig zeggend. Verder was het natuurlijk wel een uniek kunstenaar. En waarom zou je hem met Einsteun willen vergelijkrn? Totaal andere tak van sport. Verder logisch dat dit soort docu's lovend zijn, ze zijn er immers om de bijzondere talenten en eigenschappen te profileren. Al is het natuurlijk wel wenselijk als het beeld genuanceerd wordt gebracht. Jim heeft ook zat minder leuke dingen uitgehaald.

Heb m opgenomen, moet m nog zien.

Na de classic rock en punk/new wave is waarschijnlijk voor jou de rock opgehouden terwijl deze gewoon doorging. Denk aan metal, indie (Pete Doherty ), grunge, stoner en noem maar op. Het is een kwestie van persoonlijke smaak en muziek ontwikkelt steeds maar door. Ik heb een wellicht interessante link voor je.

Of je hebt het over een bepaalde levensstijl, veel drugs en zo?

@ Reinbo

Ja, natuurlijk was de man uniek en ik hoef m niet persé met Einstein te vergelijken, alleen in de zin van dat ik ontken dat er nooit iemand zo intelligent als Jim was.

Ik heb veel bewondering voor de muziek van de Doors en ook voor Jim als songwriter, maar ik blijf ze wel als mensen zien met hun voor- en nadelen en niet als ergens hoog boven mij in de wolken o.i.d..

Maar ja, in de omschrijving wordt Jim al een halfgod genoemd dus ik had het kunnen weten

Prima docu afgewisseld met fragmenten uit het archief wat verder niet zo zeer een nieuwe kijk op het geheel wat al bekend was bood, maar het wel lekker makkelijk deed wegkijken.

Wat ook niet beweerd werd in de film dus volstrekt overbodig het te ontkennen.

Een halfgod (op artistiek vlak), da's natuurlijk gewoon een uitdrukking voor zo'n bijzonder talent.

Alsof hij als een heilige geportretteerd werd. Niets daarvan. De dwaasheid om in LSD een verlichtingsmiddel te zien, de verwoestende gevolgen van de alcoholverslaving enz., kwamen gewoon eerlijk in beeld en aan bod.

Maar oh ja, jij hebt alleen een klein stukje (niet goed) gezien.

Film vertelt eigenlijk niets nieuws, maar Depp heeft een prettige vertelstem (moest wel vaak aan Fear and Loathing denken) en dat in combinatie met de muziek van de Doors maakt het een prima wegkijker.

Het grappige is dat de zinsnede waar Drelecke overviel, een van de twee is waarin Depp net iets te lyrisch is over Morrison, want verder schetst de film een erg neutraal beeld. Zo zie je maar dat je een film nooit op een scene moet beoordelen.

3,5*, maar morgen weer vergeten.

@ Reinbo

Ik heb 'm daarom nog niet beoordeeld. Maar goed dat je 't zegt, kan ik 'm nog een kans geven

(niet iets te lyrisch of net iets te lyrisch?)

@ Kronos

Toen ik even naar deze film zapte werd dat echt precies zo gezegd! Ik knapte daarop af. Wel toevallig.

Het was mijn tijd nog niet om deze film te zien denk ik

Goede mix van gelul, goede muziek en mooie beelden.

Vandaag deze fantastische docu voor de tweede keer gekeken.

De muziek van The Doors en de geweldige poëzie van Jim Morrison zijn voor mij een grote bron van inspiratie. Ik ben dan ook een enorme fan van the Doors en van Jim Morrison als persoon.

Gisteren was de film The Doors op tv die ik voor het eerst zou gaan zien.

Het was voor mij een grote trip waar ik toch van heb genoten. Ik denk dat geen enkel persoon zo dicht bij Jim Morrison komt als Val Kilmer wat acteerde die man toch geweldig! Toen ik vanochtend wakker werd heb ik meteen deze docu uit mijn dvd lade gehaald en een aantal uurtjes later gekeken.

Je ziet toch altijd in docu's rondom the Doors dat het voornamelijk om Jim Morrison draait, maar bij deze docu vond ik dat juist niet.

De andere bandleden komen ook vrij goed naar voren.

Je kunt goed zien dat Robby ook niet zo'n lieverdje was al kwam die wel zo over.

John zat allang met gemengde gevoelens over de band en had er op sommige momenten

helemaal genoeg van om Jim de hele tijd op de been te houden.

In een interview met Robby & Ray geven ze dit ook zelf aan.

Ray heeft het er erg zwaar mee gehad dat Jim deze weg op is gegaan aangezien zij 2en toch de sterkste band hadden in de band en ook in het privéleven. Vele mensen in zijn omgeving en ook fans zijn er kapot van geweest, niet alleen omdat zijn band zo geniaal was maar ook omdat Jim gewoon een geniaal wonderkind was. Deze jongen had zoveel talenten en was zo'n intelligent persoon. Deze man had het op meerdere manieren kunnen maken in het leven. Maar helaas heeft hij deze weg gekozen en is het hem zoals vele artiesten op 27 jarige leeftijd te veel geworden. Ik kan hier nog zoveel over vertellen maar ik denk niet dat dat de bedoeling is.

Ik heb overigens wel nog een vraag en ik hoop dat iemand hier op moviemeter deze vraag kan beantwoorden. In een aantal interviews met Ray en Robby geven zij aan dat ze deze docu geweldig vinden en er vol lof over praten en promoten. Nu zou ik toch wel eens willen weten hoe zij de film The Doors hebben ervaren aangezien ik daar geen reactie over kon vinden op het internet. In een interview hoor je Ray ook zeggen '' And do you know what I like the most in this film? That Jim is played by Jim and not bij Val Kilmer. '' Weet iemand hier meer over want dat zou ik toch graag willen weten ook al klinkt dit misschien raar. Alvast bedankt.

Tot slot: Een geweldige docu die voor altijd door mij geëerd zal worden.

De zanger staat in het middelpunt van deze docu. De docu vertelt hoe ze bij elkaar kwamen en wat uiteindelijk het einde betekende. Wel jammer dat er niet meer vertelt werd over de overige bandleden. Prachtige muziek, live beelen en vooral een verslaafde zanger krijg je te zien. Wel leuk om the Doors zo wat beter te leren kennen.