Apan (2009)

Wat is er dan precies gebeurt?

Ik vind dit wel een heel bijzondere film. Je zit echt op de huid van de hoofdpersoon en je kan zijn totale desorientatie en verwarring voelen. Dit is heel goed overgebracht. Verder vond ik het heel sterk dat je als kijker er eigenlijk niet achterkomt hoe het verhaal nou echt in elkaar steekt. Wat is er nu echt gebeurd ? Het feit dat dit een open gegeven blijft vind ik ook heel goed gevonden.

Toch moet ik wel zeggen dat ik het soms wat langdradig vind worden. De beelden zelf zijn nogal grauw en het hoofdpersonage zelf vind ik nogal een grijze muis waardoor mijn interesse af en toe inzakte, hoe goed hij zijn angst ook overbracht. Het gedeelte met dat tennispartijtje begreep ik ook niet zo. Wat was zijn lijnk met deze jongen ? Blijkbaar hadden ze wel een band want anders zou de jongen niet zo boos zijn geworden in de douche. Ik vond dat niet helemaal duidelijk.

Al met al toch wel een film die het waard is om te bekijken. Je blijft er achteraf toch nog even over nadenken.

Dat niet alle Scandinavische filmproducties hoogstandjes zijn à la 'Millennium Trilogie' of 'The Killing' bewijst deze prent wel overduidelijk.
Als je op het einde van een film met de vraag blijft zitten: "Waarover ging dit eigenlijk?", kan dat geen goede film zijn.
Verwarrend, saai en inhoudsloos dat is het enige wat ik over deze prent kwijt kan.
Een halve ster, omdat ik iets moet geven, en eigenlijk voor mezelf is bedoeld, omdat ik er toch in geslaagd ben hem uit te kijken.

Dan ben ik benieuwd naar je argument hiervoor, want ik vond júist dat de onwetendheid en de ambiguïteit de film zo geslaagd maken. Ganslandt verheft de kijker tot bepalende factor in het filmmaken. In plaats van alles voorgekauwd aan de kijker te serveren, krijgt deze vrijwel niks en wordt hij of zij gedwongen de film te voorzien van een narratief ipv dat dit al door de maker gedaan is. Wat is er gebeurt? Ganslandt vraagt de kijker, alsof het een interactief spel betreft, de film af te maken door het van een verhaal te voorzien.

Aardige film, goed spel en mooi neergezet verhaal. Maar kan mij toch niet helemaal bekoren.

Hoogstandjes alà de Millennium trilogie? Waar heb je het over? Dat is wel het meest ver-Amerikaniseerdste product wat Scandinavië heeft uitgepoept over de jaren, ergeniswekkend voorspelbaar en cliché. deze film is ook niet fantastisch, maar origineler dan die boekjes van Stieg.

Iemand die verward / bebloed wakker wordt en dat het een raadsel is wat er precies is gebeurd. Je kan tegenwoordig bijna met geen slechter of meer uitgemolken concept op de proppen komen. Zeker niet als alles ook nog gepaard gaat met een beeldtaal (handheld / dicht op de huid) en omgeving (flarden geluiden). Bepaald niets nieuws, maar omdat ik er wel van hou kon ik er nog wel in meegaan. Maar dan komt na 30 minuten de eerste 'shocker' als Krister zijn huis weer ingaat: "Papa, het doet zo'n pijn". Vanaf dat moment zat ik er ineens behoorlijk in, want hier krijgt de voorgaande en volgende dynamiek rond Krister een andere lading en ís er wel iets dat de film onderscheidt. Hoewel zeker niet alles duidelijk hoeft te worden in een film, ben ik het ermee eens dat de film wat rafelig en onaf voelt - het is niet zozeer dat ik motivatie mis, maar er sluipt wel een zekere willekeur in. Als ik dergelijke films vergelijk met recente topfilms waarin 'verwarde' mensen worden gevolgd (Keane, Aurora, Oslo 31. August) dan legt deze Ganslandt het wel af. Niet vernieuwend, maar wel een film die mij meer meesleepte dan het suffige debuut.

lugubere film die enorm beklemd tot het einde toe. Goed in beeld gebracht, met de rauwheid van het leven met de verwarring na een daad die je leven op de kop zet. Wat die jongen onder de douche er nou mee te maken had, is me nog niet duidelijk.

Verderop worden symptonen van meervoudige persoonlijk en alter ego's zoals het kind dat in hem naar bovenkwam op de zolder, daarna gelijk omslaan in de moord van zijn moeder

We denken echt even te maken te hebben met een Dardenne-film, zo dicht blijft de camera de hoofdpersoon volgen...eerste kwartier hebben we ook geen idee waar we nou naar aan het kijken zijn: een man wordt wakker in de badkamer en zit onder het bloed, hij gaat toch door naar zijn werk als rij-instructeur, maar verlaat de lesauto en gaat naar door naar de tennisbaan, en dan raken we toch zeer geïntrigeerd en nog wat later bij de scene met de trein concludeer ik maar dat het qua stijl inderdaad doet denken aan de Dardenne-broers, maar dat het verhaal een eigen film rechtvaardigt.
Ga kijken, liefst zonder al te veel voor-informatie. Grappig feitje is: de film is ook in chronologische volgorde gefilmd en acteur Sarri kreeg ook pas voor een scene te horen wat hij moest spelen, de complete plot wist de hoofdrolspeler dus ook pas bij de laatste takes.

Indringend en irriterend en vermakelijk

Het is eigenlijk een persoonlijke angstfantasie, die ik aan het publiek opdring, verklaarde Ganslandt aan de Vpro.

Ik moest gaandeweg denken aan David Lynch, die met een hele reeks van dit soort ideeën een film als bijvoorbeeld Lost Highway fabriceerde. Ook bij films als Mulholland Drive en Inland Empire heb ik het gevoel, dat met de afzonderlijke elementen daarin een heleboel verschillende films gemaakt zouden kunnen worden.

Maar dat er óók niets op tegen is – het zelfs prima kan uitpakken - om iets te bouwen op één idee (en het daarbij te houden), bewijst Ganslandt hier.

Misschien dat de film niet helemaal ontkomt aan de sfeer van een eindexamen-project, maar als dat al zo is, dan is het wel geslaagd met vlag en wimpel.

Want zoals hier van de kennelijke (economische) nood een deugd wordt gemaakt, getuigt van vakmanschap; niet in de laatste plaats omdat het goedkope spektakel consequent buiten de deur wordt gehouden, en de schijnbare ambiguïteit nooit ontaardt in vage richtingloosheid.

Mooi opgebouwd ook met een aantal prima scènes, die enerzijds getuigen van een alledaags realisme, maar er tezamen toch de suspense in houden.

De droom van dat jochie is bovendien een aardige pay off, die de film op de valreep nog een raadselachtige, poëtische touch geeft.

En o ja:

Dat is nog eens een mooie zin!

‘Doelgericht zijn situatie uit de weg gaan’
Het lijkt de menselijke conditie wel

Ik blijf in verwarring achter. Prachtige film.

Absoluut een goede film, al hoopte ik stiekem op nog wat meer dan dat. Deed me sterk denken aan een Keane met dat niveau kan het zich dan niet meten. Dikwijls net wat te vluchtig en net niet intens genoeg. Wat meer audiovisuele zeggingskracht had denk ik het verschil kunnen maken. Want hoewel het vaak fraai dicht op de huid gefilmd is, mist het net dat beetje extra's om het écht beklemmend of intens te maken.

Maar verder zijn dit soort films wel mijn ding, is het acteerwerk uitmuntend, het einde érg sterk, en al bij al gewoon de volle 80 minuten boeiend. Zeker genoeg voor 3,5*.

Matig verhaal wat langdradig wordt vertelt met te veel close-ups van de in verwarring verkerende hoofdpersoon.

De film is Als een boek lezen waar tal van pagina's zijn verdwenen. Het geeft geen genoegen/voldoening aan de kijker

Vind ik wel een mooie omschrijving van deze film. Alleen hang ik er een ander waarde oordeel aan vast .

Ik heb de film uitgekeken. Dit duurde in totaal wel de dubbele speeltijd. Meerdere malen op pauze gezet om tussendoor een eitje te koken, piano te spelen ed. Dit geeft alwel aan hoe de film faalde mij te boeien.

Ik ben zo iemand die bij zulke zó dicht op de huid gefilmde scènes (in de auto, of bij de zwervende Krister) geen gevoel van grote betrokkenheid krijgt, maar die juist gaat denken : tjonge, wat zit de regisseur mij weer te manipuleren om een gevoel van grote betrokkenheid uit te lokken. Kortom, ik ben er wel vóór als een cameraman net als een scheidsrechter enigszins onzichtbaar blijft, net als een editor trouwens, want elk stijlelement dat aandacht voor zichzelf vraagt haalt mij persoonlijk uit de film, en ik betwijfel of dat de bedoeling is. Mij verpletterd heeft de film dus zeker niet; het centrale gegeven is uitermate dramatisch en extreem krachtig, en Olle Sarri weet de suggestie van onheil goed vorm te geven, maar de minimalistische opzet staat bij mij een hoge waardering in de weg.
        Overigens bevat de Filmfreak-DVD ook een korte "teaser" waarin het gezin van Krister bij een fotograaf mooie individuele en gezinsportretten laat maken. Dat fragment is niet ondertiteld, maar wanneer je het ná de film zelf kijkt lijkt het toch boekdelen te spreken – met name in de laatste lang aangehouden blik van Krister lees ik meer dan er misschien in is gelegd.

Op zich een intrigerende film, omdat je niet alle puzzelstukjes krijgt toegeschoven. Zo boeit het wel de gehele speelduur, maar mist het verder toch vooral afwerking. Wanneer je een gevoel van spanning en angst wilt creëren, moet het toch meer zijn dan alleen dicht op de huid te zitten. Vervreemdende geluiden had de mentale toestand van Krister alleen maar versterkt, nu blijft het toch vooral een lege huls.

2,5*

Niet echt bijzonder, je moet van dit soort films houden.